Vísir - 22.07.1917, Side 3

VlSIR
leiðir til að afla landlan kola, því
alkannagt er hve mjög eitt stjórn-
arblaðið vítti fyrv. etjórn fyrir a5
reyaa ekki þær leiðir áðar en
aamið var við Breta. En nú ern
flntningar frá Ameriku litln eða
engu dýrari en frá Bnglandi. Og
vitsnlega er íilendingnm frjálBt
að sækja kol til Ameríku fyrir
„bresku samningnnam". — En rétt
virðist að minna stjórnina á þess-
ar leiðir, éf svo óliklega skyldi
vilja til, að hún hefði gleymt
þeim.
Elsass-Lothrmgen.
„Friðnr án landvlnninga og
skaðabóta“ er sú lausn sem Rúss-
ar hafa stungið upp á til að fá
ófriðinu á enda kljáðan. Bretar
ihafa reynt að skýra þessa „Iaasn“
þeirra á þá leið, að þeireigi auð-
vitað ekki við það, að Frakkar
eigi ekki að sjálfsögðu að fá
Elsass-Lothringen. Frakkar sjálfir
skilja það aftur á móti þannig,
að lausnin eigi að vera algild,
og þeir hafa þess vegna, að minita
kosti tvívegis, gefið þá yfirlýsingu,
að þeir baldi fast við kröfuna um
að fá aftur EIsass-Lothringen.
öeir taka fjarri þeirri miðlan-
artillögu að þjóðaratkvæði í E.-L.
verði látið skera úr þessari deiln.
Þjóðverjar tóku EIsass-Lothrlngon
með hervaldi 1871, segja þeir.
t»á mótmæltu ibúarnir því tví-
vegis að sameinast Þýskalandi.
Með þvi hafa íbúar E.-L. þegar
greitt atkvæði, einmitt þegar við
átti að sú atkvæðagroiðila færi
fram. Síðan hafa Þjóðverjar beitt
öllum brögðum til að gera E.-L.
þýskt, Ef nú ætti að tara fram
þjóðaratkvæði, sem mark væri á
takandi, yrði ekki að eins að
vísa innfluttum mönnum úr landi
og kalla þá heim sem brott hafa
flatst, heldir að „vekja upp þá
dauðu“. Og sndir hverra umsjá
ætti slik atkvæðagreiðsla að fara
fram, eftir þriggja ára heiftar-
fullan ófrið? Ef hún færi fram
undir umsjón Þjóðverja, myndu
Frakkar telja hana raarkleysu,
Ef hún færi fram undir umsjón
Frakka, myndu Þjóðverjar gera
það. Ef hlutleysingjar ættu að
hafa umsjðn með atkvæðagreiðsl-
unni mynd® báðir tortryggja úr-
slitin. — Og Ioks, ef líkur væru
til að samkomulag yrði uro að
þessi atkvæðagreiðsla yrði látin
fara fram, þá væri freistingiu
raikil fyrir Þjóðverja, til að láta
sem flesta franska íbúa í Elsass-
Lothringen falla í ófriðnum áður
en atkvæðágreiðslan færi fram.
Annars segja frönsk blöð að
Frakkar megi ekbi einblína svo á
bandalagið við Rússa og þá hjálp,
sem frá þeim sé að vænta, að
þeir fari eingöngu eftir því sem
Rússar vilji. Engu óveruíegri og
ef til vill skjótari hjálpar sé að
vænta bandan um hafið, trá Banda-
rikjunum, en þ»ð muni eingöngu
verða til að draga úr áhuga
Bandarikjanna, ef Frakkar færu
nú að slá af kröfum sínum.
Dýrtiðaruppbót.
„Deutfche Banb“ í Berlin hefir
síðastliðið ár greitt starfsmöunum
slnnm samtals 15.312.443 mörk
í uppbót á launum. Brutto-tekjur
bankans hafa verið 87.558.745
mörk en netto 49.951.780 mörk.
Allur kostnaður hefir þannig numið
37.606.965 mörkum að þessari
dýrtíðaruppbót meðtalinui. Það
man þannig láta nærri að laun
starfsmanna haö verið tvöfölduð
þétta ár, ef ekki meira.
Þatta cr hér haft eftir danska
blaðinu „Börsen“ frá 4. apríl s. I
ísiir og miliönip
eftir
fgharles fpamca,
228 — Frh.
40. kapituli.
Geðsmunir ída voru allæstir á
heimleiðinni frá þessu æfintýri.
