Vísir - 03.09.1918, Blaðsíða 3

M.s. ULFUR
fer til í s a f j a r ð a r eftir 4—5 daga. Tekur
flutning og farþega. Menn snúi sér á skrifstofu
Ó. G. Eyjölfssonar.
bjuggu, er 03S ekki kunnugt
þegar þetta er ritað, að öðru en
því, sem fyr segir. En það er
því tilfinnanlegra, sem húsnæðis-
ekla yar áður mjög mikil í bæn-
um.
Stærra húsið yar yátrygt fyrir
tæpum 39 þúsundum, en hið
minna fyrir tæpum níu þúsund-
um. Þar af bera eigendur ’/«
Muta skaðano, en vátryggingar-
félagið um 13 þúsundir króna
Hitt fellur á fólag það, sem end-
urtryggir.
Innanstokksmunir voru að sögn
vátrygðir að mestu.
Ný bök.
Ú t i 1 e g a, Handbók
útilegumanns. Útgef-
andí
Bók þessi er nýútkomin og
íæðir um alveg nýtt efni. Um
það efni hefir fátt verið skrifað
á íslensku, og er því vel farið að
hafist var handa og komið á
framfæri hér málefni þessu, sem
nú grefur mjög um sig erlendis
í bókinni eru ýmsar gagnlegar
leiðbeiningar, sem mönnum er
aauðsynlegt að vita á ferðalagi
fjarri bygð. Þar er sagt hvern-
ig menn eigi að útbúa sig og
ferðast eftir áttavita og korti, og
hvernig hægt sé að finna áttirn-
ar eftir sólinni, með úri sínu.
En eg saknaði að ekki var getið
i þessu sambandi, um eitt alþekt
áttamerki íslenskt og það er að
á mosagrónum þúfum og steinum
er mosinn altaf meiri norðan í
móti.
í útlöndum er mikið gefið út
af slíkum bókum. Það eina, sem
um þetta efni hefir áður verið
ritað á íslensku, mun vera grein
í Lögbergi. fyrir nokkrum árum
„Um tjaldstaði drengja“. Þessu
máli eykst fylgi með ári hverju
bæði í Englandi * og Ameríku.
Sýnir það Ijóslega að hér er ekki
um að ræða neinar öfgar eða
skamsýnisstefnu, heldur er mál
þettabygt á heilbrigðum ogþrosk-
uðum skilningi manpa á nytsemi
lofts og sólar. Menn eru farnir
að finna og viðurkenna heilla-
áhrif þan er stafa frá náttúrunni
Menn eru farnir að sjá að loftið
og lifið í borgunum dregur úr
þroska þeirra, en eykur ekki.
Þessi litla bók, sem hér er um
að ræða, er skrifuð til að fá menn
til að leita náttúrunnar og ferð-
ast sér til skemtuuar. „Menn
kynnast landinu“, segir höfund-
urinn í eftirmálanum, „og það
vekur hjá þeim ást til ættjarðar-
innar. Þeir mannast og þrosk-
ast. Þeir verða fyrir heilbrigðum
°g göfgandi áhritum. Þau áhrif
koma frá hinni þróttmiklu og
fögru náttúru landsins, ogmunu
betur duga íslendingum til gagns
en aðkomandi ákrif, er sist miða
til manndóms eða viðhalds þjóð-
legu skapferli“.
Menn ættu að kynnast bók
þessari, en láta samt ekki þar
við lenda. Þegar jörðin grænk-
ar næsta ár, ættu þeir að slást í
hóp útilegu-manna. Það miðar
til gagns.
G-öngu-maður.
Bretland
og Bandarikin.
Vaxandi vináttá og samúð.
Begar Bandaríki Norður Am-
eríku brutust undan yfirráðum
Bretlands, varð fjandskapur með
þessum frændþjóðum, eins og
vænta mátti. En smátt og smitt
jafnaðist það við mörg og mikil
verslunarviðskifti, þó að tæplega
hafi gróið um heilt fyr en Banda-
ríkin gengu í ófriðinn, og þó
einkanlega í sumar.
Frelsisdagur Bandaríkjanna er
4. júlí og er hann haldinn mjög
hátíðlegur ár hvert. í sumar var
þessa dags hátíðlega minst víða
um breska veldið og Wilson for-
seta send heillaskeyti þaðan. —
Þetta hefir ekki áður tiðkast, en
sjá má af svörum forseta, að
bæði hann og þjóðin öll hefir
glaðst ákaflega yíir þessari sæmd
og samúð Breta.
Á læknaþingi, sem haldið var
í Chioago í fyrra mánuði, var
breskum læknum fagnað með svo
hjartanlegri alúð, að blaðið Times
telur það vott nýrra tímamóta
um vaxandi skilning og samúð
milli frændþjóðanna.
Því næst talar blaðið um, hve
mikið hvor þjóðin geti lært af
annari í læknisfræði og hvetur
til meiri samvinnu milli land-
anna í öllum efnum og þó eink-
um í vísindum.
