Vísir - 17.02.1921, Blaðsíða 3

Fataefni.
Vér seljum nokkuö af dreugjafataefnum
(bómull) meö 4O°|0 afsl. Notiö tækifærið
Kanpfélag ReykTikinga
Laugaveg 22. Simi 7 2 8.
>ví. Er eg hafSi rætt máliS nokk-
uS viS framkvæmdarstjórann, baS
sann mig aS koma seinna og finna
sig og tala nánara um þetta.
paS eru rakalaus ósannindi hjá
pórSi, aS okkur hafi komíS saman
um aS gera tilboS um aS losa skip-
»S í akkorSsvinnu, og aS Richard
Xhors hafi látiS okkur hafa þaS
íyrir kr. 9.50 fyrir tonniS. A5
pörSur fer hér meS rangt mál, sýn-
ir best þaS, aS hann segir, aS eítir
aS viS (hann og eg) áttum aS hafa
fengiS ]?etta afgert viS Rich. Thors
hafi komiS lægra tilboS um losun-
ina og þá hafi eg helst viljaS hætta!
Heldur nú pórSur í sinni einfeldni,
aS nokkur maSur trúi því, aS ef
Kveldúlfur á 'cmnaS borS hefSi vér-
iS búinn aS gera viS mig bindandi
samning um losunina á saltinu, aS
félagiS hefSi' rift ]?eim samtiingi,
]?ótt Pétur eSa Páll kæmi og segS-
ist geta leyst verkiS af hendi fyrir
lægra verS ? Eg get fullvissaS pórS
um, aS Kveldúlfur hagar sér ekki
}?annig sem vinnuveitandi, ]?ótt
pórSi finnist þaS gott og blessaS.
En af þessu má ráSa, hvernig
pórSur mundi haga sér ef hann
einhvern tíma kæmist svo langt aS
verSa atvinnuveitandi.
Nú, eftir nokkra umhugsun, tók
-eg svo aS mér losunina á saltinu
fyrir Kveldúlf einn og keyrsluna
einnig, án þess aS nokkurn tíma
kæmi til orSa, aS pórSur væri meS
mér. Eg skal geta þess, aS hann
vildi aldrei taka aS sér annaS en
feeyrsluna. SíSan tók eg aS undir-
búa losunina og mintist pórSur ekki
einu orSi á, aS hann skoSaSi sig
sem félaga minn, enda mundi eg
fljótt hafa leiSrétt J?ann misskiln-
ing hans. Hins vegar falaSist hann
eftir atvinnu fyrir sig og hesta sína
viS losunina og ]?a5 fékk hann. Eg
gerSi svo upp viS hann aS vinn-
unni lokinni, sem aSra verkamenn
mína, og hreyfSi hann þá heldur
engum mótmælum eSa gerSi kröfu
til frekara. paS er fyrst nokkru
seinna, aS hann kemur heim til mín
snemma morguns og fer aS tala
utan aS því, aS hann eigi nú eigin-
lega hjá mér peninga. Fyrir hvaS?
Jú, þátt í ágóSanum! Eg sagSi
honum, sem og rétt var, aS eg hefSi
einn tekiS aS mér akkorSiS og hann
væri búinn aS fá vinnu sína greidda.
Eftir endalausa þvælu frá hans
hálfu, fór hann loks fram á, aS fá
þó aS minsta kosti einhverja þókn-
un fyrir aS hann hefSi þó veriS
meS mér, er viS töluSum viS Rich.
Thors!! pá fanst mér vitleysa hans
vera orSin svo mögnuS, aS eg
beiddi hann blessaSan aS fara.
paS segir sig sjálft, að eg hefi
aldrei komiS til pórSar og beSiS
hann aS leyna því, aS hann væri
meS mér í akkorSinu. Ef hann seg-
ir þetta ekki móti betri vitund, þá
hefir hann sennilega dreymt þaS!
Af framanrituSu sést, að eg hefi
! aldrei tekiS pórS í félag meS mér,
| aS Kveldúlfur hefir faliS mér en
J e/f/fi honum aS losa saltskipiS og
; koma því í hús og að hann Vann
hjá mér verk þetta sem hver annar
verkamaSur.
