Vísir - 14.11.1919, Blaðsíða 6

G
V1 SIR
D’Annnnzio.
Á friSartímum var D’Annunzio
skáld ásta og glaSværSar og þótti
þátttaka hans í baráttu ítala ærið
óvænt og skáldleg, þó aS margs
mætti af manninum vænta, því aS
Lann hefir löngum veriS ekki viS
eina fjöl feldur.
Hinn einkennilegi „eftirleikur“
hans í Fiume þykir ekki eins
undraverSur. ViS þess háttar til-
tæki þóttust þeir geta búist af hon-
um, sem þektu skaplyndi hans, sér
visku og dutlunga.
Hann var aS eins 15 ára, er hann
gaf út fyrsta kvæSasafn sitt, og
gerSi þaS bæSi aS gleSja og
hneyksla landa hans. ASra og
meiri kvæSabók lét hann prenta
er hann var 19 ára gamall, og
heimsfrægur var hann orSinn um
þrítugt af ljóSum sinúm sögum, og
leikritum.
Óteljandi sögur eru sagSar ai
eySslusemi hans og undarlegum
háttum, og segja sumir, aS hann
hafi sjálfur boriS þær út til þess
aS fá orS á sig. Hann stærSi sig til
dæmis af því, aS hann ætti meira
■og glaésilegra fatasafn en nokkurt
annaS skáld í NorSurálfu.
Sú saga var sögS um hann, aS
hann hefSi einu sinni fariS leiS-
angursferS til Cyprus-eyjar, til
þess eins, aS sækja þangaS eina
rós.
ÖSru sinni voru honum boSnir
200 þúsund frankar til aS ferSast
til Bandaríkjanna, en hann kvaSst
verSa aS hafna því boSi, vegna
þess, aS þetta fé entist sér ekki til
reykinga á leiSinni.
Einu sinni langaSi hann ákaf-
lega til aS komast á þing og bauS
sig fram í bændakjördæmi og
sagSi kjósendum sínum, aS hann
bySi sig fram í nafni fegurðarinn-
ar, og hélt langar ræSur um feg-
urS og fagurfræSi fyrir undrandi
kjósendum. En svo lauk þeirri ný-
stárlega kosingaaSferS, aS harp
var kjörinn.
Hann var hinn mesti harSstjóri,
begar hann sagSi leikendum fyrir
um hlutverk i leikritum sínum.
Einu sinni átti kona aS leika dýr-
ling í einum sjónleik hans, og sagSi
hann, aS -hún hefSi fariS eftir til-
teknum ráSleggingum í mataræSi
mánuSum saman, uns yfirbragS
hennar var orSiS svo, aS honum
iikaSi. — Annari leikkonu skipaSi.
hann aS láta brjóta úr sér aSra
framtönnina. Þegar stúlkan færS-
ist undan, sagSi hann þaS nauS-
synlegt, aS leikanda þessa hlut-
verks vantaSi framtönn, og fanst
ekki miklu fórnaS. SagSi hann, aS
ítölsk leikkona hefSi boSist til aS
láta stinga úr sér annaS augaS, ef
ltenni mætti auSnast sá heiSur aS
leika eitt hlutverk í leik hans.
Hann telur sig mikinn vin Eng-
lands og enskra siSa og hefir gam-
an af aS láta persónur sínar eiga
enska hunda. Hann á sjálfur hjörS
enskra hunda.
Ástaævintýri hans' hafa veriS
mörg og mikil og nafn hans oft
birst í blöSunum í sambandi viS-
þau. Þykir mörgum kenna furSu
mikils lauslætis í sögum hans.
Þegar ftalía gekk í liS meS
bandamönnum — en þaS var mjög
aS hans áeggjan — þá gerSist hann
hinn djarfasti flugmaSur og varS
átrúnaSargoS alls hersins,og þeirr ■
ar aSdáunar nýtur hann enn.
Ailir kjósa
.• • • ■ . að
.•i". • _,'a ■ v versla
■ ' r ’■ ■• ■;•;■'• ■ : - f. •.T«íí-}; . .. . ■ - ’ .. . - ' > •, við
veinaðarvörabúðina
mr 'v < f s-l í Aðalstræti 14.
11
Auglýsing
nm að klnkknnci sknli seinka.
Samkvæmt reglugerð 14. febrúar 1918, um sérstakan tíma-
reikning, á að breyta tímareikningnum á morgun þannig, að laug-
ardagurinn 15. þ. m. endar einni hlukkustund eftir miðnætti og ber
þá að seinka klukkunni um eina klukkustund.
