Vísir - 18.06.1917, Qupperneq 3

VlSlR
19. júni.
í útlöndnm er sá siður orðinn
talsvert almennur, að velja dag
annað hvorfc einhvern vissan dag,
®ða ótiltekin dag um sama leyti
á ári hverju til þess að vinna
að íjársöfnun til einhvers góðs
fyrirtækis. Þannig munu flestir
kannast við „Börnehjælpsdagen“
danska, og í Svíþjóð er árlega
b&ldinn „Barnens Ðag“ í flestum
stærri bæjum.
Á þessum dögum kemur inn
zaikið fé án þess að þeir sem láta
það úti verði þesa varir að þeir
hafi bakað sér nokkurra sérstakra
útgjalds. Kemur það af því að
þátttakan er avo almenn. Skemti-
atriðin mörg en lágur innganga-
eyrir á hverjum stað.
Nú er Reykjavik á leiðinni að
eignast einn slikan dag. 19. júní
fer að festast í meðvitund bæjar-
búa sem „LandsspítalasjóÖsdagur".
Bærinn er lítill og fámennur, þess
vegna er ekki hægt að koma hér
við fjölbreyttum skemtunum. Lands-
epítalasjóðsnefndin raun þó ekki
láta sitt eftir liggja, að gjöra dag
hans svo vel úr garði, sem föng
eru á. 1 morgun gefst bæjarbú-
«m kostur á að styrkja stærstu
mannúðarfyrirtæki þecsa lands.
Hver einasti eyrir, er þér leggið
i þá guðs-kistu, hve smár sem
hann er, er meðtekinn með þakk-
læti. Gleymið því ekki að um
leið og þér leitið sjálfum yðar
skemtunar styðjið þér gott mál-
«fni. Hér er eigi beðið nm stóran
skerf frá hverjum einstökum —
en vér væntum þess að þér vilj-
ið allir, karlar og konur taka þátt
í hátíðahaldinu.
Kornið fyllir mælirinn.
Ó s k.
Sauðfé borgahúa.
Ekki er það nema eðlilegt, að
borgabúa langi til að eiga sauð-
kindnr; þær veita manninum efni
til fæðis, klæða og skæða, og eru
suk þess oftast til ánægju. En
heyrst hafa kvörtunarraddir frá
þeim, sem ekkert fé .eiga, nm að
féð vilji skemma í görðum hjá
þeim; og í sveitunnm í nágrenni
við borgirnar, Rvík og Hfj., er
borgaféð að verða versta land-
plága. Því fjölgar með vexti
borganna; þó flestir eigi fátt,
dregur það sig saman. (Mark-
eigendur eru i Rvík 173, í Hf.
135). Féð er fleira en opinberu
skýrslnrnar eýna. Margir borga-
búar gleyma að „telja fram“
skepnur sínar. Þegar skýrslurnar
sýna 43 kindur í Rvík, eiga b»j-
armenn svo hundruðnm ekiftir,
Kýr og hestar gleymast þar einn-
ig. Síðastliðið haust voru eftir
fyratu réttir um 700 fjár í efstu
girðingunni (sem bærinn lét með
dómi taka af gömlum landseta
sínum á Bústöðum), og var þó
mörgu komið fyrir hjá bændum
fram eftir haustinu, sem ekki var
þar með.
Kynning okkar Mosfellssveitar-
búa af borgafénu er þessí:
Á vorin bæði slæðist það og er
rekið leyfislaust upp fyrir
Elliðaár í Iönd okkar. T. d. nú
í vikunni hefir flætt yfir okkur
fjöldi Ryikur-fjár. Lítur út fyrir
að margir hafi rúið það á sunnu-
daginn, og vikið því npp fyrir
brýrnar. Það fyllir haga okkar
og túnin, og yrði ekkert annað
gert, ef reyna ætti að verja; dygði
þó ekki til. Auk þess óróar
straumurinn okkar fé, svo það
slæðist burt úr heimahögum og
tapast þess vegna margt lamb og
reifi og ær frá fráfærunni. Þegar *
við smölum, er meiri hlutinn í að-
rekstrinum aðkomnfé, og fer mik-
ill hluti dagsins í umstang við
það. Bæjarærnar láta ehki að
stjórn, og eru sérstaklega óþjálar
í smölun; fara sinna ferða og
„akta“ ekki hunda. Þegar á
snmarið líður, byrja þær á efstu
bæjum sveitarinnar að éta úr
görðunum, bæði kál og rófur;
sígá svo niður eftir og eyða garða
sveitarinnar. Um réttir eru þær
margar komnar heim, og taka þá
upp úr görðnm bæjarmanna á
sama hátt.
Hingað til höfnm við sveitar-
karlarnir borið þetta eins og ann-
að böl með þoiinmæði, en nú
virðist útlit fyrir að yfir taki.
Margir ætluðu að færa frá í sum-
ar, en það verður sumum ómögu-
legfc af því hve féð er víða tínt
og flækfc í fjarlægð af völdum fjár-
rensIÍBÍns frá borgunum og sjávar-
sveitunum, en sá atraamur liggur
jjau iiÉfff MhiMy viiiwiwbr »■*
* *
I
I
Afgraiisla blatoiniáHötal
Island er opia frá kl. 8—8 &
kTaijan dagi.
Iumgaugur fri Vallaratnati.
Skrifstofa & aaaa atai, inag.
fri Áialstr. — Bitstjórinn til
viitali fr& kl. 8-4.
Simi 400. P.O. Box 867.
Prantsmiijan & Lmga
vag 4. Simi 1X8.
