Vísir - 08.05.1917, Síða 3

VISIR
Ferðasaga.
Frh.
Svo geng eg lengi, lengi,
þangað til eg hitti œann; og mér
sýndist hann skratti liknr mynd-
Inni. Eg fer til bans og spyr
hvort .það sé ekki Sigfús Iands-
drottinn minn. Nei — þá var
það ekki Sigfús. Svo held eg
áfram þangað tii eg hitti mann,
og mer sýndist hann vera ennþá
líkari myndinni en sá fyrri — bara
kláilega eins — eg fer í veginn
fyrir hann og spyr hvort það sé
Sigfús lánardrottinn, Nei, það var
ná öðrn nær, ekki var það hann.
iiá hngsa eg með mér að ekki
skali eg gera þennan fjanda, að
ganga fyrir hvern mann ogspyrja
íivort þeir sén ekki Sigfús.
Enn geng eg lengi lengi — ja
maðor, mikið þó bölvnð ganga v&r
þetta, verra en í nokkrum fjalla-
leitnm — þangað til eg loksins
hitti Einar Jónsson ættaðan nr
sama bygðarlagi og eg. Hann
heilsar mér koropánlega. Eg spyr
liann undir eins, hvort hann hafl
ekki séð Sigfús landsdrottinn á
lörnum vegi, því mér var farið
að gruna margt og orðið fjandi
órótt maðnr — að ferðin — þessi
lika litla ferð — myndi nú verða
ónýt og Jón mundi nú í millitíð
liitfca Sigfús og véla umsvifalaust
nndan mér partinn. ELnar bend-
ir mér npp effcir götnnni og segir
að þarna gangi Sigfús, sé líklega
að fara heim að borða. Eg lét
®kki segja mér það tvisvar, og
lagði á staðeftir á honnm, Já mað-
nr, mikið fjandi gekki hannhart.
Eg gekk svona þéttings seiglu
gang, en samt dró hvorki sundur
né saman. Og svona gengnm við
lengi, lengi; ja mikið var eg orð-
inn þreyttur, maður; vildi ekki
hlaupa, þó'ti dónaskapurað kalla,
og svona gekk það lengi, lengi, að
ekki dróg eg á honnm. Jæja, svo
beygir Sigfús fyrir húshorn, Þegar
eg komst þaogað, var hann aliur
á buit. Þá var eg bæði búinn
að tina Sigfúsi og húsinn sem
hann býr i. Ja mikið ansk. verkj-
aði mig í fæturna, maður, þessar
beinhörðu götur óendanlegar, og
hvergi fóthvíld. Nú var eg alveg
ráðþrota maður, vissi nn ekkert
hvert halda skyldi, var í þann
veginn að missa móðinn. Hugs-
aði mér samt að reyna enn einu-
sinui að hafa upp á húsi Sigfúsar
og hélt á stftð, og gekk grófann
seiglugang með þéttingsskriðhraða,
hljóp þó ekki við fót.
Enn gekk eg lengi lengi með
líknm hraðs, þangað til eg hitti
mann, spyr hann um Sigfús lands-
drottinn minn, en, ekki þekti hann
Sigfús. Svo hitti eg fjóra menn
með löngu miliibili, og enginn
vissi hvar Sigfús bjó, ja þvílík fá-
viska, og þetta í sjálfum höfuð-
staðnum hngsaði eg með mér. Svo
gekk eg Iengi, lengi, þangað til
eg er kominn í þær helvískar ö-
göngur maðnr, í snarbratta götu
með háum húsum, svo eg sá nú
ekki einu sinni hvað sól leið, þá
tók eg það til bragðs, maður, að
fara beint yfir allar girðingar,
istii og miliönir
eftir
^harles fjjarvice.
