Vísir - 11.07.1919, Blaðsíða 3

vitja æskustöðva sinna, eftir
langa útivist.
))íslendingur“
fór i morgun norður á Reykjar-
fjörtS til síldveiða.
ögmundur Sigurðsson,
skólastjóri í Hafnarfirði, átti
sextugsafmæli í gær.
Pimtugur
er SigurSur skólastjóri Þórólfs-
son í dag.
Dráttarvélin
var reynd hér í mýrunum sunn-
ijm viö bæinn í gær og dró þar tvo
plóga. Tilraunin tókst ekki sem
best, því að mýrin- var lieldur
blaut. en í góöum jarðvegi má bú-
ast viö aö dráttarvélin reynist- vel,
og líklega veröa fleiri tilraumr
geröar á hentugri stöðum.
Hjónaband.
t gær voru gefin saman i borg-
aralegt hjónaband ungfrú Bjarn-
þóra Benediktsdóttir og Stcfán
Ólafsson, skákkonungur tslands.
Engin breyting
*fer enn orðin á sendingum sim-
skeyta héðan til útlanda, eða var
ekki i morgun, þegar Vísir átti
tal viö landssímastjóra. Hvort sem
þess verður langt eöa skanrt að
bíða, verður það tafarlaust til-
kynt, þegar að þvi kemur.
Keisarinn.
Þýskir herforingjar hafa sent
bænarskrá til hollensku stjórnar- !
innar, um aö framselja ekki keis-
arann i hehdur bandamanna. í ann-
an stað hefir Bethmann-Hollweg,
fyrverandi kanslari, skrifaö stjórn
Frakka og beiðst þess, aö hann
veröi ákæröur i staö keisarans, ])ví
að hann segist bera alla ábyrgö
á geröum hans, meöan þeir störf-
uðu saman.
Ekki er búist.yið að þessi beiöni
kanslarans fái mikla áheyrn, en
bandamenn eru hræddir um, aö
reynt verði til að ná keisaranum
og koma honum á einhvern leynd-
an stað. Þess vegna hefir varðliðið
verið aukiö umhverfis kastalann,
sem keisari hefst við í.
Elsti sonur keisarans hefir verið
í Holandi síðan í nóvember í haust,
en er nú horfinn þaöan fyrir
skömmu. Vita menn ekki, hvar
hann er niður kominn, en ensk
blöð telja líklegt, að hann hafi
farið til Þýskalands og hafist þar
við á laun.
Skipnm sðkt.
Herskipafloti sá, scm Þjóöverjar
afhentu Englendingum, ]>egar
vopnahlé var á komiö, var fluttur
norður i Scapaflóa í ()rkneyjum
og lagt þar, en Þjóðverjar látnii
gæta skipanna undir yfirstjórn
breska flotans, sem þai- hefir bæki-
stöð sína.
Á hinum stærri skipum voru 150
—200 manns, en 12—-60 á hinum
smærri. Bar þar ekkert til tíðinda,
fyr en Þjóðverjar fórtt aö mála
skipin fyrri hluta júntmánaðar, og
hentu Bretar gáman að því, og
sögðu, að Þjóðverjar mundu von-
ast til að geta siglt flotanum heim,
þegar friður kæmist á, en síðar
þótti augljóst, aö þeir hefðu gert
þetta til að blekkja Breta.
Laugardaginn 21. júni, (þegat
ráðgert var að undirrita friðar-
samningana), söktu Þjóðverjar
mestum hluta flotans, með því að
opna allar lokur skipanna undir
sjávarmáli. — 1 loftskeytum var
vikiö aö þessum atburði fyrir*
nokkru, en í nýkomnum blööum
segir sjónarvottur svo frá þessum
eftirminnilega atburði.
