Vísir - 19.09.1919, Blaðsíða 6

19. sept. 1919.]
t
VlSIR
2 Sendisveina
vantar í
OverlanciDlfrelö
ágætu standi er til sölu nú þegar.
A.. y.
skoraöi, með hjálp markvarSar,
fyrsta markiö hjá K. R., og Elli
henti nýjum vindli, en Árni misti
afleggjarann. Nú fór K. R. heldur
a ð herða sig, en samt heldur Vík-
ingur sókninni það sem eftir var
af hálfleiknum, án þess þó að
skora annað mark.
Seinni hálfleikinn var sókn íyrst
framan af hjá K. R., enda höfðu
þeir eldri lagt á ráðin inni í skúrn-
tuu, en samt voru „upphlaupin“
hja Vikiagúm miklu skæðari. En
K. R. hefir miklu betri markvörð
en Víkingar, og kom það sér vel.
Nú fóru Víkingamir að gerast
nærgöngulir við Narfa, en ekkert
dugði. Jón og hann, voru fullkom-
lega færir um þess konar smámuni,
og þó Vikingarnir væru að fá eina
og eina aukaspyrnu, þá dugði það
ekki. Nú vöru að eins eftir 40 sek-
úndur af leiknum, og allir hugðu
Víkinga vinna, þegar Halli nær í
knöttinn og hleypur með hann hik-
laust fram hjá öllum, meira að
segja Sigga líka, beint í mark Vík-
inga, og rétt á eftir, er flautað af.
og kappleikurinn endar með jafn-
tefli. —
Dóntari var hr. Friðþj. Thor-
steinsson, og ætti Knattspyrnuráð-
íð að láta hann vita, að á leikmóti
þessu á að dæma eftir íslenskum
„off side“-reglum.
í kvöld keppa Fram og Vik-
ingur. V.
Gandreið.
Svo' segir í Njáls sögu:
,,At Reykjum á Skeiðurn bjó
Kúnólfr Þorsteinsson .... Hann
gekk út dróttinsdagsnótt þá er tólf
vikur váru til vetrar. Hann heyrði
brest miþinn, svá at honum ])ótti
skjálfa bæði jörð ok hirainn. Siðan
leit liann í vestr-ættina. Hann þótt-
ist sjá- þangat hring ok eldslit :i
ok í hringinum mann á grám hesti.
Hann bar skjótt yfir ok fór hann
hart. Hann hafði löganda eidbrand
i hendi. Hann reið svá nær honum,
at: hann mátti gerla sjá hann. Hann
var svartr sent bik. Hann kvað vísu
þessa með mikilli raust:
Ek ríð hesti
hélugbarða
Svá er um Flosa ráð
sem fari kefli.
Þá þótti honum hann skjóta
þrandinum austr til fjalianna tyrir
sik, ok þótti honum hlaupa upp
eldr mikill i móti, svá at hann þótt-
ist ekki sjá tii fjallanna íyrir. Hon-
um sýndist sjá maðr ríða austr
undir eldinn -— ok hvarf þar. Síðan
gekk hann inn ok til rúnts sins ok
fékk langt óvit ok rétti þó viðórþví.
Hann mundi alt þat, er fyrir hann
hafði borit ok sagði föður sínttm.
Enn ltann bað hann segja’Hjalta
Skeggjasyni. Hann fór ok sagði
Hjalta. „Þú hefir sét gandreið,“
sagði Hjalti, „og cr þat jafnan iyr-
ir stórtíðeridum.“
Þetta var fyrir 900 árum, og er
þess ekki getið, að gandreiðar hafi
síðan sést austan fjalls, — fyrr en í
ffiarkús Einarsson
Laugaveg 44
selur eftirtaldar vörur:
Kvensokkai' 6 1,25 pr. pariö
Tvisttau frá 100,—1,15 pr. m.
o. m. fi.
Ef buddan yðar gæti talað mnudi
hún ráða yður til að versla við mig
Fæði
sel eg undirrituð, frá 1. október
næstkomandi.
Smurt brauð fæst ætið og ein-
stakar máltíðir fást með stuttum
fyrirvara
Ennþá geta nokkrar stúlkur feng-
ið að læra matreiðslu.
.Tkodóra Sveinsdóttir
Hafuarfirði. Strandgötu 41.
SÖLUTURNINN
Hefir setíð bestu
bifreiðar til leigu.
fvrradag! Þá flaug Faber þangað,
og er ekki ólíklégt, að sú för hafi í
sumu mint menn á frásögn Njálu,
en breyta verður niðurlagi vís-
unnar og kveða:
„Svá er um F a b e r s ráð
sem fari kefli.‘‘
Sm.
