Vísir - 02.09.1919, Síða 3

y ísir
Bæjarfréttir. |
Veðrið í dag.
Hiti var hér í morgun 6,2 stig.
•'Safirði 6, Akureyri 4, Grímsstöö-
U|u 2, SeyöisfirSi 5,6, Vestmanna-
e.vjum 7 st.
«Skjöldur“
fór til Borgarness i morgun,
hlaöinn vörum.
■^orskt selveiðaskip,
mjög stórt, kom hingað í gtei-
^völdi.
^uðurland
heitir skip þa'ö, sem hiö nýja
Hmskipafélag hefir keypt i Kaup
uiannahöfn, og átti þaö aö leggja
ut staö hingaö síöastliöinn laugar.
dag, enú gær var það ófariö, vegna
hins mikla verkfalls, sem nú er í
Haupmannahöfn. Skipiö mun vera
tun 20Ó smálestir aö stærö, eöa vel
þaö.
Ivar Aasen,
norskt sildveiöiskip, kom fra
Siglufiröi í morgun. Meöal farþega
Var prófessor Ágúst Bjarnason og
fjöldi fólks úr sildarvinnu.
>.Harpa“
leikur á lúöra annaö kvöld, kl.
^'/2 á Austurvelli, ef veöur leyfir.
H. Kaaber
bankastjóri var ineöal farþega á
>,íslandi“ i gær.
Öularfult fyrirbrigði?
I'íminn segir frá þvi, aö 14
þingmenn í n. d. alþingis hafi
gTeitt atkvæði rneö frv. um hvíld-
artima togaraháseta, og þó hafi
það falliö; hefir þaö þá oröiö meö
undarlegum hætti, því að ekki eru
nema 26 í deildinni og venjulega
eru þau ffv. talin samþykt, sem
meirilhutinn greiöir atkvæöi meö.
„Dalakarl“
sem sendi „Timanum“ kveðiu í
Vísi á dögunum, út af róginum
um Bjarna frá Vogi, heitir hvorki
Bjarni né Jóhannes, eins og Tím-
inn giskar á, og er þó úr Dala-
sýslu! „Tíminn“ má vara sig;
fylgi Bjama er ineira í Dölun.um
en hann hyggur!
Hitt og þetta.
Vilhjálmur keisari hefir keypt
búgarð hjá Doorn-þorpi náiægt
Utrecht, og mun ætla aö setjast
þar að.
Laurentic hét skip, sem sölct var
eða fórst á sprengidufli við írland
1917. Skipið var eign White Star
félagsins, en var í herþjónustu,
þegar það fórst. Það hafði þá með-
ferðis margar miljónir í gulli, en
r.ú hefir tekist aö ná þvi nær öllu.
Mikill þjófnaður varö nýskeö I
uppvís í London. Ungur umsjónar-
rnaður hjá einu járnbrautarfélagi,
hafði stolið fjölda mörgum gripum I
úr töskum feröamanna, einkum
gimsteinum, fötum, gullskrauli og
bókum, og var þaö metið á 3 þús.
sterlingspund. Maður þessi er
danskur, en hefir verið í Vestur-
heimi og kom þaöan til Englands.
Hann var dæmdur í 18 mánaöa
fangelsi. og þegar hann hefir setið
það af sér, verður hann fluttui úr
landi.
H. I. S.
STeinolia: „Sólarljös" & „Óðinn“
MWj,.,
„41 f a“-jarðolia, B e n s í n.
Smnrningsolinr:
„Maskínolía“, „Mótorcylinderolia I ‘.
„CylinderoIía‘- & „Lagerolia“.
Steinolinofnar og kveikir.
I 'l ;«„■•. ■)
II íslenska slemlíililiuiaí. Sfei: 211
Þýskt Salt
frá Bisterfeld & Go., Hamborg.
Aðal-umhoðsmaður fyrir tsland
Bernh. Petersen
Aðalstr. 9.
Simi 341 B.
Reykjavík.
Hurðarskrár
handföng, tommustokkar og blýantar ódýrast í versl
Hjálmars Þorsteinssonar, Skólav.st. 4.
Sími 396.