153 Frb.
afeilni.. — En hann fer kænlega
áð því — hann er svo slnnginn
og hefir svo gott lag á að leika
bæði á pábba og mömmu, en eg
finn stundnm leikhúsmiða í vös-
nm hans og hr tarbletti á fötan-
œm hans. En eg er víst ekki að
14 honum það! Þessi æfi, sem
við eigum hérna, gæti murkað
lífið úr hverjum ketti og eru
þeir þó sagðir iifsegir. Það er
alveg eins og maður væri í ein-
hverju klaustri. Hér er engin
tiíbreyting og hver dagurinr* öCr-
líkur — mamma pivælandi og
þabbi prédikandi. Þú heyrðir nú
livuð hann sagði við stúlkimar
i kvöld. Eg er hissa að þær
«k«li þola honnm það. Eg segi
bara fyrir mig, *ð eg held að eg
gengi alveg af göflanum ef eg
færi ekki stuudum í búðirnar og
stæiist einstaka sinnum á kaffihús
að gatnni minu — og eg er viss
um að þú heldur þaS ekki út eftir
alla þá æfi, sem þú hðfir átt
áður. Hvað er það aem þú berð
í hárið á þfr ? Það er evo mjúkt og
gljáandi! Eg vildi að eg hefði
svona svart hár eins og þú. Berðu
ekkert á hendurnar á þér? Þær
eru nokkuð blakkar, en það er
líklega af því, að þú hefir verið
svo mikið útivið, gizka eg á. Eg
skal- láta þig fá áburð, sem eg
brúka, ef þú bara vilt.
ída þáði bvorki viskýið né
handaáburðinn, eu ísabella var
ekki af baki dottin alt fyrir það
og hélt áfram:
— Voru ebki neinir yngifepiltar
þarna i Heronsdal? Þú mintist
ekbert á það niðri aðan, en eg
hélt að þú vildir kannske heldur
segja mér frá þvi, þegar við vær-
im orðnar tvær einar. Eg gizka
á að það hafi samfc verið einhver,
sem þér hefir leiðsfc að þnrfa að
skilja við, bætfci hún við brosandi.
tda reyndi að láta ekki bera á
hroliinutn, sem fór sm hana við
þessi orð og hún greiddi hárið í
gaddavír og trjágarða, því þótt
þær væru helv^. háar og ilt að
komasfc áfr&m, þá var þó það að
styttra var það, því göfcurnar eru
í einlægum krókum, og svo var
jarðvegurinn snöggtum mýkri við
fótinn í görðum. Ja maður, mikill
helvískur skríll er í höfuðstaðnum
strákarnir hlón þetta lika smáa að
mér, manninum alveg bráðóksnn-
ugnm, þegar mér mistókst þá stnnd-
um að ná fótfestn á girðingar-
fjöndnnum. Svona gekk eg alt
þvert og endilangt og stytti mér
margann krókinn — það var eina
ráðið — þangaö til eg loksins hitti
mann, hánn vissi hvar Sigfús bjó
og fylgdi mér heim til hans, og
þá var kl. 1. Var eg þá búinn
að ganga svona eins og eg sagði
seiglu þettings gang i 7 tíma, og
sfcóð hvergi við, það er sem eg
segi, að ekkert fremur vil eg svona
göngn heldur en fjallaleit, því þá
getur maður þó lagfc sig fyiir og
fengið fóthvíld við og við, en þarna,_
ja maður, ekki einu sinni nokkur
friður til þess að hvíla fót, hvað
þá kastá sér niður þó maður sé
kominn að falli. Jæja maður, Sig-
fús tók mér veJ, og útvegaði mér
rúm í öðrm húsi, en það segi eg
satt að hann v&rð að láta fylgja
mér úr rúmi og í, og gekk eg þó
meðgötu- og húsnúmerið í vasan-
nm, en djöfullinn hafi að eg fann
það samt.
Áldrei hafði Jón komið til-Sig-
fúsar og vissi eg nú að mannfj.
hefði logið það satt — þótt undir-
förull sé — að hann fór aðeins
ákafa og hnldi með því roðann,
sem hljóp fram í kinnarnar á
henni.
— Eg þekti svo fáa í dalnnm,
sagði hún, og eins og eg var að
segja ykkur mæðgutmm niðrl áð-
an, þá lifðum við faðir minn sál-
ugi mjög afskektu og einmanalegu
lífi og það bar varla við, að við
sæjum neinn ókunnugan eða okk-
ur óviðkomandi.
