Vísir - 08.08.1917, Side 3

vieiR
Hollendingar
og óíriðurinn.
Lesendur Vísis minnast þess ef
til vill, að i vetnr var esgt frá
Þvi í Vísi, að Hollendingar hefðn
bannað vopauðsm kaupförum
breskum að hafa viðdvöl í höfn-
«m eða landhelgi Hollands leng-
mr en herskip. Bretar setta þá
h»rt á móti hörðu og heimtnðu
að hollensk skip, sem sigldu til
eða frá Ameríku kæmu við i höfn
á Stóra-Bretlandi til rsnnsóknar,
1 ffitað þess að koma við i Halifax.
®n ainhvern vcginn heflr þetta
jsfnast, avo að Bretar hafa leyft
skipum Hollendinga að koma við
í Halifax til rasnsóknar.
í erlendum blöðum frá því í
byrjun jónímánaðar er sagt frá
því, að n ’ý 1 e g & hafl orðið «am-
lcomnleg um þetta milli Breta og
Hollendinga, og í júnimánuði var
41 hollensku skipi veitt leyfi til
að sigía um Hafifax áu þess að
koma við í Bretlandi. Af þessum
skipum fluttu 31 matvörur og
skepnufóður, 6 ábarð og 4 stein-
olíu. Einnig hafa Bretar leyft
hoHenskum skipum á öðram sigl-
ingaleiðum að fara fram hjá Bret-
luidi, t. d. skipum frá Miðjarð&r-
hsifinu að fara beint til Holiands
frá Gibraltar. Og hollensk skip
sem lágu í enskum höfnum fesgu
Ieyfl til að fara heimleiðis jafn-
skjótt og önnur skip koma í þeirra
stað.
||harles g§amca,
244 Frh.
svo búnu klappaði hún á makkann
á honum og hélt af stað.
Hestur ídu tók þegur á sprett
og þegar þau nálguðust Adonis,
tók hún svipuna í vinstri hönáina
til þess að hafa hægri hendina
Iausa, haliaði sér aftur í söðlinum
og reyndi að grípa í taumana á
honum um leið og hann straukst
fram hjá henni. Það kann að
vera, að henni hefði tokist þetta
— tekist að ná I tauminn og
stöðva hestinn — það er ekki
gott um það að segja — en um
leið og hún ætlaði að grípa taim-
inn hóf Maude svipuna á loft
°g lét hana ríða baint framan á
ídu og á hönd hennar, en að síð-
«stu lenti höggið á löðursveittan
hálsinn á Adónis. Tryltist hann
nú fyrir fult og alt og þaat út í
Af þeBsu öllu má sjá, að sam-
komulag hefir verið orðið allgott
milli Hollendinga og Breta, en
líka að Hollendingar vilja mikið
til vinna að fá að h&fa óhindraðar
sámgöngur við Ameríku. En vera
má að þeir hafi þó ekki þurft að
vinna það til, að leyfa vopnuðum
skipam að hafa viðdvöl i höfnum
sínum, heldur t. d. leyft útflutn-
ing á afurðum, sém Bretar höfðu
þörf fyrir. Það er t. d. vist að
þeir hafa tekið það mjög nærri
sór að íeyfa útflutning á kartöfl-
um í svo atórum stil sem aagt er
að þeir hafi gert.
En. það er víat, að þeir hafa
orðið að vinna eitthvað töluvert
til og því skki ólíklagt að Þjóð-
verjar gætu verið búnir að fá að
minsta kosti yflrskinsástæðu til að
segja þeim stríð á hendur, efþeir
hefða viljað það. Og sannleikur-
ins er nú sjálfssgt sá, að það
veiður það, sem mestu ræður um
þáttöku hlutlausu þjóðanna í ófriðn-
um úr þessu, hvort ófriðarþjóðirn-
ar þykist ajá sér hag í því að
neyða þær til þess. Ea þó sð
Þjóðverjua kæmi það ef til vill
sð mörgu leyti vel, að geta náð
Hollandi undir sig, bæðivegnaaf-
urða landsins og legu þess milli
Belgíu og Þýskalands, þá mundi
það vafalaust mælait' mjög ilía
fyrir í Þýskalandi, ef stjórnin
fæii með ófrið á hendur þessum
nágrönnum sfnnm og frændum.
Þar að auki hsfa HoIIendingar
all-mikinn her og myndu veita
öflugt viðnám og yrði landið þá
ekki svo mjög eítirsóknarvert,
lofíið með Maude dinglandi í söðl-
ínum. ída horfði á þau um stund
yflrkomin af skelfingu, en greip
svo hendi fyrir auga eins og hún
gæti ekki afborið þessa hræðilegu
sjón.
Litla síðar heyrðist hljóð, hátt
og hvelt, og ómaði það í eyrum
ída marga daga á eftir. Þetta
hljóð yfirgnæfði hófskell hestsins
og áður en það var dáið út,
steyptist bæði heaturinn og sú,
sem á honum sat, i heudings
kasti ofau í gryfjana og yfir hana
nm leið. Sló nú öllu í þögn og
heyrðist ekki annað en sparkið
og bröltið í hestinum, þegar hann
var að reyna að risa á fætur.
ída reið þangað að, stökk af baki
og ætlaði &ð komast að honum.
Eu hún stóð þar alveg höggdofa
af ótta og skelfingu, því að hest-
urinn og Maude voru þarna í
einni bendu og var Maude þegar
orðin blóðug og marin undan fót-
um hestsin, sem var nú i danða-
teygjunum.
Á þessu stóð ekki nema örlitla
stund, og áður en ída hafði rank-
að við sér, var Staffoid kominn
þar við hlið henni og farían að
eftir að farið hefði verið yfir það
herskyldi.
