Vísir - 03.03.1921, Síða 3

V V' s t W
Sildarmaismálið.
NitSurl.
pá vildi eg víkja nokkrum orSum
aS þeim ýmsu atriSum í greinar-
gerSinni, sem ekki standa í beinu
sambandi viS aðalkjarna frum-
varpsins.
peir vitna — höfundar frv. —
tif vinnubragSa og álits „sérfræS-
inga“ í matsmálinu, sem þe'tr hafi
átt kost á aS sjá og heyra, og til-
• nefna hr. Andreas Hövik. Já, svo
«r nú þaS. — ]7aS er alveg rétt,
þessi maSur hefir gott vit á síld, og
hann hefir gert á SiglufirSi alt, sem
þeír tilfæra, en þaS vill nú svo til,
aS eg þekki nú líka dálítiS til þessa
„sérfræ5ings“ þeirra. Eg var í sum-
ar matsmaSur á síldarsöltunarplássi
hr. Ole Tynes á SiglufirSi, og hafSi
daglega samvinnu viS þenna mann,
sem var þar umboSsmaSur fyrir
„Brödrene Ameln, Stockholm“, er
vitanlega áttu alla síld, er söltuS
var á því plássi, þó reþsturinn gengi
allur undir nafni hr. Tynes, og eg
þori óhikaS aS segja þaS, aS þess-
um ,,sérfræ8ingi“ þeirra myndi ekki
þykja neitt aS því, þó hann gæti
komiS íslensku síldarmati fyrir katt-
arnef, svo aS Svíar og aSrir útlend-
ingar gætu veriS sem einráSastir um
alt hér á landi, er aS síldveiSum og
síldarsölu lýtur.. Hann sagSi þaS
viS mig í haust áSur en viS skild-
um, o ghafSi oft sagt þaS áSur, aS
skilyrSi fyrir því, aS útlendingar
gætu rekið hér síldveiSar, væri það,
að ekki væri þrengdar aS neinu
leyti matsreglurnar, og ef einhvers
konar „monopol“ yrSi sett á síldar-
útflutning úr landinu, þá gerSu þeir
það alls ekki. Enn fremur get eg
staðhæft það, og skal standa viS
það, að þessum manni hepnaSist
þaS í sumar er leið, með því að
gefa yfirmatsmanninum á Siglufirði
rangar upplýsingar, aS flytja út
nokkur hundruð tunnur af „skúfl-
aðri“ ómetinni síld, sem ekki var
leyfilegt að flytja út. prátt fyrir
það, þó eg fyllilega viðurkenni
þekkingu þessa manns á síld og
síldarmati, þá held eg, að honum
sé ríþara í huga aS tryggja það, að
útlendingar geti veilt og selt — já,
— eg held alt, sem hægt er að selja
á erlendum markaSi af síld frá ís- !
landi, heldur en það, að síldveiðar !
verði tryggur framtíSar-atvinnuveg- j
ur fyrir íslendinga sjálfa.
pá ,,vitna“ höfundarnir í það,
að í Noregi sé síldarmat orSið svo
umfangslítið, að á aðalveiðistöðv- :
unum þremur, sem þeir nefna, sé
saltað svo nemi „mörgum hundr-
uðum þúsunda tunna" á hverjum
þeirra en þó séu þar ekki nema 2-4
matsmenn á hverjum stað. þ?etta
getur vel veriS rétt, en hér við er
það aS athuga, að síldin, sem sölt-
uð er á þessum stöðum, er alt ann-
arar iegundar en íslensk sumarsíld,
hún er miklu horaðri, mun ekki hafa
meira en 10—15% fitu, en sú sfld,
sem hér veiðist fyrir norðurlandi
hefir 20—25% fitu, og er því miklu
viðkvæmari og fljótari að eyði-
leggjast, og svo er einnig að öðru
leyti mjög ólíkt ástatt þar og hér,
því Norðmenn veiða mestmegnis að
vetrinum, um kaldasta tíma ársins,
en hér er veitt og saltað um há-
sumar, þegar stundum hefir verið
svo heitt, að alveg nþveidd síld
hefir eyðilagst í höndunum á manni.
