Vísir - 09.01.1920, Blaðsíða 3

SlSIR

Yfir 200 nýir talsimanotendur fá
líú á næstunni samband vifi nýju
mii5stö«ina (miiSstöi5 B). Fyrst
veröa þeir settir i samband, sem áö-
ur höföu B númer í gamla mi'ð
stöðvarborðinu, og sí'öan nýju not-
endurnir. Þeir fyrstu hafa veriS
settir í miSstöð B í dag og verSur
daglega bætt viS fleirum svo fljótt
sem þvi verSur viS komiS, þar til
borSiS verSur fult.
Öll talsímanúmer undir 800 eru
i miSstöð A og öll númer yfir 80.1
eru í iniðstöS B. Af þvi aS miS-
stöSvamar eru tvær, verSur talsima-
notandi í miSstöS A, sem vill fá
samband viS númer í miðstöS B,
fyrst aS biSja um miSstöS B og
fyrst þegar hún hefir svaraS : miS-
stöS B, nefnir hann númeriS, sem
hann ætlar aS fá. Notandi í miS-
stöö B, sem vill fá samband viS
múmer í miSstöð A fer aS þvert á
móti. T. d. ef númer 900 (í miS
stöS B) vill fá samband viS númer
600 (í miSstöð A), þá hringir núm-
er 900 upp og.biöur um miSstöö
A, og þegar hann er búinn aS fá
svar frá miSstöS A biSur hann run
ar. 600.
Sakir þess aS símaskráin 1920 er
enn ekki fullprentuð, þá verBur á
hverjum laugardegi auglýst í dag-
blöðum bæjarins númer og nöfn
nýju talsímanotendanna í miðstöS
B jafnóSum og þeim verSur bætt
rið, og geta þeir sem vilja kipt
þessar auglýsingar úr blööunum og
baft sér til minnis þar til sima-
skráin kemur út í lok þessa mán-
aSar.
Ekki mega menn búast við aS
aígreiöslan batni mikiS við þessa
breytingú, því aö þetta fyrirkomu •
lag léttir lítið á stúlkunum á gömlu
rniðstöSinni. Þær verða enn að af-
greiöa um 170 fleiri notendur en
Vasaljósloglljósgjafar
—6 mán. logtíni
Óheyrt ódýrt.
Versl. B. H. Bjarnason.
þær ættu aö gera, ef vel ætti aS
vera.
Þetta er að eins bráöabirgða
neyöarástand.
GóSri talsímaafgreiðslu meö ný-
tisku tækjum er ekki hægt aS koma
nér á fyr en bæjarsíminn fær betri
húsakynni.
Rvík 8. jan. 1920.
G. J. ó.
Simskeyti
fr* IréHarttara ftafa.
Khöfn 7. jan,
Þýskaland og Bretar.
Intransigeant hefir það eftir
Churchill, aö hagur álfunnar hljóti
aS versna, ef Þýskaland verð*
gjaldþrota. Hann segir, aö ekki
megi steypa Þýskalandi. ÞaS veröi
menn að játa, að þýska stjórnin
hafi samviskusamlega uppfylt frið-
arskilmálana.
Robert Cecil sagði í Leeds:
Þýskaland verbur aö takast i þjóB
bandalagið, svo aS friSur haldist.
I. O. O. F. 10x198)4 — O-