Þetta birtist almenningi hérmeð til leiðbeiningar og eftir-
breytni.
Lögreglustjórinn i Reykjadk,
13. nóvember 1919.
Jón Hepmannsson.
301
inu og hélt hann vera einn af fuglum
hafsins, sem styngi sér niður eftir bráð.
En honum og þeim tveim hásetum, sem
í bátnum voru, varð hverft við skvamp-
ið, þegar likaminn kom niður. paö var
ólíkt því að fugl væri á ferðinni.
Báðir fiskimennirnir, sem voru að
draga inn netin, réttu úr bökunum og
ræðarinn stóð á fætur. petta varð svo ó-
vænt og nærri þeim, að þeim varð bilt
við. peir litu upp, ef vera kynni að steinn
hefði losnað úr berginu og þeir litu á
vatnsflötinn, þar sem Filippus hafði kom-
ið niður, og loftbólurnar komu upp í
vatnsflötinn.
Ef Filippus hefði verið í fullu fjöri,
þegar honum var fleygt fram af klettin-
um, mundi hann vafalaust hafa kafnað
af loftþrýstingnum.
En því var ekki þannig farið. pegar
Mason bar hann út á svalirnar færðist
lífsmark í hann við hreyfinguna. Hann
var í þann veginn að rakna til meðvit-
undar þegar hann féll, og Iireyfingin varð
fremur til að magna lífsþróttinn en
slökkva hann. Hann teigaði loftið í djúp-
um andartökum og fylti lungun. Honum
fanst sem hann væri í volgu baði, og þó
að hann kæmi af miklu kasti í sjóinn,
varð honum það ekki að meini.
302
Hann kom til állrar hamingju niður á
hægri öxlina. Enginn hluti líkamans þol-
ir jafnvel vel stór högg eins og axlirnar
og efri hlutur bolsins. Ef hann hefði kom-
ið lóðrétt niður á höfuð eða fætur, hefði
hann hlotið að meiðast til muna. En nú
fékk hann rækilega dýfu og flaug marga
metra neðansjávar — uns honum skaut
upp í laxanetið, örskamt frá bátnum.
Fiskimennimir sáu strax að þetta var
maður, og hann alsnakinn, og var ekki
annað sýnna, en hann hefði fallið af
himnum.
peir voru sem steini lostnir, meira að
segja óttaslegnir, en flýttu sér að draga
inn netið og drógu Filippus að bátnmn.
Svo lyftu þeir manninum hálfdauðmn
upp í bátinn, lögðu hann á grúfu og létu
sjóinn renna úr honum og tóku þvi næst
að hræra handleggina og þrýsta þeim að
síðunum.
pað leið ekki á löngu áður en hann tók
að draga andann, en raknaði ekki til með-
vitundar og blóðið tók að renna úr sári,
sem hann hafði á hnakkanum.
Mennirnir ræddu um þennan undarlega
atburð sín á milli.
„Hver getur þetta verið?“
„Já, hvaðan kom hann? Sá maður hlýt-
303
ur að vera geggjaður, sem hleypur fram
af þessum kletti.“
„Hann er alsnakinn, maðurinn.“
Einn þeirra kom auga á höfuðsárið.
„Ekki hefir hann fengið þetta af því að
falla í sjóinn,“ sagði hann.
petta var dularfull hending. Ræðarinn,
aíkunnur skynsemdarmaður, vildi skýra
málavöxtu.
„Hann hefir auðvitað verið að skygnast
eftir fuglum í bjarginu. Ef til vill hefir
hann ætlað að talca myndir af þeim, eins
og sumir gera.“
„Nei, drengir,“ sagði annar fiskimað-
urinn, „hann hefði ekki þurft að fara úr
fötunum til þess.“
pví gátu hinir ekki mótmælt. En eng-
um kom til hugar Grange House.
peir höfðu skjóta ráðagerð. Einn þeirra
fór úr treyjunni og þar að auki lögðu þeir
yfir hann olíuklæði og þess háttar.
pað “var nú orðið nærri aldimt; þeir
bundu dufl við netin og reru svo eins og
aftók heimleiðis — sex kílómetra veg.
pegar þangað kom, báru þeir Filippus
upp í hús manns nokkurs, sem var svo
vel stæður, að hann átti autt rúm.
Nú hófust ný vandræði. pað varð að
fara eftir lækni og lögregluþjóni. pað var
tafarlaust sent eftir næsta lækni, sem bjó