Vísir - 11.08.1919, Blaðsíða 3

i
tísir
Ðaglegur drengnr
80tur fengið stöðu, sem sendi-
SVe,nn 1 Nýju lyfjabúðiuni Lauga-
Teg 18 a. Sími 755.
§eti orðið á því, að láta lögin
'era svo lengi í gildi. pau ættu
a vera orðin óþörf 1. okt. 1920,
en til þess aft þau megj faga j,r
Sildi þá, verður að setja ákvæði
það í lögin á þessu þingi. j?á
^ta menn það með nægum fyr-
lrvara.
Þess ber líka að gæta, að ef
ptta ákvæð yrði sett í lögin nú,
ni leið og hert er á þeim eins
°g 1]auðsynlegt er talið, þá
°nin<ii það verða til þcss að
a§a úr þeirri óánægju húseig-
ei,(^a út af lögunum, sem nú er
niafinaðri en nokkru sinni áður,
§ vissulega er skiljanleg, þar
?ei11 sv° mjög er gengið á rétt
Peirra.
kappleiknr ¥ið A. B.
A- B, sigrar „Fram“ með
4 mörkum gegn o.
fC-
st • Ppleikurinn hófst nokkuð ó-
^'ndvís)gga; en þaö var pabba
^ ^8'g'va litla að kenna, því hann
' afmynda knattleikarana.
loo e<S>r'^ var hið ákjósanlegasta.
^jk'i og mátulegt sólskin, voru þvi
sjálf Sem clslsl eru 1 hör á leiknum.
v . sa§t a fjóröa þúsund manns.
f'Vj
liö
j nú er fátt í bænum.
-'ðiö jjjá „Fram“ var þánnig
"uni skipaö: Pétur SigurÖs-
son. Y idar Vík, Brynjólfur Jó-
hannesson. Tryggvi Magnússon,
tiísli Pálsson, Osvald Knudsen, Fr
1 horsteinsson og Eiríkur Jónsson
■írá „Fram“, en Helg'i Eiríksson og
Páll Andrésson frá Víking og Ste-
fán Ólafsson frá Val.
Þegar 4V, mínúta var af leikn-
nm. gerði Scharff fyrsta markið
fyrir A. B. Vildi það svo einkenni
lega tii, að knötturinn 'datt, athug-
ið: datt, inn í markið, utan af
niiðjum velli aftan við hendurnar
á Stebba. framan við þverslána í
mark.nu. Slík mörk eru ljót og lítt
afsakanleg.
Löngu síðar gerði bróðir Friö-
þjófs ínark hjá sínu eigin íélagi.
„Fram", því þar er hanti líklega
búinn aö vera meðlimur lengur
heldur en í A. B., en það er nú
alveg sama, því enginn er annars
hróðir í leik. Þá voru 22 mín. af
leiknum.
t þessum hálfleik komst knött-
urinn aldrei nær marki A. B., lield-
ur en það, að E. O. P. áleit það
„ciica hálftima ferð á flugvél.
Þótti mörgum þaö miður, og höfðu
allir búist' við mildu betri sókn tra
Fratn.
Seinni hálfleikurinn var miklu
fjörugri, þá var knötturinn nokk-
urn veginn beggja megin á ve.urt-
um.
Fvrsta markið í síðari hálfleikn-
utt' slysaðist á hjá ,,Fram“, þegar
17 mínútur voru af leiknum. Vildi
það þannig til. að Sam sparkar
knettinum beint áleiöis í markið.
en Vík verður á vegi hans, ætlar
að stöðva hann, en missir, og var-
aði Stefán sig ekki á þvi. svo
k-nötturinn þaut beint t tnarkið.
Allir hjeldu að Sam. hefði gert
ntarkiö og klöppuöu og \'ík ljka,
af því hann vissi, að flestum á-
horíendunum hafði missýnst.
Annað markið gerði „Silleho-
ved", var það reglulega vel gert.
því knötturinn kom beint til hans
' úr hornsparki, og var þá „Sille“
ekki að hafa nema eitt sjtark i við-
bót, til að koma honuni í markið
stystu leið.