Ekki neita eg því, að svo geti
verið, að matsgerðir norsku mats-
mannanna þyki eins tryggar eða
tryggari en íslensku matsvottorðin,
bæSi af því, hversu gerólíkt er ástatt
um norska og íslenska síld, og þá
Aðalfundur
BLaupféXags HeyKvimnga
verður haldinn i samkomuhúsi K. F. U. M laugarðaginn 6, þ. m.
og hefst kl. 7 e. m. — Dagskrá samkvæmt lundarboðinu.
Msatlð stundvíslega.
Stj örnln.
ekki síður af hinu, hvernig síldar- ;
matið hefir verið framkvæmt hér, ti!
þessa tíma, að vilja og með sam- J
þykk{ útgerðarmanna og framkv.- j
valdsins í landinu, og ekki myndi
það síður verSa svo framvegis, ef
frumvarp það, sem eg hefi ritað um
hér að framan, næði fram að ganga.
Eg vil annars, í sambandi við
það, sem eg mintist á hér á undan,
um fitumagn síldar, benda á það,
hvort ekki myndi ráðlegt að gera
matsmönnum að skyldu, að mæla
fitumagn þeirrar síldar, sem söltuð
er, og tilfæra það í matsvottorðun-
um, það er ekki talið einskisvert í
Noregi að mæla það, og þar hafa
verið til og eru sjálfsagt til enn þá
mjög einföld áhöld til þess, og er
mjög vandalítið að fara með þau.
í leiðarvísi, sem fylgir þeim, og
saminn er af Henrik Bull við
Fiskeri-Forsögsstationen í Bergen, j
er bent á þaS, hversu mikla þýð- |
ingu það geti haft í allri síldar-
verslun, að vita um fitumagnið og
tel eg líklegt, aS það geti einnig
haft þýðingu hér undir mörgum
kringumstæðum.
Með því að eg hefi áður í grein-
um, sem eg hefi skrifað í Vísi um
matsmálið, mörgum sinnum bent á
þaS, sem eg held að gera þurfi til
tryggingar matinu, þá skal eg ekki
fjölyrða um þaS að þessu sinni, en
óskast nú þegar eökum veikinda
armarar.
A- v. á.
að eins taka það fram, að eg óska
einkis fremur en að hinu háttvritá
Alþingi takist að fara þá leið í
þessu matsmáli, sem þjóðinni mætti
að gagni verða, því þess er full-
komin þörf, og að því ættu allir
góðir menn að vinna, en ekki að
koma þangað neinu því, sem getur
vilt þinginu sjón á málinu.
AS endingu vil eg benda á eitt
í sambandi við frumvarp þeirra
Siglfirðinganna.
í sama tbl. af „Fram“, sem
frumvarpið fyrst var birt í, er þnig-
málafundargerð, sem ber með sér,
að samþykt hefir verið á Siglufirði
meðal annars áskorun til þingsins
um að lögleiða ekkert, sem geti taf-
ið fyrir því, aS síldin komist sem
fyrst á markað, en mér er spurn:
Getur ekki einmitt þetta matskák,
sem getur eftir frúmvarpinu orðið
að gera þrisvar sinnum, einmitt orð-
ið til þess að t efja fx>rir því, að
síldin þomist á markaðinn? Eg held
það vissulega, að ógleymdu því, að
ætlast er til, að alt þetta kák fram-
kvæmi 6 menn á öllu landinu.
SigurSur Þorsteinsson.
Einþykka stúlkan. 97.
o.g málrómurinn var alvarlegur og
gleSisnauður — „og ert ein?“
„Já, al-ein,“ svaraði hún. „Eg er
•orðín leið á einverunni. Vi'ð skulum
ganga inn, Cecil.“
Tuttugasti og áttundi kapítuli.
Cíerald Moorc heyrði ekki votta
íyrir nokkurri ást í málrómi Ne-
villes lávarSar, þegar hánn talaði
við Zenóbíu, enda var þar um enga
ást að ræða.
Ef hann, liefði mátt ráða, ]>á
hefði hann kvatt England og slitið
stg frá allri hugsun um hjónaband,
þegar haím skildi við Carrie í Fern-
dale. Hjarta hans kól þaö kv'öld,
eða hún haföi hrifiö það og heimt
til sín og átti það eím.'þó að hann
he.fði heitið að ganga að eiga Zenó-
I>íu, eða Florenzu prinsessu, eins og
Irann hugði haná vera. F.n Ceeil
hafði erft hin’a ströngu réttlætistil-
finningu föðnr síns, og þegar
Carrie.. hafði sagt honum upp, þá
fanst hontun það siðferðileg skvlda
sín að bjóðast þeirri konu, sem
hatm hafði sært og liaft fyrir
rangri sök.F.n þegar hann gerði
það, sagði hann henni, að hann
gæti ekki gefist henni aí öllum
hug; hann sæi eftir stúlkunni, sem
hefði sagt honum upp og missir
hennar varpaði sorg og söknuði á
ævi hans. En Zenóbía hafði játaö
sig ánægða.
