Vísir - 18.11.1918, Blaðsíða 3

VISIR
Reynslan hér i Reykjavík hefir
kent niönnum það, a8 það væri
g 1 æ p s a m 1 e g t að Iáta veikina
fara óhindraða út um alt land —
að láta hana „leika lausum hala“
þar eins og hér. Nú verður óvit-
inu eða óvitunum ekki lengur
kent um, þvi að hver, sem eyru
hefir að heyra og augu tíl að sjá,
véit að hér er alvara á ferðum
og að líf fjölda manna á besta
skeiði er I veði. Hörmungar sög-
urnar, sem sagðar eru daglega
hér í bænum, hrópa til stjórnar-
valdanna og allra góðra manna
að láta einskis ófreislað til jtess
að forða þeim landshlulum, sem
forðað verður, undan þessari plág u
D ánir.
Rað er nú augljóst, að þegar
muni vera dánir miklu fleiri
menn úr influenzunni hér í bæn-
um, en haldið var. Tilkynningar
um mannalátin berast oft elcki
til prestanna eða lögrcglustjóra
fyr en eftir nokkra daga, og
margir bætast við á hverjum
<kigi.
Síðan í gær hafa Vísi borist
þessar dánarfregnir:
Jón Jönsson káupmaður, frá
Vaðnesi.
Borghild Arnljótsson, kona
Snæbjarnar Arnljótssonar kaup-
nanns.
Guðný Guðmundsdóttir, kona
ámunda Árnasonar kaupmanns.
Kristin Sigurðardóttir, kona
J(>ns Helgasonar prentara.
porvaldur Sigurðsson vegg-
óðrari.
Ólína Sigurðardóttir, barn í
ijarnaborg.
Ragnliildur Baldursdóttir,
barn á Skólav.stíg 11.
Kristín Jónsdóttir, gift kona á
Spítalastíg 7.
Helga Bjarnadóttir frá Minni-
bæ.
Bergljót Lárusdóttir kenslu-
kona (frá Presthólum).
Magnús Hróbjartsson, Hvg. 69
Jón Jónsson, Lindargötu 14.
Karl Brynjólfsson vélstjóri,
Guðrún porvaldsdóttir, kona
hans.
Óláfur Kristófersson, Brb.st. 8.
Halldóra Árnadóttir, Ingólfs-
stræti 18.
Benjamín porvaldsson, sjúkl.
á Landakotsspítala.
Guðm. Guðmundsson, cand.
phil., sjúkl. á Vífilsstöðum.
porbjöra Sigurðsson, frá Mjó-
sundi, sjúkl. á Laugarnesi.
Guðmundur Gíslason. Klapi)-
arstíg 5.
Kristinn Guðmundsson, múr-
ari, Grettisg. 70.
Júlíana Árnadóttir, til heimilis
við Vesturgötu.
Lára R. Loftsdóttir, kona ÓI-
afs Jóhannssonar, Grettisg. 55 b
og
Katrin Guðríður, dóttir þeírra.
Eggertina Guðmundsdöttir,
kona Magnúsar G. Guðnasonar
steinsmiðs.
Valdemar Erlendsson frá Hól-
um.
Iiristbjörg Helgadóttir, ekkja,
pingholtsstr. 9.
Signý Guðlaugsdóttir, gift
kona, Laugaveg 76.
Þegar vopnahléið
komst á.
*
í bresku loftskeyti frá 12. þ.
m. er sagt, að þegar aíðasta skot-
inu var siotið, þá haíi vígstöðv-
ar bandamanna verið 300 milur
á lengd. Til samanburðar er
þess getið, að úrslitaorusta N&>
paleonsstyrjaldanna hafi verið háð
á þessum sólðum á fárra milna
svæSi hjá Waterioos.
Siðustu orusturnar í þessum
ófriði voru háðar á fornfrægum
stöðvum í Frakklandi og Fland-
ern. í siðustu framsókn sinni
tóku Bretar Malplaquet. Canada-
menn voru að taka Mons, sem
Bretar háðu fyrstu oruatur slnar
um í byrjun ófriðarins. Frakkar
Bnuutryggiagar,
hs- og BtríCavátryggingor.
Sastjónserindrekstur.
BókhlðVustig 8. — Talsimi 254,
Skríiatofutími kl. xo-xi og 12-2,
A. V. T u 1 i n i u s.
lamaÍFGFÚm
jamrum
fyrir fullorðna
í
VÖRUHUSINU.
og Bandaríkjamenn höfðu náð
Sedan á sitt vald, en sú borg
er fræg frá ófriðnum milli Frakka
og Þjóðverja 1870, er mikiii
hluti franska hersins gafst þ&r
upp.
