Vísir - 13.12.1919, Page 3

VlSIR
Nýkomið
til jólagjaís;
Veggmyndir, ýins listaverk,
Blómsturvasar, handmálatSir.
Kaffistell, silfurplett.
Einnig ýmsir skrautmunir.
Svo og mikifi úrval af jólatrés-
skrauti.
Komift og' sannfærist um gæSi
vörunnar.
ÞúroDD Jönsðöttir
Klapparstíg 1C.
©r ávalt til leiga hjá Carl Mo-
rii*, Laugaveg 20 JB. Sími 696
Komsar aitor
Hinar ágætu drengjasögur eftir
A. Stender:
Skolekamnterater,
Frisk Mod,
Drenge er Drenge,
Stoll Henrik (ný)
cru komnar aftur.
Enn fremur:
H. MuUer
Reykjavik.
PÖt
Yetrarírakkar
Regnkápnr
Glanskápur þessar margeftirspnrðu, komnar aftur
Hálstau og Slifsi, feikna úrval.
Hattar, linir og iiarðir. Loðháfur.
Maneliettskyrtur, hvítar og mislitar.
Hanskar, svartir, hvítir og mislitir.
Göngustatir. Regnhlífar.
Silkitreflar, Vasaklútav iir ull og bómull.
& L. H Mliller,|Austurstr. 7. -i'
o. fl. útl. bsekur. Bókav. Signrjóns Jónssonar, Laugaveg 19. Sexmannalar með öllu tilheyrandi, til sölu. Gott verð. A. v á. IVýlxomið ^VlIslioritiT' íZZ'í } latnaðir. Vandað.j | Ódýrast. Best að versla í
og Stsrst úrval.
Rammalistar. Myndir innrammaCar. Ottó Ólafsson, Tjarnargötn 5 Sími 199 Ca. 6 tonna
mó tor toö-tur með 6 hesta Aifavél til sölu með tækifærisyerði. A. v. á. Hafnaifitræti 16. Fatabóðiani Simi 2 6 9.
48 49 50
ihans var háttaður í ef'ra rúminu. Skipið
hjó mikinn. Stormur var að skella á.
Max dreymdi kynlega. Hann dreymdi
að hann væri úti á miðju auðu sandflæmi.
]?ar voru fáein tjöld reist. Kvennianns-
rödd var það rödd Billies? hrópaði
á hann sér til hjálpar. Hann ætlaði að
þjóta af stað — en i þvi vaknaði hann.
Stormurinn óx. Maðurixm i efni rúminu
veinaði átakanlega og bylti sér til. En
hvað var þetta? Út yfir rúmstokkinn
féll þykk glóbjört hárflétta, mjúk sem
silki. Óþekti maðurinn í efra rúminu var
kvenmaður!
V.
Óveðursnótt.
Kvemnaður! En hvernig gal staðið á
þvi að það skyldi geta verið kvenmaður
í svefnklefa hans ? Misskilningur lilaut að
valda því. Max var öruggur um það, að
lxann ætti enga sök á þessum leiðinlega
misskilningi. Hann hafði nákvæmlega bor-
ið númer svefnklefans saman við númer-
ið á farseðli sínum.
„Hvað skal nú taku til bragðs?“ spurði
ungi maðurinn sjálfan sig. „Á eg að bíða
rólegur þar til hún sofnar aftur, og þvi
næst læðast hljóðlega út? Ef hún kemur
<kki auga á l'arangur minn, fær hún adrei
að vita að eg hafi verið hér inni.“
Npkkrar mínútur liðu. Max hai’ði sest
upp i rúminu, og var i þann veginn að
stíga hljóðlega niður m* því, þegar ósjór
skall á skipinu, og kastáði því með geysi
afli á box-ðið, sem rúmin voru ekki við.
Hann stökk Upp í i'lýti alveghæfilegaskjótt
til þess að gripa stúlkuna, og vernda hana
frá þvi að detta út úr rúminu. Langar fétt-
ur og uijúkir armar vöfðust um háls hon-
um, og andlit hennar nam við hans eigið
andlit, svo að hann fann ilrikan andardrátt
hennar leika um kinn sína. s
— Verið ekki hræddar, txvíslaði hann
hughreystándi í eyra hennar. þetta líðui*
fljótt frá. Eg skal ekki láta yður delta.
— En, hrópaði unga stúlkaxx óitasleg-
in, um leið og hún reyndi að losa sig úr
faðmi Max, en — hér karlmaður -
i svefnklefa minum.
__ Mér þykir það leitt, mælti Max. J>að
hlýtur að vera bygt á misskilningi. En eg
verð að halda á yður í nokkrar sekúudur
enn þá, þangað til ólagið er liðið Ixjá. pá
skal eg láta yður niður i lægra rúmið.
pér verðið að trúa þvi, að <>g hélt að þetta
væri svefnklefi minn.
__ Ó, hvislaði hún undrandi, og hann
fann að hrollur fór um hana. Hár hennar,
sem liðaðist um vanga hans, og vafðist
um háls houum, var silkimjúkl og ang-
andi.
— I ndir eins og eg hefi lagl yður i
rúmið, og hagrætt yður, slcal eg hvexfa
buiiu, flýtti hanu sér að segja. Nú hegg-
ur skipið minna. Sleppið þér takimi af
rúmi vðar, svo eg geti lagl yður niður.
Unga stúlkan hlýddi og rétl á eftir lá
luin sæmilega notalega i ncðra rúniinn.
Ó.þakka yðnr fyrir. íruelti hún, og
sUindi, eins og þungri byrði výri af lienni
létt. En mér fanst e.g vei-a geysiveik. Eg
er hrædd um að eg falli í órnegin.
Eg ætla að gefa yður dálítið Cognae,
sagði Max, som lil allrar hamingju m uli
það nú. að hann átti pela af Cogr :e i
ferðakLslu sinni.
En homun til mikillar skelfingar, svar-
aði unga stúlkan engu. — Eg held sann-
arlega, að hún sé fallin i ómegin, tautaði,
hann skelfdur.
Hann þreifaði i kriugiun sig i nxyrkr-
ínu. en varð þess bi’átt var, að hann yi’ði
að kveykja ljós, et' haun avtti að ná í vxn-
ið.
Hikandi tendraði hann ljósið, því kring-
umslæðurnar voru alt anna'ð en skemti-
legar. En hann átti einskis annars úrkosta.
Meðan Max opnaði ferðakistu sina, varð