Vísir - 09.12.1919, Blaðsíða 3

VÍSIR
TVýiiomin fleiri hundruð af
grammofonplötum
með hinu heimgfræga merki „His master’s voioe“.
Hljóöfærahús Reykjavhcur, Adalstr. 5.
Simskeyti
tfá fréttarttan ?íáis.
Khöfn 8. des.
Heilsufar Wilsons.
New-York Herald hefir þaS eft-
.r meölimuni friöarráöstefnunnar.
aö Wilson íorseti muni ekki vera
íær um aö fást viö alþjóöamál, og
aö Lansjng muni veröa faíiii öll
stjórn þeirra mála.
Indland.
Neöri málstofan breska hefir
samþykt stjórnarlög Indlands ó-
hreytt.
Hlutleysi Belgíu.
Baudamenn hafa samþykt aö á-
byrgjast hlutleysi Belg'm í 5 ár.
Nýtt ávarp
hafa bandamenn ákveöiö aö senda
Þjóðverjutn.
Frá Rússlandi.
Símað er frá Helsingfors, aö
bolsvíkingafjetidur i Rússland'
hafi samþykt að viðurkenna hlut-
!eysi Finnlands.
O. J. Havsteen
Heildverslnn — Reykjavík.
Fyrirliggjandi vörnbirgðir:
Frá Dorpat er shuað, aö ekkert
■opnahlé hafi veriö gert milli
Letta og bolshvíkinga. Bolshvík-
ingar krefjast þess að friöur verði
saminn þegar í staö, og hafa þeir
birt hvorir öðrum friöarskilmála
sina, en sendinefnd Finna situr hjá
Framleiðsla í Þýskalandi.
Frá Berlín er símað, aö ríkis-
hagfræðingurinn Srhmidt skýri
frá því, aö öll framsleiðsla lands
ins nálgist nú mjög þaö sem venju- j
legt var fyrir ófriðinn.
Hæstiréttnr.
Viö erum „attaníossar" i flestu,
r-inkum þó ýmsu því, sem miður
fer. Gott dæmi er nafnið „hæsti-
rét.tur“. Það er íslenska i dönskum
druslum. Það er undarlegt, að kalla
■ eðsta d ó m landsins þessu lánaöa
danska nafni, eins ósmekklegt og
rangt sem það er.
Civis reykjavicensis.
Cadbury’s átsúkkuladi
Lakkrís
Marmeladi
Supuefni
Eggjaefni
Bökunarefni
Búöingsefni
Oínsverta
Clarnico’s konfekt og sælgætf
Vindlar
Laukur ^
Sitrónur
Kex og kökur, i kössurn og tunh-
um « I
Reform Maltextrakt
I.eirvörur
Verfcamannaskólatnaðnr
Manilla
Léreft
Sirs
Khaki
Kven-Cheviot
Borðdúkar
Teppi, ullar og vatt
Niðursuðuvörur
Netagarn
Tvisttau
Flónel
Kadettau
Crep silki
Serviettur
Regnkápur, karla
Handsápur
„Favonrite“ þvottasépan
Feiknahirgöir af alls konar vörum koma með „Gullfossi" og
„Villemoes“.
Símar: 268. og 684. Pósthólf 397. Símn. .Havsteen

42
48
44
hefði fyrir mörgum árum flutt til París-
ar, lil þess að gegna þar læknisslörfmn,
hraðaði hann ferð sinni þangað.
Fyrirhafnarlitið fann hann Lefebre. —
Læknirinn var þá kominn á sjötugsaldur.
