Vísir - 21.11.1917, Blaðsíða 3

ViSIR
Steinollufélagið11!!—
Hefði það bú ef til vi!l verið af-
s&kanlegt, ef nýi ritatjðrinn hefði
verið þjónandi preatur á Hesti alt
þaagaS tii á laugardagiua var og
aldrei séð Vísi. Bn það er óaf-
sakanlegt að vitna i ákveðið blað
og gera því upp orð, sem aldrei
hafa i þ9í staðið.
Það erm h e l b e r ó s a n n-
i n d i, sem haldið er tram í þess-
ari umræddu grein Tímans, að
Vísir hafl amast við þri að stoin-
olía yrði tekin eignarnámi af
Steisolíufélagina. Nýleg* hefir
ekkert vsrið um þ a ð skrifað i
Víii. Hitt var fullyrt, að btéf
forstjóra landsverslunarinnar til
bæjarsfcjórnarinnur, um að bæjar-
stjórnin mætti ckki án aamþykfeis
stjórnarráðsins semja um kaup á
olím við Steinolínfélarið væri mark-
lanst þvaðmr. Og það var einmitt
tekið fram, að stjórnin gæti tekið
olíana eignarnámi.
En þess er vert að minnast, að
eifct sinrt, þegar þðssi tvö góð-
kunnu verslun&rfyrirtæki, lands-
verslunid og SteÍKolísfélagið áttn
skifti saman og landsv. keypti
nokkrar tnnnmr af oiiu af félaginn,
þá varð það þó til þess að olían
hækkaði í verði um einar 14
krónmr!
Það mnnu einnig vera helber
ósannindi, að því kafl nokkur-
s t a ð a r verið neitað, að stjórn-
inm brysti heimild til að taka olí-
una eignarnámi.
Þvættingmr blaðsins nm það, »ð
Reykjavík yrði bstmr birg að olíu
en aðrir lsndsblutar, þó hún fengi
þessar 3000 tunuur, kemmr þessu
máli ekkert við, enda alrangt.
Loks má benda Tímannm á það,
að flutningsgjaldið á steinolímnni
út um landið verður engn minna
fyrir það, þó þ&ð verði lagt á ein-
hverjar aðrar vörutegmndir, t. d.
sykur, eins og nú er kmnnugt orð-
ið að átti að gera. Og einhTern
veginn reynir stjórnin væntanlega
að ná sér niðri á Reykvikingmm
fyrir það, að hún varð að greiða
80 króna flutningsgjald af oliunni
sem Francis Hyde flutti hingað,
ef hún á að seljast fyrir 78 kr.,
eins og blaðið segir, og verslunin
þó að bera sig!
Atvimmbæturnar.
Atvinnubótavinaa stjórnarinnar
hófst i gær, og voru i henni milli
60—70 manns, en ráðgert að
bæta 15 við í dag. Fleiri mönn-
nm mun ekki hægt að bæta við,
fyr en ákveðinn er staðurinn sam
landsspítalinn á að standa á, svo
mð hægt verði að fara að vinna
að flntningi á grjóti því sem upp
er tekið. Verkfæri til grjótnáms
ekki til handa fieirum en byrjaðir
eru að vinna.
Þftð halda menn, að ekki hafi
| tekist sem best valiö á möannm
þeim sem fyrstir fengm vinnmna;
þeir ekkl orðið tyrir þvi, sem helst
hefðu þmrft þess. Eu vitanlegm
stafar það af því, hve flau-ttmrs-
lega var til vinnunnar stofnað,
timinn enginn tii að rannsaka
ástæðmr manna áður en þeirrorm
ráðnir. — En vitanlega þnrfa
þeir r.llir vinnmnnar með, þótt
þörfin sé ef til vill mismunandi
brýn. _________
STRANDUPPBOÐ.
Næstkomandi íimtudag (22. þ. m.)
kl. 12 á hádegi
vérða við opinbert mppboð, sem haldið verðmr á strandstaðnnm
og þar í grend, seldar leifar
seglskipsins Syltholm,
er strandaði hér í gær,
skipsflök, segl, mösiur og brak.
Og enn fremur það
sem bjargað hefir veriö úr skipinu af
söituðum fiski, sjóblautum,
og loks
akkeri og keðjur skipsins
og alt þvi tilheyrandi, sem bjargað hefir verið.
