Vísir - 05.04.1921, Blaðsíða 3

VÍSIR

inn. J?ví var sem sagt ekki nógur
hinn hái skattur, sem hinir illu
vegir leggja á öll flutningatæki
og sem vegfarendur verða að
borga. Nei; rikið vildi fá bein-
an skatt, án þess þó að leggja
jnokkuð verulegt fram. Með að-
stoð nokkurra skilningsgóðra
manna í þinginu 1919 tókst að
afstýra þessum sektarskatti af
fólki, sem er svo léttúðugt, að
nota þessi flutningstæki.
En nú hefir f jánnálaráðherra
vor vakið þenna draug upp á
ný, og magnað hann mjög, og
heitir á pór og Óðinn sér til
fulltingis, að koma nú fram |
sektum á hendur öllum þeim, j
sem gerast svo djarfii', að nota !
farartæki þau, er bílar eru
nefndir, sér til skemtunar —
u x u s“.
þegar litið er á það, að öll
farartæki á landi hér eru bæði
afai'fá, fátækleg og smá, þá
kemur það hálf-ónotalega fyrir,
að það opinbera skuli leggja í
ehíelti umferð með vissum far-
artækjum, og það einmitt tækj-
um, sem eru að verða, fyrir
vissa parta landsins bráð nauð-
svnleg, og íþyngja sérstaklega
þessari rnnferð með háum
skatti. Og þetta skeður samtím-
Ss og það opinbera kostar offjár
tiJ sanigaiigna á sjó.
Niðurlag.
P. Stefánsson,
frá pverá.
8altk]öt
Nokkuö af jeldra saltkjöti, höfum vér til söhr Kjötiö er 4-
gætlega verkað og hefir því geymst vel. — Veröið er 160 krónur
tunnan.
Snpfélag Reykvikinga
Laugaveg 22. Sími 7 2 8.
vildi eg benda á, áð þessi nýja
Leiðrétting.
Eg hefi gert mér aö reglu aÖ
svara aldrei persónulegum árásum
í blöðum, og þess vegna svara eg
heldur ekki þeim persónulegum á-
rásum, sem kynnu að vera í grein
í blaði yðar í gær, um hækkun
póstgjalds fyrir • símapóstávísanir,
en þar eð í grein þessari er farið
niörandi orðum um starfrækslu
landssímans bygðum á fölskum
grundvelli, verð eg að biðja yður,
hérra ritstjóri, að taka eftirfarandi
leiðréttingu í næsta blað yðar.
Póstávísanirs sein sendar eru
með símanum, eru afgreiddar með
sérstakri nákvæmni; til trvggingar
því að skeytin komi rétt fram, er
bæði nafn sendanda og móttakanda
ásamt upphæðinni ávalt endurtekið
af móttökustöðinni. Það kemur því
að heita má aldrei fyrir villa í
símápóstávísunum sem simritaðar
eru. Það he.fir aftur á móti komið
fyrir nokkrum sinnum að villur
hafa átt sér stað í símapóstávisun-
um sem talsimaðar hafa verið: en
eg þori að fullyrða, án þess þó nú
að liafa í höndum skýrslur um það,
að varla muni útborgunarupphæðin
hafa missímast einu sinni í hverj-
um 2000 símapóstávísunum, og
hygg eg helst að það komi ekki
svo oft fyrir. Og tap póstsjóðs sak-
i ‘ missímunar á póstávísunum hef-
i r ekki verið — það eg best veit —
frá igoó og til þessa dags nema
eitt httndrað krónur, og á þesstt
ttmabili hc.fir þó verið sent í síma-
póstávísuuúm svo hundruðum þús-
unda skiftir.
paíS er þess vegna ekki rétt,
ef áhættan við missitnun ér færð
sem aðalástæða fyrir hækkun
póstgjalds á símapóstávísunum. .
Reykjavik 3. apríl 1921.
O. Forberg.
Dadanhaldið.
Eftir þvi sem stendur í Mbl.
í dag, hefir rikisstjómin tekið
af viðskiftanefndina, og jafn-
framt því „formlega“ afnumið
seðlaskömtunina. petta var ekki
vonum fyr. ]>vi kemur manni
allóvart, að stjómin hefir jafn-
framt þessu bannað innflutn-
ing á ýmsum varningi, svo mað-
ur rnætti ætla, að stjómin hefði
ekki gert þetta af því að hún
teldi þessar stofnanir óþarfar,
heldur af þeim sökum, að hún
teldi þær ekki hafá staðið allée!
í stöðu sinni, og mun hún hafa
þar nokkuð til síns máls. En um
það ætla eg ekki að ræða. Hitt
ráðstöfun er stjórnin hefir gért,
sýnir greinilega það, að stjómiil
er á beinu undanbaldi frá þvi er;
hún hefir áður ætlað og gert, þó
hún láti þannig, að hún sé vand-
anuni vaxnari, en nefndir hénn-
ar voru. Talning vörutegunda
þeirra, sem bannaðar em, sýn-
ir það, að bann stjómarinnar
er alt í bláinn úl. þvi þar era
bannaðar vörur, sem eru ómiss-
andi, en sle.pt öðiiun, sem ná-
lega hyer íiiaður má án vera.
