Vísir - 01.09.1917, Blaðsíða 3

V i5' f R
s/l d.
Af saltaðri góðri síld sem er á leiðinni frá
Akureyri eru nokkur föt enn óseld. Fyrirtaks
skepnufoður. Góður frágangur. Gott verð.
Lysthafendur snúi sér sem fyrst til
P. A. Olafssonar
Valhöll. Sími 680.
Dýrtíðarhjálpin almenna.
Neðri ðeild alþingis hefir nú
gengið frá dýrtiðarmálunum og
sent þau til efri deildar. Hér fer
á eftir frnmv. *m almenna dýr-
tíðarhjálp eins og deildin skildi
Við það og i aðalatriðum líklega
eins og þingið lætnr það frá sér
fara:
1. gr. Á. meðan Norðarálfuófriður-
innstendar er landsstjórninni heim-
Ut að yeita sýslufélögum, bœjarfé-
lögum og hreppsfélögum lán, tii
þess að afstýra almennri neyð af
dýrtið og matvælaskorti.
Lánin standa vsxta- og afborg-
an&Iaus, þar til 2 ár eru liðin frá
ófriðarlokum, en endurgreiðast á
næstu 10 árum frá þeim tíma.
Landsstjórnin setur nánari á-
kvæði um lán þessi, úthlutan
þeirra og notfeun. Skal leitast
við að verja þeim meir til at-
vinnubóta en hallærisstyrka bein-
línis, og hvergi skal veita lán I
þessi nema fuíl þörf sé sýnileg.
2. gr. Ef nauðsyn krefur, sfeal
landsstjórninni heimilt að veita
lán eamkv. 1. gr. í vörum, með
sömu kjörum sem þar eegir.
3. gr. Enn fremur er Iands-
stjórninni heimiit, á meðan Norð-
urálfuófriðuíinn ateiidur, uð verja
fé úr landisjóði til atvinnuböts,
•»vo sem til þeas að undirbúa
stórhýsi, er sýnilega þarf að reiaa
innan skamma, hafn&rgerðir, vita,
brýr og vegi, og til að reka mat-
jurtarækt í stærri stií, námugröft
eða önnur nauðsynjafyrirtæki.
4 gr. Nú veits hreppafélög
eða kaup t iðif einetökam mönnam
lán, þe’m til frsmfæris, eftir 15.
sept. 1917 og þar til 3 mánuð-
ím eftir ófriðarlok, og skulu þau
Ián eigi talin sveitarstyrkur.
Lög þessi raska eigi gildandi
ákvæðum Iag« um skiffci hreppa
á rneðul um endurgreiðslu fram-
kga, er maður fær af dvalarsveit
sinni.
5. gr. Til framkvæmda þess-
um lögum heimilast land-stjórn-
inni lántaka, svo sem þörf krefur.
6. gr. Lög þessi öðlást gildi
þegar í atað.
iiiðasta orðið?
Maximilian Harðen
nm ófriðinn.
Frá því var sagfc á dögHnum,
&ð tímarit Maximilians Hardens,
„Die Zukunft8 hafi verið gerfc
upptækt og útkoma þess bönnuð
eftir 30. júni s. 1. Hvort það
bann hefir verið tekið aftur veit
Yisir ekki, en í norsku blaði frá
25. júlí er birtur kafli úr grein
eftir Harden, sem virSisfc varla
get& verið svo gömul. Greinin
heitir: „Við fjórða hliðið“ og er
hugleiðingar um fjórða ófriðárárið,
sem þá fór í hönd. En þó gétur
líks verið að sú grein hafi verið
hans síðasta og valdið þvi að
bannað var að gefa blaðið út.
H&nn segir að tiihugsunin til
hinna ófriðaráranna þriggja hafi
verið ægileg, en þó sö hún verst
er horft sé fram a það íjórðs. —
En kvíðvænlegust finst honum til-
hngsunin fyrir Þýskalaud og hann
endar greinina á þessa Ieið:
Það þarf kraftaverk til þess að
friður komisfc bráðlega á, og það
ern að eins tvö kraftaverk, sem
um getur verið að ræða: annað,
að óvinirnir (feandamenn) verði
brotnir slgerlega á bák aftur, og
hitt, að Þjóðverjar falli frá kröf-
um sínum um að bera ægishjálm
yfir öllum heiminum.
En mannlegur kraftur getur
hrandið að eins öðra kraftaverk-
inu i framkvæmd.
Markmið óvina vorra er: Iýð-
stjórn, réttur til sjálfsstjórnar fyrir
allar þjóðir, sem færar eru um
að stjórna sér sjálfar, veruleg og
varanleg takmörkun á herbúnað-
inum, gjörðardómstóll, sem allir
verða að híýða og sem aller menn-
ingarþjóðir vernda og sfcyrkjá, svo
að trygging sé fyrir því að hann
komi ákvörðunum sinum fram.
Ástsnd, sem gerir það mögulegfc
að fylgja réttinum fram gagnvart
ofstopanum sem styðst við her-
valdið, ástand, sem flyfcar úr-
skurðarvaldið um frið og stríð úr
höndum einstaks mánns i hendur
alþjóðadómstðli, alþjóðahæstarétti.
Ef Þýskaland sæi hið mikla
himintákn timans, ^sem lýsir yfir
þessu markmiði, þá væri auðvelt
að fá samkomulagi feomið á milli
ófriðarþjóðanna, og friðurinn gæti
komist á á morgun.
