Vísir - 09.03.1919, Blaðsíða 3

hafinn. En það virðist þó ekki ó-
hugsandi úr þessu, a'S einhverjar
niálsbætur geti fundist svo aö því
veröi þó ekki neitaö, a'ö Þjóöverjar
geti talist meöal siöaöra þjóöa, þó
að sekt þeira sé mikil. — En þaö
hafa fá blöð bandamanna, og því
færri stjórnmálamenn þeirra vilj-
aö viöurkenna.
Hálkan.
„Góöur, betri, bestur,
burtu voru reknir;
illur, verri, verstur,
voru aftur teknir.“
Það er ekki nýtt, aö bæjarstjorn-
in og auövitað allar stjórnir, sem
lengri eða skemri tíma sitja að
völdum, fái hnútur og séu skamm-
aðar, og þaö oft ekki aö sekju-
lausu. Þegar nýir menn eru kosn-
ir, verða þeir fljótt gamlir, og
fram á sjónarsviðiö koma enn ný-
ir menn, sem af eldmóði miklum
skamma þá gömlu fyrir afglöp og
ófyrirgefanlega skammsýni. Þetta
gengur koll af kolli, og aldrei virð-
ast nýtir menn vera til, nema utan
við öll völd.
Á hverjum einasta vetri hefir
bæjarstjórn Rvíkur verið vitt fyr-
ir aðgerðaleysi sitt í þvi, að sjá um
að sandur sé borinn á göturnar
þegar hált er, og á hverjum vetri
koma fyrir eitt eða fleiri tilfelli, að
menn detta og brjóta limi sína, af
þessum ástæðum, en aldrei viröist
þessari blessaðri bæjarstjórn skilj-
ast það, að eitthvað þurfi að gera
til þess, að stemma stigu fyrlr
þessu. Gamlar hafa farið og nýj-
ar komið í staðinn en — ekkert
batnar. — Mundi ekki gerlegt að
koma upp nokkurskonar forða-
búri fyrir sand handa bænum. Það
ætti ekki að þurfa að kosta nein
ósköp, en gæti orðið til þess, að
spara mörgum manninum limlest-
ingu.
Eg hafði hugsað mér t. d., að
bærinn léti aka sandi til geymslu
á einhvern góðan stað, má líka
nota ösku, ef ekki næst í sand, og
séð um, að hann ekki þrjóti. Tel
eg þá vafalaust, að margur mundi
! kaupa smá „slatta“ til að strá í
kringum hús sín, og mundi þar
með nást eitthvað upp í kostnað-
inn.
j Þessu vildi eg skjóta að okkar
núverandi bæjarstjórn til yfirveg-
unar, og ef mögulegt er, til eftir-
breytni.
5-—3—’19-
V. H.
«.
1
3
Bæjarfréttir.
SeglskipiS „Salus“
er nýfarið héðan áleiðis til Vest-
mannaeyja með saltfarm.
Duus-kúttararnir
eru nú allir komnir inn úr
fyrstu veiðiför sinni á vertíðinnt
og einn þeirra, „Valtýr", er lagð-
ur út i þrðja sinn. Hann lagöi
íyrstur út og aflaði 12 þús. í
fyrstu ferð og í annari 17, á viku-
tíma. „Ása“ fekk 14 þús., „Há-
kon“ 12, „Keflavíkin“ 15, „Milly“
12 og „Sigurfari" n, og eru þessi
5 skip öll lögð út í annað sinn.
„Björgvin“ aflaði 14þúsund,
„Seagull" 14 og „Sæborg“ 1514,
og eru þau þrjú nú hér í höfn.
Gjafir til Samverjans.
Peningar:
í. P. 5 kr., frá skemtisjóði verka-
mannafél. „Dagsbrún" 75 kr.,
áheit frá E. E. 5 kr., áheit V. 15
kr., S. Guðmundsson áheit 10 kr.,
nemendur Vélstjóraskólans 36 kr.,
Eggert ristjánsson (Söðlas.búð-
in) 75 kr., áheit frá sjómanni 10
kr., S. og M. 10 kr., Kaffigestir
3 kr.
Vörur:
Mínerva 1 kassi kökur, Guðrún
Jónsd. mjólk kr. 2,80, D. Bernhöft
200 bollur, Bergsteinn Magnússon
150 bollur, Sig. Gunnlaugsson 115
bollur, Eggert Jónsson 60 1. mjólk,
Heildsali 1 sk. kartöflumjöl, 1 sk.
haframjöl, 1 sk. kartöflur, 1 pk.
saltfiskur, 2 ostar.
Beztu þakkir 1
Reykjavík, 8. marz 1919.
Júl. Ámason.
Á dausleik
fþróttamanna í Iðnó í gær-
kveldi var alt öðruvísi umhorfs
en menn eiga þar að venjast.
Anddyrið að vestanverðu var
ijaldað og prýtt svo smekklega,
að slíkt heör aldrei sést hér, og
eins var danssalnrinn. — Raf-
magnsstöð var komið upp við
búsið fyrir þetta eina kvöld, og
allavega litir rafmagnslampar
lýstu upp danssalinn og hliðar-
erbergin. Koaa mönnum sam-
m um, að fþróttamönnum hefði
í-ldrei tekist betur að sýna iþrótt-
ir sinar. Og dansleikurinn fór
irýðilega fram, og að lokum
öng kvartett nokkur lög.
Kútter Hafsteínn
kom inn í gær.
