Vísir - 18.11.1918, Blaðsíða 2

V í i IR
íatt&r
Og
[attaikrait
í Qölbreyttu úrvaii
hjá
Egill Jacobsen
iim, a5 veikin skyldi lálin leika
lausutn hala, af því að hún hefði
verið komin hingað áður, var enn
.iátinn gilda. Engum skólum var
lokað, engum skemtistöðum var
lokað, engar samkomur bannaðar.
Veikin breiddist óhindruð út, og
loks varð að loka skólum og
skemtistöðum og samkornur allar
lögðust niður, ekki að stjórnar-
ráðstöfun heldur af þvi að veikin
hamlaði.
Það eina, sem frá stjórnarvöld-
’unum sást, var grein landlæknisins
um veikina, skoj>grein um
hræðslu fólksins við innflúensuna,
:aem höfundurinn virtist ekki sjá
neitt ægilegt við, annað en það,
að hún væri kölluð „spanska pest-
in“ af þvi að hún kom upp á
Spáni.
Og fram á þennan dag hafa
stjórnarvöldin ekkert gert ótil-
kvödd til þess að hefta útbreiðslu
veikinnar, hvorki hér í bænum
né út um land.
Nú hefir reynslan hjer í Reykja-
vik sýnt, að um mjög alvarlega
drepsótt er að ræða, og 'þó er
ekkert gert til þess að hefta út-
breiðslu hennar út um land. Það
bjargar ef til vill fjarlægari lands-
hlutum, að sveita og hjeraðsstjórn-
ir sjá hættuna og reyna að verja
sig, með því að banna skipaferðir
og aðrar samgöngur héðan til sin,
með hólun uni að .afgreiða ekki
skipin og úthýsa landferðamönn-
(im. En sljórnarvöldin hafa ekki
gert neitt, í tnesta lagi að þau
hafi ailra mildilegast leyft hjer-
aðstjornunum að viðhafa sóttvarnir.
Hvaö hefði átt að gera?
Það er auðvelt að vera hygginn
cftir á. Það er hægur vandi s^ð
segja nú hvað liefði átt að gera.
En stjórnarvöldin er einrnitt til
þess ’að sjá og segja fyrirfrarn
hvaö gera skuli.
Eins og áður er sagt, þá var
það auðráðið af fregnunum af
veikinui i Khöfn, að hún mundi
verða hin skæðasta. Þar við bætt-
ist, að gera mátli ráð fyrir því, að
hér yrðu frost og kuldar, meðan
veikin gengi, en alkunnugt hvern-
ig ástæður almennings eru hér í
hænum, húsakynni fjölda manna
liklega rniklu lélegri en annarstað-
ar og eldiviður til hitunar svo dýr,
að fæstir geta aílað sér Iians. Þar
við bætist, að hér eru því nær
ókleifir og óhætl að segja aíveg
ókleifir örðugleikar á þvi, að veita
mönnum nsuðsynlega aðhjúkrun,
Kúttari til sölu.
„Warden", stærð 51, 78 smálestir, er til sölu ef sala get-
ur farið fram strax. Skipið liggur nú á Reykjavíkurhöín, allar
upplýsingar gefur.
Eiríkur Eiríksson.
Spipstjóri.
Nýkomið:
og margt fleira.
Best að 'versla í Fatabúðinni.
Hafnarstræti 16. Sími 269.
Auglýsing
am
hámarksverð á hangikjðti.
Yerðlagsnefndin hefir ákveðið hámark útsöluverðs á hangikjöti þannig:
1. Sanðakjðt:
1. Vel r-e.ylxt: Yatn 65%, salt 10% eða minna: 1 heild-
sölu kr. 2,60 kilogr.; í smásölu kr. 3,00 kg. af lærum og síðum, af
öðru kjöfci kr. 2,80 bg.
2. X-iiiax*eylit: Vatn yflr 55%,_salt 12% mest: í heild-
sölu kr. 2,20 kílogr.; í smásölu kr. 2,60 kk. af lærum og siðum, af
öðru jkjðti kr. 2,40 kg.
2. Kjöt af rýrara fé.
1. Velreylxt; Vatn 55°/0, salt 10°/0 eða minna: í heild-
sölu 2 kr. kilógr., i smásölu kr. 2,30 kg. af lærum og siðum, af
öðru bjöti kr. 2,20 kg.
2. Ajinreylit: Vatn yfir 65°/0, salt 12% mest: , í heild-
söiu kr. 1,80 kílógr; 1 smásölu kr. 2,10 kg. af lærum og siðum, af
öðru kjöti kr. 2,00 bg.