ísabella leit hvössum og grun-
andi rannsóknarangum á ídu.
— Nújæjajæja! Vertn þá ekki
að segja mér neitt um það, efþú
vilt það síðnr, sagði hún og
hnykti við höfðini. — Þér kann-
ske þykir það helst til snemt og
trúir mér fremur, þegar við er-
■m farnar að þekkjast befcur, og
hvað mig snertir, þá er eg gnðs-
fegin að hafa einhvern, sem eg
geti sagt frá binn og þessu.
Hún andvarpaði og leit felmnis-
lega niður fyrir sig, en ída lét
sem hún veifcti þvi enga eftirtekt,
svo að ísabella hálfþyktist við,
skotraði angnnum enn einu sinni
um alt herbergið, leit yfir allar
föggur ídu á ný og bauð henni
til lækninga, En maður, djöfnlliim
hafi að eg þorði að treysta þvi.
Jæja, svo seinasta daginn sem
eg var í Reykjavík segir Sigfés
við mig að eg megi til að fara I
Bio Eg vissi náttúrlega ekki hver
fjandinn þessi Bio var, en Sigfús
sagði mér það alt, svo lét hann
fylgja mér þangað. Ja, maður,,
mikill þó helv. troðningur, og míkii;
var sú maðkavelta af fólkinu, mér
lá við falli hvað eftir annað. Svo
náSi eg með umbrotum i aðgöngu
miða, en þá batnaði ekki maður,
Ja mikil þó helv. ósvífni, kemur
þá ekki straktappi að mér með
hrokaS trog af alslags krydd! og
fer að bjóða mér að éta. Áð halda
að eg færi að éta nýbúinn að
éta, standandi innan nm alla þessa
íólksþvögn. Það segi eg satt, að
þó hann hefði gefið mér trogfjand-
&nn með öllu 'sem á þvi var þá
hefði eg ekki litið við því.
Eu myndasýningin, það er það
dásamlegasta sem eg hefi séð á
æfi minni, en það segi eg satt,
maður, að þegar sýningin var búin
þá verkjaði mig alveg upp í heila
það var svo fjandi ókennilegt &ð
horfa á þessar mynáir, en ekki
þorði eg annað en að stara altaf
á þær. Þetta var sá bölv. kvik-
andi og ókyrð fyrir augun, ég
hélt eg myndi verða alveg ringl-
aður, enda snudlaði mig á eftir,
en alt gekk það nú slysalaust.
Jæja maður, sagan er nú eiginlega
báin. Okkur gekk vel heim, og
partinum held eg. En dýr var
ferðin. Fyrir ufcan fargjaldið mátti
eg borga 3 krónur, fyrir veruna í
siðan góða nótt og fékk ída þá
loksins að vera í friði.
Jafnvel þó ída væri danðþreytt,
gat hún þó ekki sofnað nndir eins.
Þessi mikla breyting á æfikjörum
hennar hafði komið svo óvænt og
snögglega, og þess þurfti auðvitað
ekki til, að Jósef mintist á Sir
Stefán, til þess að Stafíbrd kæmi
henni i hng, þvi að hann var si-
felfc í huga hennar hvort sem var.
Þarna lá hún þá andvaka og var
að rifja upp með sér bréfið, sem
hann hafði sent henni og hugsa
um hvernig i ósköpunnm á þvi
gæti staðiS, að hann hefði brugð-
ist sér og yfirgefið sig, hann, sem
húnþóttist vera sannfærð nm, að
elskaði sig svo heitt. Óþægindin
og leiðindin á þessu nýja heimilí
heimili hennar fundust henni ná
vera smámnnir einir samanborið
við þann ofurharm, sem föður*
harmurinn óg brigðlyndi elskbug-
ans olli henni.
29. kapituli.
Lifið á heimili Jóns Herons
var i meira lagi dauflegt eins og
ísabella bafði gefið í skyn. A8