Vísir - 17.08.1919, Qupperneq 2

VÍSIR
hafa fyrirliggjandi:
Amerískt súkkulaði
mjög ód.vrt
Kanpfélag verkamanna
hefir nýlega fengið miklar birgðir af
hingað tii Rvíkur 1846, og hafði
| |>á ofan af ívrir scr meb kenslu.
j Síc'iar varð hann bókavörður Stift
jbókasafnsins, (er nú heitir Lands
bókasafn) og biskupsskrifari hjá
þeim biskupunúm Helga Thorder-
sen og dr. Pétri Péturssyni, en varð
umsjónarmaður latínuskólans 1867
Hann var og umsjónarmaður Forn
gripasafnsins um eitt skeið. Voru
sum þessi störf nálegá engu iaun-
uð, svo sem bókavarðarstaðan.
I'.nn er ótalið það starf Jóns, 1.
lengst mun lifa og halda minning
hans á loft um ókomnar alclir, en
það er skrásetning islenskra fræða
einkanlega þjóðsagnanna, sem við
hann eru kendar. Um jjau störf
hans segir Pálmi yfirkennari Páls-
son svo í æfisögu Jóns (Andvara,
189O: ’ ,
„Þjóðsögur Jóns Árnasonar og
söfn hans til alþvðlegra fræða
Ennfremur
Sæt-saft frá Gosdrykkjaverksmiöju Seyðisfj.
Verðið aðeins kr. 3,40 pr. líter.
Athugið þetta í sambandi við hið háa sykurverð.
MUIIUM
5
Regnkápnr /
Og
Regnhlifar
nýkomnar.
Eglll’J » cot>sen
^ EK-U JacoosBu
vs/n\\x<x
Simslitin.
Sæsiminn hefir slitnað aftur á i
sama staö og t fyrra, 10 kvartnitlur j
frá Þórshöfn.
Þegar gert var við símann í !
fyrra, var jtaö fyi'isjáankígt talið, j
að hann mundi slitna aftur hráð- j
lega á sama stað, vegna jæss að |
hann var mjög bilaður á talsverð- j
um kafla, sem |)urft heföi aö end- j
urnýja j)á, um leið og gert var j
við simslitin. en ekki nógu languv I
,,kabel“ við hendina á skipinu, sem i
„Stóra Norræna“ sendi.
Þetta kann nú a'ð ])ykja hálfgert j
, sleifarlag“ og hiröuleysi, fyrsv j
að senda ekki nógu langan ,,kahel“ j
til aðgerðar og síðan aö láta það i
dragast í heilt ár, að gera við sím- j
ann, sen) vist niáui telja ;tð ntundi ■
slitnað j)á og j)egar. Kostnaðurinn i
við aðgerðina hefði ekki ot'ðið j
meiri, j>ó aö hún hefði farið frant
uokkru fyrr, en aftur á móti fyriiy í
sjáanlegt stórtjón að því, að hafa i
símann slitinti vikum santan, eins
og húast má viö að hann verði r,ú.
Stórtjón ekki að eins fyrir þá, sctn
símann þurfa að uota, heldur líka
fyrir félagið, það hið „mikla“, sem
á hann, — Voriandi að í þetta sinn
verði tekinn nógu langur þráöur tii .
að bæta með, svo að menn þurfi
ekki aö eiga ný símslit yfir höfði
sér á jtessum satna stað næsta árið.
Það eru straumarnir unthvcrfis
Fæeyjar, setn leika símatin svo illa,
og ætti að hafa ]>vi betri gát á
honunt á þeitn slóðum, þegar kunn-
ugt er um hættuna. Væri æskilegt,
að stjórn vor vildi brýna |>að fvrir
„Stóra Norræna". hverjar skyldur
félagið hefir gagnvart landimi í
þessu efni. En |)aö íiggur í augutn
uppi, að jtað tjón, sem landið kann
að btða af jæssitm símslitum, hlýst
eingöngu af- hirðuleysi félagsins,
sem á að halda síntanum við, og
var kunnugt að hann hlaut að
slitna þarna mjög bráðlega. ef ekki
var aö gert í tæka tíð.
Loftskeytasamband hafði náðst
við loftskeytastöðina í Bergeit i
fyrradag. og var ])á engin fregn
komin þangað um símslitin. Var
loftskeyti sent til „Stóra Norræna"
og því tilkynt hvar símslitin væru,
en ekkert mun enn hafa heyrst frá
félaginu um það, bve fljótt verði
brugðið við að gera við símann.
Jón Arnason
bókavörðnr.
1819 — 17. ágúst — 1919.
1 dag er aldarafmæli Jóns Árna-
sonar. bókavarð.ar. Hann var fædd-
ur 17. ágúst 1819, sonur ,\rna
prests Illugasonar, er síðast var
þrestur að Hofi á Skagaströnd.
Sex ára gamall misti hann föður
sinn. og átti úr því við fátækt að
búa. Þó komst hann í Bessastaða-
skóla 1837 og útskrifaðist ])aðan
með góðum vitnisburði vorifi 1843.
Þá um veturinn hafði hann ráðist
heimiliskennari hiá Sveinhirni F.g.
iÞsyni og ntcð honum fluttist hann
jtjóðar vorrar, eru með hinum
niestu bóklegu þrckvirkjunt, cr
tinnin hafa verið hér á þcssari öld.