„Eg er ekki hrædd, Cecil." svar-
aöi hún með engilbrósi og hvíldi
á handlegg hans. „Eg ætla að vinna
þá ást aftur, sem þú harst (■inu
sinni ti1 min; eg ér ekki kviðin.“
Hann reyndi af alvöru og ein-
iægni að vekja hina fyrri ást sitta,
cn hún reis ekki úr rústum. líún
var dáin og grafin að eiltfu: sú
þrá sem lianit har til Carrie, kigð-
ist eins og skuggi á kynni hans og
Zenóhtu. Mikil hrevting varð á
sjálfum honum ; hann varð þögull
og áhyggjufullur. hafði af cngtt
ánægju og forðaðisí hvers konar
samkvæmi. Tímum santan sal h'ann
þögull og hugsandi, rifjaöi up]t
fyrir sér hinar fáu sæluvikur, setu
liann haföi lifaö itteö einþykku
stúlkunni, uns hún visaöi hotuunv
frá sér, særð en stolt.
Jarlinn og jarlsfrúin fetigu ekki
skilið, hvernig í þessu lá. Skýrtng
Cecils, ef skýring skvldi kalla, var
á þá leið, að þau Carrie og hann,
liefði orðið ásátt utn að slíta trygð •
um, og þegar möðir hans grát-
bændi hanti um að mega reyna að
koma sáttum á í milli jteirra, þá
bannaði hann henni alvarlega að
reyna til þess. „Það gæti ekki orð-
ið okkur til neins góðs, mamma.“
sagði hann alvarlega. ,.Eg þekki
hana of vel til þess. að tnér detti
í hug, að þín orð eða nokkurs ann-
ars. fái taliö henni hughvarf. E;
hefi nrist hana fyrir fult og alt.
Skömtnu siðar bárust þeitn þær
íréttir. að hann væri trhlofaöur
óöru sinni og unimstau væri Ffpr
c:nza prinsessa. l’au vbru forviða.
cn hugguöu sig þó viö þaö. . aÖ
hanrt héfði að c'jðrum kosti lifaö
ókvæntur. en þaö var þeim óbæri-
leg tilhugsun. Ceeil hauð ekki
Zenóbíu til kastalans, eins og
Carrie. Hann þorði það ekki, |>vi
: ö hann vissi. aö ekki nntndi þaö
dyljast skarpskygrii tnóöur hans,
aö þessi nýja trúlofun væri honutn
ekki fullkontlega aö skapi, og þá
mundi þeint spurningum heint aö
hotmtn, sem hann gæti ekki syar-
aö. Zenóbta skildi vel tilfinningfar
hans. og henni tókst meö tnikilli
lægni að fá lafði Ferndale til að
gaugast fyrir skemtiferð þeirri,
sent fyrr var getið. Hún hugði. að
ferðin og alt. sem fvrir augu og
1
Eitþykka sttlkaa.
Bóksöluverð kr. 6.85. Áskriftar-
verð kr. 5.50. Þeir sem óska
eftir bókinni útfylli og klippi
síðan úr blaðiun reit þann er
hér fer á eftir og sendi a f g r.
Y í s i s.
Afgreiðsla Vísis. Reykjavík
, 1——----------t*-r r*— p—
Geriö svo vel aö senda mér
eint. af .EÍDþykka stdlkan*
Nafn .............................
Heiiuili ..........................
cvru bæri. numdi afmá minningn
Carrie úr hug Cecil. en henni
skjátlaöist. Meö hverjum dégi varð
h.ann þögulli og daprari, og forð-
aðisí samneyti við förunauta sína.
svo sem homttn var unt, og sóttis’
cftir aö sitja eintt og hugsa unt
hagi sína. Hann gætti allrar hæ
Verskit í umgengni við Zenóbíu;
var jafnan kurteis, nærgætinn og
nákvæmuv, en aldrei varð honum
ástarorð á vörum. aldrei ljómaði
andlit hans af gleðibrosi, þegar
hún kom til hans.
}