Nú var niiícið aðhafst frá báðunt
hliðum. Tryggvi var eins og elding
um allann völlinn og lét Aaby ald-
tei hafa trið. Flugtnanninn var
'ariö að langa upp, þegar hann sá
Hinna jóh. aöra hvora minútu :
loftinu. Vík stóð hara kyrr og
sletti fótunum til skiftis i knöttinn.
eftir ])ví, hvorti megin liann kon:
til hans. Pétur „kiksaði“ aldrei, og
Stefan tók knöttinn alt af, nema
þegar hann fór í markið, Friðþjóf-
ur, auminginn, var víst eitthvaö
lasinn i gær.
Nú var leiktíminn liðinn, en
dómarinn gáði ekki að ])vi. og var
]-að mjög leitt, því einniitt þegar
tíminn var ný liðinn, fór Gísli
Palsson að nota hendurnar tu
hjálpar fótunum, og var það lán
1 úláni, að dómarinn tók ekki’eftir
])vi, en á sama augnabliki, eða þvi
sem næst. rak Vik hendina líka
i knöttinn og sá dómarinn það, var
])<i ekki hja því komist, að hegn--
ingin ytði vítisspark fyrir A. B
|>vi alt þetta gerðist svo nálægt j
marki Franunanna. „Sillehoved"
fullnægði dóntnum og sparkaði hér
"111 hil beint a Stefan, svo knottur-
inn rauk af heljar afli utan á
hægra hnéð á Stefáni, og þaðan
1 ntarkið, Þá voru nákvæmlega ; ]
mínútur fratn yfir leiktímann.
Haföi Þa A. B. réttilega 4 vinn-
tnga. en Fram engan.
Dórnari var herra Cecil Faber.
,-Iúnuverðirnir voru afleitir, og
J virtist svo sem Max héldi, að satna
j hðiö ætti alt af að henda knettinum
inn i völlinn ööru megin, en hitt
■ liðið. hinu megin.
i Old Boy.
Ýmislegt.
Sir Edward Holdert,
bankastjóri, einhver helsti fjár-
málafræðingur Englendinga, er
nýskeð látinn, 71 árs. J Jann háfði
stundað þjóðmegunarfræði, rök-
fræði og lögvísi, en lengstum gat
liann
stg
við bankamálum. Hann
haíði unnið að því að satneina
ntarga enska banka. sem réðu fyr-
ir of fjár. Meðan styrjöldin stóð,
fór hann til Bandaríkjanna fyrir
bresku stjónina, til að greiða fyrtr
peningaskiftum milli landanna, og
varð vel ágengt.
Stjórnm íor mjög að hans ráö-
um utn mikilvæg fjárhagsatriði og
fyiir lians ínilligöngu fengust
mötg þau stórlán, sem stjórnni
þut fti á aö halda. Hann hafði ver-
ið þingmaður nokkur ár, og var
1 frjálslynda flokknum.
Vistir handa Evrópu.
Samkvæint ákvörðun alJra stjórna
bandautanna, ætlai- i jarliagsráð
þa'ð að eiga íund í London, sem ’
kosið hefir verið til að ræða og
atluiga fjárhag allra landa, og gera
tillögur uni, hvernig birgja eigt
Norðurálfuna setn best að allskon-
ar vistum á kontarida hausti.
Al Breta háltu verður á þessu
þingi Robert Cecil, lávarðut, tnr.
Hoover frá Bandaríkjuríum, og M.
\ ilgrain frá Frakklandi.
48
^1’1 einhverskonar gletni, en gat þó ekki
UT S!Sá henni' ,?að leit úelsf út fyrir,
Pes.si tötralegi komumaður þættist eiga
Ynt erindi við verslunina.
i ^Úppus beið stundarkorn, en drengur-
einiVlð grindurnar var í óða önn að færa
nvað inn í bréfabókina. /
j’Hvers vegna segið þér herra Isaacstein
4D
ekki, f
að eg sé hér?“ spurði Filippus loks-
Jris.
eða^' m,ð vist Sera a® gamni yðar,
ist ,hvað?“ spurði hinn flissandi og þótt-
iridi Jl‘ppus sjá, að hann yrði að reka er-
riáð t11,1. IUeð oddi 08 e88íu 111 >ess a@ geta
c,a i al verslunareigandanum.
