Vísir - 09.07.1917, Síða 3

V ! ’ f «
Flóru sökt.
í gærkveldi barst hingað til bæj-
*rins símskeyti frá Böðvari Krist-
jánssyni kennara, sem fðr héðan
áleiðis til útlanda með Flóru s;ð-
«st, um að Flóra hafi verið skot-
in í kaf á leiðinni til Englands.
Er þess getið að menn hafi allir
komist af, en Böðvar misti allt
sem hann hafði meðferðis.
Sendingarstöð skeytisins er ekki
^ígreind á skeytinu, en Böðvar
®®§ist mnni senda nákvæmari
fregnir við fyrsta tækifæri.
Flóra var orðin eina skipið sem
hélt uppi stöðugum ferðum milli
íslandg og Norðurlanda og er hætt
við að nú taki með öllu fyrir
5>ær samgöngur. Vonandi er þó
«ð Bgrgensfélagið sendi annað
®kip í hennar stað.
S agníræði ngarnir
ósammála.
Svo sem kunnugt er hefirbind-
indishreyfingin haft lítinn byr til
^kammstíma i Suður-Evrópu, því
ah bæði er atvinna fjölda manna
svo nátengd víninn, og vínin
i Vínyrkjnlöndum rniklu betri en al-
fflent er í öðrum löndnm.
Þvi fremur vekur það eftirtekt,
þegar heilar þjóðir rísa öflugt gegn
drykkjnakapnum eins og t.d. Frakk-
Þakkarávarp,
inniiegt hjartans þakklæti, votta
eg hérmeð öllum þeim er auð-
sýndn mér hjálp og hlnttekning,
við fráfall og jarðarför míns hjart-
kæra eiginmanns Signrðar sál.
Þórðarsonar. Eg birti ekki nöfn
þeirra mörgu, er rétt bafa mér
hjálparhönd í minni sárn sorg,
og erfiðm kringnmstæðum, því eg
veit að drottinn þekkir sína.
Eg bið af hrærðu hjarta algóð-
an gnð að launa þeim öllum af
rikdómi sinnar náðar eftir því
sem hann aér að hverjum einum
best hentar.
Beykjavik 7. júlí 1917.
Vilheliuína Lovísa Jónsdóttir.
ar, og merkir menn snður á Ítalíu
taka til máls með áfengis-
banni.
X. Guglielmo Ferrero, ítalskur
sagnfræðingar, segir, að barátta
gegn áfenginu sé hinn mikli Ijós-
blettHr ófriðarins og telur hyggi-
Iegt að banna með lögum til-
búning og sölu áfengustu
drykkjanna.
Að loknm bætir hann við:
„Þjóðfélaginu er bæði heimilt
og skylt að krefjast þess að borg
ararnir fórni vafasamri stundar-
gleði til að tryggja heilsa borg-
arannaogbjarga börnnm og ókomn-
um kynsióðum frá böli þýí er
drykkjuskapar veldur“.
, Það var öðruvísi hljóðið í ís-
lenska sagnfræðingnum semskrif-
aði í Lögréttu um daginn.
H j a 11 i.
Buchskiiyíblátt Serge
fyrirliggjandi.
O. J. Havsteen.
Sími 268.
Versl. VON
Laugaveg 55. Talsími 353.,
Selurs
• i
Harðfisk. Mjólkurost. Hina ágætu dósamjólk
BntteirBLy- Leverpostej. Split-baunir. To-
mater o. fl. þesskonar. Kirseber. Ernrkuð epli.
Kanil, heilan og stuðaðan. Pipar. Allehaande o.
fl. krydd. Citron- Vanille- og Möndludropa. Van-
illestangir. Sóda. Kristalsápu. Sápuspæni og
ýmsar aðrar þvottasápur. Handsápur, fleiri teg.
Vindla. Cigarettur. Reyktóbak. — Barnaleikföng,
stórt úrval. Málning ýmiskonar, utan húss og
innan. Saumur 1” S” 4” Ljáblöð. Brýni, 3 teg.
Búsáhöld: leir, postulíns, gler, kristals, blikk og emuilleruð.
Borðbúnað: hnífa, gafla, skeiðar, stórar og smáar o. fl. (Plet).
Rúðugler. Flugnaveiðarar.
Og ótal margt fleira — með lægsta verði eins og vant er.
9
istir og miliöniF
eftir
fgharles ^arvice.
216 ’ Frb.
■— Get eg fengið fimm hundr-
punda ávísun? spurði ída feimn-
islega.