165
„Nei eg’ ætla að semja breéflega við
þá.“
„Sannarlega eruð þér sá aðgætnasti
unglingur, sem eg hefi kynst enn sem
komið er,“ svaraði umsjónarmaðurinn
hlæjandi, „en annars má yður vera það
ánægja, að bankinn yðar hefir gefið yður
sin bestu meðmæli og það skal eg segja
hverjum, sem lieyra vill.“
Að svo búnu skrifaði Filippus svohl jóð-
andi bréf:
„Háttvirtu herrar! Umsjónarmaður
gistihússins hér, herra Foret, hefir bent
mér á ykkur, er eg bað hann að vísa mér
á lögmenn. Eg hefi i hyggju að kaupa
fasteign eina litla við Mile-End-Road, er
gengur undir nafninu .Tohnsons-sund, þar
með talin sölubúð sú, er liggur við end-
ann á sundinu og skipamiðlari O’Brien
Jtefir á leigu. Kolafélagið Cardiff & Havre
er eigandi þessa Johnsons-sunds, en hver
búðina á, er mér ókunnugt. pað er ætlun
mín að nota fasteign þessa til líknarstarf-
semi, en eg vil ekki, að nafn mitt sé nefnl
í kaupsamningnum. Vil eg nú biðja ykk-
ur að komast eftir kaupverðinu sem allra
iyrst. Skjölin má stíla á nafn einhvers ó-
viðkomandi manns rétt til málamynda og
er svo hægðarleikur að flytja þau á mitt
naln seinna. Gerið svo vel að bæta öllum’
1
166
kostnaði o. fl. við kaupvel’ðið. það getur
verið ýmsum erfiðleikum huiulið að hitta
mig að máli, og bið eg ykkur því að gefa
mér allar upplýsingar þessu viðvikjandi
bréflega. Mér væri það mjög kært, ef þið
gætuð komið þessu í kring þegar á morg-
un og mælti það verða lil þess, að við-
skifti mín við ykkur yrði til frambúðar.
Virðingarfylst. Filippus Anston.“
Rað kostaði hann talsverð heilabrot, að
semja þetta bréf og Iionum fansl það vel
lil fallið, að lmýta við athugasemdinni um
væntanleg frambúðar viðskifti.
Að þvi er snerti þá athugun að hafa
skjölin tvenn, þá mintist hann þess, að
hann hafði á sínum tíma afrilað skjöl,
sem eins var til hagað, en það var þegai'
kolafélagið var gerl að hlutafélagi.
Hann gekk snema til sængur og svaf
draumlaust alla nóttina. Reis hann á fæl-
ui' löngu á undan, öðrum gestum þar i
lnisinu, sló morgunmatnum á frest og
gekk ofan að Fleejj-Street og keypti þar
kveld- og morgunblöðin frá seinastliðinni
viku.
Veittisl honum riú sú sjaldgæfa nauln
að líta á sjálfan sig með annara augum.
Hann las frásögniua um réttarhaldið og
sá, að hann var ýipist kallaður „hortug-
ur, tilkomulitill, braðgáfaður, hafandi ut-
}
167
an á sér einhverja menningarslíkju,
Filippus hló að lastyrðunum. Hann
liafði stundað nám í ágætum skóla, þang-
að til hann var kominn á þrettánda ár, en
móðir lians, sem var hámetuð kona, leið-
beindi honum við námið. Hann lalaði
frönsku ekki síður en ensku, og í henni
var hann ágætlega að sér. Hann hafði
lærl dálítið í grísku og latinu, var vel *ð
sér i stærðfræði og var sérstaklega hneigð-
ur fyrir sögu og landafræði.
Einkum las hann með athygli þær
greinar, sem birtusl meðan liann var í
fangelsinu. Og svo kynlega hafði viljað
lil, að einn blaðamaðurinn hafði verið
svo slingur, að komast mjög nærri sann-
leikanum. Hann hafði komist að þeirri
niðurstöðu, að þessi fágæti demantaloft-
steinn hlyti að hafa l'allið lii jarðar i
þrumuveðrinu mikla. þ. 19., og veður-
athuganastöðin gaf honum þær frekari
upplýsingar, að þungamiðja þrumuveð-
ursins hefði verið lítið eill austan við
Lundúnaspítala. Blaðamaðurinn liafði ált
lal við þann starfsmann stöðvarinnar,
sém séi'staklega átti að gæta sveiflanna á
loftvogum. Athuganir hans sýndu, að
loftþrýstingin hafði verið alveg óvenju-
lega mikil laust eftir kl. 10 um kveldið.
„FJn því er nú ver,“ bætti blaðanxaður-
I