Alt þetta verður þvi ekki skiliS
á annan hátt e n banafálm danS-
sjúkrar og deyjandi stjómar,
annaðhvort algert óráðsflan eSa
þá tilrauh stjórnaririiiar tií þess
að sýna það, púkahum úr Bárð-
ardalshrauni og öðrum, er gráta
mundu hana, að hún hafi þó
verið „trygg til dauðans“ hug-
sjón sinni og þeirra: banni, ó-
frelsi og kúgnn. En hvaS dvelur
stjómina? Hví leggur hún ekk;
bann á sjálfa sig, fyr en orSiS
er um seinan? pess munu marg-
Brán^kyenvatMsleðttrstígvél nýkomia f skóyerslnn Stefíns Gnnnnrssomr.
STELLA.
Skáldsaga
eftir Charles Garvice.
I. kapítuli.
Kvöld eitt, að áliðnu hausti-,
var vagni ekið um Flórenshorg.
í honum sal’maSur og stúlka;
hún var dóttir lums. Maðurinn
var ta'plega miðaldra, cn telrinn
að liavrast og sorgardrættii- \ið
xnuunvikiu og augnaki'ókaúa.
Htfnn var vel farinn i andliti eins
og dóttir hans og !x:cði vóru þau
svarthærð og suðræn á yfir-
bragð, þó að lumn væri Eng-
lendingur. Hann hét Harold
Etheredge. — Haim var hvorki
auSugur né mikill melorSamað-
ur, en hvorttveggja hefði hon-
um þó horist, auður og metorð,
ef lánið hefði fylgt honimi. En
fotiögin höfðu snemma látið
slarfsþrek hans og löngun til
fjár óg farsa-llegra lduta shú-
ast í mikla sorg og hi'æðilegan
gaaissi.
Hann hafði verið hinn cfhi-
legasti rithöfundur; nú var hann
óhreýttur Harold Etheredge,
ckkjuniaður, en hamingja hans
og vonir vór.u lagðar i gröf konu
þeirrar, er hann hafði unnað
liugástum. Svo áköf hafði ást
hans verið á þeirri konu, að föð-
urast hans á barninu, sem hjá
honum sat, uaut sín ekki, þó að
dóttir hans væri honum mjög
kær.
„Ert þú sofaudi,Stclla?“ hvísl-
aði hann, þé.gar gamla vagn-
skriflið fór skröllandi yl’ir stein-
lagða,fáfarna götu hinnar frægu
skáld-boi-gar. Hanh talaði blið-
lega, en þó votlaði fyrir þreytu-
blæ í röddinní, sem var augljóst
merki þess, að lífsþróttur hans
var að þrotuni kominn. „Við
eruni hráðiun komin alla leiö.“
„Nei, cg er ekki sofandi, góði
pahhi,“ svaraði hún bliðum
í'ómi, „mér þvkir fyrir, að við
erum nærri komin alla leið. Eg
vildi óska, að við gætum ekið
svona sainan, þú og eg, i mörg
ár. pegar eg liugsa urn, að við
eigum að skilja, þó að ekki sé
nema uni stundarsakir, þá verð-
ur mér þungt um hjartarætur.“
„Eg veit það. góða mín, eg
vcit það,“ svaraði haun lágt. —
„pú veist, að eg kvíði líka skiln-
aðarstundinni. Eg vildi óska, að
eg gæti haft þig hjá mér; en eg
má það ekki, eg þori það ekki.
pað er sagt, að sorgir geri menn
sérgóða. Eg veit, þær hafa ge^t
mig það. En eg er ekki svo
sjálfselskur, að eg vilji spilla
æskugleði þinni og vaqxa skugga
á framtið þína. Stella. það væri
bæði rangt og ónærgætnislegt
af mér að liafa þig hjá mér. pað
verður nokkuð þangað til eg get
aftur umgengist félagsbræður
mína. Eg verð að vera einn fyrsl
um sinn, lil að sökkva mér í
sálu hennar, sem eg hefi misl.
Ef eg ætti að hafa þig lijá mér,
þá mundi raunaskuggi falla á
æsku þína, vegna harma minna.
En það má ekki verða. Æskan
verður að njóta gleðinnai', eins
og blómin njóta sólskinsins; hún
má ekki sökkva sér í sorg og
söknuð; tárin, sem luynja af
augum hennar, verða að þerrasl
fljótt og gleymast ....“
„Heldur þú, að eg muni nokk-
uru sinni gleyma mömnui?“
rvislaði hún kjökrandi.
„Nei, Stella, en eg treysti því,
að þú getir bráðlega liugsað til
hennar af rólegri ástúð, örugg
i þeirri hcilögu von, að þú fáir
að sjá hana í landi sælunnar,
þar sem skilnaður ástvina gel-
ur ekki orðið.“
Hanh varð fölari og fölari við
hverja setningu, sem hann sagði
og varirnar titruðu. Hann starði
hugstola gegrium gluggann út i
rökkrið á götunni. þar sem verið
var að tendra göluljósin. Hann
fann, að hann þráði að ná fmid-
um konunnar. sem hann hafði
clskað og hann bað þess þögull,
að fundum þeirra mætti sem
fyrst bera sainan á sxelunnar
Tandi.
„Einþykka stúikan“.
Áskrifendur að sögunni i iá-
grenni við Rvik snúi sér annað
hvort áaígr. Visis eða i Félags-
prentsmiðjuna. Hafnfirðingar
og þar í nágrenni snúi sér til
Gunnl. Stefánssonar kaupni., af-
gr.manns Visis i Hafnarfirði. —
Nýir kaupendur gela ehn feng-
ið söguna fyrir lægra verðið.
Gcfi sig fr;un sein fyrst.
AfaTeiðsIa Vísis. Reykjavík
0eri» svo vel að aemia mér
... ©úat. at .Eioþykka stálkan‘
Nafn .................
Heimilí