Vísir - 29.11.1917, Blaðsíða 3

Vísir - 29.11.1917, Blaðsíða 3
ViSlR I sumar, nm það leyti sem bofcnvðrp«ng;a8»i»ii mun haf* vwið til nmræðu á þinKÍnn, var vakið máls á því hér í blaðinu, að þing- ið yrði að tftka það til alvarlegr- »r ihiginar hvort útgerðin ætti að leggjast niðnr til ófriðarioks. Því var þá baldið fram af öðr- um, að útgerðin væri „í k»ld&- koli“. En aannleikiirinn er aá, að það befir ekkert verið rannsakað, hvort fæit er »ð gera skip út til fiskveiða nú. Það sem nú verðnr að athnga, og ntjórnin ætti að vera búin að rann^ako, er það, hvort það mnni þó ekki feorga sig betar fyrir landið, að leggja einhvern hluita þessara tía miljóna í útgerðina á einhvern bátt, heldur en að breyta þeim öllum í grjót. Það verður áð sjá öllum at- vinnBUnsqm mönnum fyrir vinnn, svo þeir geti lifað. En vinnan þarf helst að vera gagnleg. Ef hún er það ekfei. þá má eins vel veita mönnunum styra af opin- heru fé. Það er jafnvel efasamt hvort það væri ekki meiri eparn- »ður. Það er hætt við þvi, að það verði ódrjúg vinna, þegar menn eigft að f«ra að taka upp grjót í hörkufrostl og hrið eða slígviðri, •Og það menn sem aldrei haía snert á plikri vinnu. Þó að þörf væri fyrir alt það grjót i náinni framtíð, sem hægt væri að taka npp, þá er enginn efi á þvi, að með þsssu móti yrð! stórfé eytt tii ónýtis. Liggur þá ekki nær, að verja þessu fé til þeus *ð styrkja sjáv- •rútgerðinn, svo að allir sjómenn geti standsð sin» venjuíegu st- vinnu, og allir þeir, sem atvinnu hftfa af útgerð í landi, geti haft sína vinnu ? Það er sagt, að enginn leið sé ftð gera botnvörpungana út. — En er það nú víst ? Hefir það verið rannsakftð, hve mikinn styrk þyrfti eð leggja þeim ? — Hefir þ»ð verið rannsaksð, hve mikinn styrk að fært er *ð leggja þeim, samanborið við það, að láta alla þá, sem afcvinnu h&fa haft við þá útgerð, á sjó og f landi, f*r* upp í holfc og taka upp grjót ? Menn vita sð útgerðnrmen hafa grætt hnndruð þúsunda á botn- vörpungunum undanfarin ár, jafn- vel í fyrravetur. Úfcgerðarkoatn- aðarinn hefir Vixið gífurlega síð- an, þsð er rétt; en samanburður á því að gera botnvörpungana út, til atvinnubóta, og á þvi að láta taka upp grjót um hávetur og meira eða minna að þarfiausu, hefir ekki verið gerður. Og þó að botnrörpungarnir verði ekki gerðir út, hvað er þá um önnsr fiskiskip, vélbáta og þilskip? Verða þau gerð út? Vísir hefir heyrt að vélbátaeig- endnr treyeti sér ekki til þess að halda bátum sinum úti, ef stjórn- in beldir saltinu i 280 krónum. Hefir stjórnin þá atbug&ð það, hvort muni borga sig betur, að veita öllum þeim, sem atvinnu gætu feagið á þessum flota dýr- tíðarlán eða grjótvinna — eða selja saltið eitthvað lægr# verðl? Það liggar hverjum heilvitá manni i augum uppi, að landinu stafar stórhætta af því, ef sjáv*r- útvegurinn stöðvsst algerlega. Þsss vegna verður að rannsaka þett* mál grandgæfiiega og gera það fijótt. Stjórnin gerir það auðvitað ekki. En þó að manni nærji því bjóði við þvi, að nefna n e f n d á ntfn, þá er þó hér um að ræða mðl, sem sjálfsagt virðist að skipa nefnd tii að athuga. Bímslitin. Vísir átti tal við landasímastjóra i gær um aim*litin. Sagði lands- aímastjórl að þetta værn langmestu simslit, sem orðið hefðu hér á landi og feeint fjártjón við þau næmi mörgum þúsundum. í gærkveldi var ástandið þ&nn- ig, að Rcykjavik hafði ekkert tal- simasamband á norðnrlinunni nema við Grafarholt og Lágafell og að eins á einum þræði til Hafnar- fjarðar. Talsímaþræðir milli Gr*f- arholts og Hvalfjarðarstrandar vora mikið slitnir og ekki búist við að þeir verði fnllbættir á skemri tima en 3—4 dögum; 10 staurar er brotnir á þeirri Ieið. Ritsimftsamband norðnr nm land komtt á aftur í gær. Milli Hafnarfjarðar og Vatns- Ieysufttrand«r eru mikkr bilonir, og 38 stfturar brotnir á leiðinni til Vatnsleysu. Á þeirri leið eiu margir menn í vinnu við að reisa stftura og bætft símdit, en ekki búist við að lokið verði fyr en í byrjun næ»tu viku. Austuilínurnar, til Ægis-íðu, Eyrarbakka 0. s. frv. eru heilar. Slysfarir. Bát hvolfir nndir 3 mönnnm og 2 þeirra missa lífið. í fyrradftg var róið úr Garðiu- um, en ilt