Vísir - 27.01.1919, Síða 3

V 1S1 R
Tilkyaning.
í>eir Hásetafélagsmenn. sem
skulda fyrir leugri eða skemri
tíma, eru alvarlega ómintir um
að borga gjöld sín. Afgreiðsla
hjá gjaldkera er í Hildibrands-
húsi vð Garðastræti. Heima
7—9 s. d.
Hver fær nú borgið sökinni?
G ó ð a r k o n u r óg engir aörir.
Tii ykkar kvennanna vil eg því
snúa þessu máli mxnu. Eg veit að
þið skiljið það betur en karlmenn-
irnir, og þ;ið stendur ykkur nær.
Þetta eru þó alt af konur eins og
þiö. Ykkur, fyrst og fremst, ber
því skyldu til að rétta þeim systm-
hönd.
Nú þegar er þörf a'ð bindast
samtökum um að reyna aö bjarga
þessum ,.föllnu“ konum, komaþerm
til góöra manna, lækna þær sjúku,
fá þeim lieiöarlega atvinnu, og
halda þeim frá allri ósiösemi. Þaö
þai‘f aö koma í veg fyrir, að aðrar
stúlkur villist í hendur þessúm
mannsölum.
Þetta eigiö þiö aö gera.
Ef n’okkuö getur verið ykkar
mál, þá er það þaö, að lxjálpa þeim
sem bágast eiga. Og liver á bágra
en þessar ,,föllnu“ stúlkur?
Þið eigiö að reisa þá við, sem
karlmc.nnirnir fella, byggja þaö
upp, sem þeir brjóta niöur. Gera
lieiminn betri og fegurri.
Slikt er hli^verk ykkar kvenn-
anna. S.
Sveinn Jónsson
Fæddur ii. desember 1882.
Druknaði á Skerjafirði 18. október 1918.
Undir nafni ekkjunnar.
Sit eg við ströndina utn sólarlagsbil,
síðustu atburði naumast eg skil.
GlaÖur og heilbrigöur gekst þú á skeið
göfugi vinur, en heima eg beib.
—- Ótrygg er lei'öin um launboöa og sker,
lítil er ferjan, sem mannlífin ber.
Hallaöi deginnm, haíaldan sló
hörpuna sorg-þungt, urn leið og hún dó;
grátstunu heyrði eg hafinu frá:
horfinn er vinur þinn, skerjunum hjá,
dáinn, hann hvílir við bárunnar barm,
— breyttist ]>á gleði í djúpsáran harm.
Hlusta eg örvona’ á harmsögu þá,
hafflötinn rannsakar grátþrungin brá,
vinarins heimkomu vonlaus eg bxð,
vakir á leið niinni harmur og stríð,
horfið er sólfagurt samleiðar vor,
sorgarél skyggir á framtiöar spor.
Hjartkæri vinur, sú hugg-un mér skín,
heim þó þú komir ei framar til mín:
hjartað þitt trúfasta átti eg ein,
öll var þín framkoma göfug og hrein;
örugg eg studdist viö ástríka hönd,
yndisleg' brostu mér framtíðar lönd.
Kveldblærinn flytji þér kveöju frá mér,
kvaki þér báran, við ströndu og sker,
ásthlýja þökk fyrir um liðna stund,
ómi þér kveðjan um boða og sund.
Minningin þín, mína upplýsir leið,
léttir hvert spor gegn um sorgir og neyð.
Sit eg yi'ð ströndiná ttm sólarlagsbil,
sólfögru landanna horfi eg til. •—
Þaðan skín bjarrni, sem þerrar mm tár,
þar ljómar gleðin um vinarins brár,
Jtangaö, er fullkomnuð ferðin er mín
flýg eg á kærleikans vængjum til þín.
F. j.
Stærita kúlaa.
Stærsta fallbyssukúlan, s'ent bú-
in var til, meðan á ófriðnum stóð,
var ensk, að því er ensk blöð segja.
Hún var 18 þuml. að þvermáli og
vóg 1 y2 tonn. Á stuttu færi gat
kúla þessi farið í gegn um 41 þml.
þýkka brynplötu, sem svarar til
54 ])utnl. plötu úr venjulegu stáli.
á tíu enskra mílna færi, gat hún
klofiö 22 þuml., og á 20 mílna færi
[2j4 þuml. brynplötu.
Stærstu fallbyssur Breta af nýj-
ustu gerð, voru einnig íriiklu stærri
en stærstu fallbyssur annara þjóða.
Inflúensan.
Farsótt sú, sem nú er kölluð „in-
fluensa“ um allan heim, hlaut það
nafn í ítalíu árið 1740. En löngu
áður var veikin alþekt orðin, og
árið 1566 geisaði veiki, sem kölluð
var „spænska veikin“ og talið er að
hafi verið „inflúensa.
Þa'ö er taliö að veikin gangi yfir
heiminn eins og alda á 20—30 ára
fresti, með hraða sem svari til
samgnögutækja landanna. í Mið-
Asíu fer hún álika hratt yftr og
karavanamir, í Norðurálfunni og
Ameríku eins og hraðlestimar og
milli landa eins og hraðskreiðustu
farþegaskipin. og nú orðið fer
veikin sumstaðar með flugvéla-
hraða milli landanna.

