Vísir - 12.05.1921, Side 3

VISIB
Seildsala—ImboðsfBPslun
Pyrirliaadancll =
SiIUi
SilbiböJsid íjölskrúðugt úrval
Dömuliragar hvítir
Leggiagar allík.
Blundur do.
"VerliíAlrveEina miíHpils ódýr
Herra aokkar avartir
líerr'a l>iiacii sfcórt og fallegt úrval
Sigiús SlðodaM & Ce.
Símí 7 2 0. Lækjargötn 6 B.
Roccecsj,
Holleaakt margarini 0. fl. nauðsynjavðrur, nýkomnar í versl.
Ásgríms Eyþórssouar
Sfmi 316, Bergstaðastrætl 35.
B.S. A. mótorhjöl
-yil ég selja, Verð 2500 kr. Hjóliö selst aðeins gegn iullri greiðslu
•við móttöku þess.
Loitar Giðtfianissos
•‘■ianitas, Talsimi 190,
Nýkomið,
sls.ötulóaaönglar
besta tegund. VerðiB aöeins 25 aura stykkið.
Símar 597-605. 0. Ellíngsen.
Tækiíæriskaup.
MeS því ég er alfluttur til Raykjavíkur vil ég selja eiguir
minar á Bíldudai, sem eru íbiðarhús einlyft 10X10 41. með kjall-
ara undir öllu hisinu, geymsluhús 10X14 41. og hjallur meö 4-
föstum skúr. Eiun til tveir róörarbátar geta fvlgt meö ef kaup-
andi óskar.
Alit i ágætu staudi, íbúðarhúsiö er raflýtt og fylgir rafleiðsla
og iampar.
Góðir borguuarskilmálar, engin veöbönd hvíla 4 eignínni.
Reykjavik 11. mat 1921.
Jða BeaediMusi fiskiutmaðir
Bræðraborgarstíg 10.
Nýkomið:
Oi6,tt chLOViot í Karlmannsföt og Kvenkápur ntun
ódýrara en áöur.
Marteim EuarsssH & Co.
Guðm, Asbjörnsson
Xjatigaves l siml sss
Landsins hesta úrval af r/iim wc ^-11 natiiwi
Myndir innrammaðar fljótt og vei, hvergi eins ódýrt.
iersl. ijálmaps iorsieinssonar
Skólavöröuatíg 4. Sími 840.
Selnr barnaleikföng, mikið úrval, einnig blómsturpotta (messing),
loítvogir, blómsturvasa og ýms skrautker og margt fl.
Mils.il verðlæk Isluii.
STELLA t .
„Hefir hann minst á hana við yður?“ spurði
hann hugfanginn.
, Já. Hann — hann sagði mér frá henni, þegai
-eg spurði hann, hver œtti húsið þarna á hæðinni.
Mér skildist þá, af því sem hann sagði um systur
yðar, að honum þætti vænt um hana. Hún heitir
Lilian, er ekki svo?“
„Já,“ svaraði hann, „Lilian." Hann nefndi
nafn hennar blítt og innilega. ,,Eg hugsa, að öll-
um, sem þekkja hana, þyki vænt um hana. pessi
mynd á að vera handa henni og hún verður henni
til meiri ánægju en — en, eg veit varla, hvað
eg á til að taka. Hvað þykir stúlkum vænst um?“
„Gimsteina, er ekki svo?“ svaraði Stella hlæj-
-andi.
„þ?ykir yður gaman að þeim?“ spurði hann.
„Eg held ekki.“
„Hvers vegna?“ svaraði hún. „Hvevs vegna ætti
eg ekki að vera gædd þeim eiginleikum, sem helst
einkenna konur? Já, mér þykir gaman að gim-
steinum. Mér þykir vænt um alt, sem er fagurt
og fágætt og dýrmætt. Eg man eftir dansleik, sem
eg var á í Flórens einu sinni —“
Hann leit á hana.
eins til að sjá þá,“ sagði hún ,,Eg var þá
of lítil til þess að geta séð .þá. svo að farið var
með mig upp á áhorfendasvið og þaðan horfði eg
vfir stóra danssalinn og virti fyrir mér skrautklædd-
ar konur, skrejltar gimsteinum, og mér fanst eg |
vildi gefa alla veröldina til þess að geta líkst ein-1
hveni þeirra. Sú hugsun eyddi allri ánægju fyrir
mér. Eg man að eg fór grátandi heim. Eins og
þér skiljið, var dimt og einmanalegt á áhorfenda-
pöllunum og eg fann til þess, hvað eg var lítil-j
mótleg og umkomulaus.“
„Og eruð þév hyggnari orðnar nú?“ spurði hann
brosandi.