var í sjó og hvolfdi eintm bátuum. Á honum voru þrír menn. Tfíim þeirra varð bjargað upp í annan bát, sem var þar skamt frá, en annar msður- inn dó skömmu siðar. Hann hét Þórðnr Þórðarso, en Þorsteinn ívarsson sá, sem ekki náðist og druknaði. Formaðarinn einn komst lifs af. Skilnaðarkveðja. Gubbi minn. Þetta grátlegt er. Jeg get ekki leyft þér að vera hér. Þeir ætla að gera miska mér og margs konar öfugstreymi. Sykur að jafnaði sætur er, en segja í trúnaði skai ég þér, að beiskur var hann og bftnvæun. mér. Jeg bráðlega því ei gleymi. Bú þig nú héðan burfc frá mér. Biddu hann Héðinn að iána þér Btól, þar sem fullkomin óstjórn er á öllu. Hann Jónas þig geymi! s. j. - 68 - - 69 - - 70 - að þeir voru tuttugu að minsta kosti. Höfðu vegendurnir eigi að eins fengið smyglana ilið með sér, heldur þar á ofan ýmsa flæk- inga, sem þeir höfðu hitt á förnum vegi. Peyrolles hafði haft tal af skilminga- mönnunum, sem í launsátrinu voru og •orðið heldur en ekki forviða þegar hann sá Saldagne á meðal þeirra. „Hvers vegna ertu ekki kyr á þínum stað?“ sagði hann. „Hvaða stað ?“ „Eg er nýbúinn að|tala við þig niðri í síkinu“. „Við mig!“ „Já — og lofaðij þér fimmtiu gull- dölum“. Þeir töluðust nú betur við um þetta og þegar Peyrolles varð þess áskynja við hvern hann hefði átt orðastað í síkinu og sagt alt um hagi Áróru og barnsins, varð hann lafhræddur. Það stoðaði ekki þótt’.honum væri sagt, að Lagardere hefði komið í þeim eriudum að ganga á hólm við Nevers, því að hann sá undireins hver áhrif þessar upplýsingar Diundu að öllum líkindum hafa á Lagar- dere, jafn göfuglyndan mann. Mátti nú telja vist, að hann hefði gengið í lið með Úevers og um leið gert Áróru aðvart. Hitt ^om honum að vísu ekki til hugar, að Þaul Feval: Kroppinbakux. Lagardere mundi taka barnið í sína vernd eins og ástóð. Cocordasse og Passepoil voru alls ekki nein varmeuni að upplagi, en þeir gengu að vigum og vopnaviðskiftum eins og hverju öðru verki og höfðu það að atvinnu. Þeir mátu Lagardere svo mikils, að þeir hefðu fúsir lagt líf sitt í hættu iyrir hann, en nú áttu þeir að bera vopn á hann eða ganga á drengskaparorð sitt að öðrum kosti, en slíkt heit var sá eini hlutur, sem menn virtu á þeim dögum og töldu órjúf- anlegt. „Yið verðum að gera það gott úr þessu sem okkur er unt“, sagði Passepoil. Cocordasse samsinti því og sagði hon- um að fara að sínu dæmi. Hann tók litla járntölu úr vasa sínum, samskonar og not- aðar voru í skilmingaskólunum, og festi hana framan á sverðsoddinn. Sama gerði Passepoil. Fanst þeim þetta talsverð bót í máli. Skilmingamennirnir skiftu sér nú í þrjá flokka ásamt aðstoðarmönnum sínum. — Skyldu tveir flokkarnir gera árás sinn frá hvorri klið, en stigamennimir ráðast fram- an að undir forustu Saldagne. Gengu þeir nú ofan stigann, en Lagardere og Nevers höfðu þegar komið auga á þá og séð hve margir þeir voru. „Við skulum snúa bökum saman“, sagði Lagardere, „en barninu er óhætt þar sem eg lét það. Annars er trúlegt, að þessir bófar bregði fyrir sig yðar eigin högglagi og er það mér að kenna“, bætti hann við gremjulega, „en sjálfur þykist eg vera orðinn svo æfður, að eg óttast ekki sverð þeirra“. Hin fyrsta árás illvirkjanna hefði þegar riðið þeim fólögum að fullu, hefðu þeir engan viðbúnað haft. Þeir hlupu fram allir sem einn maður og hrópuðu: „Niður með Nevers!“ Þeir Cocordasse og Passepoil hrópuðu einna hæst, en enginn þeirra hafði neinn grun um virkið og varð þeim það til mik- illar varnar þótt lélegt væri. Aðsækjendurnir rákust á vegginn og ultu um h'eybingina og komust aðeins tveir þeirra í böggfæri við þá Lagardere og fengu þær viðtökur, sem þeim nægðu fylli- lega. Hopuðu binir þá undan, en þeir fé- lagar gerðu nú harða árás og hrópuðu: „Hér er eg!“ Lagardere feldi þegar einn mann og laust Staupitz um leið svo óþyrmi- lega með sverðshjaltinu, að hann féll ó- vigur. „Hér er egj/“ hrópaði Nevers nú og særði þá Jóel og „grósserann“ allhættulega. í>á tók hann eftir því, að tveir menn lædd- ust að heygaltanum þar sem barnið var. „Hingað, riddari!“ kallaði hann.

x

Vísir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.