Vísir - 05.12.1919, Blaðsíða 4

5- <les. 1919).
VÍSIR
Utsala
hetst í dag og stendur i viku, á léreftum, tvist-
tauum og ýmsu fleira.
Versínn Jóhönnn Olgeirsson
Langaveg 18 B. (Áfast við Apóteklð).
NýkomiO
Allnkonar
„« íZIVí \ latnaðir.
Stœrst úrval. Vandað. Ödýrast. Beet að”ver»la i
Fatabúðinni
Hafnai’fttrœti 16. 8 í m i 2 6 9.
Opinbert uppboð
á yefnaOarvöru, skœðaftkinnum, járnvöru, leðurvöru o. m, 6. verð-
ur haldið í Good-Templarahúsinu föstudaginn 6. desember og nseatu
daga. Uppboðið hefst kl. 1 e. h.
Bæjarfógetinn í Reykjavík 2. des. 1919.
Jóh. Jóhannesson.
Verslið við Beykisvinnnstotua
á Bergstaðastræti 22
sem selur: Lýsistunnur, Síldartunnur, Kjöfctunuur, Síldarbala, Þvotta-
bala og allskonar ílát. Vönduð vinna. Fljót afgreiðsia.
Reynslan bestu meðmælin.
H.f. Sjóvátryggingarfélag Islands
Viröingarfyllst
Onðmtmdnr H. Guðmnndsson og Jón Magnússon, beyklrar.
Austurstræti 16, Reykjavih.
JPóftthólf ð¥4, Simnefni: Insurante
lalsimi S4t.
Alikonar sjó- og stríðsvátryggíngar. 1
Sknfstofutlmi 10—4 -- laugardögum 10—2.
Áteikna6iradúkar í hör og moll.
og Silkigasi.
ÁteiknaBir púiSar í Boj og Rips
Flokksilki og ullargarn í mörg-
um litum.
ÁteiknirS nærföt.
Fæst á
Bókhlöðustíg 9 (uppi).
A. V. T u 1 i n i u s.
Bruna og Lífstryggingar.
kólastræti 4. — Talsími 254.
krifstofutími kl. 10-11 og 12-5V2
jálfur venjuiega viö 4%—5%.
33
Hann átti að vísu örðugl með að sadta
sig við þann sannleika að liann hafði misl
alt sem hann átli. Á11 Dorönsku pening-
anna og nafnsiiis, gat hann ekki vérið í
hernum.
Ef hann setti sér að láta alt í hendur
dóttur Jack Doran, þá varð hann að fara
ai' landi biud.
Honum reið nú á mestu að finna ráð
til þess að afhenda dóttur Rósu’Doran það
sem henni löglega bar, án þess atf afbroi
Rósu yrði uppskátt. EJn hann varð að fórna
sjálfum sér að fullu og öllu lil þess að ná
þessu takmarki. Hann varð að flýja hóp
kunningja sinna, fara úi í heim, .... og
Billie Brookton .... henni myndi hann
verða á bak að sjá um aldur og æfi ....
Iiann hafði gleyml Billie í öllum þessum
hörmungum. pað var fyrst núna að hanu
mintist hennar, og hann fyrirvarð sig fyr-
ir gieymsku sína. Hvernig gat hún, dáð
af öUum, hvarflað úr huga hans, þótl eigi
væri nema um’stundarsakir? Hann fann
skyndilega til óstjómlegrar löngunar eft-
ir heimi, eftir hinum glaða og fagnandi
heimi, sem hún bjó í, þeim heimi, sem
hann áili ekki afturkvæmt í.
— E11 hvað þú erl hljóður, sagði Rósa
lágt. Ásakarðu mig?
— Nei, ,uei, sagði Max ákveðinn.
34
— Farðu éftir mínum ráðum. Láttu
hana hafa eitthvað af peningum, el' þú
finnur hana. Sennilega finnurðu hana
ekki. J?að er svo langt síðan.
Málrómur Rósu varð æ daufari og
þreytulegri.
Er þér alvara, sagði.Max undrandi.
Hún er þó dóttir þín .... dótlir hans.
— Hún var ekki andlegt fóstur okkar.
.... þú inunt skilja við hvað eg á, ef þér
auðnast að sjá hana. Hugsaðu um þetta
dáJitla stund og segðu mér síðan, hvað
þú ætlar að gera. Mér finsl . . . . eg lield
mér þætti vænt um að fá að vita það áð-
ur en eg skil við. Veklti mig .... eftir 10
mínútuv. Ipg er syfjuð. pað. cr eins og
þungri byrgði hefði verið létt af mér, við
iiö segja þér sannleikann. Ehiginn sárs-
auki, engin þjáning framar.......
— Ætti eg ekki að láta sækja lækn-
inn ?
—- Nei, nei, þakka þér fyrir .... eg
þarfnast einkis, einkis annars en að sofna.
.... ]>ú ætlar að vekja mig eftir 10 min-
útur? ....
.lá, svaraði Max bliðlega.....
.... Max hafði tekið ákvörðun og 10
niínúlurnar voru liðnar. Hann varð að
vekja hana. Hann var i efa um, hvað haim
ætti að kalla hana. Hún hafði sjálf sagl
35
að luin hefði aldrei unnað honmn sem
móðir.......Rósa! hvislaði hann. Rósa !
pögn......
Max fékk ekki tækil’æri til að segja
henni ákvörðun sina.......Ef lil vill vissi
hún hana.
III.
Lokaþáttur „Æskuásta“
Andlát Rósu Doran vakti almenna
lirygð í New-York. Jók það mjög á var-
kárni Max. Minniúg heimar mátli eigi
l'Iékkast. Og freistingin kom. Við bana-
sæng hennar hafði hann tekið ákvörðun
sína. En nú er hún var látin, og bréi' og
símskeyti bárust honum úr öllum áttum
og dánarminningar blaðanna báru honum
æ meir og meir heim sánninn uin hversu
mikilsvirt og ættgöfug kona hún liafði
verið, þá varðHioniun á að spyrja sjálfan
sig: Hvi ekki íluiga málið belur?
Max hafði haldið að liann þekti í'reist-
ingarnar til fulls. En nú fanst honum
þær leita alvarlega á sig. Minning föður
lians haí'ði hingað (il verið honum sið-
l'erðislegur slyrkur. Nú var honum sem
rödd Rósu tæki undir með innra mani
lians og þau segðu einum munni: íhuga
málið betur. ....