Anglýsingnm veltt móttaka
! LaaisafJSniUBÍ eftir kl. 8 |
Irtn BltMifúhiihitálftfÉlö ft |a
mjög um Mosfelssveitina, þviféð ez
að siga upp til heiðanna jafnóð-
um og þar grær, þó það „taki
toU“ af túnum okkar m. fl. á
leiðinni.
Beina vil eg þvi til fjáreigenda
i Rvík, að því fé, sem ekki er
með leyfi sent á ákveðin sveita-
heimili, sé haldið í girðingum tií
júniloka, en þá rekið i afrétt
bæjurins (upp undir Yifilfell). Það
ætti að vera viðráðanlegt fyrir
þá. Verði þetta eða annað likt,
er afstýri þeirri óregln, sem nú
á sér stað, ekki gert af eigenda
hálfu, neyða þeir Mosfellinga til
varnarráðatafana, sem hljóta að
verða elgendum fjárins tilfinnan-
Iegar.
Grh., 13—6.—’17.
B. B.
*
Isííf og miliönÍF
eftir
gharles garvice,
189 Frh.
titring í varirnar og augun urðu
blóðhlaupin.
— 0, eg er svo sem ekki stein-
blind, sagði hún. — Mér er ofboð
vel kunnugt um framferði þitt
nndanfarið, en eg hefi hlifst við
að hafa orð á því vegna þess, að
þú ert á mínn heimili og eg hafði
ekki brjóst á að særa tilfinningar
þinar, þó að eg hins vegar viti,
að þér stendur algerlega á sáma
nvc. tilfinningar okkar. Þú hefir
sanndlega bragðist vonum mín-
nm, ída. Þegár þú komst hingað
hélt eg að þú værir stilfc oghátt-
prúð stúlka, og ætlaði varla að
trúa mínum eigin augum, þegar
eg varð þess vör i fyrsta skifti,
bversu mér hafði yfirsést og að
stilling þin var ekkert annað on
fcppgerð og fordild. Þúhefirsjálf-
ságt haidið að eg hafi ekki veitfc
þvi eftirtekt, að þú varst uð reyna
að veiða sumingja drenginn minn
i anöru þína, en móðurangað er
glöggskygnt, og hver móðir reyn-
ir að vernda afkvæmi sitt af
fremsta megni. — Uss, þú þarft
ekki að glápa svona á mig og
lata sem þér komi þetta á óvart,
eins og þú værir alsýkn saka. —
Það má vera að þér hafi tekisfc
að blekkja mig einu sinni, en nú
gefcurðu það ekki framar. Eg hefi
haft gætur á þér og séð með mín-
nm eigin augum hvernig þú hegð.
ar þér.
— Frú Heron, tók ída til máls
hægt og rólega, en frúin lét dæl-
una ganga af öllum lífs og sálar
kröftum.
— Eg hugsa nú helst, að þú
hofir gert þetta í rælni, þvf að
mér finst ótrúlegt að þór hafi
komið til hugar, að það mundi
bera nokknrn árangnr, eða þá að
við foreldrar drengcins mundnm
þola honum að gera sig að þeim
afglapa að fleygja sér fyrir fætur
blásn&uðrar ’og umkomalausrar
kvenkindar. En þeim mun
skammarlegra er þetta athæfi og
þér hefir hepnast þetta furðavel,
því að þú ert búinn að gera vesal-
ings drenginn hálfærðan og utan
við sig. Það er nú vonándi, að
þar við sitji og að hann leggist
ekki í ofdrykkju og ólifnað eins
og hendir suma unglinga. Þú ert
nú vis til að segja, að þér hafi
aldrei verið þetta nein alvara —
eða það þykir mér langtrúlegast,
þvi að þú getnr svo sem veiið
nógu ísmeygilegj þegar þú vilt það
viðhafa og bregðir fyrir þig þess-
ari kattárnáttúru, sem í þér býr.
ída var nú ekki lengur hlátur
í hug. Hún var orðin náföl og
augun glóðu, en g&t þó ságt með
nokkurnveginn stillingn:
— Þór hafið alveg rétt að
mæla, írú Heron og eg hikaekki
við að segja það alveg afdráttar-
laust, að mér hefir aldrei Ieikið
hugur á, að sonur yðar drægi sig
eftir mér, siSur en svo — eða
getið þér ekki séð hvað þetta er
hlægilegt? spmrði hún etyggleg og
hló knldahlátur,
Frú Heron varð eldrauð í fram-
an.
— Eg veit ekki hvað þér finst
hlægilegt, hvæsti hún — og eg
hefði haldið að Jósef væri fnll-
boðlegur handa þér, enda efast
eg ekki um, að þú sért sama
sinnis þó að þú látist hæðást að
honam.
— Eg get fullvissað yður um
það, frú Herou, að eg hefi aldrei
gert mér i hugarland, að Jósef
yrði maðurinn minn, sagði ída
— og hann veit það bezfc sjálfur,
að eg hefi megnasta viðbjóð á
öllum þeisum fleSnlátam hans.
— Jæja, þú kannasfc þá við,
að anmingja drengnnm þykir
vænt um þig og að hann hafi lát-
ið það í Ijósi við þig! Þarna
sérðu nú, að þér tekst ekki að
fara í kring nm mig, enda mátti
eg vita það. Eg er steinhissa á
því, að þú skulir ekki fyrirverða
þig fyrir sjálfri þér og að þú
skulir að minsta kosti ekki blygð-
ast þin fyrir að fara undir eins
að daðra við fyrsta gestinn, sem
heimsækir okkur og það beint
fyrir augunum á okkur — þai
sem þú hefir þó komið illu af
stað á heimili því, aem veitfci þér
skjól og athvarf.
ídu starði á hana og var alfcof