Það mælir þannig alt með því,
að Þjóðverjar muni Iáta sér það
lynda, þó að Hollendingar og aðr-
ar hlntl&naar þjóðir leigi Bretum
skip. En vitanlega verða þáu
skotin i k&t eins og önnur skip
sem um hafbannssvæðið sigla. —
En ef bandamenn gera þá kröfu,
sem einnig hefir verið talað um,
að fá að elta þýska kafbáta npp
í landhelgi hlutl&usra lauda, þá
má búast við þvi að Þjóðverjar
rísi öndverðir gegn því, þó að
kafbát&rnir vitanlega megi ekki
heldur hafást við í landhelgi hlut-
iausra.
Það liggar þó ef til vlll ekki
líkt því eins nærri og ætla mætti
að hiutl&usu þjóðirnar Iendi i ó-
friðnam. Um Danmörku er t. d.
mjög líkt ástatt og Holland, að
mörgu leiti. Og þátttaka Noregs
í ófriðnam, sem væntanlega yrði
bandamanna megin, yrði að likind-
um til þess að bandamenn fengju
yfirböndina í Eystrasalti; áð minsta-
kosti yrði Þjóðverjum það lítið
fegnaðarefni, ef bandamenn hefðu
herskipastöð einhversstað&r ásuð-
vesturströnd Noregs.
Erlend mynt.
Kbh. 6/8 Bank. Pósfch
Sterl. pd. 16,66 16.40 16,20
Fre 57,25 60,00 60,00
Doll 3,30 3,52 3,60
reyna að dragá Maude undan
hestinum og var það ekki Iétt verk,
því að hesturinn lá yfir hana að
nokkru leyti, en þó tókst honum
þetta með því að beita Sllum
kröftum og bar hann hana á grastó
þar nálægt. ídá kraup niður við
hlið hans og var nú orðin rólegri,
en þó hálftitrandi. Hún tók höfuð
Mamde á kné sér og fór &ð þerra
blóðið af hinu nndurfngra andliti.
Var andlit hennar óskaddað með
öllu, og hvergi fleiðrað, en blóðið
seytlaði úr sári aftan við annað
gagnaugað.
Stafford hljóp að læk, sem þár
var, til að ná vatni og reyndi
að dreypa því á Maude þó
að] tennurnar væru klemdar
íaot saman, en ída baðaði hið
fannhvíta enni. Alt i einu kipt-
ist Stafford við og lagði höndina
á hjartað á Maude. Það bærðist
ekki. Hann Iagði vangann að
vörHm hennar, en gat ekki held-
ur orðið var við neinn andardrátt.
Hann gat engu orði komið upp
fyrst i stað, en svo tók hann um
höndina á ídu, leit á hana og
sagði:
Kaíhátahernaðurinn.
Fréttaritari danska blaðsins
„Politiken" í Paris sendi blaðinu
eftirfarandi pistii, sem hér er birt-,
ur í lausl. þýðingu.
Aldrei hefi eg heyrt hræðilegri
frásögn um aðfarir þýskra kaf-
báta en þá, sem eg heyrði þrjá
norska sjómenn segja í dag. Menn
þessir eru nýkomnir tilParísarog
eru þeir einir eftir á Iífi Norð-
manna þeirra, sem voru skipverj-
ar á Horsksi skipinu „Eong Haa-
kon“ írá Haugasundi, sem sökt
var 24. júní. En á skipinu voru
24 Norðmenn als. — Af komust
auk þessara þriggja manna, ensk-
ur kyndari og Spánverji. Hinir
skipverjarnir fórust allir, vorm
bókstaflega sundurtættir af kúlum
kaíbátsíns, sem ósflátanlega voru
látnar dynja á skipinu meðan
mennirnir voru að komast i bát-
ana.
3Kong Haakon“ og annað norskt
skip, „Barbro" frá Kristjaniu, voru
um miðnætti milli 23. og 24. júní
ásamt 8 skipnm öðrum frá ýms-
nm löndnm stödd alllangt frá
ströndum Frskklands, er þýskur
kafbátmr réðst á þau. Fyrstsðkti
hann grísku skipi; það sðkk á 30
sekúndum með allri áhöfn, 19
manns. „Kong Haakon" gerðitil-
raun til að komast undan með
þvi að sigla i eislæga króka, en
eftir bvo sem hálítíma kom kaf-
báturinn úr kafi i 25 metra íjar-
lægð fyrir aftan skipið. Hann
hóf þegar skothríðina fyrirvara-
laust og sáu Þjóðverjar þó auð-
vitað vel hlutleysismerkin á K H.
— Þetta er þýðingarlaast —
hún er dáin!
43. kapituli.
Dansieikurinn, sem frú Ciaus-
ford var vön að stofna tií um
miðjan samkvæmistimanu, var
venjuiega mjög tilkomumikill, en
þetta áríð var hann enn glæsi-
legri og fjölmennari en nokkiu
sinni áðaí, þvi að maður hennar,
Clausford lávarður, var eiun af
hluthöfmnum i Suður-Afríkufélag-
inu, eins og öllum er kunnugt,
og jafnkunnugt var mönnum það,
að félag þétta hafði risið úr rúst-
um eftir hnekki þann, sem það
hafði beðið af uppreisn hinna innj
fæddu og stóð nú með miklum
blóma og gerðu allir hluthafarnir
sér hinar glæsilegustu vonir um
það og framtíð þess. Fjárhirslur
Clacsfords og annara þeirra félaga
voru því troðnar og fleytifullar
og þurfti hann því ekki að Ieggja
h&rt að sér til að sýna r&usn sina
í fullum mæli.
Hovard var að ganga npp stig-
ann og brosti háðslega um leið
istiF og miliöniF
eftir