Vísir - 13.05.1917, Qupperneq 3

\1SÍR
Símskeyti
frá frettaritara .Visis'.
Kaupm.höfo, 12. mai.
Hermálaráðherra Rússa segir að ástanðið þar i landi,
bæði stjórnarfarslega og hernaðarlega, sé hættulegt.
Jafnaðarmenn banðaþjóðanna vinna á móti því að
alsherjar friðarfnnðnr jafnaðarmanna verði haldinn i Stock-
hólmi í júní.
um þörfiua í því bygðarlagi, sem
hún leyfði flutning varanna til.
£>að er þannig augljóst, að stjórn
vor, þó skipuð sé þrem mönnum,
er als ekki fær um að ráða fram
úr þeim vandamálum, sem ófrið*
arástandið leggur henDÍ á herðar,
hvorki innan lands né utan.
Þegar það var sýnt. að sigling-
ar vorar til Norðurlanda hlutuað
stððvast, og að vér áttum fram-
vegis alt undir samgöngunum við
Ameriku, þá átti stjórnin að sjá
það þegar, að henni bar tafarlaust
að senda dugandi mann með full*
umboði fyrir sig til Ameriku, til
að annast þar um vorn hag.
Jafnvel hver kaupmaður veit
að hann rerður að hafa umboðs-
menu í þeim löndum sem hann á
viðskifti við á friðartímum, en
landsstjórn vorri hefir þó ekki
getað skilist það, að húnþyrftiað
hafa nmboðsmann í Ameríku þó
að jafnvel Iif og velferð allralands-
manna væri undir því komin, að
greiðlega yrði ráðið fram úr öll-
um þeim örðugleikum, sem við-
búið var að verða mundu á því
að halda uppi stöðugum ferðum
milli íslands og Ameríku á þess-
um ófriðartímum.
Ef henni hefði skilist þetta, og
ef hún hefði verið vaxin þeim
vanda, .sem hún tókst á hendur,
þá hefði hún ekki sent Bísp hags-
unarlaust og fyrirhyggjulanat til
Ameriku seint í febrúarmánuði, án
þess að senda mann með honum.
Og ef stjórnin öll í heild, hefði
haft nokkra ábyrgðartilfinningu, þá
heföi hún ekki falið óstarfbæfasta
manninum mestn vandamáiin, eða
látið þau „dankaat“ fram á þenna
dag sem aukastörf eini embættis-
manns í stjórnarráðinu, sem allir
vitá að hafði avo mikið að gera
tyrir, að hann sá ekki fram úr
þvi. — Þó að sá maður ié dug-
legur, þá er samt ekki von að
vel fari, einkum ef yfirmaðurinn,
ráðherrann sjáifur, gerir ekkert
annað en að veita hvgsunarlaust
undanþágur frá settum reglum.
Jón Jónsson.
j| Bejarfréttir. |
Hámarksverðið
Sá annmarki er á hámarks-
verðinn á heilagfiski, að enginn
munur er gerður á því, hvort
seldnr er hau< eða sporður lúð-
unnar eða miðpartuinn. Gerir
þetta það að verkum, að fisksal-
arnir selja lúðnrnar heilar, þvi
vitanlega vill enginn haus og
sporð. — Annaðhvort verður að
gera mun á þeasu í hámarks-
verðinu eða ákveða sérBtakt há-
marksverð á lúðu i heilðsölu.
áfmælis-Fermimgar- ogSumar-
k • r t með fjöikreyttum islensk-
um erludum fást hjá Helga Árná-
■yai I Safnahúsiau.
Málverkasýningu
opnaði Einar Jónsson málari í
verzlun&rskólahúsinu (við Vestur-
götu) kl. 11 I dag.
M. b. Reginn fór til Seyðis-
fjarðar á þriðjudagskvöldið og
kom þangað á föstudagsmorgun-
inn. Með honum fór fjöldi ter-
þega, um 20—30 manns.
Hánn mun eiga að ganga miiii
Austfjarða i sumar.
Lelkhúsið,
„Ókunni maðurinn" verður Ieik-
inn í dag, byrjað kl. 3*/* vegna
gaslokunarinnar.
G a sið.
Frá og með deginum í dag
verðnr lekað fyrir gasið kl. 6
siðdegis.
A r e
átti að fara frá Fleetvood einum
tveim dögum á eftir Ceres, er
hans því varla von fyr en á
þriðjudag eða miðvikudag, í fyrsta
lagi.
Kualð eftir að eg útvega beetu
ðisi-Hammi 01 Piau
sériega hljómfögar og vöaiuð.
Loftur ttuðmuuiesou
MSanltasu. — Smiðjastíg 11.
Simi 651. Box 363.
Góö stúlka
óskast í vist yfir sumariö.
