Alþýðublaðið - 25.04.1928, Side 4

4
ALÞÝÐUBKAÐIÐ
iiai
IBBí
iaii
i
jNýkoinið:
S Suarkjólar
1 fyrir telpur, (yutir t
| á böm og fullorðna.
{Horgunkjólar. |
| MatthiMur Björnsdúttir. 1
i________ !
Hjarta-áS/
Ri :
Allar 1. maí-neíndirnar
halda fund í Alþýimbrauðgerð-
inni kl. áV? 1 kvöld. ►
Kyndill
Itlað ungra jafnaðarmanna, er
nýkomið út. Er þetta 2. tbl. Blað-
ið er fjölbreytt að efni og ber
glöggan vott um áhuga félaganna,
sem að {>ví standa. f>að verður
selt á götunum í dag og næstu
daga.
Jafnaðarmannafél. „Sparta“
heldur fund í kvöld kl. 9
Kirkjutorgi 4.
Látin er
frú Kristín Þórðardóttir, Berg-
staða'stræti 39, hin mesta dugn-
aðar- og sóma-kona.
®r tseast.
Tvisöngskonsert
frúnna Guðrúnar Ágústsdóttur
og Guðrúnar Sveinsdóttur er í
kvöld kl. 71/2 í Gamla Bíó.
Dagshrúnarfundur
á morgun kl. 8 sd. í Góðtemipl-
arahúsinu.
Togararni r.
Nýkomnir eru „Andri“, „Haf-
stelnn“, „Belgaum“ og „Draupn-
ite“.
Mitt og þetta.
— Við Rjúkan-iðnvcrin í Noregi
varð um daginn leiðinlegt slys.
Þa!ð átti að vera par skíðakapp-
hlaup fram af hengju, en til pess
áð enginn skíðamaður færi í
brekkuna áður en kappmótiö
hófst, var vírstrengur strengdur
þvert yfir hana í meterhæ'ð. Einn
skí'ðamaðurinn ætlaði samt sem
áöur að reyna brekkuna — iiólt
hann gæti beygt siig unidir vírinn.
En þáð mistókst, og beið hann
samstundis bana.
— Komið hefir til orða, að inn-
lima Gladsakse, Lyngby og Taar-
bæk hreppa i Kaupmannahafnar-
b«arg. Myndi það stækka svæði
það, er Kaupmannahöfn nær yfiir,
— Aska og rusl úr Kaupmanna-
Tilkynnig.
Á annan jóladaig s. 1. sendi ég
niður til Þýzkalands landslags-
mynd af mér í fornbúningnuim;
hafa þeir nú litprentað eftir henni
póstkort og sentmér; hefi égunld-
anfama daga runnið um götur
borgarinnar eins og grenjanldi
ljón og boðið kortin út, hefir að-
sókn verið svo mikil, að óg hefi
varla haft við að afhenda og
skifta peninigum, mun eftirmynld-
in nú komin inn í hvert einasta
af betri húsum bæjarins; vekur
hún svo mikla athygli, að ýmsir
betri borgarar hafa haft um ord
að krefjast þess, að myndin verði
útfærð í stækkuðu formi oig
hengid upp í alþingishúsið, hvers
ég mun gefa samþykki mitt til.
Hefi ég nú greitt til Landsbank-
ans kröfu þá, er fýlgdi korta-
sendinigunni, og þykir mér ekki
ótilhlýðilegt, að þeir afmyndi
mig og setjí upp í afgreiðslu-
stofu bankans sem þakklætis- og
virðingarvott fyrir sikilsemina.
Myndi slíkt mælast vel fyrir og
auka á menningarlegt gildi stofn-
unarinnar. Þegar fram á vorið
kemur, hygst ég að ferðast um
nærligg'jandi sýslur og héruð, og
láta Ijós mitt skína; mun þess
þá ekki langt að bíða, að andi
sá, sem ég er upþblásinn af, nái
að festæsvo djúpar rætur í hjöirt-
um landsmanna, að þeir þekki
veg köllunar sinnar og viðurlyenni
mig sem þann Sólon íslands, hver
enginn hafi fremri uppi verið.
Oddur Sifjurgeirsson, fioimmaður;
Augl.
hafnáxborg er flutt út fyrir borg-
jna út í fen, sem nú eru (til
einskis nýt. Við það fást 336 fer-
metrar á dag, eða um hektar á
á mánuði.
KíoíhS s»eiííBs|éE tekin til sölu
og seld. Klappar-
stíg 27.
Hólaprentsmiðjan, Hafnarstræti
18, prentar smekklegast og ódýx-
ast kranzaborða, erfiljóð og alla
smáprentun, sími 2170.
Brauð frá Alþýðubrauðgerðinni
fást á Baldursgötu 14.
Neftóbakið góða er nú aftur
komið í Grettisbúð.
Ágætar kartöflur selur Grettis-
búð, sími 2258.