Eg þykist nú hafa orSiS viS
beiSni pórSar aS segja til, hvort .
saga hans væri rétt eSa ekki, en
ekki á eg sök á því, þótt hann nú I
standi uppi sem hafandi fariS meS
fleipur og ósannindi. petta ætti áS 1
verSa til þess aS kenna honum aS, I
taka ekki slík gönuhlaup oftar, þótt J
hann hafi grun um, aS einhver hafi
ofan í sig annar en hann, en pórS-
ur virSist heyra til þeim, sem þola
ekki slíkt án þess aS hlaupa af
staS meS róg og ranghermi. Eg
vissi ekki fyr en pórSur virSist ná-
skyldur þessum mönnum, en ekfei
hefir hann í mínum augum' vaxjS
viS þá frændsemi.
Reykjavík, 11. febr. 1921.
,* Sveinn Jónsson.
Störgjatir.
Rockefeller, yngri, sonur stein-
olíukonungsins alkunna, hefir ný-
skeð gefið eina miljón dollara í
hjálparsjóð sem kendur er vi'S Her-
bert Hoovér, og varið verður til
aö líkna öreigabörnum í Miö-Ev-
rópu og Kinverjum þeim, sem
hungursneyS' sverfur aS.
Auk þessarar miklu gjafar, hafa
miljónir barna í Bandaríkjunum
haft samtök til þess að neita sér
um eina máltíð, og gefið andvirð-
ið í Hoovers-sjóíSinn. Þá hafa
bændur í vesturfylkjum Bandaríkj-
anna samþykt að gefa 15 miljónir
kornmæla (bushels) í þenna sjóð.
Einnig hefir Hoover farið þess á
leit við kornmylnueigendur, a‘S þeir
greiði fyrir mölun kornsiils.
Nýbirtar hagskýrslur bera það
meS sér, að BandarikjaþjótSin he/fir
gefið 2400 miljónir dollara hingað
til álfunnar síðan 1914. Þessar gjaf-
ir hafa gefendur látið af hendi
I rakna ótilkvaddir, og allra stétta
! menn lagt sinn skerf til þeirra.
Tap á járnbrautum. vi
Breska stjórnin tapaSi 25 miljón-
um sterlingspunda á rekstri jám-
brauta á Bretlandi á 8 mánuSum
1920, og er búist viS, aS árs-tapið
verSi um 35 miljónir st.pd., en þaS
er meira en 10 milj. um fram á-
ætlaS tap.
Binþykka stúlkan. 87
Hún leit til hans og brá fyrir í
svipnutn neista af fornri meinfýsi:
„Eruð ]>ér hér þess vegna, herra
Moore?"
„Eg? Nei-ó-nei!“ svaraði hann
og vottaði fyrir brosi á andlitinu.
„Eg er hér vegna þess að — eg
veit varla, hvað eg á að segia. F.in-
hvers staðar verða vondir \aS
vera!“
„Ekki verður því andmælt,"
sagSi hún; því næst hallaðist hún
aftur á bak og stundi viS, eins og
samræöan hefSi þreytt hana. þó
aS stutt væri.
Hann var þesslegur sem honum
fyndist hann hafa gert sig sekan
um óverjandi ónærgætni viS hjma
og hörfaöi ofurlitið undan. ,,Eg er
hræddur um, aö systir vSar sé
mjög máttfarin enn,“ sagSi hann
við PhiHppu.
„OfurlítiS," svaraSi Philippa
skýrum rómi. „En henni fer dag-
hatnandi. Hún er ekki jafnmátt-
farin eins og hún var.“
„Er það svo?“ sagSi hann og
leit til Carrie. „Hamingjan góöa!
Hún hlýtur að hafa veriS mjög
veik.,‘ Hann talaði lágt, og samúð
hans var auðheyrð í málrótninum.
Carrie leit brosandi um wxl.
„Þér megiö ekki láta systur mína
skrökva aS ySur, herra Moore,"
sagSi hún. „Hún er aSi segja ySur,
aS eg sé mesti aumingi, en það
er ekki satt. Þctta er ekkert nema
rppgerS. ÞaS er ekki fátíöur sjítk-
dóntur, sent þjáir tnig. Þér HafiS
ef til vill hevrt þa‘S.“
,,Nei.“ sagöi hann mjög hug-
fanginn og ætlaði aö ganga 'til
hennar. ..TTvaö gcngur aS ySur?“
„i.cti,“ svaraöi Carric liátíSlega,
Þaö hýrnaöi yfir honum.
