Vísir - 04.07.1918, Blaðsíða 3

PPBOÐ
á
kartöflnm og tömnm kössnm
á uppfyllingunni kl. 1 e. h.
Kartöflnrnar seldar án umbúða.
Jóhs. Hansens Enke
Mb. Skallagrímur
fer til Borgaruess föstadag 5. júlí
Fer frá Zimsensbryggju kl. 9 f. h.
Teliur lólls. og; flutnins*
Nýkomið:
Sundbolir fyrir börn og unglinga.
Brengja^sportsokkar.
I? egnkápur.
Best að versla í Fatabúðinni,
Hafnarstræti 16. Simi 269.
Málningarvörur
Zln KU vita, 2 te«.
Bl^Hvita
GrUlotc.ls.ur
T*url5 efnl
BLrít
ISlttl
K.ímros o. n.
nýkomið til
Sigurj. Péturssonar.
Talsími 137. Hafnarstræti 18.
Bifreiðarnar með hyíta bandinu eru ávalt til leigu. Sérlega
góðar til langferða. Sanngjörn borgun.
Sími heima fyrst um sinn 716.
Zoph. Baldvinssou. Bjarni Bjarnason.
Þrir hásetar og einn matsveinn
verða ráðnir á mótorbát á sildveiða. Upplýsingar Lanfás-
veg 27 (kjallarannm) kl. 7-8 e. m. i dag og á morgnn.
234
Eg sá líka, aö maöur þessi haföi haft hraöa
ferö og var hann nú ööru vísi búinn, en þegar
eg 1 akst á hann fjrrst í t.undúna]>okunni.
Hann va.r nú meö ífalskan flókahatt á höftsinu
og í síöum feröafrakka. Meö.an eg vár aö at-
buga ]>etta, sneri hann sér brosandi aö prins-
essunni og tnælti:
„Eins og þér getiö nærri, liefi eg ekki enn
þá fengiiöi tækifæri til að afhenda lians liá-
göfgi, sendiherramtm, meömælingarbrjef mitt.
Eg gat mér þess til, aö ]>ér munduö ætla yöur
bingaö og elti yöur þess, vegna, til þess aö
ná tali af yöur.“
..Þaö liefir ])á einhver svikiö mig — einhver
þjonninn í höllinni okkar, býst eg viö,“ sagöi
lmn. ,.Þaö er oröiö fremur liti'ö1 um trygö og'
trúmensku nú á dögum.“
,,Yöar hátign komst utrdan frá Feneyjum,
en þaö er nú einu sinni svona, aö jafn þekt
persóna og þér eruö, á erfitt meö aö' fara huldu
liöföi,“ sagöi hann og hló viö.
..Jæja þá,“ svaraöi hún. „Og hvert er þá
•erindi yðar hingaö ?“
„Eingöngu þaö, aö fá svar yöar — svariö
sem þér fengust ómögvdega til að veita hjá
Daníelí."
„Þiö liafiö þegar fengiö þa« Svar,“ sagöt
liún önuglega.
„Og er þaö endanlegt svar yöar,“ sagöi hann
og hleypti brúnum.
'Wtlliara le Oueux: LevnifélagiB.
235
„Já — og þar viö situr.“
„Og þér hafiö þá sjálfsagt íhugaö afleiö-
ingarnar vel og vandlega," sagöi hann hægt
og rólega og horföi beint framan í hana.
„Herra Chiquard," greip eg nú fram í. „Eg
ætla mér ckki aö líöa þaö, aö þér komiö hér
fram sem einhver ratarisóknardómari og þér
skuluö elcki gleyma því, aö þaö voru grun-
samleg atvik sem urðu til þess, að fundum
okkar bar fyrst saman. Þess vegna fyrirbýð
eg yöur aö gera þessari heföarkonu nokkuö
til miska, meðan þér hafiö ekki gert mér fulla
greitr fyrir framkonm yöar.“
„Hvaö annaö! — Þar sem þér virðist vera
aö biöla til hennar,“ svaraöi hann háöslega.
„Eg er vinur hennar,“ svaraði eg, „og þar
af leiöandi óvinur yöar.“
„Mér er svo hjartanlega santa um óvináttu
yðar, og get ekki annaö en hlegiö aö henni,“
svaraði hann. „En ef svo skyldi fara, aö henn-
ar hátign þyröi aö trúa yöur fyrir einkamál-
um sínum, þá triun hún líka koma yöur i skiln-
ing ttm hvað það er heimskulegt af yöur aö
troöa illsakir viö mig aö fyrra bragði.“
„Svona — nú er nóg komið,“ sagöi nú lags-
kona mín. „Eg veit vel, aö þér ætliö ekki aö
hlífa mér, fyrst aö eg hefi nú á annaö borö
gengið yður í greipar."
„Þér veröiö aö útskýra þetta betur. prins-
essa,“ sagöi eg, ,,])vi aö alt er mér þetta hrein-
236
asta ráögáta. Eg er vinur yöar og mun velta
yður fulltingi mítt gagnvárt þessmn mannE
sem er að leitast viö aö kvelja yöur á allar
lundir og gera yður alt til ógagns.“
„Eg er hræddur um að þaö fulltingi yöar
komi hennar hátign ekki aö miklu haldi/'
svaraði hann önuglegá. „Viö þurfutn aö gera
út um okkar eigin málefni — málefni, sem.
yður varðar ekki minstu vitund mn.“
„Mig varöar um það setn á undan er fariö/’
sagöi eg gretnjulega, „og aö minsta kosti ætla
eg mér aö fá fulla grein á þvi, sem geröist í
Argyllgötu, hvað sem það kostar. Þér vitiö
alt um þaö mál og hvernig í því liggur, og
þaö veit hammgjan, aö þér skuluö veröa
neyddur til aö skýra það fyrir mér.“
Hann glotti eins og áður, og augun uröu erm
stærri og ótótlegri. Leyndi þaö sér ekki, aö
hann var ftillur fjandskapar, setn gerði lieldur
a'Öl vaxa en minka við oröaskifti okkar.
Þaö var auöséð á öllu aö prinsessan óttaöist
hann og aö liann ])ekti alla málavöxtu tit í
hörgul, en hverjir voru þá þessir málávextir?
Þaö var a'Öalatriöiö.
Þessi maður vtlaði ekki fyrir sér aö vera
andvígur hinum nafntogáða lögreglustjóra
Mordacq og hann haföi með slægö og undir-
ferli látið einangra mig sem vitfirring og boö-
iö mér byrginn og geröi síöan gys að réttlátrí
reiöi minni, en hvaö gat honum gengiö tif