Vísir - 22.07.1920, Blaðsíða 3

VI3IR
laupmenn og kaupfélög
ft bestan og ódýrastán brjóstsykur frá hinni al-
þektu íslensku Yerksmiðju
Magn. Blöndahl Lækjargötn 6 B, Reykjavik
Simi 31. Símneíni „Candy"
Fernis Blýkvita
Saumur og Gaddavir
fæst bjá Nic. Bjamasoii.
vantar nú þegar til að ganga um beina á kaffihúsi. A. v. á.
öanskir skátar í Lundúnum.
í dag legg ja 50 danskir skátar
•tkf- stað frá Kaupmannahöfn til
Lundúna á alþjóðaskátamót,
sem þar verður haldið.
-x—
•íslendingar!
Heyriö kvartanir og óp landa
v'orra og ástvina, fariganna í Rúss-
'andi. Síberiu og Turkestan, þeir
rirópa til okkar,: „Hver einasti
fangi hatar Síberíu og bölvar þeim
forlögum. sem halda horium þar.
Hafi'S þiS alveg gleymt okkur eSa
eigum viS aS vera hér i æfilangri
útlegö ?
„HugsiS ykkur bræöur ykkar
iiggjandi dauSvoná á frosinni jörS-
unni. ráSþrota lækna án lyfja eða
iapkningátækja, hungraSa vonlausa
‘menn. Þetta er þaS sem sjúkir
Jandar ykkar verSa viS aS búa.
HugsiS ykkur vonlausa heimþrá,
sem lamar oss alla audlcga og lík-
amlega.
„Þi'S, ættinenni fanganna, verSiS
aS vekja Evrópu til meSvitundar
um liina ómannúSlegu meSferS á
þúsundum manna.“
íslendingar!
LátiS neySaröp íanganna endur-
hljóma í hjörtum ySar. SýniS okk-
ur aS þiS finniS til meS þeim og
ætthiennum þeirra, sem þeir hrópa
til.
ViS ástvinir herfariganna ásamt
öllum austurrískum konum, biSjum
ykkur um hjálp. — ÞiS, sem hafiS
veriS svo lánsamir. aS sleppa viS
hörmungar stríSsins, hjálpiS okk-
ur, sendiS okkur peninga til heim-
íerSar ástvina okkar, svo takast
mætti aS bjarga þeitft föngum sem
enn eru á , lífi.
Konur í heimflutningsnefnd
Austurísku herfanganna.
Ávarp þetta og hjálparbeiöni var
sent dönskum konum. sem aítur
hafa sent þaS út um löndiri og
biSja góSa menn um hjálp handa
þessum hágstöddu vesalingum
Fáum er víst kunnugt um, aS
enn eru hundruS þúsunda fanga í
Rússlandi og Síberíu, sem ekki
komast heini. vegna óeirSa í land-
inu og ílutningateppu. Flestir
þessir fangar hafa nú i sex vetur
átt viS hinar ógurlegustu hörm-
ungar aS búa í fangelsunum i Sí-
beríu; og af þessum föngum eru
iull 90% austurrískir og ung-
verskir.
ViS undirrituS skorum því hér
I
meS á alla góSa menn og konur
aS hjálpa hinum óhamingjusömu
föngum aS komast heim.
Látuiri þá ekki þurfa aS sjá sjö-
unda veturinn í kulda og auSn Sí-
beríu.
Bankarnir taka fúslega viS sam-
skotafé.
Reykjavik, 4. júlí 1920.
Jón Helgason, biskup. L. Kaaber.
Georgia Björnsson. Har. Níelsson.
Sighvatur Bjarnason. Carl Olsen.
Benedikt Sveinsson.
Ragnhildur Pétursdóttir.
Steinunn H. Bjamason.
Kristín B. Símonarson.
Önnur hlöS eru vinsamlegast
beSin aS flytja þetta ávarp.
lYBPfisteinap
nýkomnir til
Slippiélagsins.
Laukur
nýkominn í versl.
K E X
óg
K ö K U R.
stærst úrval í
versl. VÍSIR.
. — MeS mestu áuægju, svaraSi hún og stóS
á fætur.
Þegar þau gengu framhj.á Beatrix, sendi hún
Franklín liáSslegt bros. Honoría kiptist viö.
er hún varS ]iess vör, og Franklín átti örðugt
meS aS stilla sig.
Hann heyrSi aS Mrs. Larpent jánkaSi þessu,
1 og Beatrix sagði um leiS:
— já, hann er mjög laglegur.
Iiamingjan mátti vita, aS þessi unga stúlka
var alt af jafn ósvifin.
Honoría þagSi þangaS til þau voru kömin
talsvert á burt frá þessum glaSværa hóp. Þá
stansaSi hún snögglega.
— Eg ætla aS segja ySur frá merkilegu
bréfi, sem nýlega hefir borist mér í hendur.
Um leiS tók hún bréf út úr umslagi. og las
þaS í heyranda hljóSi.