Toinaísósa
Fisksósa
Soja
Pickles
Agarkur
Cnpcrs
Edik — Kjötkraftur
ódýrast í
Liverpool.
Laus til
íbúðar
fyrir kaupendur nokkur hús með
góðu verði og borgunarskilmál-
um.
Oísarok
var hér fyrrihluta dagsins í
gær, og óttuðust menn um tíma,
að vandræði mundu af hljótast
hér á höfninni. En litið varð
þó úr því. Að eins höfðu tveir
vélbátar, sem voru við hafnar-
bakkann, laskast eitthvað lítils-
háttar; það voru „Skaftteilingur“
og „Faxi“.
186
loks að telja um fyrir honum.
„Tibby mundi verða fokreið,“ sagði hún
og fór kænlega að, til þess að vinna hann á
sitt mál. „Hún vildi miklu heldur fá pening-
ana sjálf.“
„Það er líklega alveg rétt Iijá þér,“ svar-
aði hann hikandi, „en þú þarft að fá þér
föt áður en þú ferð að ganga í skólann,
Mína.“
„Nei, nei, mín föt eru ágæt,“ sagði hún
fljótlega. „Eg á bæði sparikjól og hatt,“ svo
bætti hún við, þegar hún sá óánægjusvipinn
á honum: „en Tibby þarf að fá nýja skó,
og eg vildi gjarnan eignast nýjan kraga, hanu
vantar mig og ekkert annað; jú, svo þarf
eg að fá mér nokkrar bækur; en eg get feng-
ið þær í Bókabúðinni í Markaðsstræti, þar sem
seldar eru notaðar bækur. Eg er viss um
þaö, því eg hefi svo oft séð þær þar.“
„Og langað til að eignast þær,“ sagði hann
dapurlega. „Mina, eg vildi geta orðið rikur
og vona a'ð eg komist áfrarn og verði það,
— vegna þín og Tibby.“
„Og vegna hr. Clives,“ bætti bún við í lág-
um hljóðum.
„Já, auðvitað líka vegna hans, því eg vildi
gjarnan borga honum það, sem eg skulda
honum. Það er það, sem gerir mig skelfdan.
Eg titra allur, findu höndina á mér! Hvað
er þctta, þú titrar líka, Mína! Það er reyndar
187
engin furða. Fjörutíu krónur á viku er ekkert
emráði! Eg veit ekki hvort eg stend heldur
á fótunum eða höfðinu. — Að hugsa sér hvað
hann hlýtur að vera mikill maður að eiga
aðra eins vini! Og samt getur hann gefið
sér tóm til að hugsa um okkur líka! Þó segir
strákurinn, sem er að flækjast í Hide Park
á sunnudögum, að allir rikir menn séu vond-
ir og eigingjarnir. Það er auðséð, að hann
hefir ekki hitt annan eins mann og hann Clive
okkar.“
„Auðvitað borgarðu honum penmgana síð-
ar,“ sagði hún eftir stundarþögn.
„Auðvitað,“ svaraði hann ákafur. „Verst
af öllu er, að hann hefir ekki sent okkur
utanáskrift sína; hann hefir gert það viljandi
býst eg við. En hver veit nema að hann líti
hingað inn, til þess að sjá hvernig okkur
gengur? Heldurðu að hann geri það?“
Blóðið þaut fram í andlit henni sem snöggv-
ast, og hún sneri sér undan hinu áleitna augna-
ráði gamla mannsins. „Eg — veit ekki, —
það getur verið,“ svaraði hún í lágum hljóð-
um.
Elisha átti að mæta í fyrsta sinn daginn
eftir og byrja þá lcensluna, og Mína beið komu
hans, úar þessari fyrstu kenslustund, með svo
mikilli eftirvæntingu, að hún gat tæpast nokk-
uð gert. Og þegar dyrnar opnuðust og hann
þeysti inn i herbergið æstur og óðamáia, en'
188
þó með sigursvip á andlitinu, sem sagði henni
að alt hefði gengið vel, þá stóð hún á fætur
og hljóp á móti honum.
„Ef eg ætti að reyna að segja þér alt, sem
eg hefi séð og heyrt, þá mundirðu tæpast
trúa mér, Mína,“ kallaði hann upp hátíðleg-
ur á svip, og fleygði sér í stól og þurlcaði
sér um andlitiö með fína, nýja vasaklútnum,
sem Tibby hafði eindregið fært honum heim
sanninn um, að væri ómissandi í hinni nýju,
tignu stöðu hans. — „Hugsaðu þér bara h^r-
bergi, eins og — eins og svið í sönghöll,
stórri sönghöll, ekki eins og söngsviðin í veit-
ingahúsunum, með hvítum veggjum og gylt-
um súlum, heldur alt svo rólegt og — skraut-
legt, alstaðar fult af silkifóðruðum stólum
og legubekkjum, myndum og dýrgripum.
Þjónn í svörtum einkennisfötum með gúll-
hnöppum, — eg er viss um, að þeir voru úr
ekta gulli, — fór með mig inn í þetta her-
bergi, og hann var alls ekkert drembilegur,
eins og þjónarnir á veitingahúsunum og leik-
húsunum, heldur þvert á móti mjög þægileg-
ur; hann býður mér sæti og segir mjög kurt-
eislega:
„Ungfrú Emily kemur bráðlega," og eg
svara: „Náðug ungfrúin má ekki flýta sér mín
vegna,“ því að eg kann að haga mér eins og
við á, Mína, það máttu vita.“