„aJ;..skal benda yður á,“ sagði Filippus,
h^rr°g er sendur til herra Isaacsteins af
%riir ?Vi*Son við verslunina Grant og
aftllr ,a Hudgate Hill. Á eg nú að snúa
að s, .. herra Wilsons og segja honum
seffi‘ 111 siofudrengurinn hafi neitað að
W mín ?“
rif s a Var ouota-snoppungur ekki síst
,p.>Ua koniumanni.
svaraí;ðu ijandans til — sama er mér,“
F| slráksi.
soii(iis,')U Vai’ h'iWppusi nóg boðið. Ilann
úþyrtri;iUUl um opið á grinduiuim, þreif
t-,a í brjóstið á stráknuni og
<ry,'\i b;
‘,n‘- U1 að rrindunum
„Ætlarðu að gegna, eða á eg að draga
þig alveg út?“ spurði hann rólega.
Strákurinn -hl jóðaði alt hvað af tók og
var þá hurð hrundið npp og komu tveir
skrifarar hlaupandi. Filippus slepli þá
takinu og sagði hvernig ástall væri. Ann-
ar* skritarinn var roskinn maður og
grunaði hann, að Filipus væri ekki allur
þar sem hann væri séður, og auk þess
nægði nafn Wilsons til að veita honum
áheyrn, endá var skrifstofuslrákurinn al
þektur að kenjum sínum.
Hann fékk' þá líka rokna löðrung ásamt
þeirri skipun að fara upp á loft og segja
herra Isaacstein, að 'sendimaðui- frá herra
Wilson biði niðri, en samt þótti slráksa
niesí lægingin i því að þurfa að fylgja
Hlippusi inn í hiðherbergið.
pangað kom nú einn verslunarþjónninn
og hnykti auðsjáanle^a við, þegar hann-
sá sendiniann Wilsons. FJins fór fyrir
liei ra Isaacstein, þegar Filippus var leidd-
ur fyrir hann, en það var í stóru herbergi
alsellu borðum og glerhillum. Sáfu þar
margir menn að verki.
; •'Hvern skrattann-----,“ varð Isaacstein
lyrsl að orði, en átlaði sig jafnskjótt aftur
og spurði, hvers herra Wilson óskaði.
\ það auðiundið. að i'ilippus naul þess
M KVI
1 I
þf'u
50
„Hann óskar einskis, svaraði Filippus,
„en hann sendi mig hingað til yðar i versl-
unarerindum. Get eg fengið að lala eins-
lega við yður?“
Isaaestein var maður höfuðstór og
herðabreiður, en lítt vaxinn niður. Var
1,1,1111 ekki ósvipaður skopparakringlu og
hringsnerist allur ef hann reiddisí eða varð
mikið uni eilthvað. Tók hann nú að snú-
ast um sjálfan sig, svo að hver maður
leit upp frá vinnu sinni, eins og menn
hygg.jusl við, að hann mundi þá og þeg-
ar svífa á þennan orðhvata dreng, er
halði dirfst að troða sér inn i aðsetur hins
mikla manns með slík tilmæli, en loks-
ins tók hann lil máls og spurði:
„Á þetla að vera gaman eða alvara, eða
hvað?
Allir verkaipennirnii- fóru að skelli-
hlæja, en til allrar hamaingju var herra
Isaacstein í góðu skapi. Hann hafðí nýlega
keypt perlu fyrir 5000 krónur, og gat nú
selt frú N. N. hana fyrir 15000.
„Svo sýnist mér helst,“ svaraði Filippus,
þegar hlátrinum linti.
En hvernig sem á þvi stóð, þá vakti
FiUppus, einarð.ur og aivarlegur, athygli
gamla mannsins.
„Jæja, flýttu þér þá drengur — hvað
v'l!" riri''r?“ sagði hann öinndega, en allir