Þess er þar og getið, að Þjóð-
verjar hafi réttilega kunnað að
meta framfarir Bandarikjanna og
sent þangað námsmenn á ári
hverju og hænt námsmenn að
vestan að háskólum sinum, og
hafi þetta orðið Þýskalandi til
ómetanlegs gagns.
ji jÚr þessu' ætla Bretar sér að
gefa meiri gaum en áður að vís-
indaframförum Bandaríkjanna og
stofna til náinnar samvinnu í
hvers konar friðsamlegum störf-
um og vænta sér ekki minna af
því en hernaðarsamvinnunni.
45
an farseðil og án lians komst Iiann ekki
út á skipið og ckki vissi hann heldur til,
að hann ætti neinn kúnningja á skipinu,
sein hann gæti heimsótt, þótt það van-i að
vísu eigi ólíklegt, að innan uni fjögur
liundruð manns, sem skipinu tilheyrðu,
kynni að leynast einhver gamalkunningi
hans.
Hann hreyfði sig því livergi og beið
tækifæris.
Rétt á eftir komu þrír jötunefldir há-
setar — og sá fjórði vaggandi á eftir þeim,
en fremstur þcirra fór enn ferlegri bát-
stjóri og gengu þeir allir að langa kass-
anum.
Pétri leist undir cins mætavel á liát-
stjórann. „Honum verð eg að kynnast,“
hugsaði hann með sér, gekk til hans og'
heilsaði honum.
„Sæll og blessaður, lagsmaður! Við er-
um víst gamlir kunningjar!“
„Ekki kannast eg nú við þig. þú erl svo
déskoti rauðhærður,“ sagði bátstjórinn
rólega.
„Gerir ekkert til,“ sagði Pctur Voss.
„Komdu bara með mér lil Coney i kvöld.
Ug borga.“
„Úað er alt annað mál,“ sagði bátstjór-
inn og þáði boðið, „en fvrst verð eg að
46
koma þessum kassaskratta fram á skijnð.
pað eru glervörur, skal eg segja þér.“
„Svona upp með bann!“ skipaði bát-
stjórinn. „Farðu varlega, Móritz! Ef þú
missir kassann þá skal eg brugga þér þá
blöndu, að augun í þér standi eins og í
beinharðri freðýsu og komist ekki í samt
lag aftur fyrstu fjórar vikurnar.“
í sömu andránni kom Frank Murrel,
eigandi kassans, á harða hlaupum eftir
götunni.*
„Varlega- pið megið ekki láta hann rek-
ast í,“ öskraði hann. „Látið þið hann ofan
i káctuna mina.“
„Hvaða númer er það?“
Rn farseðill Franks lá altaf á afgreiðsl-
unni og kassinn var fyrst um sinn látinn
hjá öðrum farþegafarangri framan til á
þilfarinu.
„Mér þætti gaman að vita hvort hann
kemur,“ hugsaði Pétur Voss. Og sú varð
raunin á, að bátstjórinn kom, fágaður og
uppstrokinn.
„Nú er eg til,“ sagði hann. „Vitaskuld
erlu rauðhærður, en þú lítur út eins og
ærlegur maður. Annars minnirðu mig á
gamlan vin minn, sem cinu sinni var skips-
félagi minn, og taktu vel eftir þessu, því
að það er ekki siður minn, að þiggja góð-
gerðir af hverjum sem er.“
47
i Skömmu siðar voru þeir komnir í ferj-
una lil Brooklyn og lentu á Coney-Island,
einhverju mesta slarkarabælinu í New-
York. Pétur borgaði fyrir þá báða bæði
á „Jötunbjólinu" og „Fjallbrautinni“.
„Nei — þetta getur gerl mann sjóveik-
an,“ sagði bátstjórinn og vildi fara a'ð
hypja sig í burtu, en annars skemtu þeir
sér aðdáaníega. peim var hcnt út úr troð-
fullum danssal, en bátstjórinn neri samau
höndunum af ánægju og sagði, að „þetta
væri alveg eins og heima i St. Pauli.“
En Pétur Voss misti ekki sjónar á fyrir-
ætlun sinni og leiddi gest sinn að lokum
inn i lítið en fjörugt vgitingahús. par
drukku þeir tvímenning og festu með sér
ævarandi vinátiu án þcss þó að spyrja
hver annan að hciti og það lét Pétur sér nú
vel lilca. Mundi hann hafa viljað Ijúga til
nafns síns að bátstjóranum.
En þá reis bátstjórinn skyndilega á fæt-
ur og starði galopnum augum á vegginn,
en þar var þjónninn einmitt að festa upp
gula auglýsingu með mynd. Pétur Voss.
sá það ekki því að bann sneri bakinu að.
„Hvað er að tarna!“ kallaði bátstjórinn
forviða. „Hefir Pétur Voss stolið tveimur
miljónum? pað getur ekki borið sig.“
Pétur Voss sneri sér við. Jú-jú! parna