Fyrst fanst henni, að hún mætti
til að komait eitthv&ð burt frá
Heronsd&l, am tíma &ö minsta
kosti, því að henni fanst hún ekki
mega til þess hugsa að geta átt
það a hættn að hitta aftur þessa
tálfríðu kvennsnift, sem hafði vél-
*ð Stafford frá henni. En ivo
kom sjálfsþótti hennar til sögunn-
ar þegar frá leið og hún fór að
verða rólegri og sá hún þá, að
það var ekki snnað en ragmenska
hugleysi að fara að stökkva
* burt. Heronsdalurinn var henn-
ar eigið heimkynni og hafði verið
það langalöngu áður en þessi
sumarhöll var reist og það var
aKkerfc batra að flýja helmili sitt
vegna þess að Maude Falconer
var komin í nágrenni við hana
— heldur en af hermanninum að
flýja undan merkjum sínum.
En ekki fór hún nckknrt fet
út úr landareigninni næstu digana.
Hún varð föl og Iotleg og misti
matarlyst og tók frú Bannerdale
eftir þessu næst þegar hún heim-
sótti hana, en kærði sig ekki um
að hafa orð á því.
— Við höfum saknað yðar
mikið, góða mín, sagði hún alúð-
lega. — Satt uð segja hefir mað-
irinn minn verið eirðarlaus og
haft alt á hornum sér, sem ekki
er þó hans siður og Játvarður
hefir verið þaðan af verri. Það
eru vandræðaskepnur, þessir karl-
menn, ída min góð, og ætti eg
þó síst að vera að kvarta undan
þessum karlmönnum mínum, því
að þeir eru mér báðir feðgarnir
hvor öðrum betri og innilsgri. Eg
get ekki sagt, &ð Játvarður hafi
nokkurn. tíma gert mér á móti
skapi alt frá því að hann var
barn að aidri og æfcfci eg að bera
um, hvað hamingjan léti mönnum
bezfc í skaut falla, þá mundi eg
segja, að það væri geðprýði og
gjörviieiki, enda er eg verulegn
hreykin af mannkostum Játvarð-
ar og atgerfi. En alt um það
hefir hann verið mér hálfvegls til
armæðn þessa seinustu dag«, og
þess vegna ætla eg nú að biðja
yður, ída mín góð,:j að koma yfir
um til okkar og hjálpa mér að
fásfc við þá. ída brosti hálfvand-
ræðalega og vék þá frú Banner-
dale talinu að öðra með hægð. —
Við höfum farið i heimsókn til
sumarhallarinnar siðan við sáumst
seinast, sagði hún, — og vorum
svo heppin að hitta ungfrú Fal-
coner heima. Hún er þarna alein
sins liða i þessnm stóra hallar-
skrokk, þvf að faðir hennar er
farinn aftnr til Lundúna, en eg
get ekki snnað en vorkent henni
þetta, enda þótt mér hafi eigin-
lega aldrei fallið hún vel i geð.
— Og vegna hvers erað þér
að voxfeenna henni? spurði íd»
ofur hægláfclega.
— Ja, hún er eitthvað bvo —
svo rauneleg á svipiun, Bvaraði
frú Bmnerdale. Hún var klædd
sorgarbúningi og andlitið var ná-
fölt, þó að það sé að öðru leyfci
einstoklcga fiitt. Viðtökurnar hjá
henni voru líka fremur þurlegár
og er hrædd um, að hún hafi átfc
í meira andstreymi, en okkur er
kunnsgt ran, þvi að hún var eitt-
hvað svo fálát og nfcan við sig,
Mér datt í hug, að hún tæki sér
fjarveru unnustans, hans herra
Staffords, svona nærri — og eg
ásetti mér að forðast eins og
heifcan eldinn að nefna hann 4
nafn. En þér vitið líka hvað ilt
er að fást við þess háttar og ait
í eiuu glopp&ÖIst út úr mér einu-
sinni, þegar talið fóll niður: —
Hafið þé; írétt nokkuð nýlega,
ungfrú Falconer, af honum herra
Sfcsfford Oxme? — Þér eigið lik-
lega við Highcliffö Iávarð, frú
Bannerdale, sagðl hún og leifc á
mig ísköldum og djépbláum a«g-
unum, en eg sótroðnaði. — Hann
er kominn til Astraiía og líðu
þ&r vel, en eg fæ sjaldan fréttir
af honum. Hann hsfir þar margt
og mikið fyrir stnfni og þess
vogna Iítinn tíma afgangs tii
bréfaskrifía, að eg bygg. Eg
hypjaði mig nú auðvitað á stað
svo fljótt sem eg gat eftir þetta
og býst við, eð eg bafi ekki gerfc
sérlega „lukku" hjá ungfrúnni.