Vísir - 06.01.1918, Blaðsíða 3

VÍMH
Sprengingin í Halifax.
Sprengingin sem varö í Halifax
6. þ. m. stafaöi af því, að norskt
skip „Imo“, sem var í förum fyrir
kjálparnefnd Belga, rakst á her-
Sagnaskip. Var hergagnaskipið á
^tsiglingu en „Imo“ á innsiglingu
til Halifax.
1 enskum blööum frá 8. f. m.
er sagt frá þvi, aö grunur hafi
falliö á mann þann, sem var viö
stýriö á „Imo“, um að hann hafi
af ásettu ráöi verið valdur að á-
Tekstrinum.
Öll skipshöfnin af „Imo“, eöa
þeir skipverjar, sem lífs komust
af og lítt meiddir voru þegar sett-
ir í gæsluvarðhald. Þeir sem slas-
ast höföu voru fluttir á spítala,
og meðal þeirra var þessi maður,
John Johansen aö nafni. Er svo
sagt, aö læknarnir hafi sagt hann
aiheilann og hann hafi gert sjer
upp veiki, enda hafi hann reynt
aö' laumast í burtu úr spítalanum
áður en hann var skoðaður.
Annars var álitiö að áreksturinn
lieföi stafaö af því aö merki heföu
veriö misskilin, en sjógangur var
mikill og hvassviðri, svo að ilt
Var að stjórna skipunum.
í blaöi þessu, sem þetta er haft
eftir er sagt, að við áreksturinn
hafi orðið sprenging í benzíni, sem
var á þilfarinu á hergagnaskipinu
og komið upp eldur í því, er síðan
hafi læst sig niður í framfarrýmið,
sem var fult af ýmsum sprengi-
efnum.
Sprenging þessi er einhver hin
ægilegasta, sem sögur fara af, og
varð hennar vart í 75 enskra mílna
fjarlægö og menn biðu bana ai
áhrifum hennar i fjögra mílna
fjarlægð fyrir utan borgina. Þaö
voru tveir menn, sem voru að festa
upp símaþræði á staura, þeir fjellu
tifiíjarðar og biðu bana af.
Á tveggja fermílna svæði segir
blaðið að borgin Halifax sje eins
og fellibylur hafi geisað þar um
og sópað öllu í burtu. Skip, sem
lágu á höfninni köstuðust á land
upp, járnbrautarlestir hentust
langar leiðir af teinum o. s. frv.
— Um 2500 manns mistu lífið, en
mörg þúsund manna meiddust
meira og minna.
Úr skotgröfunum.
Franskur hermaður segir svo
frá, aö Frakkar séu nú orðnir
svo vanir ófriðnum, að þeir séu
við því búnir að halda honum á-
fram ár eftir ár. Hermennirnir
segir hann að gangi að verk isinu
Ji vígvellinum eins og hverju öðru
starfi, sem þeim beri að vinna og
þeirn sje nú orðið ekkert ógeðfeld-
ara hermenskustarfið en þau frið-
arstörf, sem þeir hafi áður unnið.
Ýmislegt hafa hermennirnir í
skotgröfunum og annarstaðar á
vígstöðvunum sér til dægrastytt-
ingar. Oft koma t. d. margir bestu
leikarar og söngvarar Frakka til
vígvallarins og skemta hermönn-
unum. Og meðal hermannanna
sjálfra eru margir slikir menn og
skemta oft félögum sínum niðri í
sjálfum skotgröfunum.
Einu ■ sinni bar svo við þegar
einn besti söngmaðurinn úr söng-
leikhúsinu x París, sem var í her-
þjónustu i einni fremstu skotgi'öf-
inni hjá Frökkum, ,var að skenxta
félögum sínum, að þegar laginu
var lokið, laust upp fagnaðatópi
og lófaklappi í skotgröfum Þjóð-
verja. En svo skamt var á milli
grafanna, að vel mátti kallast á.
Smávægileg skothríð hafði verið
milli grafanna, en eftir að söngui'-
inn hófst, dróg úr henni smátt og j
srnátt, þar til hún þagnaði alveg.
En Frakkar tóku fagnaðarlát*
um Þjóðverja nijög illa. Hrópuðu
þeir til þeirra, að söngmaðurinn
hefði ekki verið að syngja fyrir
þá, og væri þeirn því best að halda
sér sarnan og létu síðan hvorir um
sig ókvæðisorðin dynja á hinum,
þangað til þeir gripu aftur byssun
sínar og hófu hina áköfustu skot-
hríð.
Saga þessi er sögð í dönsku
blaði og er ólík sögunni frá um-
sátrinni um París á jólanóttina
1870, er franskir og þýskir söng-
menn meðal hermannanna sungu á
víxl jólasálma og hersveitir beggja
hlustuðu á í bróðerni.
Erlesö raytit.
Kb. Vx Bfciak. Póffltb
Síefl.pd. 15,43 15,70 16,00
Frc. 57 50 59,00 60,00
Doil. 3.27 8,50 8,60
Vísir er eísta op besta
dagblaö landsins.
Rausnarlegt.
Þegar jþað fréttist norður í
lxaust, aö skólalxald í gagnfræða-
skólanum á Akureyri ætti að leggj-
ast niður vegna kolaskorts, bauð
Þorsteinn Jónsson kaupmaður frá
Seyðisfirði skólastjói'a að gefa
skólanum 30 smálestir af kolum
úr námu þeirri á Tjörnesi, sem
hann hefir náð eignarrétti á, e£
skólahald þyrfti þá ekki að leggj-
ast niður. í fyrstu var til þess,
ætlast, að skólinn annaðist flutn-
inginn á kolunum, en síðar bauðst
Þorsteinn einnig til þess að skfla
þeim á bryggju á Akureyri.