Pliticosvindla
og Embassy cigaretur
ur
192
193
aftui’ ineð „01ympic“ til þess að koma upp
um þenna falsaða Emil Pópel.
Vetiirinn var nú genginn í garð og flesl-
ii’ teknir að búa sig eitthvað undir jólin.
Iðjagræn jólatré stóðu á torginu í löng-
um röðum, há og hnarreist, eins og lier-
menn í fylkingu. Um þessar nnindir var
Pátsch amtmanni veitt lausn frá embætti
sinu og var nú allur hugúr luins þar sem
Polly vár. Gekk hann með hcnni langa
morgungöngu á hvei’jum morgni, og var
nú farinn að hugsa um það í alvöru, að
flytja búferlum til St. Louis. pótti honum
ilt að láta Polly fara frá sér, einkum þar
senv enginn annar var nú til að líta eftir
henni, en Polly koin sér svo vel við gamla
manninn, að hún flntti úr gistihúsinu einn
góðan veðurdag og tók sér bólfestu í liúsi
haus, og var jómfrú Zippel þá nóg boðið.
Ráðskonan var ekki lengi að fá veður
af því, að amtmaðurinn og hin unga
Amerikukona byggju yfir einhvei’ju mik-
ilsvarðandi leyndarmáli. pau slitu allaf
viðræðununx þcgar liúii konv inn til þeirra
og hvisluðusi á þegar hún sfóð á lvleri
lyrir utan dyrnar. Hún tók sér þessa lor-
tryggni þeirra mjög næri’i, en gaf þeim
því betri gætur, og cinn daginn lvepnaðisl
henni að heyra stutl samtal þeirra á milli
i forstofuuni, er þau voru á'leið út.
„Dodd liefði átt að vera kominn lnnigáð
aftui: fyrir löngu,“ sagði Polly um leið og
gamli maðurinn hjálpaði henni í yfir-
höfnina.
„Hann er nii líklega á heimleiðinni,"
svai’áði amtmaður, „ef hann hæltir þá
ekki algerlega við þenna eltingaleik —
og það væri nú auðvitað skynsamlegast.“
„pá þekkið þér manninn illa,“ sagði
Polly. „Hann er sauðþrár, en látiun hann
bara koma. Hann skal eklci koxna að tóm-
um kofunum hjá mér!“
Með það ganga þau út, en héðan í frá
gekk jómfrú Zippcl i lið með Dodd. Hún
ásetti sér að vara lvann við og opna angn
hans, því að hún liataði Poíly blátl áfram.
prein dögum síðar kom Dodd lil Strie-
nau, og höfðu þau amtmaðurinn og Polly
farið í leikhúsið það kvöld.
„Gerið þér svo vel að koma inn,“ sagði
x’áðskonan, sem kom til dyra. „Eg þarf
að segja yður nokkuð,“ livíslaði hún að
Dodd. „Gætið þér vel að yður, því að fi’úin
er bálreið við yður, og ætlar sér ekki að
láta yður koma að tónvum kofunum, sagði
hún.“
„Nú — já-já!“ sagði Dodd, og hugsaði
með sjálfum sér, að Polly væri nú búin að
koiua sér svo i mjúkinn hjá ganxla mann-
194
inum, að hún væri fai’in að senda sér
liriútur.
„pér skuluð hvorugu þeirra trúa,“ sagði
jómfrú Zippel ennfremur. >,pau ætla sér
að beita yður einhverjum brögðum, og
liún er ílutt hingað i húsið til okkar.“
petta kom alveg flatt upp á Ðodd, og iór
liann nú að gruna margt. Hann bélt, að
Polly væri ekki annað en istöðulaus kven-
maður, og tvær miljónir dollara var nú
freisting, sem fæstir karlmenn; þö þéttir
væru fyrir, hafa staðist.
„Já-já — þakka yður nú fyrir!“ sagði
Dodd og lyfti lvattinum. „pér skuluð ekki
geta um, að eg hafi koinið liingað, og svo
skal ég sjá um Mtt sjálfur.“
Hann gékk rakleiðis til gistihússins aft-
úr. Var farangur lians þá kominn þangað
og hafði hann þegar fataskifti. Hálftima
síðar sté öldungur einn, hvítur af hærum
og lolinn í herðmn, upp í vagn, sem beið
við gistihúsdyrnar, og myndi engan liafa
grunað, að það væri ameríski lcynilög-
regiumaðurinn. pegar hann koin í lcik-
húsið, var homun sagt hvav siúka amt-
manns væri, og keypti liann sér aðgang að
tómri stiiku þar við hliðina.
páð var verið að leika „Jómfrúna frá
Orleans“, og og leystu leikendúrnir hlut-
verk sín af hendi eins og gerist á Jéleguni
sniáþorpaleiklnisum. Polly þótti auðvitað.
i