Ef það (Þýskáland) hefir óbeit
á þessu ástandi, sem þúsund
miljónir manna þrá, þá verður
það að berjast til þraotar, þangað
til annarhvor hnigur.
| Þannig er s&nnleikurinn án alls
| orð&tildurs málsaðila, eins og hann
birtist þeim, sem ekki eru hræddir,
en vilja sjá.
Þjóðarviljinn einn getur ráðið
þvi, sem á að verða, og hann á
framvegis að vera frjáls.
Ea sfcjórnmálamenn verða að
leiðbeina honum og vísa honum
til vegar.
- 48 -
ina, fyrst annan og SVO hinn, og rétti þá
uú framundan sér og lagði þá flata á jarð-
Veginn og hvíldi hökuna á þeim. Að þvi
búnu fór hann að kalla* á hjálp. Eftir
nokkra stund heyrði hann að einhver kom
öslandi yfir forina og gekb aftan að hon-
um. —
„Réttu mér hönd, lagsmaður!11 sagði
hann. „Kastaðu til mín reipi eða einhverju
þess háttar.11
Lað var kvenmannsrödd sem svaraði
bonum, og kannaðist hann jafnskjótt við
hana.
„Eg get víst sjálfur brölt á fæfcur, ef
þér viljið að eins leysa burðarólarnar11.
Tíu fjórðunga bagginn valt nú þung-
lamalega út í leðjuna og hann gat risið á
fætur með nokkurri fyrirhöfn.
„Þarna voruð þór bominn i hann krapp-
unn!“ sagði Jenny Gaston lilæjandi, þegar
hún sá hvernig hann var til reika.
„Nei, það var langt frá því!“ svaraði
hann. „Þetta er uppáhalds leikur minn
°g heilsubótarhreyfingar. J?ér ættuð að
íeyna það einu sinni sjálf. í>að er svo dæma-
laust styrkjandi fyrir brjóstvöðvana — að
eg tali nú ekki um hrygginn11.
Hann þurkaði sér í framan og strauk í
skyndi leðjuna af höndunum.
„Nei, hvað er að tarna!11 ballaði hún,
^ögar hún sá hver hann var. „Það er þá
Jack London: Gull-æðið.
- 49 -
aldrei nema herra — — Kitti — hérra
Kitti Stormur ætlaði eg að segja11.
„Eg þakka yður innilega fyrir hjálp-
ina og sömuleiðis fyrir þetta nafn!“ svar-
aði hann. Þotta er eins og einhvers konar
endurskírn og framvegis mun og ávalt
krefjast þess, að eg verði kallaður Kitti
Stormur. IJað er tilvalið nafn og ekki tóm
vitleysa útíloftið eins og mörg nöfn eru“.
Hann þagði um stund og varð alt í
einu hálfæstur á svipinn. „Á eg að segja
yður hvað eg ætla að gera? spurði hann
svo. „Eg æltl að snúa aftur til Banda-
ríkjanna, og eg ætla að giffca mig þar og
eignast fjölda barna og klekja þeim upp.
Núrní! Og svo ætla eg í rökkrunum að
safna krökkunum í kringum mig og segja
þeim frá öllum þeim þrautum og mann-
raunum, sem eg varð að þola á leiðinni
yfir Ckilcoot. — Og ef þau fara þá okki
að orga og grenja — ja, eg segi bara það
— ef þau fara þá ekki að æpa og krína,
þá skal eg rass-skella þau“.
VIII.
Heimskautiveturinn nálgaðist óðnm. —
Fannlög voru þegar orðin býsna mikil og
þrátt fyrir sífelda næðinga var vötnin farin
að leggja. Einn daginn undir kvöld gerði
.- 50 -
kægviðri og hjálpuðu þeir Jón gamli og
Kitti þeim Eóbert og Halla að bera far-
angur þeirra á bátinn og sáu hann hverfa
út á vatnið í hríðaréli.
„Og nu skulum við fara tímanlega að
hátta“, sagði Jón gamli, „og reyna að kom-
ast af stað snemma i fyrramálið. Ef óveð-
ur hamlar ekki, þá ættum við að geta náð
til Dyea annað kyöld og ef við getum svo
náð þar í skip tafarlítið, þá verðum við
komnir aftnr til San Francisco eftir viku
á að giska11.
„Hefurðu haft skemtun af ferðinni?“
spurði Kitti og var eins og annars hugar.
Tjaldstæðið við Lindermanns vatn, þar
sem þeir voru siðustu nóttina, var nú orð-
ið harla fáskrúðugt. Höfðu þeir Kóbert og
Halli flutt þaðan alt, sem nýtilegt var,
jafnvel tjaldið sjálft auk heldur annað, og
urðu þeir frændnr, Jón gamli og Kitti að
hýrast undir gömlum og götngum segl-
dúksgarmi, er var það eina, sem þeir höfðu
sér til skjóls gegn hríðum og hvassviðri.
Kvöldmatinn elduðu þeir á hlóðum í brotn-
um og beygluðum ílátum og höfðu ekki
annað sér til þæginda en fáeinar ábreiður
og matvæli til tveggja eða þriggja mátíba.
Kitti var orðinn eitthvað utan við sig
og eirðarlaus siðan að báturinn hvarf þeim
sýnum. Jón gamli tók eftir þessari breyt-
ingu á honum, en hélt að það stafaði af