Vísir - 08.01.1920, Blaðsíða 3

V í SIR
H.f. Eimskipafélag
íslands
Vegna hinnar afarmiklu hækkunar á öllum útgjöldum í New-
York, ojáum vér oss eigi annað fært en að hækka flutnÍDgsgjalds-
skrá þá, sem gefin var át í janúar 1919
um 10°|o '
fyrir næstu ferðir e. s. „Gullfoss“ og „Lagaríoss“ frá New-York.
Reykjavik 2. janúar 1920.
Hi. Eimskipafélag Islaiðs.
Það er hægast að siökkva eld, þegar hann er lítili.
Notið því slökkviáhaldið
F» Y 3FS. ES IXT 3XT E3
sem e? viðnrkení al Samábyrgð íslands.
Öll slsip smá og stóx* og öll Jhiris eiga að hafa
slökkviáhöld. Fæst hjá
Signrjöai Pétarssyni, Hafaarsiræti 18
Sími 137. S'mnefni „Net“.
Alta ógreidda T'fiiVínio«n
fyrir móvinsluna „Svörður“ er beðiö um aö konia með á skrifstofu
mína kl. 4—6 e. h. fyrir þann 12. þ. m.
Þorkell Þ. Clementz. Austurstræti 16
(hús Nathan & Olsen. herb. 37).
Gjaldkerastaðan
við Reykjayiknrhöfn
er laus frá 1. mars 1920.
Árslaun 3500 krónur, hækkandi annaðhvert ár um 200 kr.
upp í 4500 krónur. Launaviðbót vegna dýrtíðar greiðist sam-
kvæmt samþykt um launi starfsmanna Reykjavikurkaupstaðar.
Skriflegar mnsóknir um stöðuna sendisl undirrituðum á
liafnárskrifstofuna fyrir 16. jan. 1920.
Hafnarstjórinn í Reylcjavík 30. des. 1919.
Þör. Kristjánsson.
félagar uxn lest, sem ætluðu til Oran. þau
bjuggust við að koma til Sidi-bel-Abbés
um bádegisbilið.
Síðasta s]>öl ferðarinnar voru þau Max
og Sanda í sama vagni. Sanda vb'tist
hugsandi út af samfundunum við föður
sinn. Hún vogaði ekki að leita bann uppi
í beimanuaskálunmn. Hún áleit byggileg-
ast að halda til gistibússins „Splendide“,
því þar vissi liún að faðir hennar borð-
aði venjulega.
— pað vildi eg að þér gætuð bjálpað
mér eins og að undanfömu, sagði unga
stúlkan, en eg veit, að það er ómögulegt.
Ef „binn djarfi riddari“ befði verið með
t förinni ——-----en það myndi virðast
kynlegt, ef eg kæmi ásamt yður til föð-
ur míns. pér getið verið viss um, að
seinna mun eg skýra föður mínum frá
öllu, bversu þér bafið reynst mér vel, en
fyrst um sinn-----------
Max skildi vel — ef til vill betur en
Sanda, að slíkt var ekki tiltækilegt. —
De Lisle liðsforingja myndi sennilega
þykja all-úndarlegt, að sjá ókunnan mann
í för með dóttur sinni.
Hann gerði þess vegna ráð fyrir því við
Söndu, að hann myndi halda sig i fjar-
iægð, nema hún þyrfti nauðsynlega hans
aðstoðar við, að störf hans útbeimtu það,
79
að lumn dveldi nokkurn tíma í gistihús-
inu Splendide.
Su manneskja, seiti þér leitið að,
býr þá þar? spurði Synda.
Já, hún er skrifari á gistibúsinu.
Eftir að háfa hugsað sig um nokkra
brið, sagði Max Söndu nokkurn hluta æf i-
sögu sinnar, þó á þann hátt, að enguní
skugga var varpað á fósturmóður bans.
Nú, þannig er þvi varið. mælti Sanda
þér afsalið yður nafni og auðæfum lil
ungu Stúlkunnar. Álitið þér, að bún taki
við slíku?
Eg vildi, að eg væri eins öruggur
um alt annað, eins og eg er um þella.
svaraði Max og brosti. Ef bann að und-
anförnu hefði efast um slíkt, þá var vafi
hans algerlega borfinn, eftir að bann
bafði beyrt samtalið í| eimlesiinnif
Eg veit gerla livað mér sýnist að
þér ættuð að gera. sagði Sanda. — pér
ættuð að halda áfram áð vera það, sem
þér bafið altaí' verið hermaður.
pað mun eg attal' verða — i bjarta
mimi, sagði Max. - E" hermannsstaðán
beyrir íil gamla tímantun, sem aldrei
kemur aftur.
— petta hlaut að vera byrj-
aði Sanda, en bætti skyndilega.
— Hvað? Hvað eigið þér við?
80
Eg þori ekki að segja það. Ef lil vill
myndi mig iðra þess á eftir. En þó-------—
Hún þagði. Max reyndi ekki að fá
nánari útskýringu. Stundarkorn stóðu
þau bæði þögul og störðu út yfir gulu
eyðisandana. sem teigðusl alla leið til
hinna bláu Tbesalafjalla.
Að lokum Sidi-bel-Abbes!
Hægt og gætiléga seig eimlestin inn á
járnbraufarstöðina, sem þó var mann-
laus að kalla. Að eins nokkrir verka-
menn gengu þar fram og aftur. Himin-
inn var heiður og blár. Obuviðar- og
pálmatré teigðu böfuð sín tigulega upp í
heiðtærl loftið, og í fjarska giampaði á
gráa steinveggi hins rambygðá vígis.
— Sidi-bel-Abbes, var brópað bárri
og hvellri röddu.
Kvnlegár hugrenningar söttu Max
Doran beim. Honum virtist, sem nú stæði
hann á krossgötum lifs síns. og að ör-
lögin befðu leilt för bans til þessa stað-
ar, þar sem að nýr viðburðarikur kafli
ætti að byrfii í lífssögu bans.
Ivona i'ranska bnelleikamannsins bafði
vakið eigi alllitla athygli meðal þeirra, seni
smám saman böfðu safnast saman á
brautarstöðina. En það var ekki bnéf-
leikamaðurinn einn, sem liugir mannii,

\