Vísir - 15.09.1918, Blaðsíða 3

Svo sem menn muna, lýsti
Xtihlmann yfir því, meðan Þjóð-
verjar sóttu sem mest á í sumar,
&ð þeir gætu aldrei unnið banda-
menn með vopnum, og mátti
skilja, að hann vildi þá leita um
frið- En ræðu hans var tekið
fálega og hann varð skömmu
aiðar að segja af sér.
Nýtískn vín' ala.
(Úr blaðinu Yestra).
f>að mun mál margra að vist
liafi þeir aldrei séð meiri drykk-
juskap hér í bænum en síðustu
vikurnar.
Mesti fjöldi manna hefir reikað
am göturnar dag eftir dag yfir-
kominn af ölvímun, og jafnvel
með ofsa og háreysti þegar kvölda
hefir tekið,
Hvaðan kemur vínið? liggur
næst við að spyrja, þegar eins
mikil brögð eru að drykkjuskapn-
um og verið hefir hér síðustu
vikurnar.
Ug í þetta sinn er auðvelt að
rekja ieril vínsins að aðalupp-
sprettu þess,
Verslun ein hér í bænum fekk
fyrir nokkru 10 tunnur af suðu-
spíritus, gegnum umboðssala í
Reykjavík og með stimpli um-
sjónarmanns áfengiskaupa. En er
farið var að hreyfa við sprittinu,
munu vínhneigðir menn fljótlega
hafa fundið, að það var mjög
lítið blandað þeim efnum, sem á
að gera það óhæft til drykkjar,
hvernig sem nó hefir á því stað-
ið, svo „eldsneytið“ var óðara
keypt upp.
Haft er fyrir satt, að einn af
„bruggurunum“ haíi keypt eða
látið kaupa 4 tn. af nefndum spiri-
tus, vegna þess, hve auðvelt hafi
verið að búa til úr honum drekk-
andi áfengi: og selt það aftur með
svo miklum hagnaði, að svívirði-
legt er.
Til að afstýra svona löguðum
ófögnuði framvegis, eru tvær leið-
ir fyrir hendi.
Önnur er sú, að banna sölu á
suðuspíritus nema gegn seðlum,
og hefði það átt löngu að vera
komið í framkvæmd.
Hin leiðin er sú, að kæra
miskunarlaust alla þá, sem vit-
anlega eru sekir um þá ósvinnu
og eru svo lubbalega sinnaðir,
að þeir hlífast ekki við að selja
áfengisvökva til drykkjar, sem
vitanlega er stórskaðlegur heilsu
manna, — þeir eiga enga hlifð
skilið, sem eru svo lúalega inn-
rættir, að geta haft geð í sér til
að safna fó á þenna hátt. Þeir
eiga enga réttlætiskröfu til að
halda þvi fé og nota til eigin
þarfa.
Og þótt svo tækist til í þetta
St
óskast tii inuanhúsverka nú þeg-
ar. Uppl. hjá frú Malmberg,
Norðurstíg 7.
sinn fyrir óskiljanlegt atvik, að
drykkurinn var ekki sérlega
saknæmur, þá getur komið sá
drykkur undir „kogespritt“-nafni,
sem er baneitraður, þótt áfeng-
isbragð sé að honum.
Hver ber þá ábyrgðina af af-
leíðingunum?
Einkum eru það sjómenn og
aðrir, sem nauman hafa tima og
lífcil tækifæri til að höndla hinn
„ekta metall“, sem orðið hafafyrir
vökva þessum.
Má búasfc við, að hér verði
sala þessi löghelguð af venjunni,
ef hún verður látin óátaliu fram
fara af almenningi.
Nei, lögreglan verður að taka
af skarið og neyta þeirra laga-
ákvæða, sem sett eru til þess að
vemda borgara landsins gegn
svona athæfi.
Og nógu sterkt almenningsálit
verður að segja þessum ósóma
strið á hendur, og leggja and-
stygð á hvern þann mann, sem
leyfir sór að fást við þéss kon-
ar óþokka atvinnu.
Skýja-klnkkan.
Forníielgur ðómur.
Margir fomhelgir dómar hafa
varðveitst á írlandi um margar
aldir, cg þar á meðal klukka ein
eða bjalla, sem ýmist hefir verið
köllnð skýja-klukkan eða gnUna
klukkan. Hún hefir öldum sam-
an verið í eigu bændafólks á
Vestur-Irlandi, en var nú höfð á
boðstólum í sumar.