— Fimm þúsund, fimmtín þús-
nnd, góða mín! sagði Wordley
^iklaust og var allhreykinn og
^nægðnr með sjálfan sig.
Nei, nei! Fimm hnndruð
n*gja mér í bráðina — sagði
— Er ekki hægt að láta
*ty*avörðinn hefja peningana?
^lerra Wordley furðaði sig á
þesa*, en gokk inn til dyravarð-
arins og tók upp ávísanabókina.
-Búið þér ávísanina þannig
að hún verði greidd epítalan-
11111 °g fáið þér mér hana svo,
s®gði ída lágt við hann.
bað hýmaði yfir gamla mann-
laum og hann kinkaði kolli.
Náttúrlega! Það var svo
sem auðvitað! sagði hann. — Gað
blesíi yður, góða mín! Eg hefði
mátt vita það, hvað þér eruð góð-
hjörtuð og göfuglynd. Svona, lít-
ið þér á! Eg Iét það vera þús-
und pund, það er að segja fimm
huudruð írá yður og fimm hundr-
uð frá mér og eg vil ekkert orð
heyra til mótmæla þyí, þvi að
mér þykir reglulega vænt um
þetta. Það gerir mig rólegri,
enda er eg eitthvað svo æstur að
mér veitir ekki af einhverju, sem
geti komið mér í jafnvægi, því að
annars færl eg kannske að dansa
og hoppa um forstofuna hérna og
það væri lítt aæmBndi ráðnum og
rosknum lögfræðingi.
ída tók við ávís&ninni og braut
hana saman. Hélt hún á henni
i hendinni og gekk svo með lög-
manninum uppá loft og inn í
sjúkraatofuna þar sem Alexandra
var fyrir. Brá hjúkrunarkonunni
heldur en ekki i brún, þegar hún
sá ídu koma svona íijótt aftnr og
í för með henni gamlan mann
öldnrmannlegan og glaðlegan, sem
aldrei hafði angun af ídu og fylgdi
henni svo fast eftir, að það leit
helst út fyrir að hann væri hrædd
ur nm að hún yrði þá og þegur
tekin af sér.
— Eg sneri afíur — til þess
að kveðja yðnr betur, sagði ída
hálfskjálfrödduð, en augun Ijóm-
uðu skærar en nokkru sinni áðu
— og eg þarf að afhenda yður
dálítið, svolítið handa spitalauum
— það er frá þessnm góða og
gamla vini minmm, herra Wordley,
sem hitti mig rétt i þes«n, en
þér megið ekki skoða það fyr en
við bæði ernm farin eða að
hálftima liðnum. Og svo ætla
eg að skrifa yður eins og eg Iof-
aði og þér getáð svo skrifað mér
oftur ef þér komist til þess og
yður finst það ekki of mikil fyrir-
höfn, því að nú get eg nefnt yður
heimili mítt. Það er skrifað þarna
aftan á áviaanina. — Eg er nú
að fara heim og það er nokkað
undarlegt, sem mér hefir borið að
höndum, en eg okal skrifa yður
seinna um það altsaman. Hún
klökknaði og mælti: — En nú
sem stendur get eg ekkert annað
ságt við yðar en verið þér bless-
aðar og sælar og þakka yður
innilega og hjartanlega fyrir alla
þá alúð, sam þér hifið Býnt mér.
Hún dró hjúkrunarkonuna að
sér og kysti hana, en herra
Wordley kvaddi haua með handa-
bandi og snýtti sór eiðan svo
hressilega, að undir tók í stofnnni
og sjúklingarnir teygðu upp höf-
uðin og litu hver til annars undr-
andi mjög. Svipaða undrun vakti
það litlu síðar, þegar hjúkrunar-
konan kom þjótandi inn til þeirra,
kafrjóð út undir eyru, og sagði
þeim frá, hvað ída hefði gefið
spítalanum.
—Jæja-þá! sagði herra Word-
ley er hann hafði kvatt ýmsa i
spítal&num og þar á meðal dyra-
vöxðinn. — Þá er nú ekki unnaÐ
eftir en að ná sér i vagn og kom-
ast sem fyrst heim i Heronsdalí
38. kapituli.
Það er ekki til neins að vera
að lýsa heimför þeirra og ekki
heldur h»gt svo að í nokkru lagi
se, enda komst ída við i hvert
skifti sem hún mintist þeirrai
heimfarar sinnar. Það var fym
á þeirri leið, sem hún fsnn veru-
iega og fyllilega til þess, að hún