Hann bauð af sér góðan þokka, og hafði
aflað sér mikillar aðsóknar.
pegar læknirinn liafði hlustað á frásögn
Max, sagði hann:
— Eg á yður sannarlega haniingju
mína að þakka, imgi inaður. Mig hefir
enn ekki iðrað þess, -sem eg gerði íyrir
frúna, því síður iðrast eg þess nú, er eg
hefi séð yður. Eg gerði sjálfum mér
liægðarauka, sem eg hefði ekki getað gerl
á annan liátt, og eg gerði öðrum manni
greiða, manni, sem kunni að hagnýta sér
það, Hún vildi ekki færa sér greiðann i
nyt. pað var undarleg manneskja eitt-
hvað dularfulJ — öðru vísi en fólk er
flest. Eg hefi ofl liugsað um, livað orðið
hafi af íienni. En yður er heppilegra að
hugsa ekki um hana. Örlögin hafa skilið
ykkur að. Reynið ekki að rjúfa þau örlög.
pað er initt ráð, lierra mimi.
Max þakkaði lækninum og gat þess, að
hann liefði lelvið álcvörðun, er enginn
megnaði að breyta. Lælcnirinn sagði Max
síðan um Delatour-ættina.
Frú Delatour hafði ásamt fjötskyldu
sinni sesl að i Algier. í mörg ár hafði
læknirinn eklcert um það frétl. En dag
nokknrn féklc hann bréf, sem Icomið hafðf
frá gamla lieimlcynni lians i þorpinu La
Tour. Bréfið var frá frú Delatonr, dags.
í „Pension Delatour, AlgierT 1 bréfinu
bað frúin mn upplýsingar um nafn og
heimili ameriskti kommnar. sem átti
liafði barnið i höllinni. pessi kona hefði
verið svo vingjarnleg við hana og barn
hennar. Henni myndi ef lil vill þylcja
gaman að frétta af Josefinu litlu. í niður-
lagi bréfsins liafði frúin getið þess, að
hún og maður hennar hefðu sett á stofn
veilingastofu i Algier, með peningum, sem
óvænt hcfðu fallið þeiin í slcauí. Fyrir-
lækið liefði saml ekki lánast vel. ]?au
hefði orðið fyrir ýmsuni óhöppmn.
Læknimun hafði strax dottið í hug, að
hæila væri á ferðum. hafði ekki svarað
liinu umrædda bréfi. Síðan hafði hann
( klcert frá þeim heyrt.
Saina kvöldið fór Max frá París og hélt
lil Versala. Na^sla morgun steig hann á
skipsfjöl á skipið „General Morel", og var
förinni heitið íil Algier.
í fyrsta skifti á æfinni þiirfli Max að
liugsa uni efni sín og ástæður. í Fort Ells-
■vvorth álíi hann nokkrar ógoldnar skuldir,
og þær vildi hann greiða með sinu eigin
fé. En við það var höggyið nokkuð skarö
í arfinn eftir Rósu. Aðeins periuhálsband-
ið og hringurinn handa Billie Brookton,
hafði kostað 9 þúsund dollara. Jafnvel þó
Billie hefði boðið honum að gefa honum
þessa skartgripi aftur, þá hefði hann ekki
viljað það, heldur beðið hana að eiga þá
til endurminningar. Hvað svo sem fram-
tiðin myndi bera honum í skauti sínu, þá
var Max þess þó fullviss, að lífsgleði sin
og bjartsýni væri horfin fyrir fult og alt.
Konan, sem hann hafði dreymt um. myndi
engan sinn líka eiga. pað hafði hann sann-
færst mn af bréfi Billie Broolctons.
Ef Josifina Delatour lifði, varð Max að
vfirgefa herinn. Á þvi var enginn vafi. pað
var önuirleg lilhugsun. Hann unni her-
mannalifinu, og gat varla hugsað sér a?i
sætla sig við annað starf.
En ef Josifina væri dauð! ]>á væri auð-
velt að kippa öllu í lag. En það var ljótt
að hugsa þannig, og í raun og verti numdi
það engu breyta. Jaek Doran var ekkí
faðir hans. Hann álti engan rétt til föður-
ástar hans.
Max hafði fengið ömurlegt rýini til far-
arinnar. Eina bótin að tilviljunin hafði
hagað því þannig, að hann átti að sofa í
neðra rúmi. Rekkjunautur hans liafði fyr
komið á vettvang, og sennilega i gáleysi