Vísir - 17.06.1917, Qupperneq 3

. MrfR
pnn tek eg við stúlknm á
Juillll n4mssfceíð til að Iæra
kjóla- og „drogta“-saum m. fl.
Nemendur leggi sér yerkefni og
eigi sjálfar verk sitt. Menn snúi
sér sem fyrst ti) nndirritaðrár,
sem gefur nánari upplýsingar.
Vilborg Vilhj álmsdóttir,
Hverfisgötu 37.
Kaupið Visi.
euda er hann að likindum hljóm-
mesta og besta röddin í flokknum
— Þá er og nýtt lag eftir Árna
Thorsteinsson við „Ríðum, ríðum"
o. s. frv. sem er sérlega fallegt,
og haglega raddsett. Fleiri lög
mætti mefna sem voru ágæt, t. d.
„Riksdassbönnras Marsch", „Jan
Hinnerk11 o. fl. „Stemning" var og
vel sungið, en virtist ekki nægi-
lega samæft, svo vandasamt lag
sem það er. Að endingu á söng-
stjóri þakkir skilið fyrir BÍttstarf
sem í flestu var ágætlega af hendi
leyst.
F o s s a n.
Tilkynning.
Um leið og eg þakka hinum góðkunnu viðskiftavinum gosdrykkjaverksmiðjunn-
ar jL'ta.S, fyrir viðskifti er þeir bafa átt við verksmiðjuna á þeim 12
árum, er eg hefi veitt henni forstöðu, Ieyfi eg mér virðingarfylst að tilkynna, að eg
hefi selt Loftí G^U-ömu nclssyili (bróður mínum) verk-
smiðjuna, dg bið þvi viðskiftavini hennar að snúa sér framvegis til hans með alt, er
viðvíkur verksmiðjunni.
Herra Grixðm.. Björnson landlæknir hefir eftirlit með aldinsafa- og
gosdrykkjagerðinni eins og að undanförnu, og vænti eg því að viðskiftavinir beri sama
traust til verksmiðjunnar og áður.
Sökum annara starfa, er eg hefí hatt á hendi síðari árin, hefír afgreiðslan ekki
gengið eins greiðlega og æskilegt hefði verið, en eg tel víst að hinn nýi eigandi verk-
smiðjunnar geri sér far um að bæta úr því.
Reykjavík, 12. júní 1917.
Virðiugarfyllst
G-ísli G-uQmunassou.
Erlexid rnynt.
| Kbh. Bank. Pósth.
bterl. pd. 16,40 16.60 16,70
Frc. 61,00 62,00 62,00
Doll, 8,48 8,55 8,60
Falleg fataefni
komu msö Ceres frá Englandi, þar á meðal úrval af
rondóttum buxnaefnum.
Árni & Bjaroi.
Mngar í vasann!
Verslun með útgengilegar vormr,
svo sem tóbak o. fl. getar komist
i samband við verslnnarmann,
sem verður við síldarkaup á Siglm-
firði í snmar, um að selja þar vör-
ur sínar, ef um semur.
Tilboð óskast. R. V- á.
sstiF og miliöniF
eftir
s ©arvice.
188 Frh.
Þessi eftirlátssemi hennar hafði
þær afleiðingar, að herra Powler
varð alveg frá sér numinn og
enn heillaðri af henni en nokkru
sinni áður. Hann neyddi hana
til að syngja meira, sló „takt-
inn“ með hendinni og vaggaði
strýhærðu höfðinu og hrósaði
henni á hvert reipi. Bar hann
flig aumlega þegar hún neitaði
flvo að halda Iengur áfram og
lagðist á eitt með henni að fá
ísabellu til að taka við.
iiabella reis þá á fætnr og
gokk að hljóðfærinu. Henni lét
nú aldrei list þessi vel og faim
auk þess svo vel til yfirburða
Idu, að henni flpaðist i miðju
lagi, en sjálft var lagið ein af
þesium algengu og sárleiðinlegu
samsetningum, sem hverjum manni
er raun að hlusta á hvort sem
hann hefir vit á hljóðfæraslætti
eða ekki.
Það dofnaði auðvitað yíir sam-
ræðunum þegar svona stóð á og
fór herra Pewler nú að sýna á
íér fararsnið, Ekki var honum
boðið að biða miðdegisverðar og
hafði þó frú Heron ætlað aér það
upphaflega og haft nokkurn fyrir-
búnað til þess í kyrþey. Hann
kvaddí ídu með handab&ndi mjög
avo innvirðulega og virtist eiga
mjög bágt með að slíta sig frá
henni.
*
Þegar hann var farinn sátu
þær mæðgur teinréttar í sætnm
sínum og horfðu steinþegjandi í
gaupnir sér. Granaði ídu síat
hvað um væri að vera og ætlaði
að ganga út úr storanni, en þá
ávarpaði frú Heron hana og
mælti af talsverðri þykkju:
— Heyrðu mig allra nnöggvast
ída, ef þú mátt vera að.
ída staðnæmdist við dyrnar og
brá alíkynlega við málróm hús-
móðurinnar.
— Það er best, að þú læair
hurðinni, ída. Eg kæri mig ekki
um að vinnukonurnar hleri það
sem eg þykist þurfa að tala við
þig.
ída lokaði hurðinni og beið
átekta, en frú Heron hélt áfram:
— Eg þykist ekki vera ein í
þeirra töiu, sem er með óþarfa
aðflnslur og veit lika, að hverjum
sannkristnum mauni ber að sýna
þolinmæði og langlundargeð, en
samt á alt umhurðarlyndi eér
einhver íakmörk og þvi miður
verð eg að segja, að þú ert kom-
in út fyrir þau fcakmörk. Eg
mnndi illa gæta akyldu minnar
gagnvart ungum kvenmanni, sem
eg á að líta til með, ef eg skirð-
ist við að vekja athygli þína á
því, að framferði þitt hefir verið
ámælisvert og ósæmilegt allan
þann tima, aem þú hafir dvalið á
þessu heimili.
Þetta kom svo flatt upp á ídu,
að hún gat ekki í svipinn gert
sér fallkomna grein fyrir þýðingu
þessara illgirnislegu ásakana, en
þegar henni fór að skiljast, hvað
i efni var, þá stökk blóðið fram
í kinnar henni og hún hafði all-
napurt andsvar á reiðum höndum.
Eu hún stiíti aig og hafði aðeins
upp það sem frú Heron háfði ver-
ið að segja,
' — Já, ósæmilegt sagði frúin.
— Það er leiðinlegt að þurfa að
viðhafa slik orð við mnga stúlku
I þinni stöðu og mér finst þú
ekki bæta úr skák með því að
látasfc ekki skiija hvað eg á við.
— Það eru engin látalæti, frú
Heron, sagði ída. — Eg hefi ekki
minstu hugmynd um við hvað þér
eigið.
— Þá skal eg koma þér í skiln-
ing um það, sagði frú Heron og
sauð í henni vonskan. — Þú erfc
einhver sú blygðunarlausasta dað-
urdsós, sem eg nokkurntíma hefi
fyrir hitt.
ída átti bágfc með að verjast
hlátri. Hún vár sárþjöknð þegar
hún kom inn í stofuna, vaðallinn
úr Georg Powler þreytti hana enn
þá meira, en gat ekki annað en
fundist það írámmnalega hlægilegt
að sjá mæðgmrnar þarna bíspert-
ar á stólunum og fnæsandi af
reiði. Hún gat þó stilt sig að
hlægja en stóð róleg og studdist
við arinhilluna, en það var aðeine
til að espa frú Heron. Hún fékk