Vísir - 30.04.1917, Blaðsíða 3

VISIR
Vísir er bezta
aaglýsingablaðið.
fénað yiðu þeir að vísu að skera
niður í haust, því gera má ráð
fyrir því, að vinnukraffcur yrSi
lítiil til hðyskaplir, en þá þyrfti
væutanlega ekki að kvíða kjöt-
leysinu heldur. Og þetta mundi
vafalaust marg-marg borga sig
fyrir bændur.
Petta fyrirkomulag hygg egað
væri ágætt að hafa til sveita. En
í bæjunum, þar sem vitanlega fell-
ar allmikið til af þessari vöru, er
spursmál um hvort ekki væri rétt
að stjórnin skipaði ökumönnum að
hafa poka á hentugum stað til að
láta vöruna falla í. Og eins ætti
að vera nm ferðamannahesta, t. d.
á lestunum. En hverjum manni
skylt að hirða það sem hann sér
á götunni, að við lögðum sekt-
im og þurba í heimakúsum.
Reykvikingar sem fara á grasa-
fjall í Kumfur, ættu að tína í vasa
3Ína, en ekki má það fara sarnan
við grösin.
Ef mönnum geðjast ekki »ð
þessum ráðleggingum, þá kann og
|>eim ekki ráð að leggja.
Spjátrungur.
Aths.
Þó að Visir birti þetta, þá álít-
ur hann slíkan gáffta mjög illa
við eigandi á þessnm alvörutím-
am.
Uppboðsauglýsing.
Föstudaginn 4. maí næ stk.|veröur opinbert
uppboð haldið kl. 1 e. h. á steinbænum nr. 28
við Laugaveg hér í bænum, ásamt tilheyrandi
lóð og mannvirkjum.
Söluskilmálar verða til sýnis á skrifstofu
bæjarfógeta frá 30. þ. m.
Skiftaráðandinn í Reykjavík,
28. apríl 1917.
Sig. Eggrerz
settur.
Síldarvinna.
Enn væð eg nokkrar stúlkur til slldarvinnu næsta sumar á ýmsa
staði við Eyjafjörð, svo sem Siglufjörð, Hjalteyri og Svalbarðseyri.
Viasasfc að finna mig í tíma, þvi að kjörin eru aðgengileg.
«
Felix Guðmundsson.
Njálsgötu 13 A. Sími 639.
Hiífcist venjulega heima kl. 5—7 e. m.
Ferðasaga.
Eggert og Jón eru sambýlis-'
menn i sveit, sambúðin hefir alt-
af verið hin versta, báðireruþrá-
kálf&r, tortrygnir hvor til annars,
og eigingjarnir. Til dæmis
þetta: Bæjardyr voru einar á
híbýlum þeirra, en tvær bað-
atofur. Þóttist Eggert einn hafa
nmráð bæjardyra, og ein* sinnf
hlóð hann upp í þau göngin sem
lágu úr baðstofu Jóns út í bæj-
ardyrnar og varð Jón að rífa sig
út um baðstofuvegginn, ella svelta
inni; því aldrei hefði Eggert Iát-
ið nndao.
Jarðarhluti sá er Eggert bjó á
var eign manns í Reykjavik er
Sigfús heitir, en Jón átti sinn á-
býlishluta. Einhverju sínni frétt-
ir Eggert undir væng, að Jón
muni hafa i byggju að fara til
Reykjavíkur. og erindið sé að
leita sér iækninga. Ida trúir
Eggert þessu, finst hitt sennilegra
að fais og Iýgi sé þetta erindi
Jóns, hann muni eingöngn ætla
til þess að sölsa undir sig ábúðar-
part sinn.
Afræður Eggert þvi í kyrþey,
að fara með sömn ferð og Jón,
hugear að með því einugetihann
fyrirbygt að Jón komist yfir part-
inn sinn.
Aldrei hafði Eggert í höfuðstað-
inn komið og þekkti ekki Iands-
drottinn sinn né vissi hvar í höf-
nðstaðnum hans var að leita. Kem-
ur nú að því að Jón Ieggur á
stað sjóveg; Eggert íer með samt
145 Frh.
— Þakka yðnr fyrir mælti hún
lágt. — Eg ætla að fara með
yður og dvrlja hjá yður þanguð
til — þángað til eg fæ eitthvað
að gera. eitthvað sem eg get haft
ofan uf fyrir mér með. Eitthvað
hlýt eg þó geta gert. Hún vék
sér snöggvast að Wordley gamla
og hélt áfram. — Eg er svo
hraust — stáihraust, Eg hefi
annaat heimiíið hérna — og eg
get setið á hestsbaki og — og
eg get staðið fyrir búi. Eg ffna
aldrei til þreyta og eg er vias
um, að mér legst eitthvað tjl.
