Vísir - 24.05.1918, Blaðsíða 3

Hann kvað nú vera á leið
hingað.
Allflestir hafa heyrt hans og
Austur-Asíufélagsins danska get-
íð, og mestur er hann talinn
fjárgróðamaður með Dönum.
Hingað til hefir Andersen og
félagið lagt mikla rækt við Síam,
konungsríki i Asíu, sem Mongól-
ar byggja, og hafa baft auð fjár
upp úr þeirri alúð.
Það er vitanlega gott og bless-
að frá sjónarmiða sjálfs hans og
Dana, að Andersen hefir skóflað
upp peningum. En engar sögur
hafa borist af því, hvað Síams-
búum hefir virst. Eeyndar eru
þeir varla á svo háu stigi menn-
ingar — þrátt fyrir mentandi
áhrif Dana — að neitt sérstak-
lega gætilega þurfi að fara að því
að „taka þá við nefið“, eins og
Danir segja, án þess að þá gruni-.
En nú hefir styrjöldin bundið
enda á sæludaga Andersens í
Eden Síamsríkis — og hann er
á leið hingað.
Sjálfsagt er að bjóða hann
kurteislega velkommn, en spurn
er mönnum hvað valdi því að
hann gerir landi voru þá æru
að hvarfla liingað.
Ekki þarf að bera neinn kvíð-
boga fyrir því, að hann ætli að
komast hér til vegs og valda,
með því að gjöia sér óskírlífi
manna að f'jórplógi, eins og
sumir dönsku mentafrömuðirnir
kváðu hafa gert í Síam. Hitt
væri sanni nær, að ætla að hann
með einhverju öðru móti ætlaði
Innilegar þakkir til allra er sýnt hafa hluttekningu
við fráfall og jarðarför drengsins okkar, Hafliða Björns-
sonar.
Guðrún Pálsdóttir. Björn Erlendsson.
Alúðarfylstu þakkir, öllum þeim sem á einn eða annau
hátt, sýndu samúð og hluttekningu við fráfall og jarðarför
ekkjunnar Kristínar sálugu Jónsdóttur.
Aðstandendur hinnar látnu.
Peningar að þéna
fyrir þann sem getur útvegað 1—2 herbergi og eldhús handa
ungum hjónum með 1 barn. Telefon 313.
Fjórhjólaður vagn,
til vöruflutninga, ásamt aktýgjum
er t:il sölu.
Upplýsiugar í síma 321.
sér að græða fé á oss eða landi
voru, þvi ekki er kunnugt að
hann hafi lagt aðrar listir á
gjörva hönd.
Degar forsætisráðherrann síð-
astliðinn vetur tók bin alkunnu
lán í Danmörku með þeim fá-
heyrðustu afarkostum, voru menn
bæði hissa og reiðir. Allirsáu hví-
lík fjarstæða það var, í sömu
andránni að gjóta hýru horn-
auga til frelsis og fána og ganga
undir nýtt fjárhagslegt þrælsok
hjá Dönum. Undan átti að fara
enn ekki undir.
Eitt af þessum lánum var tek-
ið hjá Stóra norræna ritsímafé-
laginu, sem, eins og Andersen,
hefir stórviðskifti í Asíu. Og
Andersen þessi er mjcfg bendl-
aður við einmitt þetta félag! Er
nokkurt samband hér á milli?
Ekki væri það alveg óhugsan-
legt.
Því var nýskeð dróttað að
Andersen i dönskum blöðum, að
Austur-Asíufélagið ætlaði að víkja
af sér einhverju hér á landi.
Hann þvertók opinberlega fyrir
og — er nú þó á leið hingað.
Hvernig víkur nú þessu öllu
við; hingað komu Andersens og
láninu hjá stóra norræna? Manni
getur farið að detta margt í hug
jafnvel þó vel geti verið að ekk-
ert sé á seiði.
Vill nú ekki einhver góðgjarn
þingmaður spyrjast fyrir hjá
stjórninni um það:
hvort, lienni sem lieild eða
einstaklingum úr henni ann-
að hvort sem embœttismönn-
um eða sem privat mönnum
sé nokkuð kunnugt um það,
hvað, Andersen vilji hingað P
Hver veit nema stjórnin viti
eitthvað? Kannske veit hún
líka ekki neitt, eu spurningin
sakar aldrei.
En ætli Andersen að veita
dönsku starfsfó inn í landið, eða
eitthvað þess háttar, verður þar
til að segja, að öllum hér á landi
var ijóst, að ef vel ætti að fara
yrðu lánin frá í' vetur að vera
síðasta danska fóð sem hingað
kæmi, nema sjálfsagðar greiðslur
Dana upp í skuldir þeirra við
landið.