Hefir hann nteð þeim sýnt og sann-
að vér stöndum i þeirri grein bók-
mentanna fullkomlega jafnfætjs
hinum öðrunt frændþjóðum vorum
á Norðurlöndum, og hefir þessi
skaldskapur skapast og þróast á
algerlega þjóðlegum gruridvelli efia
umbreytst og íagast af úfléndtt
efttt. Fyrir því eru þessi nt svo
rammíslensk, svo rammþjóðleg i
fylsta skilningi orðsins, sem verða
ma, og hljóta ávalt að' vera einbver
hin kaerustu skemtirit, sent alþýðti
verða í hendur fengin. enda en,
þatt „hold af hennar holdi og bein
af hennar beinttm", en sagan og
jtjóðafræðin hafa og margvísleg
not þeirra og skáldnm vorttm ættu
þau afi geta veitt nær óþrjótandi
yrkisefni, enda hafa þegar sést
}>ess ttokkur merki. En öll niöur-
skifting efnisins í þjó'fisögum fóns
Arnasonar, hinttm prentufiu, sýna
j)að, afi hann hefir gert sér glöggva
grein 'fyrir. hvert verkefni hans
væri og hvernig hann yrfii að leysa
j)að af hendi, svo aö vísindin hefðtt
mest gagn af. Formálar hans eða
inngangur fyrir hverjttnt kafla eru
og einkar froðlegir. en sögnrnar
sjálfar eru flestar með þeim um-
merkjum og orðalagi, sem þær eru
sagðar af þeint mönnutn, er sögðu
þær hest í hverri sveit eða hverjunt
íandsfjórðungi, en ef missagnir
eru, ])á er jteirra jafnan getið. Þó
nmn hann víða mjög hafa vikið
ýmsu til, að þvi er ytri búninj.
sagnanna snertir, er honum þótn
þess þörf, J>vi áfi eigi segja allir
sagnamenn jafnskipulega frá, en
hann talafii og ritafii íslensku betur
flcstum öfirum."
Jón Árnason var kvæntur Kat-
rintt Þorvaldsdóttur frá Hrappsev.
ágætri konu, og eignufiust þau son
eirin, er Þorvaldur hét, en hann dó
ttrigitr i skóla. En marga efnismenn
studdu þau hjon til nants, svo sent
sonu Jóhs 'l'horoddsens o. fl.
Jón dó 4. september 1888, þrot
inn afi heilstt og því nær blindur
í fyrgreindri æfisögu hans lýsir P.
P. honum á ]>essa leifi:
>,Jón Árnason var rneir en mefial-
mafiur á hæð og |>rekinn að þvi
skapi og nokkuð sívalur í vexti og 1
beinv'áxinn, togitileitur í andliti og
nefið hátt framan og nokkuö bólu-
gralinn, móéygur og jarpur á hár
og skegg og stóö skeggið þunt;
hann var karlmenni að bttrbum, ct
hann var ungur, og að öllu vel að
sér ger; en varö shemma hrumur.
Hann var stiltur í skajti og hógvær
hversdagslega, en þéttur fyrir, ef
á hann var leitað, og allóvæginn,
gamansamtir í orðunt og fyndinn
og gat verið næsta orðhvass, er
þvi var aö skifta, og þó enginn
mælskttmaðttr. Hann var' hinn
mesti iðjumaðitr alla æfi; mátti svo
segja, að ltann væri aldrei óvinn-
andi ; ]>á er hann sat eigi við rit-
störf eða gegndi cigi störfum |)eim.
sem honum voru á hendur falin,
vann hann líkamlega vinntt, er
hann hafði vanist í æsku, eða gekk
langar leiðir, venjulega hvern dag
og hvernig sent vifiraði, sér ti!
hressingar og' heilsubótar og lifðt
svo reglttlegtt líl'i, scm framast var
unt.
Jón Árnason er einn tneðal
þeirra landa vorra á siðari öldutn,
er með ritum sinutn hafa vakið at-
hygli ntikils hluta hins mentafia
heims á landi voru og J>jófi, o^ mefi
starfa sínitm vifi j)jófisögur vorar
og önnur alþýöleg fræfii, hefir
hann reist sér í huguni vorttm
monumentum aere perennius.“
Farið ofan!
I
Alveg er það ný kenning, er
Tíminn flytur í 54. tölublaði sínu
i ár, að þeir menn séu tisökunar-
verðir, er standa árvakrastir 'l
veroi, að gæta heiöttrs og réttar
föðiirlandsins. Þykir mörgum hla'ð'
ið færast mikið í fang, ]>ar sem er
að sanna jtessa kenningtt. Fn ei
mafiur rekur sig á að slíkii er kast-
að fram án nokkurrar tílraunar til
að sanna það, ]>á veröttr tnanni
jiað á að glápa af tindrtin. Æth
ritstjórn Tímans áliti að þetta st*--
r.hnent viðurkend sannindi ? Ef svo
er, )>á má ritstjórnin vara sig. Þvt
J)ó hún cf til vill hafi ávalt áliti®
svo og-lifi j)ví samkvæmt, þá n,a
hún vita það, að sem betur lcr‘
hefir allur ])orri manna gagnstsefi-*1
skofiun.
Þess vegna cr óhætt ab segj!l
það, ritstjórn Ttmans áil huggiuia''
að Dalasýslubúar hafa tindanfat'"1
ár og mttntt eftirleifiis, kunna bettif
að gæta sónta sins en svo, afi liel1
láti ekki Bjarna frá Vogi ná kosfl-
ingu næst, er kosið verður, vegtia
þess, að liann dyggilegast stcnó"'
á verfii, er heill föðurlandsins ‘l
í hlut, og varar j)jofiina vifi þe'n1
mönnum, er vísvitártdi efia óafvh
r-.ndi, eru að svíkja sitt eigiö föðtt'
land, með |>ví að ofurselja lian
hendttr útlendra aufifélaga. Og cl,“
tremur: Þeir ntenn eru til t Oa 3
sýsltt, er frekar vildtt borga P
\erk, er Bjarni frá Vogi vinnui a'
lega til al])jófiárheilla, mefi j^11
niögttm hundrufium þúsunda, seö*