Eöddin var ðstyrk og augun
fyltusfc tárum.
— Já — ussujá — þaðeréng-
efi á því — ©kki nokkur efi,
barnið mitt! ssgði herra Wordley
með táTÍn í augum. — Við skul-
um hugsa um það seinna. Þér
verðið nú sð fara og hvíla yður,
því að þér hljótið að vera orðin
þreytt.
Hann tók blíðlega í handlegg
hennar og leiddi hana út úr stof-
unni. Beið h&nn svo i anddyrinu
og horfði á eftir henni meðan hún
gekk npp stigann hrygg og harm-
þrungin“i svörtum sorgarbúningn-
nm.
ída lá andvaka þessa nófct og
blustaði á storminn og rigningun»,
sem hamaðist úti. Hún var al-
vön veðrahamnum þar i dalnram,
en aldrei hafði þó íHviðriaþytur-
inn látið jafn ömurlega í eyrum
hennar. Ea þó að hún yrði nú
að sjá heimili sína á bftk, þá voru
það smámunir einir i samaDburði
við hitfc annað, sem hún hafði
mist — ebkerfc annað en Ilfcilflö?-
leg sársaukatilfinning oí'an á ást-
vinamissinn og bak við þennan
aðalharm hennar leyndist brigð-
Iyndi unnustans. Hun reyndi að
rýma Sfcafford burfc úr huga sér,
þvi að í hverfc skifíi, sem henni
varð að hugsa til hans, fansfc
henni það misgerningur viðminn-
ingu föður sinn. En það er nú
svona samt! Maimshjartað berst
sinni baráttu og við það verðsr
ekki ráðið. ög þar sem ída lá
nú þarna vakandi og hlustaði á
illviðrið, sem lamdi á glugganum
þá léfc rödd Staffords þó hærra og
henni varð það ósjálfrátt að hafa
upp fyrir sér ástþrangnustu og
innilegnstu orðin, sem hann hafði
tal&ð til hennar bæði við ána og
annarsstsðár. Þó að hún kynni
%
hvert orð í bréfi hans utun aðþá
var hénni þó gersamlega ómögn-
legfc að skllja hvers vegna hann
hafði brugðið heiti við hana.
Henni skildiit þ»ð, a55 eitfchvað
hafði komist npp á milli þeirra,
eitthvaðj hafði komið fyrir, sem
fjarlægði þau hvort frá öðra, en
hún hafði ekki nokkra minsfca
hugmynd ura hvað það gat verið
Hannj hafði sagt, að hann væri
hennar ekki verður og að hann
hefði komisfc að einhverju, sem
gerði hoimra það ómögnJegt að
ganga »ð eiga hana, en henni
var algerlega ókleift að gefca sér
til hvað það kynni áð vera. En
þó að hún væri þaunig í’helberri
óvissu ram þetta, þá kendi hún
þó að minsta kosti engrar gremju
eða reiði í hjarta sínu.
Þokra-úði lá yfir öllum daínum
morgnninn, sem hún átti að yfir-
gefa heimili sitt og var því Iík-
ast sem hæðirnar og hálsarnir,
sem hún hafði svo oftlega þeyst
um, væri böðuð í tárnm.
Hún mændi þangað óskygnum
augum eins og henni væri það
ekki fyllilega ljóst enn að hún
væri að yfirgefa þessar stöðvar
og það fyrir fult og ait ef til
vildi, ea henni gafst ekki langur
tími fcil að horfa á þetta, þvi að
járnbrautftrlestin, sem Jón Heros
og hún ætluðu að f«ra með, átti
að Jeggja snemma af stað og sló
þá skilnaðarstundin fyr en varði.
Hún fór þá að kveðja alfc «em
henni var kærasfc og rrann* Dón-
ald og Bess á hælum henni eins
og þau hefðu grun um hvers þam
ætfca að missa. Hún gekk yfir
grasblettinn og hvarf i rjóðrið
þar sem þ*u Stafford hölðu fund-
ist kvöldið ógleym&nlega, en það-
an gekk hún að endannm á gras-
hjallanum, þar sem þau höfðu
staðið og horft á föður heiraar,
er hann kom gangandi í svefni