Scapaflói hefi'r veriö ein aöal-
bækistöö breska flotaiis síöastliðin
ár, og þar var þýska flotanum lagl,
er hann gafst upp í nóvembermán-
uði s. 1., og í dag (21. júní) hefir
þar gerst einhver mikilfenglegasti
sjónleikur, sem sögur fara af. Þeir
senr hafa mátt sjá og skoöa alt,
sem hér hefir gerst undanfarin ár,
hat’a litiö margt mikilfenglegt, en
alt varö það eins og barnaglingur
i samanburöi viö þann hrikaleik,
sem nú hefir gerst.
Fyrri hluti dagsins var tiöinda-
laus. Þaö var glaðasólskin og eng-
ann gat órað fyrir þeim óskopum,
sem fram áttu aö koma, og vart
tók aö veröa upp úr hádegi.
Um það leyti var tilkvnt, að eitt
Jiýska herskipið væri aö sökkva,
og nálega á samri stundu drógu öll
þýsku skipin upp fána sina á stór-
möstrin, en sum drógu og upp
rauðan fána.
Skipshafnirnar fóru þegar ao
flýja skipin, á smábátum, og þaö
var fljótlega auðsætt, að hér var
um samantekin ráö að ræða.
Auöséö var á skipunum sjálfum,
aö sjávarlokurnar höfðu veriö opn-
aðar, og á ótfúlega skömmum tíma
tóku skipin að síga i sjó, bæði stór
og smá.
Herforingjar vorir neyttu allra
ráða, til að draga skipin að landi,
og varö þeim talsvert ágengt um
hin minni skip.
Þvi verður ekki meö oröum lýst,
sem fyrir augu bar um kl. 1.
Stundu áður hafði ]>arna veri’5
glæsilegur floti, senrvarla hreyfð-
ist fyrir akkerunum, en nú var alt
komið á ringulreið, ,sk ipin riðuöu
og hölluðust og örlög þeirra voru
auðsæ og óumflýjanleg. Hér sást
léttiskip hverfa i stórum gufu-
rnekki: þar var orustuskip að
steypast hinsta sinni meö ógurl.eg-
um boöaföllum. Eitt seig á skut-
inn, annað hallaðist á hliöina,
]iangaö til kjölurinn kom upp. —
Derfflinger, Hindenburg, von der
Tann, Moltke og Seidlitz. prýði
þýska flotans, sukku livert hjá|
öðru. Hið síðasttalda valt við og
sér á kjöl þess i vatnsskorpunni.
Það var krögt af smábátum um
allan Scapaflóa og allir voru þeir
t'ullir aí þeim mönnum, sem ráöið
höföu svo skvndilega til lykta ör-
lögum ])ýska flotans. Þegar fyrsti
bálurinn var dreginn aö hlið
breska herskipsins Victorious, skip-
aöi þýski foringinn mönnurn sín-
um að hrópa gleðióp, en þeir tóku
þegar undir, og hrópuöu þrisvar:
Hoch ! Hoch ! Ho.ch ! Alls konar
dráttarskip dróu bátana sem óðast
aö Victorious og þar var Þjóðverj-
um safnaö saman, og leið ekki á
löngu, áður en varla varö þverfót-
aö á þilfarinu fyrir nninnum og
farangri,
Einn foringjanna sagöi: „Við
erurn ekki bolshvíkingar. Friður
j var saminn i dag. Við hölöum fyr-
390
„Ó, góði, látlu ekki hugfallast. Eg get
borið all nema það. Við skulum bæði mæta
dauðanum eins og þú mundir hafa mætt
honum einn. og hefðir ekki verið að á-
saka þig fyrir, að geta ekki bjargað mér.“
„Engin kona í.heiminum er eins og þú,
Míná,“ sagði bann, „svo bngrökk, svo
göfug og svo elskuleg. Já, þú gafst mér
dæmi og eg skal reyna að breyta eftir
þvi. Gæti eg að eins kyst þig, að eins
snortið hönd þína!“ ,
„Jhið gerði dauðann sætann,“ vinur
minn; en við ernm alveg bvort hjá öðru
og fylgjumst að inn á landið hinu megin,“
sagði hún og varp öndinni.