Sakni Andersen Mongólanna
129
þrír, en sá sem eg benti á ypti aö eins öxlum
og brosti góölátlega.
„Þér eruö alveg viss um ati þér hafiö mætt
honum?“ spuröi sá sköllótti lágt og rólegsr
og horföi beint í augu mér.
„Fullkoiiiíega", svaraði eg. „En góöir háls-
ar, Eg skil hvorki upp né ni'ður í þessu. Eg
kom hingaö til Jtess aö hitta Janesko kap-
tein, sem heföarmey nokkur haföi korniö mér
í kýnni viö — heföarmey aö nafni Xenía Ed-
monds, sem er fullkunnug öllum þessum mála-
vöxtum. Hún Itaföi leitaö til rnín og beöist
minnar ásjár þegar eftir að moröiö var fram-
iö.“
„Þaö er gamla sagan,“ hvíslaöi Janeskó í
eyra þess er næst honum stóð. „Hann heldur
aö hann sé Vesey, læknirinn, sem til var
kvaddur af lögreglunni unt nóttina, þegar
morðiöi var framiö.“
„H e 1 d eg að eg sé Vesey?“, hrópaði eg
með æsingu. „Hvaö eigiö þér viö? Neitið þér'
því þá, að eg sévhann? Hvers vegna kallið
þér mig Sebright?“
„Verið þér nú rólegur, góöurinn minn, þér
hafiö alveg 'rétt að mæla,“ sagöi sá sköll-
ótti, sem hinir þrír virtust viröa mjög mikils.
„En saga sú, sem þér segið, er svo einkenni-
leg og spennandi, að þér verðiið að fyrirgefa,
þó að hún komi flatt upp á okkur.“
„En þér hafið alls ekki heyrt sögu mína enn
William le Quettx: Leynifélagið.
130
þá!“ sagöi eg og undraöist mjög háttalag
þeirra.
„Jæja þá,“ sagöi sá renglulegi í dökltu föt-
ununi, sem til þessa liafði ekki haft sig í
frammi, „látiö þér okkur þá heyra hana.“
Og allir þrír stóöu þeir nú þama og horföu
á mig eins og naut á nývirki, eöa eins og
þeir ætluðu aö lesa hugsanir mínar. — Hvaö
átti þetta að þýða? Hvaö var það sem þeir
bjuggu yfir ?
XII. KAPÍTULI.
Óvæntir atburðir enn.
Mér gramdist liáttalag þeirra. Þeir vefengdu
orð mín og ávörpuöu mig með nafni, sem eg
hafði aldrei heyrt áður. Eg hefi því ef til vill
veriö æstari en þurft heföi, þegar eg sagði
þeim frá því, sem fyrir mig heföi borið, er
Xenía leitaði athvarfs hjá mér um kvöldið og
eg siðan var sóttur í dularfulla húsið til þess
að skoða myrta manninn.
„Eg mætti yður í þokunni á Hástræti um
það leyti sem morðið var framið,“ sagði eg
meiS álierslu, um leið og eg sneri mér að
Janeskó.
„Og þess vegna, góði maður, vegna þess.
i3k
að þér liafiö fengið þá grillu í höfuöið, að
þér hafið eitthvað veriði riöinn viö þessa sorg-
legu atburöi, þá liótiö þér að drepa mig!“
„Að drepa yöur!“ hrópaði eg' sem þrumu
lostinn. „Hvaö eigiö þér viö?“
„Komuö þér ekki meö skammbyssu hing-
aö, og hótuöuö þér ekki fyrir tíu mínútum
síöan að skjóta mig?“
„Eg sneri baki aö honum með fyrirlitningu.
Hann var argasti lygari.
„Það var maður drepinn i þessu húsi, myrt-
ur á níðingslegan liátt — og þér vitið hver
morðinginli ef!“ hrópaði eg reiðilega.
„Þessi dularfulla hefðarmey, sem heimsóttr
yður, hefir vafalaust sagt yöur liver þaö' var
sem moröið framdi,“ sagði hann og hló viö,
„við skulum alveg slepppa því.“
„Nei, þaS skulum við ekki gera!“ flýtti eg
mér að segja, því að eg sá að aðkomumenn-
imir þrír trúðu mér ekki. „Þér geröuð mér
orð um að koma hingað til þess að hitta
bróöur yðar, og i stað þess leiðið þér mig
fram fyrir þessa fábjánaþrenningu.“
Þrenningin leit á mig og stundi af með-
aumkun. Enginn þeirra mælti orö frá munní.
„Ef sagan, sem þér hafið sagt okkur, er
sönn,“ sagöi sá gráskeggjaði loks, „væri það
þá ekki byggilegra, góðurinn minn, að þér
reyndtiö að liugsa yður um eitt andartak og
spyrja sjálfan yður, hvort þessi óþekta kona