Svo er sagt, að bjalla þessi
félli af himnum ofan og hringdi
hátt um leið, og þaðan kom
nafníð skýja-blukka. En fom-
fræðingar eru samdóma um, að
hún sé gerð af mannahöndum
en ekki engla, og muni ekki eldri
en frá 11. öld. Klukkan var um
langt skeið notuð við guðsþjón-
ustur og fór af henni mikið helgi-
orð. Enginn eiður var svo heil-
agur, að ekki mætti sverja harua
við skýjaklukkuna. Það var trá
manna, að hver afskræmdistógur-
lega í andliti, sem ynni rangan
eið að klukkunni, og alt fram
undir miðbik li). aldar var bjaU-
an notuð, þegar alt um þraut,
ef komast þurfti fyrir eitthvert
óleyfilegt athæfi.
Einu sinni hafði tapast allmik-
Reykið
Politicosvindla
og Embassycigarettur
úr Landstjörnunni
79
80
78
á þilfarinu, ekki verið iengur án skemtana
Péturs og gerðu honum boð með þjónin-
um að koma upp.
Pétur settisl mitt á meðal þeirra og kom
þeim undir eins til að veltast um af hlátri
— rétt cins og þaulvanur loddari.
En |iá sprakk blaðran! —- og það var
því að kenna, að Frank Murrel hundleidd-
ist niðri í klefanum og var liáifhræddur
við að vera þar einn. Misti liann alt vald
yfir sér og v a r ð að komast upp — ann-
ars fanst honum hann mundi ganga af
vitinu, og hcfði klefahurðin verið læst, þá
liefði hann flcygl sér í sjóinn út uni glugg-
ann, því að hann var nógu stór til þess-
Honum slóð nú alt á sama og hann
skjögraði þangað sem Pétur .Voss sat og
vakti aðdáun allra.
En þá voru alt i einu tveir Frankar
j. „arrelar þarna saman komnir og það leið
yfii’ stúlkurnar!
„Svikari!“ grenjaði sá rétti Murrel og
reiddi hnefann.
Farþegarnir hljóðuðu upp yfir sig og
þutu sinn í hverja áttina cins og fjaðra-
fok. Brytinn kom hlaupandi úl úr reyk-
ingaklefanum og síðan var kallað á skip-
stjórann.
„Nu ríður á að taka á stillingunni,“
hugsaði Pétur Voss með sér og einbjtíndi
á mótstöðumann sinn.
„Takið þið þennan mann fastan,“ sagði
hann ofur rólega við brytann. „þetta er
miljónaþjófurinn Pétur Voss frá St.
Louis.“
„Fanturinn þinn!“ hrópaði hinn. „þú
ert sjálfur miljónaþjófurinn!“
„þetta eru þakkirnar,“ hrópaði Pétur
Voss einstaklega gremjulega. „pér fóruð
ofan í kassann minn og eyðilögðuð allan
glenrarninginn — en eg aumkvaðist yfir
yður og lofaði yður að vera í klefamun
mínum. Og nú eruð þér svo ósvifinn að
taka fötin min og koma hér upp á þilfarið
til að lcika þennan skrípaleik. En einhverja
sómatilfinningu verður maður þö að hafa,
enda þótt maður sé aldrei nema miljóna-
þjófur.“
Sá rétti Frank Murrel stóð sem steini
lostinn, þegar hann heyrði þessa fádæma
ósvifni.
Nú kom Siems skipstjóri lil skjalanna.
Hann horlði fyrst á þann réttá og siðan
á hinn „óegta“ Murrel og hristi höfuðið.
Slikt og því líkt hafði aldrei hent hann
áður.
„Hérna eru skjölin mín,“ hrópaði sá
i'étti Murrel og skalf röddin af reiði og
geðshi'æringu. Hanu dró nokkur blöð upp
úr brjöstvasa sinum um leið.
„Hvað er að tarna!“ öskraði Pétur Voss
enn reiðari, flaug á hann og reif skjölin
af honum. „pú hefir þá stolið þeim frá
mér lika. Bg vildi að f jandinn sjálfur sækti
þig!“
„Komið þið báðir með mér,“ sagði skip-
stjóri og lét þá fara fram á skipið. „pað
skal brátt verða skorið úr þessu. Fáið þið
mér skjölin!“
„pér d-'-fist að rengja mig!“ hrópaði
Pélur Voss fokvondur þegar þeir voru
komnir inn til skipstjórans.
„Hvaða ósköp! pað fer fjarri því,“ sagði
skipstjóri. „Eg ætla að eins að koma upp
um hinn.“
Pétur lét skjölin af hendi og skipstjór-
inn fór að yfirheyra liinn rétta Murrel um
ýmislegt, sem í þeim stóð. Hann svaraði
því öllu hiklaust og hárrétt!
„Hvernig líst yður á þetta ?“ spurði skip-
stjórinn alveg forviða.
„Hann hefir lært það alt utan að, eins
og liver annar erkifantur,“ svaraði Pétur
Voss kæruleysislega.
]?á greip Murrel stóran og þungan ösku-
bikar úr gleri, sem stóð þar á borðinu, enn
fremur eldspítustokk og vindilstúf og fór
að sýna listir sinar. Sá kunni lagið á því I