Ve'örið í dag.
Frost hér i morgun 8, 1 st., ísa-
firöi 8,5, Akureyri 11, ScySisfirS:
9,8, GrímsstöSum 16. Vestmanna-
eyjum 8,5 st.
Skiptapinn.
Leitinn eftir vélbátnum „Guð-
rúnu‘‘ hefir því miSur reynst á-
rangurslaus, svo að telja má von-
laust, aS hann komi fram úr þessu.
Þessir 4 menn voru á bátnum:
Júlíus SigurSsson, skipstjóri, frá
BygSarenda, Sigurður Jóhannes-
son. mótormaSur, frá Móakoti,
Sigurður Guðmundsson og Bene-
dikt SigurSsson.
Mk. „Jakob“
kom hingaS i gær frá Akureyri.
Gamla Bíó
sýnir nú í kvöld fyrsta og ann-
an káfla myndarinnar „Liberty“.
Mynd þessi er framúrskarandi ve!
leikin. Sérstaklega orusturnar í
iiinum klettóttu fjöllum Mexicó
Menn gætu ímyndað sér aö þeir
væru komnir í Marne-orustuna
frægu. x.
Trúlofun
sína opinberuöu á laugardaginn
ungfrú Pálína SigurSard.. Reyöar-
íirði og Jón Bjarnason, Vitastíg
*7-
Meiriháttar skemtun
er auglýst í BárubúS laugardags-
kvöld, sjá augl.
Nýja Bíó
i sýnir enn þá æfintýri Macisties.
Sú mynd hefir vakiö mikla að-
sókn, sem vonlegt cr, því leikur-
inn er framúrskarandi og svo ger
ir sá sköllótti ekki minsta lukku.
Y.
LátiM flugmaðnr.
Sir John Alcock, sá er flaug yf •
ir Atlantshaf í sumar (meS Sir
Arthur Brown), fórst af slysi í
Frakklandi 18. f. m. er hann var
á leiS til flugsýningar i París, einn
í flugvél. Hann mætti afskaplegu
ofviSri skamt frá Rúöuborg og sáu
menn til hans þegar veSrið kast-
aöi flugvélinni til jarSar. Hann
náSist úr brotinni flugvélinni meS
lífsmarki, en vaknaöi aldrei tí!
meSvitundar og dó þrenmr stund-
um síSar.
Bretar harma mjög örlög þessa
unga og víSfræga flugmanns og
lofa hugrekki hans, vitsmuni og
kurteisi. Hann vann varðlaun þau
(10000 pund sterl.), sem blaSið
„Daily Mail'* hét fyrir flug yfír
Atlantshaf. Einn þeirra manna,
sem meS honum var vestra, áður
nann lagöi af^taö í þá ferð, hefir
minst hans, sem hér segir:
„Eg var hjá honum þegar hann
lagSi af ’staS í AtlantshafsflugiS.
VeðriS var afskaplega óhentugt ti'
flugferða: þoka, stormur og regn,
en þaS raskaði ekki rósemi AI-
cocks né félaga hans Sir Arthur
W. Brown, sem meö honum flaug.
Honum virtist nærri því þykja
betur, hvað illa horfðist á um för
hans. Og svo lagði hann af stað
: þessa miklu flugför, aö hann
haföi ekki sofiö nema 12 klukku-
stundir undanfarna 2 sólarhringa.
Hann haföi snemma orð á sér
íyrir vandvirkni og varð foringi
í breska flugliSinu 1914, og síöar
kennari i fluglist. Hann var send-
ur til Balkan og varð fyrstur
manna til að varpa sprengikúlum
úr flugvél á Konstantínópel. Tyrk-
81
beindust að, því að út úr eimlestinni kom
einkennilega mislitur fjöldi fólks, sem ó-
sjálfrátt dró að sér athygli áhorfendanna.
pnð var fólk af öllum hugsanlegum þjóð-
flokkum, ólíkt og sundurleilt, en sem
hafði þó eitt sameiginlegt: raunalegt og
fátaeklegt útlit. Sumir voru aldurhnignir,
aðrir ungir. peir voru um þrjátíu talsins.
þ»að voru hermenn, sem voru á leið til
hinna einkennilegu hersveita í Sidi-bel-
Abbes. Ahorfendumir störðu gapandi og
gónandí, á þessa einkennilegu meim, á
meðan einkennisklæddur undirliðsfor-
ingi skipaði þessum óhreinu vesalingum
1 fylkingu.
Max fann til sárrar meðaumkunar
með þessum mönnum, sem að margir
hverjir litu út fyrir að hafa einhvem tíma
séð aðra bjartari og fegurri daga, en sem
orðið hefðu grimmum örlaganomum að
bráð. Aðrir líktust líka þjófum og rsen-
ingjum.
Snögglega sneri einn þeirra sér við
hár, beinvaxinn, ungur maður, — og
starði á Söndu og Max.
— Hverrar þjóðar skyldi þessi ókunni
maður vera, spurði Max sjálfan sig. Ef
til vill var það aðalsmaður, ef til vill
bóndi — það Var óráðaröcg gáta. Að
minsta kosti hafði hann eitthvað það við
82
sig, sem allir hlutu að taka eftir. Hann
var klæddur svörtum fötum, með linan
flókahatt á höfði. Max sýndist helst að
gegnunx rykið sæi liann glitra á gljáskó.
Hann var dökkur yfirlitum, andlitsdrætt-
irnir fingerðir og reglulegir. Augun, sem
lágu einlæglega, voru dökk, og likast
því, sem þau vörpuðu eldingum. pessi
augu beindust snöggvast að Max. Andlitið
og augnaráðið var ógleymanlegt. Max
virtist helst að hann geta lesið átakanlega
bón út úr þessum svip. pað Kostaði Max
mikla áreynslu að ganga ekki til móts
við þeima ókunna mann og spyrja: Hvers
óskið þér að eg geri fyrir yður? pessi
einkennilegi maðm’ hafði líka áhrif á
Söndu. Max heyrði hana tauta fyrir munni
sér: Vesalings, vesalings maður. Hvílík
augu.
Enginn yfirgaf brautai'stöðina fyr en
undirforinginn hafði kallað upp öll nöfn-
in, og haldið af stað með flokk sinn.
Max var i þann veginn að halda af stað
með Söndu, þegar hópur liðsforingja, sem
staðið höfðu í einu homi stöðvarinnar,
gengu þar fram hjá. Ósjálfrátt viku menn
til hliðar, og Max og Sanda voru neydd
til að gera slíkt hið sama.
Liðsforingjamir, sem komið höfðu auga
á Söndu, litu til hennar, sýnilega hrifnir
af fegurð hennar. Sjálf var hún svo önn-
um kafin við að virða þetta undarlega
fólk fyrir sér, að hún tók ekki eftir liðs-
foringjunum. En Max varð þess var, og
lell það illa, liennar vegna. Hann var rétt
að því kominn að hvísla að henni: Við
skulum flýta okkur héðan, þegar hann
alt í einu rak upp veikt undrunaróp, stóð
grafkyr og starði galopnum augum á grá-
hærðan, nauðrakaðan, meðalháan mann
í liðsforingjabúningi, sem sýnilega fullur
undrunar hafði staðnæmst fyrir framan
Söndu. Hinir liðsforingjamir höfðu — þar
sem þeim virtist hér eitthvað vera að ske,
sem þá ekki varðaði — kurteislega haldið
áfram leiðar sinnar.
Max skildi brátt hvemig i öllu lá. )?að
sem einmitt ekki m á 11 i fyrir koma,
hafði nú skeð.
Sanda hafði hér, algerlega henni að
óvörum, hitt föður sinn.
IX.
Liðsforinginn
Öll áform Söndu voru nú skyndilega að
engu orðin. Hún og faðir hennar, sem hún
hafði vonað að vinna með slægð sinni,
hittust nú báðum að óvörum á jámbraut-
arstöðinni. J>að,hversu Sanda var lik móð-