Vísir - 05.07.1918, Blaðsíða 3

V í S í R
Versl, ASBYRGI, Hverfisg.
Vannr bilstjðri
I
oskar eftir atvinuu við
keyra
B 1 1
að
verðnr aftnr opnnð í dag.
E*ar íást þessar vörur: Hveiti, Haframjöl, Hrísgrión, Sago, Kartöflumjöl, Mais, Kartöfl-
Qr, Kaífibrauð fi. teg., Ostar, Egg, Kakao, The, Kaffi, Export, Melis, Strausykur, Púðursykur, Rúsín-
ur, Yindlar, Yindlingar, Reyktóbak, Rjól, Rulla, Eldspítur.
Harðfiskur, Harður steinbítur, Saltaður fiskur.
Skósyerta, Smellur, Saumnálar, Skóhlífar, Búar. Ótal margt íleir-a.
belst Overland„. A. v. á.
laumastúlku
vantar nú strax.
Pöst vimia
Guðm. Signrðsson.
Iíj arveru mirmi
frá 5—21. þm. gegnir hr. læknir Halldór Hansen, Miðstræti 1Ö
sími 256, læknisstörfum fyrir mig.
■atthias Einarsson.
Nokkrir hásetar
geta fengið atvinnu við síldveiði á vélbátnum
Xj©ÍfU.r / frá ísafirði.
Upplýsingar hjá skipsstjóranum um borð.
Enn verða ráðnir nokkrir menn tii síldveiða
G-unnar Ólafsson
Vesturgötu 37. Heima kl. 6—7.
Eimskipafél. Islands
Stjórnarráð íslands hefir hinn 1. þ. m. riteð
oss á þessa leið:
„Samkvæmt i. gr. brá'öabirg'bai aga frá 5. janúar 1918 um viöauka
við lög 1. febrúar 1917 um heimild fyrirlandsstjórnina til ýmsrarátS-
stafana útaf Noröurálfuófriönum hefir stjórnarráöiö ákve'ðið aö h.f.
Eimskipafélag íslands skuli hér eftir og þangað til ööru vísi verö-
ur ákveðiö ekki taka til flutnings meö skipum félagsins frá útlönd-
um hingaö til lands neinar vörur, nema samkvæmt fyrirmælum lands-
verslunarinnar, er ákveöur, hve mikið farmrúm hún sjálf notar og
hve mikið farmrúm innflutningsnefndin notar í hverju skipi, þó
jiannig, aö innflutningsnefndin ein hefir rétt til aö nota alt farmrúm
þaö í skipunum, sem landsverslunin ekki notar.“
Samkvæmt þessu eigá allir, sem óska að fá
vörur frá útlöndum hingað til lands með skipum
vorum, að snúa sér til innflutningsnefndarinnar
með farmrúmsbeiðnir sínar, þareð liún eingimgu
heiir uinráð yflr farmrúmi skipanna.
Reykjavík, 4. júlí 1918.
H.f. Eimskipafél. Islands.
237
þess?“
Hann gerði þaðí vegna þess, að hann hafði
komist að þvi, að eg elskaöi prinsessuna —
þessa konu, sem var algerlega á hans valdi
. „Já-já, herra góður! \Tiö skulum tala hisp-
urslaust hvor viö annan,“ sag’ði eg. „Hvaöa
eriudi eigið þér við þessa konu ? Henni er
engin þægö í því, aö þér eltiö sig svona á
röndum og henni er eklfert hægara, en aö láta
þjónana reka yöur héðan burtu og út úr land-
areigninni.“
„Já, einmitt það,“ sagði hann kæruleysis-
lega. „Eg mana prinsessunaHil aö gera það
.þaÖ.ÍÆr! ^ k'aim ske aö liðkast um mál-
beini'ð a mér og þaö yrði dálagieg saga, sem
eg hef'öi að segja — einstaklega merkileg
saga.“
Eg leit framan í prinsessuna og sá að hún
var náföl.
