Vísir - 05.12.1919, Blaðsíða 3

VÍSIR
5- <j«W, IflQ.
Gosdrykkja- & •Aldmsaíagerðm „SANITAS“.
Heiðruðu viðskiftavinir!
Undanfarin ár háfa borist verksmiðjunni svo margar
pantanir á gosdrykkjum og sætsaft, fyrir jólin, að ekki
hefir verið unt að afgreiða þær allar, og blðjum vér því
vora heiðruðu viðskiftavini að snúa sér til kaupmánna og
kaupfélaga viðvíkjandi ofangreindum vörum.
Aths.: Flestallir kaupmenn hér selja SANITAS gosdrykki og sætsaftir.
„Sanitas”
Stórt hús
til söln uaðarlega við^Langaveg.
Stór Mð lans 14. mat
A. v. á.
Nokkrar stulkur
óskast í vinnu nú þegar. Gott kaup í
boði. Létt vinna. A. v. á.
Gnðnudwr Asbjörnsson
Jarðarför konunnar minnar fer fram írá dómkirbjuuni
langardaginn 6, þ. m. kl. 12 á hádegi.
Eeykjavík 1 desember 1919.
Lárus Lárusson.
Laugav. 1. ði«i feöi.
Landsíns besta árval af’ rammalistum. Myndir inuramm&ðar fljótt
og vel. Hvergi eins ódýrt.
Kanpið allsherjarfriðarmerkið.
30
31
32

a'öi cg mig' við þaó aó þér lifii betur hjá
mér, en þu hefðir átl kosl á hjá foreldr-
uin þínum. j’ú þarfi heldur ekki afi afsala
þér neinu ef þér er þatS á móti skapi. Eí’
Jack hefði lifað, þá hefði eg’ aldrei, —
jafnvel ekki á banasænginni biri leynd-
arrnál initl-
En nú cr Jack látinn og eg er á föriun.
þér er í sjálfsvald sett, hvað þú gerir.
Eg l)ið þig að eins, .Tacks vegna. að varast
linevksli. El’ til vill reynirðu að hafa tipp
á slúlkunni. Getur vci-ið að hún sé dáin.
El’ svo er, þá sé eg ekkei‘1 þvi til fyrir-
stöðu, að þú lialdir eigninni. Hin Doranska
ættkvislin er nægilega auðug.
Eg luf engan rétl iil eigrianna samt
sem áður, sagði Max, og vi'ð skuhim
láta úlrætl um það mál. Eg vil ekki þreyta
þig á því. Eg gel einnig að mörgú leyti
skilið yfirsjón þma og það sé fjarri mér
að ásaka þig'. Eg er þakklátur fyrir að
þú sagðir mér eins og var. Eg skal gera
alt scm í ininu valdi sténdur lil þc-ss að
bieta úr þcssn þannig, að Doranska ætt-
in fái euga vansæmd af.
Mnx klökknaði. Hann var tiu ára gam-
al! er Jack Öoran féll frá, en þó mundi
liann einstaklega vel cflir föður sinum.
pcir voru svo dæmalaust samrýmdir.
Max var kálur og tápmikill drengur,
en hinn frjálslyndur og unni hverskon-
ár íþróttum. pað voru liðin 14 ár frá
dauða Jacks, en Max mundi enn þá gjörla
eftir honum er hann ávarpaði hann þess-
um lilýju orðum:
Jæja Frencty minn. Hvað segirðu
þá?
.lá! Hváð sagði hann þá? Hvað
álti hann að segja?
Hann hafði hliistað á frásögu Rósu
Doran með einkennilegri ró. ]?ó fanst hon-
um nú, sem harin væri að missa alla fót-
festn.
Hann var ekki faðir minn, sagði
hann dapur í bragði......og þó .... ást
þeirra gat aldrei dáið. Eg verð ....
þú vilt eg geri það, sagði hann í hálfum
hljóðum. Hann-var sannfærður um vilja
föður síns: Hann varð að afsala sér öllu
.... Öllu. Halda til í lieim og hafa upp
á dóttur Jack Dorán . . . . og reyna að t'iuna
foreldra sína.....Dóltir Jacks og Rósu
Doran \itrð að fá það, sem henni bar.
Rósa tók aftur til máls. Hún taiaði með
minni ákafa. Nú liafði hún sagt það, sem
hcnni bjó i brjósti:
Minstu þess Max, sagði bún, að hér
veit enginn nema við Ivö, hvernig öllu er
varið. Edwin Reeves veit það meira að
segja ekki. llví ekki að reyna að finna
gb
m
stúlkuna og láta hana hala peninga eða
senda henni þá nafnlaust? pú getur gert
hana auðuga og látið síðan alt sitja við
saina keip. Eg mun bráðlega komast burt
frá öllu þessu; mér er þetta því ekkert
kappsmál eins og eg gal um áðan. En
þú verður að vera varkár vegna Jacks,
se.m þú elskaðir. J>ótt undarlegl sé, þú
genguj’ mér þetta nær hjarta en eg iiafði
húist við .... þin vegna.......|>ú hlýtur
að taka þér þetta ákaflega nærri......Ef
til vill hefði verið betra að eg iiefði þagað.
Nei. ekki vegna min, sagði Max
dræmt. Láttu þig ckki iðra þess. að þú
. sag'ðir mér allan sannleika, það er sjáll'-
sagt okkur öllum fyrir bestu.
Og þó hefði hann ef lil vill heldur kos-
ið. að Rósa Doran hefði aldrei sagt neitt.
.Margur kvenmaður, sem hafði be.itt svik-
um vegna ástar sinnar eða hégóniaginn.
hafði dáið án þess að játa afbrot sin.
Hégómagirni hafði verið stæi-sti galli
Rósu Doran; það hafði Max séð fyiúr
löngu. Eu nú ér danðinn nálgaðist. hafði
önnur tilfinning vaknað í brjósti hennar,
hræðslan við að verða hinu megin fyr-
ir ásökim þess, sem hún unni mesl allra.
Max var ekki lengur agndofa af frá-
sögninni, en leit nú á atvikin með/ailri
þeirri ró og skynsemi, sem bann átti til.