Svo fór nú samt, að skólahaldi
var frestað, þangað til síðari hluta
vetrar, en engu að siður ætlar Þor-
steinn að standa við tilboð sitt,
þannig að nemendur skólans njóti
þá kolanna, því að ekki myndu
þeir síður vera þurfandi fyrir
hjálpina en landssjóður. —- Var
þetta fallega hugsað og vel þess
vert, að þvi sé haldið á lofti.
Þorsteinn er gamall Möðruvell-
ingur, og sýnir með þessu rækt
sína við skólann. En fáir skólar
munu njóta eins mikillar ræktar-
semi af hálfu nemenda sinna og
garnli ' Möði'uvallaskólinn, sem
fluttur var til Akureyrai*.
- 161 -
Hann hneigöi höfði. en svaraði engu og eg
gekk hægt að hvílu hans.
„Eg er ekki hrædd við dauðann,“ svai'aði
eg og horfði á hann. „Eg vil gjarnan verða
þér samferða i kirkjugarðinn.“
Hann tók mig í faðm sér og var allur brenn-
andi heitur of sóttveikinni. Eg man að hann
sagði hvað eftir annað:
„Á eg þá að skilja hana eina eftir!“
Því næst rann á hann svefnhöfgi, en ekki
slepti hann mér úr faðmi sínum. Fólkið
ætlaði að taka mig frá honum, en þorði það
samt ekki og eg hugsaði með sjálfri mér:
„Ef hann skyldi deyja, þá verð eg látin fara
með honum.“
Hann vaknaði aftur eftir nokki'a tíma og
var þá rennandi sveittur. „Nú er eg úr allri
hættu,“ sagði hann og horfði á mig. „Þú hefir
bjargað lífi mínu, blessaður litli engillinn
rninn!“
-----Eg hafði aldrei virt hann verulega vel
fyrir mér. En einn daginti varð ntér það ljóst,
hvað hann var fríður og gervilegur og þann
veg hefir mér litist á hann æ síðan.
Við tókum okkur nú upp úr þessum stað
°8 héldunx lengra upp í landsbygöina, en vin-
Ur minn vann fyrir okkur eins og hver annar
óbreyttur daglaunamaður. Komst eg að því
seinna, að hann hafði ekki önnur ráð til að
Paul Feval: Kroppinbakur.
- 135 —
afla okkur viðurværis. Einnig seldi hann
smyglunum vín.
Hann hafði lagt svo fyrir nxig, að eg mætti
aldrei fara út úr garðholunni, sem var bak við
húsiö og aldrei fara inn í veitingastofuna. En
einn daginn komu þangað ferðamenn frá
Frakklandi. Eg var að leika mér í garðinum
með öðrum börnum og varð þeim samferða
inn. Sátu þar tveir fyrirmenn við borð og út
frá þeim þjónar og skjaldsveinar. Voru þeir
alls sjö að tölu. Fyrirliðinn benti förunaut sín-
um og horfðu þeir báðir á mig. Kallaði for-
inginn mig til sín og klappaði mér, en hinn
niaðurinn talaði hljóðlega við húsráðanda á
rneðan. Þegar hann kom til okkar aftur, heyröi
eg hann segja:
„Það hlýtur að vei'a hún!“
„Á hestbak undir eins!“ kallaði fyrirliðinn
og fleygði nokkrum gullpeningum í húsráð-
anda.
„Eigum við ekki að koma til hans pabba
þín, dúfan mín?“ sagði hann.
Eg vildi gjarnan komast til hans sem fyrst
og fór örugg á bak hjá einum manninum.
Ekki vissi eg hvar faðir minn var að vinnu
sinni, en eg hló og söng og þótti undur-
garnan að vera á hestbaki. Var eg alveg í
sjöunda himni, en spurði þó loksins:
„Erum við nú ekki bráðum komin?“
„Jú. rétt að kalla,“ svaraði sá, sein hjá mér
- 138 -
sat og þeystum við svo áfram. Eg vildi kom-
ast af baki, en fyrirliðinn skipaði að ríða alt
hvað af tæki.
Maðurinn, sem eg reið hjá, tók fyrir munn-
inn á mér og vamaði mér að hljóða upp.
En þá konx skyndilega maður riðandi í loft-
inu á eftir okkur á berbökuðum og beislis-
lausum púlshesti, bei'höfðaður og hárið flaks-
andi. Þar sem við nú vorum stödd var lykkja
á leiðinni, en hann tók af sér krókinn og reið
beint af augum og kom því næst á móti okk-
ur, en eg ætlaði varla að þekkja föður minn
aftur. Hann var blíður og hæglátur að jafn-
aði, en nú var hann ferlegur álitum. Hestur
hans hnaut, en hann kom standandi niður og
hélt á plógjárni í hendinni. Reiddi hann það
til höggs og feldi þegar tvo þjónanna til
jarðar, svo að þeir byltust í blóði sínu, en
við hvert högg kallaöi hann hástöfum: „Hér
er eg! Hér er eg!“
Maðurinn, sem hélt mér, ætlaði að leggja
á flótta, en faðír rhinn hafði komið auga á
hann og náði til hans með plógjárninu. Ekkx
íéll eg í óvit, móðir mín, en ekki er víst, að
eg hefði verið jafn huguð síðar. Eg starðí
á þennan lii'oðalega aðgang opnunx augum,
rétti hendumar að föður mínúm og kallaði:
„Vertu óhi'æddur, Hinrik!“
Eg held að þessi viðureign lxafi ekki staðið
nema nokkrar mínútur. Hann tök einn af