Vísir - 28.01.1920, Side 3

VISÍR
ii-á, Galtafelli: betur en hann opin-
'éerlega ? En Bjarni hefir eigi aS
■tá»s veriö þeini einstöku útvöldu
trúr, heldur öllmn þeiin. sem hafa
sýnt verúleika a þessu sviöi. Bjarni
vill hvorlci láta kvelja úr sér líf-
með nápinuskap, né kvelja þaf)
úr öörurn. Dómur sögunnar kem-
tir eftir dóm samtíöarmanna hans,
sem telja honurn þetta mest til á-
»selis, og eflaust mun sá dómur
tiá honum þökk fyrir þaö, aö hann
íbeFir firt þjóöina grandi góðra
iwannsefna, seni framtíSin mun
liata í hávegum. Festa Bjarna og
einurö hefir aldrei lent með hann
i ógöngur ; síSan hann varð stjórn-
teálamaöur hefir hann aldrei þok-
hársbreidd frá þvi. sem hann
áleit rétt vera.
Hann var einn al aðalhvata-
*onnam stúdentafánans svo-
■efnda : þá varS „höfSmgjunum"
■vörgum skemt, þvi þeirri öldruðu
sveit fanst hann fara of geist.
Bjarni var ekki á leið til grarar.
Iseldur yfir í framtíöarlöndin, því
frami og gengi íslands hefir ver-
ttS honum alt.
Hann var ekki í hávegum hafö-
ur fyrir 8 árum sumstaöar úti á
hmdsbygöitmi bláhvíti fáninn.
Sveitarhöfðmgjarnir virtu hann
svona álíka og vasaklút, eöa jafn-
vel ekki svo mikils, þeír sem mikiö
þurftu á vasalclút að halda og tóku
í nefiö! En þci að þeir vírtu lítils
fyrirltoöa fullveldis vors, þá mtimi
þeir nú sjá stnar yfirsjönir og
kannast viö aö þeiin hefir skjöpl-
sýn.
Bjarni ætti aö veröa sjálfkjör-
á*w í kjördæmi hans, því þjóöin
f»rí atv eiga hantr vísan á þing á
■æstu árum. Hann veröur aldrei
keyptur meö miljónum erlendm
a«*félaga. — fossafelaga eða awn-
A. V. Tulinins.
Brona og Lífstryggingar.
Skólastræti 4. — Talsími 264.
Skrifstofutími kl. 11-1 og .2-5%
Sjálfur venjulega við 4%—5%.
Frakkaeini svört,
og fataefni blá og mislit, góð og
ódýr föt saumuð á stnttum tlma
á Laugaveg 32 B.
fötðsteinn Eyjólfsson.
J. Sckauoig
Ö. Farimagsg* 42 Kaupmb.
selur allsk. legHteina,
Aðalumboð fyrir ísland;
GnnMld Thorsteinsson
Suðurgötu 5 Beykjavik
ara. til að ofra landsheill á blót-
-talli auðguðsins. Hann er nauð-
synlegur vörður þess unga, ó-
reynda fullveldis. Bjami gengur
aldrei á mála hjá órétti og ósann-
sögli eða lymsku og pretturn —
hver sem í hlut á. Hann er öll-
um þingmönnum vararí um sig og
rökfimari. Hann hugsar rétrog vill
vel. Þeir eru til sem fíflast nú í ís-
lenskum stjórnmálum, og kalla
Bjarna fífl og vilja auðvitað „fífl-
ið“ af þingbekknum. En „sam-
vinnustefnan“ í því unga íslenska
ríki er ekkert fíflskaparmál, og
hún mun eigi leggja þeim liðsyrði,
sem svona láta.
Merkustu kjósendur landsins
eru þeir, sem senda þangað merk-
asta þingmanninn! Heill sé Dala-
inönnum fyrir að þeir kusu hann
nú qg munu kjósa hann frantveg-
is, meðan þess er kostur!
Fjallabúi
SILD og SMOKIUR til beitn
írá íshúsiun „JÖKULL“ á isaiirði er tll söiu
i íshÚBumim hjer HERDUBREID og ÍSBlRNíNUM.
Rvík 12/i 1920.
SK. EINARSSON, Vestargötu 14 B.
SnlmHBáir Asbjörnsson
Sími 55 5. — Laugaveg 1.
Landsins besta úrval af raxnmalistum. — Myndir innramm
aðar f ljótt og vel. — Hvergi eins ó d ý r t.
Opinbert uppboð
verður halðið við Njálsgötn 13, föstuðaginn 30. janúar a. k.
kl. 1 e. h. og þar selt: Kartöflur, laukur, vindlar, tóbak
öl o. m. fl.
[Bæjarfógetinn i Keykjavik, 26. jan. 1920.