„pey, það er einbver að koma!“ ‘
XXXIII. KAPITULI.
Sara hrósar sigri.
Clive hlustaði, en hjartað barðist svo í
brjósti hans, að bann lieyrði ekkert; svo
sagði bann:
„Vertu róleg, Mína! Eg béyri það. það
er Uvcnmanns fótatak. Mina, við erum
,K’Jlpin!“
Ibtim lieyrði hana stynja í örvæntingu.
»];>að er konan — Hindúakonan fóstra
liníúf'ú Edithar hún kom til min -
391
og hefði bétur sagt þér það hún ógn-
aði mér og þér. pað er hún, sem hefir
lagl ráðin á um þelta með Roshki og
hjálpað homun. Hún cr að koma lil
að fullkdmna verk sitt.“
Clive beit saman vörunum og hvíslaði:
„Ligðu grafkyr og láttu bana halda, að
þú sért dauð.“
Sjálfur lokaði liann augunnm og hrærði
hvorki legg né lið. pað var Sara, sem
var á ferðinni. Hún læddist hægt áfram
eftir fúmnn bjálkunum og hálum stoin-
unum.
Hún lók lugtina, som Roshki hafði skil-
ið eftir, gekk að Mínu, og lýsti framan í
liana. Clive liorfði á hana með þeim til-
finningum, sem ómögulegt er að lýsa. —
Hann sá bana taka fram langan, indversk.
■an kníf úr fellingunum á kjöl sinum, og
honnm varð dauðilt, er hann sá*' hana
brogða knífnum. Hún liélt knífnum á lofli
dálitlta slund, svo stakk hún honum aft-
ur í bclti sér, ánægð á svip yl'ir því, að
fórnardýr sitt væri þegar dautt og ef lil-
vil! fyrir varúðarsakir; knifsstungan befði
getað ot'ðið hættulegt vitni gegn henni
siðar moir. Svo gekk lnin að Clive. Hjart-
sláftur hans var svo veikur, og hann sjálf-
ur svo líkur dauðum manni, að það var
cngin fur'oa, þó Sara léti blekkjast. Hún
392
lók ekki upp knífinn, en setíisl á staur
við hlið bans og krosslagði lianleggina á
brjóstinu, og borfði á hann með djöful-
legt glott á vörunum.
„Ligðu nú þarna, fallegi grísinn minn,“
gargaði bún. „Sara er komin til að sjá,
bvort þú sefur vel, syngja þér dálítil
vögguljóð, vögguljóð sem Hindúakonurn-
ar gala yfi þjöfnum, svikaranum, þegar
maðurinn með stóra ljáinn híðnr eftir
hoúum. Já, þú ort þjöfur,-þú.s'alst lijarta
húsmóður minnar, hjarta sölardrotning-
arinnar, liljunnár minnar og s1, - iksl liana
vegna úrþvættisins, som þarna liggur. -
Hoimskinginn þcssi! Sara aðvaraðé hana,
on lnin vildi ekki hlýða. ]?oss vegna ligg-
ur hún nú þarna oins og dauður hræfugl
á bölckum hins hoilaga Gangesfljóts. Og
oftir dálitinn tíma telcur fljötið luma með
sér og þig lika, minn fagri sahib. pvi færð
að fara með bonni. - Eg vildi bara, að
þú værir ekki dauður!“ Hún sparkaði í
bann fætinum og hló hatursloga.
„Eg vildi, að þú heyrðir og sæir, hvern-
jg Sara liéfir bofnt fyrir brjóstmylking
sinn. Grísirnir bal'a unnið verk sitt of vel;
þeir hefðu átt að lofa svo miklu lífi að
vera eflir i þér, að Sara hefði fengið þá
ánægju, að sjá þig deyja. Gorir ekkerl
til, Sara getur horfl á flóðið taka þig.
/