Vísir - 18.12.1917, Side 3

Vi„l«
Fallegar átsaomor er besta jólagjöíin.
Yeggteppi. ofnakcrmar, Ijósadúkar, kaífidúk&r, vasaklútamöppnr,
skrifmöppar, blaðabönd, barstatösknr, nálabæknr o. m. fí.
Tilbúið, áby.-jfeð og átsiknað. Lágt verð, en Jjómandi fallegt!
fflaria Septimis Þórðarson
Laugaveg 18 B, efsta lofti.
Málverk eru mörgam kærkomin jólagjöf; fást með tækifærisverði
á Hverfisgöta 50. Kinnig nobknr handritið jólakort.
og nú geta allir feisgið næg^.r kökur
cftir því sem hver ósksr.
Jólaköknr, Sóðakökur, Lagköknr (Tertnr),
Fromage og Kransaköknr,
Pepernödder, Franskt „Vrövl“, Jóla-Fignrer
og margar flairi köktttegímdir.
bakarar. Frakkastig 14.
Heildverslun Garðars Gislasonar
fær með „LagarfosÐÍ11
KAFFI og EPLI ásamt fleiru.
Tekið á móti pöntsntim meðan birgðirnar endast. Þeir sem taka
vörurnar við ekjp hlið sæts bestnm kjörnm.
Hans Petersen
Bankastræti 4 Reykjavik
selar cignlegastar og bestar JÓLAGJAFIR.
Byssur, Veiðimannatöskur, Ijósmyndavélar, stálskauta,
Rakvélar og Rakhnífa o. m. fl.
Simi 213.
Landstjarnan
er fjölbreyttasta
Jólabúðin
- 119 -
Jónas sagði viðskiftamönnum sínum að
snúa sér til Hvalsins, en það vildu þeir
með engu móti og þótti miklu skemtilegra
að skrifa á kryppu hans og auk þess var
Kroppinbak sérlega liðugt um málbeinið.
Hann var bæði orðheppinn og meinyrtur
0g voru mörg bnífilyrði hans þegar orðin
alkunn.
Meðan þessu fór fram sat Áróra de
Caylus, ekkja hertogans af Nevers og nú-
verandi eiginkona Gonzagua fursta, á
skrautlegu hægindi í herbergi sínu, Öll
voru húsgögnin tjöiduð svörtu og sjálf var
hún dökk-klædd, en á einum veggnum
hékk stór mynd af hertoganum af Nevers,
klæddum einkennisbúningi.
Áróra de Caylus hafði nú verið gift
Gonzagua í átján ár, en samt þekti hún
ekkert til hans. Hafði hún hvorki viljað
heyra hann né sjá allan þann tíma.
Gonzagua liafði gert alt sitt til að ná
samfundum hennar, því að hann hafði
unnað lienni hugástum og unni henni enn
á sinn hátt. Fanst honum mjög til um
hana og það ekki að ástæðulausu og gerði
sér altaf beztu vonir um, að hann mundi
fá talið henni hughvarf ef hann að eins
næði tali af henni. En furstafrúin sat við
sinn keip. Hún átti sér engan vin eða
trúnaðarmann og sýndi ekki einu sinni
skriftaföður sínum fult trúnaðartraust. Hún
Paul Feval: Kroppmbakur,
- 120 -
var stórlynd kona og einstæðingur og hugs-
aði ekki um annað en móðurást sína
Ekki hafði hún kom'ð út fyrir húsdyr
öll þessi ár. Töldu margir hana eitthvað
goggjaða, en aldrei heyrðist Gonzagua fást
um þetta.
Einhverju sinni sagði furstafrúin við
skriftaföður sinn:
„Mig dreymdi í nótt, að eg sæi dóttur
mína, en mér þótti hún ekki þess verð að
bera nafn Nevers“.
„Og hvað gerðuð þér þá?“
„Eg þóttist gera þaS, sem eg mundi
hafa gert í vökunni — eg vísaði henni á
dyr“,
Upp frá því varð hún enn þegjandalegri
og fálátari og kvaldi þessi hugsun hana
án afiáts, en samt þreyttist hún aldrei að
hafa upp á dóttur sinni bæði í Frakklandi
og erlendis. Gonzagua var einnig óspar
á fé við konu sína þótt ekki hefði hann
það í hámælum.
Þá var það einusinni að skriftafaðir
hennar heimsótti hana og hafði með sér
konu, sem henni leist vel á. Yar hún
ekkja og á svipuðum aldri og furstafrúin.
Hún hét Magðalena Girand og var hæg og
stilt í allri framkomu og mjög alúðleg.
Yar það hún, sem varð fyrir svörum á
hverjum degi þegar Peyrolles kom með
skilaboð frá Gonzagua um, að miðdags-
- 121 -
verður væri fram reiddur og svaraði því
altaf til, að friún væri lasin.
Magðal'ena hafði átt mjög erfitt þennan
dag, þvi að margir böfðu ætlað að heilsa
furstafrúnni, aldrei þessu vant. Stóð það
alt í sambandi við ættarfundinn, en. frúin
vildi ekki við neinum taka.
Að oins einn maður fékk inngöngu og
var það hinn aldraði Bissy kardínáli, er
kom sem umboðsmaður ríkisstjórans. Hann
flutti þá orðsending frá Filippusi af Orle-
aus,að hannmyndi ávalt sinn tigna frænda og
væri boðinn og búinn að gera alt iyrir
ekkju hans, sem í sínu valdi stæði. ’
Kardínálinn reyndi að koma sórímjúk-
inn hjá henni, en hún var jafndul og áður.
Gekk hann svo frá henni, að honum virt-
ist hún ekki vera með öllum mjalla.
Kardínálinn var nýgenginn út en fursta-
frúin sat þögul og fálát að vanda. Gekk
þá Magðalena inn í herbergið án þess að
hún veitti því eftirtekt. Magðalena hélt á
bænakveri og lagði það á stol í herberginu
og settist síðan niður eins og hún biði
þess, að á sig væri yrt.
„Hvar hafið þór verið, Magðalena?“
„Uppi á lofti í herberginu mínu“.
Fnrstafrúna setti hljóða. Hún var ný-
búin að fylgja kardinálanum til dyra og
varð þá litið út um gluggann um leið.
Sá hún þá hvar Magðalena var niðri í