. Kæra Mrs. Vanderdyke!
Eg hefi nýlega fengiS símskeýti frá viS-
frægn leikfélagi í Los Angelos, þar setn mér
er hoSin allmikil fjárupphæS, cf cg leiki þai
eitt hlutverk. Eins og þér heyriS af Jiessu,
er eg allmjög eftirsóttur. svo eg hefi vart
thna til aS skrifa þessar línur, því nú er eg
aS leggja af staS til Nevv York. Mér ]iykir
leiSinlegt, áS geta ekki komiS til ykkar. En
þér getiS vafalaust fengiS einhvern í mirin
staS, þó hæpiS verSi, aS hann ynni hlutverkiS
eins vel af hendi. Svo þakka eg innilega fyrir
alla auSsýnda velvild og' vináttu. Lauria mun
eg engra krefjast fyrir æfingárnar.
YSar meS virSingu
Brian Young.
— Eg verS aS segja, aS þetta er meira
en lítiS ósvifiS, mælti Franklin.
ÞaS finst mér líka. Og sjáiS þér til.
Þessi maSur er varla seiídibréfsfær. ÞaS má
mikiS vera, ef allir leikarar eru jafn illa upp
aldir, eins og þessi.
— Því trpi eg tæplega.' En hvaS skal nú
til varnar verSa?
Honoría ypti öxlum.
— Eftir aS hafa ráSfært mig viS bróSur
minn, sem hefir raunar engaun áhuga á þessu
máli, hefi eg og tengdamóSir ySar koinist aS
þeirri niSurstöSu, aS best myndi aö hætta al-
gcrlegá viS lciksýninguna. Auk jiess íinst okk-
ur þaS ráSlegast, aS þiS Beatrix fariö lii'S
allra bráSasta í eitthvert ferSalag.
— BrúSkaupsferS ? spurSi Franklín ósjálf-
rátt.
— Einmitt þaS, sagSi Honoría og brosti.
Af því aS þiS liafiS brotiS í bága viS siSi
okkar og venjur, meS ]>vi aS gifta ykktir
svona í kyrþey, ættuS þiS aS bæta litillega
fyrir brot ykkar, meS ]>vi aS takast brúS-
kaupsferS á heridur, svo aS menn sjái þaS
svart á hvítu, aS þiS séuS hjón. HvaS segiS
]iér um þetta, herra minn?
Franklín reyndi aS draga dul á ákafa sinr.
ÞaS var hans heitasta ósk, aS fá Bcatrix
meS á lystiskip sitt. ÞaS myndi ef lil vill
gefa honum tækifæri til þess aS vinria hjarta
hennar. Og þaS myndi verða jiungt á met-
unum, aS nauSsyn væri aS villa Yorlc sýn.
Ef aS ySur virSist þaS réttast. er eg
reiðubúinn aö fylgja ráSum vöaf. svaraði
hann.
— ÞaS var Ijómandi fallega gert af ySur.
kYanklín lineigSi sig kurteislega. En af því
aö hann var alls ekki veraldarvanur, og haföi
lítt umgengist samkvæmisfólk. hafði hann
engiri hrósyrSi á reiSum höndum, sem þó ó-
neitanlega hefSi veriS best viSeigandi.
Sólin var aS hverfa niSur viö vatnsflötinn.
Loftiö var alt gullroöiS. GlaSvær hróp hevrS-
ust neSan úr garSirium. Unga fólkiS lék á
alls oddi. Blómaanganin fylti loftiS, svo unun.
var aS teiga þaS aS sér.
Eg veit ekki, hvaS Beatrix segir um
þettá, sag'öi Franklin.
Honoría hló kánkvíslega.
— Eg hefi ekki gleymt því, aS Beatrix er
nú gift, og hefir því rétt á því aS hafa sþoS-
tm í þessu máli, svaraSi hún.
— Nei, því verSur ekki svo au'Sveldlega
gleymt.
Þau hlogu bæði.
Þá geröi Honoria nokkuS, sem aS mörinum
hefSi vart: til hugar komiS, aS þessi hvít-
hæröa, tígulega kona myridi gera. Hún færSi
sig alveg aS Franklin, horfSi í' augu hans og
sagöi:
— AS svo stöddu munuS þér vart verSa
]>ess varir, aS Beatrix sé kvenmaSur. Og hún
viröist tæplega hafa hugniynd um þaS sjálf
enn ])á. ÞaS verSur ekki fyr en þér hafiS leitt
herini það fyrir sjónir, aS hingaS til hafi hún
lifaS í rangri hugmynd um sjálfa sig og aSra,
ekki fyr en þér kenniö henni aS hlýSa. Þegar
sú stund kemur — ef hún |)á nokkru sinni
kemur — mun eg stórlega hrósa happi. Þvi
áreiSanlegt er. aS Beatrix er bæSi yridislegur
og góSur kvenmaSur, ef aS hún aS eins lærir
aS þekkja sinn vitjunartíma,