Bæjftrfógetinn í Hftfnarfirði, 20. nóv. 1917.
Magnús Jónsson.
Vísir ®s útbniddaðta UtBUI
------------- ■■
- 44 -
löngum, beit og barði, en þar var við of-
tirefli að eiga- Honum var varpað til jarð-
ar og fann hann að farið var að þreifa
um sigj,, innanklæða.
Enn urðu aftur snögg umskifti og var
sem þruma kæmi úr heiðskýru lofti. Sumir
skilmingamanna kútveltust á síkisbotninum
og jafnvel Cocordasse steyptist á hausinn
eins og kipt væri fótum undau honum.
Hvað bar til?
Það var aðeins einn einstakur maður
sem þetta hervirki gerði.
Skilmingamennirnir skipuðu sér kring-
um drenginn og hann, en enginn' þeirra
hreyfði korða sinum og aliir stóðu niður-
lútir.
Cocordasse stóð upp og neri annan fót-
inn. Hann var auðvitað bálöskuvondur,
eins og við mátti búast, en þó hálfbros-
leitur.
„Parísarkunninginn! sagði Passepoil titr-
andi af ótta og geðshræringu.
Foringi „þeirra konunglegu!“ lá meðvit-
undarlaus á sikisbotninum, en ekki voru
flokksmenn hans að stumra yfir honum.
í>eir tóku ofan mjög auðmjúklega og sögðu:
„Herra höfuðsmaður Lagardere!"
- 45 -
5. KAPÍTULI.
Högglag Nevers.
Ilinrik de Lagardere var í hærra meðal-
lagi á vöxt og limaður vel, Ijós á hár og
hrokkinhærður, ennið hátt og mikið og
bar vott um gáfur og ættgöfgi. Skeggið
var dökkjarpt og andlitsdrættirnir fríðir og
reglulegir og um varir hans lék hýrt bros,
er sómdi vel hinum einarða og frjálsmann-
lega svip hans.
„Þið megið skammast ykkar fyrir ab
fara svona með drenginn“, sagði hann og
leit á þá fyrirlitlega. Kom hann þá auga
á Cooordasse og Passepoil.
„Nú, þarna eruð þið þá, gömlu kenn-
arar mínir og vinir“, sagði hann og lyft-
ist brún á honum. — „Hvernig stendur á
þvl, að þið eruð hér staddir svona langt
frá París ?“
Þeir ætluðu að fara að segja honum
hvers vegua þeir vildu leita á drengnum,
en hann aftraði þeim.
„Nei, bíðið þið við!“ sagði hann. „Hvaða
erindi átt þú hingað drengur minn?“
„Eg skal ekki skrökva að yður, því að
þér eruð svo vingjarnlegur11, sagði dreng-
urinn. „Eg var sendur hingað með bróf“.
„Til hvers átti það að fara ?“
Barrichon hugsaði sig um stundarkorn
- 46 -
og gaut hornauga til gluggans undir tré-
brúnni. Svo sagði hann skýrt og greitt:
„Það er til yðar“.
„Fáðu mér það“.
Drengurinn fékk honum bréfið ogsagði
um leið.
„Eg heii annað bréf enn“,
„Og til hvers er það ?“
„Það er til kvenmanns11.
Lagardere fleygði til hans nokkrum
gullpeningum og sagði:
„Farðu þína leið, drengur minn Það
skal enginn gera þér mein“.
Drengurinn tók til fótanua og var þeg-
ar horfinn sýnum.
„Haldið þið það!“ sagði Lagardere.
„Þessi Nevers kann sína kurteisi“.
„Nevers ?“ sögðu hinir undrandi.
„Eg skal nú segja ykkur hvernig i
þessu liggur. Það er þá fyrst að eg hefi
verið gerður landrækur fyrir það, að eg vó
barón nokkurn, sem endilega vildi narra
ókunnugan sveitapilt út í argasta fjár-
hættuspil. Eg blakaði dálítið við barónin-
um, eu það þoldi hann nú ekki, og var
þá ekki annað fyrir en að láta hann vor-
kennast. En svo á eg dálítið ógert áður
en eg fer út fyrir landamærin, nefnilega
eitt einvígi og eitt æfintýri annað og að
því búnu kveð eg mitt fagra föðurland.
Paul Feval: Kroppinbakur.