„YSur 1cttir,“ sagöi Carrie og
brá fyrir sig glettni fvrri daga.
„Nú. hvaS datt vður i hug cg ætl-
sííSi að' segja ?“
„Eg,“ -— hann gáSi ckki, ltverjtt
hann svaraöi — „eg hélt þér uutnd-
ttS segja tæring,'1 sagði hann og
stó'S á öndinni.
TTún h.1ó viS. „Eg er hraust fyr-
ir brjósti cins og drcngurinn
þarna," sagöi Carric og benti á
drenghnokka. sem stóö hrópandi á
strandgaröinunt.
Hann horfði á hvita, granna
hönd hennar, meSan hún dró hana
undir ábreiðuna, sem hún hafði
yíir sér. „T'aö þvkir mér mjög
vænt um að heyra. En, engu að
síður veröiö þér aS fara varlega.“
í'egar þatt liöfSti enn talast við
nokkur augnablik, sýndi Gerald
Moore á sér fararsnTS. Hann
kvaddi frú Harrington og Phil-
ippu meö handabandi, en meS ])ví
aö Carrie rétti honum ekki hönd
sína að fyrra bragöi, kvaddi hann
hana nteS því aö taka ofan hattinn.
„Ef bjóða mætti þér te meö ó-
brotnu brauði, herra Moore, þá
gerStt svo vel aS heimsækja okk-
ur,“ sagSi gamla konan. „Olckur
væri mikil ánægja í aS sjá þig.
ÞaS er í Rose Cottage. cins og þvt
veist."
„Þakka þér fyrir. Mér væri sönn
ánægja aS því. ÞaS er frentúr dattf-
legt hér. Mér þætti tnjög vænt ttm
aS mega koma,“ hatut lcit til
Carric — „ef cg gerði ykk'ttr ckki
ónæSi." ■
Carrie virtist ckki veita orðttm
hans: cftirtckt, cn frú llarrington
hcrti á honttm aö konta. llann lcit
einti sinni enn á hið fagra og föla
aúdlit Carric og hyarf frá þeini'
TTann gckk haegt eftir veginum.
lcit ti! jarðar og hcit á vörina;
cf Carric hefði scð augnaráð hans,
þá mttndi hún hafa hrokkið viS;
svo dapurlðgt var það og angist-
arfult. ÞaS var cngu Hkara, cn
alt i eintt hefði hitnaö í veðri, því
sS hann nam staöar, tók af sér
hattinn, ]terraSi svitann af enninu,
rendi sér niöur í kletlaskoru viS
veginn, og sat þar setn ekki sást
til hans, eins og hann væri ör-
rnagna af þreytu.
„Hamingjan góða!,‘ sagSi hatin.
„HvaS er eg aS gera? Eg hlýt'aS
vera vitstola, en hver getur viS
þetta ráöið ? Aumingja stúlkan !
Aumingja stúlkan! Eg get ekki
gleymt andliti hennar. Fagurt!
ÞaS er engils asýnd. Nei, meira
’en þaS! ÞaS er ásýnd fríörar
stúlku. er oröiö hefir fyrir grimmi-
legu ranglæti, scm hefir bugaö
hana. Gaman væri — svei! IivaS
varöar mig um það ? Hvernig gæti
þaö oröið mér til nokkurs? Og
þó veit hamingjan, eg vildi gefa'
ntikið til að mcga vcrja ævi minni
til þess að aftná raunasvipinn af
í.ndlit i hennar og kenna henni, að
lifiö er ])ess vert, að ])ví sé lifaS.
Nú sc eg haná fyrir mér. Gamla
konan bauð mér aö koma. Hvcrs
vcgna skyldi eg ekki þiggja það?
Mvcrs vcgna ætti eg aö forðast
liverja ánægjustund? Forsjónin
vcit, aö eg hefi þjáðst nóg! Hvcrs
vegna ætti eg ekki að fara þegar
i staö. ÞaS gétur engum gert mein
— alls engum! Eg veit, hvað eg
er rígbundinn! Veit, aS þessi fagra
stúlka getur aldrei orSiö mér neitt
og — og sú hugsun ætti aö vera
mér nægileg vörn. Vissulega er