Gott kaup í boöi. A. v. á.
ísiir og miliönÍF
eftir
ffharles ^arvice.
157 Prh.
höllina, því að það var í raun og
veru mjög vandað tii þessarar
söngskemtunár og höfðu nokkrir
hinir frægustu söngvarar verið
fengnir til þess að aðstoða. Þar
var Pattl, 'Santley, Edvard Lloyd
og fleiri nafntogaðir listamenn auk
aunara, iem þóttu snjallir þó að
ekki væru þeir eins víðfrægir.
Samsöngurinn var boðaður í nafni
konungsfjölskyldannar og ætlaði
krónprinsinn að vera þar við
staddar fyrir hennar hönd.
— Þatta ern heldur ekki
nbroddar" — finst ykknr það
«kki? sagði Jósef umleiðog hann
*uddi þeim braut gegn um mann-
bröngina og gaf um leið auga
*nga fólkinu, sem var að stíga
vögnunnm. — Hér þótti vaent
að. þið fengust til að fara
með mér — það hefði verið leið-
inlegt eí þið hefðuð mist &f
þessu.
— Eg vona að við getum séð
prinsinn úr sætanum okkar, sagði
ísabella og rendi augunum yfir
mannfjöldann og virtist vera mik-
ið niðri fyrir. — En eg er vana-
lega svo óheppinn að lenda úki í
einhverju horninu, þegar konungs-
fólkið er við statt og get svo al-
drei horft á það.
Þeim tókst loksins að komast
inn i sönghöllina og í sæti sin
með talsverðri fyrirhöfn og eftir
að Jósef hafði átt í þjarki við
manninn, sem tók við aðgöngu-
miðunum. Fór ída nú að líta i
kring nm sig og þó að sæti henn-
ar væri ekki á sem beztum stað.
gat hún þó séð yfir allan salinn
að heita mátti og þótti henni sú
sjón bæði nýstérlag og mikilfeng-
leg. Ekki þótti henni minna til
koma þegar bljómleikurinn byrj-
aði með allri þeirri snild og Iist-
fengi, sem hljóðfæralist konung-
legu sönghallariunar er alkunn
að. Það varð stnndarhlé, þangað
til söngvari einn átti að láta til
sin heyra og notaði Jósef þann
tima til þess að benda henni á
ýmsa nafukunna menn, sem þar
vora við staddir, og kannaðist
hún þegar við þá af myndam
þeirra, sem hún hafði séð i blöð-
um og tímaritum.
— Reglulega glæsileg samkoma,
sýnist þér það ekki? sagði Jósef
með roiklum fögnuði. — Það er
hvert sæti fullskipað í öllum saln-
um nöma ein þrjú þarna niðri á
gólfinu og eg hugsa, að þau séu
ætluð einhverjum stórhöfðingjum,
en þess háttar fólk er vant að
koma i seinna lagi. Ertu nú ekki
fegin, að þú komst með okkur,
ídfi? bætti hann við lágt og í-
smeygilega.
Nú*kom Patti fram á Ieiksvið-
ið og var fagnað með dynjandi
lófaklappi. Hlustaði Ida hug-
fangin og gleymdi hörmnm sinnm
í svipinn við töframátt hinnar
dásamlegu söngraddar, sem snort-
ið hefir hjörtu óteljandi áheyrenda.
Fagnaðarlætin vora afskapleg og
veitti ída þvi þá ekki eftirtekt,
að þrjár parsðnir, kvenmaður og
tveir karlmean, ruddu sér braut
inn í salinu og var vísað til auðu
sætanna með sérlegri viðhöfn og
auðmýkt.
Nú tók við hver söngurinn af
öðrum og færðist fjör og roði í
augu og andlit Idn. Henni lá
við að tárfella, því að svo átak-
anlega hreif söngurinn hana, og
hallaði hún aér aftur á bak með
hendur í skaati, en hugurmu
hvarflaði til sumarkvöldanna i
Heronsdlal, því þótt undarlegt
væri, varð hvert lag til að vekja —
hjá henui endurminningar um
þessi aumarkvöld. Hún gleymdi
sér algerlega og öllu i kringum
sig, jafnvel hinum ógirnilega
frænda sínum og tróð hann sér
þó svo fast ð henni, sem tök
vora á. En svo hrökk hún upp
við það, að hann hvíslaði að
henni:
— Nú er komið fólk í auðs
sætin. Hvaða fólk akyldi það nú
vera! Það lítur &ð minsta kosfa
mjög fyrirmannlega út.
ída kinkaði kolli og gaf þessu
svo t-kki frekari gaum, En þá
hflipti Jósef í hana, enda var
hann einn af þessim mönnum,
sem ómögulega gat setið kyr eða
veriö hljóðir í Ieikhúsi eða við