„Það stendm ekki á neinu hva'ð merkileg
'sú saga kynni að veröa eðá hvernig og að
hve miklu leyti pi insðssan er riöin við vissa
atburði, sem gerst hafá fyrir skömmusagði
eg, „en eg krefst þess að fá a« vita hvaö þér
hafið saman við hana aö sælda og hvað það
var, sem ýtti undir yöur aö rjúka hingaö alt
í einu neðan frá Adríahafi.“
„Það er best að prinsessan segi yður þaö
sjálf,“ svaraði hann kuldalegá. Ef þiö eruö
William le Queux: LeynifélagiÖ.
238
eins innilegir vinir og út lítur fyrir, þá dylur
hún yötir fráleitt neins.“
„Jæja, nú er nóg komiö af svo góöu,“ sagði
eg og beit á jaxlinn. „Þér eruö að fjandskap-
ast við mig vegna þess, að eg hefi komist á
snoöir um fleira viövíkjandi Kensingtonmál-
inu en yður þykir heppilegt og eg skoöa ykk-
ur líka sem fjandmenn niína, bæði yöur og
svikágreifann Gallíni.“
„Það er alt saman gott og blessað," sagöi
hann og hneigði sig djúpt. Ekki vantaöi kur-
teisina! „Eg eftirlæt þrinsessunni að skýra
jietta mál fyrir yöur, enda mun henni farást
þaö ólíku betur en mér, og ef hitn segir yður
allan sannleikann, þá ska! eg ábyrgjast, að
yður þykir hann undrum sæta. Herra trúr!
En það uppþot Sem veröur, þegar alt veröur
dregið fram í dagsbirtuna eins og það leggur
sig! Eg er viss um að öll Noröurálfan verður
forviða!“
„Forviða á hverju?“ spurði eg.
„Forviða á — nú — á sannleikanum nátt-
úrlega," svaraði hann og brosti íbyggilega.
„Og á brögðum þeim, sem þér beitiö ti! aö
þagga niður i mér!“
„Nei-ónei, en öllu heldur á ráðkænsku og
bragðvisi konunnar, senr þér hafið nú alt í
einu tekið að yður til fylgdar og forsjár,
læknir gó‘ður,“ svaraði hann hægt og rólega
Eg fyrirgef yður fúslega öll þau ókvæöisorð
239
og móöganir, sem þér hafið haft í frammi við
mig — fyrirgef yður það alt saman, vegna
þess lrve þér hafið verið hraparlega blektur.
Eg mundi líka hafa hagað mér alveg eins og
þér, hefði eg verið í yðar sporum. En nú bið
eg yður að bíða með dómsáfellið þangað tií
þér hafiö fengið aö heyra hvað rjett og satt er
í þessmn málum, sem þér hafiö blandast inn
í og orðið riðinn viö yður að óvörum."
„En þér létuð svo heita, sem eg væri vitt
rnínu fjær og báruð á mig, að eg heföi sýnt
yður banatilræði.“
„Til j)css hafði eg góðar og gildar ástæður,
eins og þér rnunuð fá aö vita á sínum tima,“
svaraði hann þegar.
„Og ætlist þér virkilega til að eg geri niig
ánægðan með slíka afsökun?“ spurði eg í
gremju minni.
„í öllum bænum, verið þér nú ekki lengur
að deila um þetta, Vesey læknir!“ sagði prins-
essan nú og tók í handlegginn á mér. „Það
er ekki nema til ills eins og ógerningur að
greiða fram úr þessu hvernig sem á það er
litið.“
„Fæ eg ekki að tala einslega við yðar há-
tign?“ spurði nú Chiqard enn.
Við Xenía litum hvort franmn í annað og
sá.eg, að hún var yfirkomin af ótta og skelf-
ingu.
,,Nei,“ syaraði liún skýrt og skorinort samt