Bæjarfréttir.
|[
'í
Afmæli í dag.
Guðm. Kristjánsson, skipstj.
Sigríður S. Jónsdóttir, húsfrú.
Guðm. B. Kristjánsson, sjóm.
Þóra l'álsdóttir, húsfrú.
Valtýr Blöndal, stúdent.
Þörarinn Amórsson.
Helgi Guðmundsson, aktýgjasm.
Jón Leví Guðmundsson, gullsm.
Björg V. Cortes, húsfrú.
12
og brosti um leið því brosi sem oft hafði
lægt ófriðaröldur í þingsalmuu og snúið
upphlaupi i 'frið. — peir heilsuðust og
héldu síðan allir út í garðinn. Á meðan
þeir stóðn og voru að tala um kappræð-
umar, sem Clive Harvey liafði svo meist-
aralega útkljáð, ók skrautlegur vagn, með
tveim Ijómandi fallegum hestum fyrir, inn
i garðinn og staðnæmdist við hlið þeirra.
I honum sat ung stúlka. Hún var mjög fög-
ur, með mikið, gullið hár, ljósbrún augu
og vöxturínn tigulegur. Svipurinn var
helst til drembilegur á svo ungri stúlku,
og bæði í fállegu, ljósbrúnu augunum og
á vellöguðu vörununi varð bæði varl liroka
og kulda. Og hljömuriim í rödd hennar,
er hún ávarpaði GheíÚerleigh lávarð með
orðinu „faðir“! bar þess Ijösan vott, engu
síðiir en framkoma hennar og það, hvern-
ig hún bar til höfuðið, að hún var dramb-
söm.
Chesterleigh lávarður tók ofan hattinn.
„,Komin, Editli!“ sagði hann og' brosti föð-
urlega. pvinæst sneri haun sér að Clive
Hamey og sagði: „Eg þarf að kyiiná yður
dóttur mína. Edith, þetta er hr. Harvey,
sonur gamals vinar míns, Rafboroughs
, 'lávai-ðar. Hann er einmitt nýbúinn að
halda dásamlega ræðu, ræðu, sem áreiðan-
.lega hefir spitt fyrir stjórninni. }>ú vilt
13
vist gjarnan óska honum til hamingju“.
Clive Harvey gekk að vagnimim. Ung-
frú Edith hneigði sig fremur kuldalega, en
þegar Clivé sneri sér við, svo að Ijósið frá
einum rafniagnslamjumum fell á andlil
honum, breytlist svipur hennar gcrsam-
lega. Hún hallaði sjer áfram, og um leið
og hún rétti fram hendina, mýktist
drembilega andlitið og bros lék um varir
hennar.
„Auðvitað óska eg yður til hamingju,
hr. Harvcy," sagði hún. „Eg er viss um að
ræða yðíir hefir verið hreinasta snild því
faðir minii er svo ánægjulegur á svipinn.
petta er í fýrsta sinh'sem eg hefi 'Séð hann
brösá, siðan flokkur hans várð í niinni
htUta. Eg óska ýður ekki að eins til ham-
mgju, — eh eg þakka yðUí einnig.“
Chesterleigh lávarður hló. „pér verðið
að gefa dóttur minni betni tækifæri iil
þess að þakka yður, hr. Harvev.“
Ungfrú Edith greip bendinguna á lofti.
„Miðvikudagurinn er minn dagur.“ sagði
luin, „og miðvikudagur er á morgun.“
„pákka yður fyrir,“ sagði Clive Harvey,
sem nú fyrst tók til máls.
Slúlkan hrostí Við lionum, eins og rödd
hans hefði snortið hana engu mihná en
auglit hans. Chesterleiglr lávarður tók
hjartanlega i hönd Clivés, um leið og hann
14
sté upp i vagninn og þau óku af stað..
Clive setti upp hattinn og fylgdi vagn-
inum með augunum á leið hans út út
garðinum, ]>ar voru fjölda margir vagnar
f jtrir og vagn Chésterleighs varð að stað-
næmast rjett utan víð hliðið, svo að ungí
maðurinn náði honum. Um leið og hann
lvpti hátlinum til að svara brosi stúlkunn-
ar, sem þó var orðin hálf óþolinmóðleg á
svipinnj ruddist einhver áfram við Mið
hans og kona nokkur ruddi sér braut fram
fyrir hann. Hún var miðaldra að sjá, dökk-
rauð i andliti; varimar rauðar og þykkar,
stóðu opuar, og augun. sem yoru næstmn
svört, hafði hún fest, reiðiléga og ógn-
andi, á Chesterleigh lávarði.
Clive tók eftir því, að konan beit fasJ
saman tönnunum, og að brjóst hennar
gekk upp og niður í æsingu, og rgtt á eftir
sá hann hana lyfta ujjp heudinni eins oí;
hún ætlaði að kasta eirihvérju á Chestej*-
leigh lávarð. Af einhverri ósjálfráðri eðl
Lshvöt, greip hann um reiddán arinlegg
liennar og hélt honuiri föstum. í sama hili
ók vagninri burt. pá sneri konan sér æðis-
gengiji að Clive og sló til hans með þeirri
hendinni, sem laus var. Ghlive slepti arm
legg hennar, en tók fast í hönd henni oy
dró hana með ser úl úr mánriþýrping-
nnni.

b.
%