Blómsturkarfau er hentug ferm-
ingargjöf. Bókabúðin Laugav. 46.
Unglingstelpa 12 -14 ás*a
óskast tii þess að gæta barna í
sumar. A. v. á.
Lesli iMpýlraMaHIl.
Ritstjóri og ábyrgðarmaðrn
Haraldur Guðmund„son.
Alþýðuprentsmiðjan.
William le Queux: Njósnarinn mikli.
fér til Lundúna í laumi til þess að ná í
stúlku þá, sem Íiefir að minni hyggju — og
eftir skýislu njósnara minna — leyndar-
láta foringja sinn, Clinton lávarð, vita um
málið mikla í fórum sínum. Hún er í felum
í Lundúnum. Hann á að finna hana. Hann
verdur að finna hana. Hanin ætlar ekki að
komu sína heim. Hann ætlar að starfa einn
út af fyrir sig, nema hvað hann ef til vill
leitar aðstoðar hjá njósnurum minumi.í Liund-
únum, ef honum þykir við þurfa. Þeir eru
þrir. Nöfn þeirra og heimili mun sendiherra
(minn í Lundúnum láta Jardine foringja í té,
ef hann æskir þess. Þér sjáið nú til, kæri
vinur minn, CLaucare lávarður! Ég verð að
kannast við, að ég hefi rtjósnara jafnvel í
yðar eigin landi, — iandi, sem ég þó elska af
lífi og sál.“
Hans hágöigi fanst ekkert athugavert við
það, að vinur hans, italíukonungurinn, hafði
hóp af njósnurum í heimalandi lávarðarins.
Þvert á móti þóttist haon vera konunginum
samdóma um ’nau'ðsyn þeirrá og tofaði hans
hátign á hvert réipi fyrir dugnað hans og
fyrirhyiggju í tþessu sem öðru.
Svo hneigðum víð okkur fyrir hans hátign
—- djúpt og lengi — og báðum konunginn
lengi lifa.
„Sparið hvorki tíma né fyrirhöfn, Jardine
foringi! í hinu mikla starfi yðar. Minnist
þess> að yðar eigið laind er ekki síður en
m'itt í yfirvofanidi hættu og vandræðum statt,
og munið vel, að einungis Glare Stanway
getur leitt málefni vort til sigurs. Finnið
hana! Vinnið traust hennar, ef það er unt, og
megi svo hamingjan fylgja yður og vera
með yður!“ sagði hans hátign að skilnaði.
„Ástarþakkir, yðar hátign!“ sagði ég. „Ég
skai vissulega gera alt, sem í minu valdi
stendur, til þess að traust yðar hafi verð-
skuldaðan árangur," og að svo, mæltu var
okkur Claucare lávarði með mikilli viðhöfn
vís’uö ieiðin út úr þessari stóru höll.
Skapgerð kóngsa og orðbragð var ekki
minst á. Alt slíkt þótti gott og óaðfinnan-
leigt, af því að konungur' átti í hlut.
16. Kapíuli.
Aftur í Lundúnum.
Það var alt annað en árennilegt fram
unidan.
Þremur dögum siðar var ég aftur kominn
heim í stól afa míns og vöggaði mér í ákafá
í honjum. Þægilegain yl lagði ujm alla set-
stofuna mína frá ofni, sem skíðtogaði í. Það
var lika mjög bjart inni, og ég horfði án
afláts hugfanginn á mymdina af stúlkunni,
sem ég elskaöi svo heitt, en. var alveg horfin,
— horfin.
Ég var eins og í leiö-slu, — leiðslu heitrar,
hreinnar ástar. Var það nú víst ? Hafði hún
táldregið mig? Þessu gat ég ekki svaratð.
Þessu hefði eniginn getað svarað.
Annars var mér hálf-ilt, og ég var mjög
þreyttur. Ferð mín hafði ekki vexíð þægileg.
Nei; það var hún alls ekki. Ríkulega útbúin
hraðlest, isem þvi er þekt sem „train de luxe“,
gengur tvisvar í viku milli Rómaborgar og
Calais. En þægindi á þessari „þæginda'-lest
fóru að þessu sinni alveg út um þúfur.
Því var nú ver og miður. Lestin var ger-
samlega troðfull. Ég var neyddur til að vera
í fjögurra rúma svefnvagrai, o| þrengslin
voru óþolandi. Það eina, góða við „fínar“
hraðlestir er, að það er ærið dýrt að ferðast
með þeim. Jáirnbraiutarfélögin gr.eða maira á
þessum lestum gn þeir, sem með þeim ferð-
ast. Sjóferðin yfir Ermarsund var erfið, — alt
ferðaláigið frá Rómaborg eintóm óþægindi og
'Stríð. Ég hafði því verið í afariliu skapi
alla leiðina, sem versnaði meira og mefra,
unz ég kó'mist/ heim.