Það skal tekið fram, að hverjum sem vill, er heimilt að seuda
efnarannsóknarstofuuni sýnishorn af hangikjöti, er verður þá rann-
sakað þar áa sérstaks endurgjalds.
Þetta er almebningi hénneð birt til leiðbeinÍDgar og eftirbreytni.
Lögreglustjórinnn í Reykjavík, 12. nóvember 1918.
Jón Hermannsson,
þegar svomögnuð farsótt geysar.
Og þó að það sje erfitt hér í hæn-
um, þá má gera ráð fyrir því aS
það verði enn örðugra til sveit-
anna. Þetta hefði heilbrigðisstjórn-
in átt að sjá fytir og mönnum
finst, að hún hefði þess vegna átt
að reyna að verjast veikinni. Því
þó að hún hafi ekki álitið veikina
sérlega hættulega í sjálfu sjer, þá
mátti búast við því, að hjúkrunar-
leysið, hin vondu húsakynni og
tiðarfarið mundu auka henni ás-
megin. Og svo skæðri veiki sem
þessari, á aldrei að hleypa inn í
landið, ef hjá því verður komist.
Því þó að sóttvarnirnar séu erfið-
ar og dýrar, þá eru það smáinun-
ir einir, hjá öllum jreim erfiðleik-
um og kosinaði, sem slíkunr veik-
indum eru samfara. Og hver vill
meta lil peninga öll mannslífrn?
Því vandlegar sem málið er
skoðað. því óbifanlegri hlýtur sano-
færing manna að verða um að það
hafi verið ófyirgefanlég léttúð og
kæruleysi, að hleypa veikinni inn
í iandið eins og ástatt var og með
tilliti til þeirra fregna, sem af henni
höfðu borist frá Kaupmannahöfn.
Þó tekur útyfir, að ekkert skyldi
vera gert iii þess að tefja fyrir
útbreiðalu veikinnar eftir að fregn-
in frá 24. okt. barst hingað. Það
var þó auðvilað, að sama veikin
var hingað komin, sem þar var
sagt frá. Og sannarlega varekki
síður ástæða til þess hér en í
Khöfn, að banna samkomur og
loka skólum og skemtistöðum, til
þess að tefja fyrir útbreiðslu veik-
innar. En hér var alt látið „reka
á reiðanum" og er það gersam-
lega ófyrirgefanlegt, hvernig sem
á málið er annars litið.
Hvað á nú að gera?
Veikin er nú sögð í rénun hér
í bænum, og læknarnir og hjúkr-
unarnefndin gera alt sem unt er
til að hjúkra þeim, sem þjáðastir
eru. Bæjarmenn, sem ástæður
hafa til þess, verða að leggja þeitn
alt það íið, sem þeir geta. Hér
er ekki Iengur um það að ræða,
að hefta útbréiðslu veikinnar, held-
ur aðlækna og hjúkra. En veikin
er komin austur um allar sýslur,
ausfur að Markarfljóti að sögn, og
hefir þegar orðið nokkrum mönn-
úm að bana þar. Hún er kornin
upp í Borgarfjörð og uni alláKjós-
ar- og Gullbringusýslu. Suðúr
með Faxaflóa er ástandið hörmu-
legt. Annar Hafiiarfjarbárlækúir-
inn hafði nýlega fariö súður í
Garð og Miðnes og komið a 40
heimiíi; lú fólk þar alt í kös og
surnt i lungnabólgú og tíokkri dán-
ii’, en héraðslæknirinn þar syðca
veikur. Það verður að reyna að
veita þessu fólki einhverja iijálp.
Helst þyrfti að senda lækna til a?S
húsvitja á bæjunum, þar sem
veikin er komin, til þess að segja
fyrír um meðferð sjúklinganna.
Hjúkrunarfólk þyrfti líka að senda
og láta rannsaka hag fólksin og
senda því þær nauðsynjar, sem
það kann að vanta.
En siðast eti ekki si'st vérður
að gera öflugar ráðstafaiiir til þess
að -liefta útbreiðslu veikinnar til
þeirra héraða, sem hún er ekki
enn kominn í. Það verður stjórn-
in að gera og ekki að éins að
leyfa héraðsstjórúunum að gera
það.
Stjórnin verður að rannsaka
nákvæmíega hvert, veikin er kom-
in, og gera ráðslafanir til þess, að
að hún breiðist ekki meira út en
orðið er. Til j>ess verður hún að
nota alt vald, sern henni er gefið
og áskoranir og ieiðbeiningar Úm
það, hvernig verjast megi veik-
inni.