111
„Já — fyrir langa löngu.“
„Hvar átt þú þá lieima?“
,,Eg hefi átt heima í Norður-London,
en flyt þaðan nú bráðum og veit ekki fyr-
ir víst enn, hvar eg lendi. En hvar er
þvoltahúsið, sem þér mintust á? Eg ætla
að hta þar inn einhvern daginn, ef eg
má, til þess aó vita hvernig yður gengur.“
„það skyidi vera mér sönn ánægja.
þvoltahúsi'ð cr i Jamesstræti — eina
þvottahúsið í þeirri götu. pú gelur spurt
eftir frú Wrigley.“
„J?að var heppilegt, að þér skylduð vera
vön þvottum.“
„pað er eg nú hreint ekki,“ svaraði hún
og hló vandræðalcga. „Eg var spurð,
hvort eg vildi heldur þvo eða „stífa“ og
kaus eg þvottinn heldur, því að Qg hélt að;
hann væri vandaminni, en eg er aðgætin
og ætla að taka eftir, hvernig hinar þvotta-
konumar bera sig til. En auðvitað á eg
Það á hættu að mér vcrði visað burtu.
vf þetta kemst upp.“
„Verið þér alveg óhrædd,“ sagði Filip-
hhs. „petta er víst ekkert sérlegt vanda-
vcrlc.“
„Eg ejr nú eiginlcga ekki að kviða vinn-
unni heldur félagsskapnum,“ sagði kon-
an 1 hálfum hljóðum. „Eg var kenslu-
kona áðilr cn eg giftist og maðurinn minn
112
var rafmágnsfrseðingur. Við settum aleigu
okkar í dálitla verslun og svo fór all um
koll.“
„þetta getur lagast enn,“ sagði Filip-
pus. „Ekki er eg annað cn unglingur enn
þá. en er þó búinn að sjá það og reyna,
að ein vikan getur verið annari næsta
ólik. Verið þér nú sælar..“
}>au voru nú að fara fram hjá Lund-
únaspitalanum og þótti Filippusi ráðlegast
að stíga út úr vagninum í nokkurri fjar-
lægð frá Johnsons-sundi.
„pað er góður haus á þessmn slrák,“
sagði maður, sem sat við hliðina á frú
Wrigley.
„Og ekki er hjartað síður,“ sagði húu.
Filippus flýtti sér ydir götuna þótt um-
ferðin v;éri mikil, Hann var á milli vonar
og ótta, en raunar var honum nú liorfinn
allur kviði hvað loftsteiniipi snerti og var
sannfærður um, að móðir sín munditgæta
hans. pessi fáu orð, sem hin nýja vinkona
hans hafði vikið að móður hans, voru
honum sönnun þess, að andi tiennar vekti
yfir ♦hverju hans fótmáli.
Honum varð gengið fram hjá búð
O’Brien og sá hann að gamli maðurinn
sat þar fyrir innan búðarborðið. Vþr húnu
fyrst á báðum áttum hvort hann íetti að
skreppa inn í búðina eða ekl>i> en eftir
113
nokltra umhugsun réði hann þó af að lita
þar inn.
„Guði sé lof! J?að var sannarlega gam-
an að sjá þig, Filippus minn!“ kallaði
gamli maðurinn til hans. „Hvar hefirðu
annars alið manninn? Hefirðu lieyrt
hvernig andstygðar hennálastjóminni
liefir farist við mig. Eg hefi ekki við neinn
getað talað um öll þau óþægindi og ar-
mæðu, sem þær aðfarir hafa bakað mér,
gömlum nianninum.“
petta var nú raunar ekki alls lcostar
rétt hermt, því að O’Brien var töngu bú-
inn að gera alla nágranna sina dauðleiða
á sögunni um eftirláunin, sem lialdið var
fyrir honum, og skaðabótakröfunni, sem
einhvcr skrifaragárunginn gerði til hans.
En nú þuldi hann þetta alt fyrir Filippusi
og spurði hann því hvorki um hvað drifið
hefði á daga hans þennan tima né'Tnint-
isl einu orði á smásteinana, sem hann
hafði sagt, að hvorki væri gler né alúinín-
ium,
Filippus fekk lánaða lijá honum reku,
lítinn sój) og poka, en ckki var O’Brien
að hnýsast eftir )>vi livað hann ætlaði sér
að gera við það. Hanri var sí og æ að
tönnlast á óbilgirni stjómarinnar og gat
eklci um annað talað.
Filippusí virtist ganga þetta alt að ósk-