Jóh. Jóhannesson.
1/tboö*
Tilboð óskast i byggingu ibéöarhúss viö Elliðaérnar fyrir hiua
fyrírlmguðu rafveitu Reykjavíkur, Lýsingu, uppdrátt og vitboðe-
■kilmála geta þeir, tem óska, fengið á skrifstofu rafveitunnar. Lauf-
ásveg 16. Tilboöin verða að vera afhent skrifstofunui innan 8.
febrúar 1920.
120
sona sinna. j?að var engin nauðsyn á því
að hann léti þess getið að hann væri Hol-
lendingur. Fjórtán ár hefi eg nú dval-
ið i hersveít þessari. Eg hefi verið í Mada-
j gaskar og Tonkin. Alstaðar hefi eg verið
öðruiii fremri hvað málakunnáttu suertir,
sem er raunar eðlilegt. því að eg hefi
áður verið túlkur. En ef þú lalar ellefu
tungumál, þá erl þú mér nieiri. Eg tala
jafn mörg mál og fingur rnínir eru
margir.
— pú kant þá sex málum fleira en eg,
svaraðí Max og brosti. og mn leið hurfu
afbrýðishrukkurnar af enni Hollendings-
ins. i
Enn þá einn, sem hefir ástæðu til
að Hta stórt á sig, . sagði maður eiim
kringluleitur, sejn spurt hafði Max, hvorl
— Viola notre joli heros, Pelle.
— Ouatro oyes (augun fjögur), bætti
apánverji einn við. — Pabbi gamli, von
L«ío, gat sigrað hann i tungumálum.
"Augun fjögur“ sigra hann mcð hnef-
•num.
Nú kom maður einn i augsýn, sem helst
>wætti kalla að hefði hundssvip, meðal-
kár, beinamikill og með kraftalega hand-
k^ggi. Maður þessi gekk letilega í áttina
121
lil „les blues“. Audlil þessa maims var
svo ugalega ófrítt, að Max gat ekki var-
ist að stara á það með skelfingu. Nef og
iiuumur voru hálf sundurtætt, svo að stöð-
ugt skein í geigvænlegar vigtennur. K jálk-
arnir voru breiðir og dýrslegir. ennið
geyslstórl, augabrúnirnar shitandi og
loðnar, augun lágu innarlega, og i enn-
inu voru téær holur. sem helst líktust
augum.
Guð minn góður. lautaði Max.
Hoilendingurinn rak upp hlátur.
— pú erl enginii Frakki, drengur miim,
sagði liann háum róini. Nú höfum við
reynt het juna. Farðu burtu Pille minn. pú
hræðir breska drenginn cða ef lii vill er
liann Yanke.
Max var að því koiniim að svara í sama
tón, en stilti sig samt. Svo þessi agalegi
maður var Pelle, mesti hnefaleikama'öur
liðsveitarinnar, sem nú átti að heyja hnef-
leika einvigi við Frakkami, seni verið hafði
Max samlesta.
Orð Hollendingsins ollu almennuin
hlátri. Aðeins Pelle hló ekki. Með löngum
skrefum slikaði hanu i áttina til nýlið-
ans, og stansaði skyndilega framini fyrir
honum. Allir stóðu á öndinni. Hver og einn
einasfi óskaði að' undirforingiimkæini ekki
122
næstu fimm inínútur, til þess að gæta
lamba sinnna: nýliðanna. Mikið gat skeð á
finun mínútum. pað var hatgt að bíða ó-
sigur og vhma sigur.
„Ouartro oyes“ viku ekki af Max. sein
a ðgali honum i sömil mynt með sínurn
augum , i
Pelle var ekki aðeins agalegm- og Ijót-
ui' útlits, hann var einnig all digur og ;jöt-
unlegur. Brjóst og herðar voru með af-
brigðum þi-ekleg, hálsinn stuttur og sver,
handleggirnir langir og vöðvamiklir, en
fótleggirnir tiltölulega stuttir. Max virtist
hann helst líkjast Gorilla apa.
pér sýnist eg víst ekkert fallegur álit-
um. ruindi í hnefaleikamanninum. Max
hrökk við. Framburðurinn sagði til sín.
Pelle var Englendingur.
— Mér þykir slæuit. hafi eg reitt yður
tii reiði. sagði Max með málrómi, sem
benti á, að hann væri reiðubúinn til als.
petta er engin afsökun, hrópaði
Pelle. Horfðu ekki svona á mig eins og
naut á nývirki. pér veitir vísl ekki af að
liðsveitin kenni þér mannasiði.
— LeyfisJ kettinum að tita á konginn,
sagði nýliðinn. Og hvað mannasiðum
viðkemur. líst mér þú sist fær lil að' kenna
slíkt.