„Ekki agnar-ögn!“ svaraði hún. „Eg mundi nú i
kunna því verr en þá, að vera lokuð inni á dinim-1
um áhcrfendapöllum og horfa á aðra skemta sér. j
Er sú játning ekki vottur um öfundsýki og afskap- i
lega vont innræti?“
„Jú,“ svaraði hann samsinnandi, en einkennilegu
brosi brá fyrir undir jörpu efrivararskegginu. „Mér
ætti að vera óhætt að spá yður hvers konar hrak-
förum, áður en Iýkur.“ Hann lauk upp hliðinu fyrir
henni, í því er hann sagði þetta, og bandaði hund-
unum frá því með svipunni.
j „Varnið þér þessum hundum að hlaupa aftan að
j mér, Leycester," sagði gamli málarinn. „Jæja,
Stella! Hefirðu soðið saman þetta eitur þitt?“
! „Já, frændi,“ svaraði hún og leit yfir öxl hon-
! um. —
„Hvernig sækist yður þetta?" spurði Trevorne
í lávarður, , ,
„Fremur vel,“ rumdi gamli maðurinn, „betur en
héðan af, úr því að þér komið til að æða hér aftur
og fram.“
„petta er greinileg bending til okkar, ungfrú
! Etheredge, honum er eklci um návist okkar. Getum
við hcrfið út í geiminn?"
„petta er ráð frænda míns til þess að fá okkur
I iil þess að stansa,“ svaraði Stella og settist í grasið.
Leycester rak hundana frá sér og fleygði sér i
grasið, nálega við fætur henni. „Ýkti eg nokkuð?"
spurði hann og benti á landslagið.
„Ekki vitund," svaraði Stella. „pað er fallegt
— yndislegt; því verður ekki með orðum lýst.“
„Eg vildi óska, að þér væruð ánægðir að lýsa
því með orðum, en væruð ekki að leggja að mér
að mála það,“ sagði Etheredge málari.
,,Nú er þolinmæði hans á þrotum. Við getum
ekki setið hér og látið hann atyrða okkur, ungfra
Etheredge," sagði Leycester og stóð á fætur. „Vi$
skulum fara yfir ána og tína prímúlur. Báturinn
minn er hérna.“
pau urðu samferða niður að árbakkanum. Ley—
cester hjálpaði Stellu niður í bátinn, hagræddi sess-
unum þægilega í bátnum og að því búnu settist
hann undir árar og reri yfir ána.
Sólin skein á þau úr heiði, meðan hann ren
j yfir i hægðum sínum, og varpaði gullnum bjarma
! á vatnsflötinn og skínandi blæ á hár Stellu.
i Ekki var að undra, þó að hann horfði heillað-
! ur á hana, þar sem hún sat gegnt honum í skutn-
: um. Honum var og svo farið, að fegurðin var
| honum svo að segja fyrir öllu og snart hann inni-
lega.
Stella veitti því ekki eftirtekt, að hann horfði á
; hana. Hún hallaðist aftur á bak og starði á straum-
j inn. pegjandi reri hann, hægt og hljóðlega. Hvað
j sem í boði hefði verið, mundi hann ekki hafa talað
I til að raska hinni hátíðlegu ró. pegar hann virti
| hana fyrir sér, kom honum í hug myndin, sem
j hann hafði lýst fyrir systur sinni kvöldið áður. „En
| miklu fegurri,“ hugsaði hann. „miklu fegurri!" En
hvað hún er hugsandi! Hún hefir gleymt mér —
gleymt öllu. Ó, hamingjan góða! Ef hún yrðí
vakin til ásta! En, nei, það væri rangt og illa gert.
! Og þó, þegar eg sé þenna blíða ljóma í augunum,
— hvers virði 'væri að sjá þessar varir hálfopnar
bærast af ákafri ástarþrá? pað mundi bæta fyrir
aliar þrautir liðinnar ævi, og þó að eg aáti að
deyja á samri stundu, þá væri það tilvinnandi, tá
þessi augu brostu af ást til mín.“
Svo hugsandi voru þau bæði, að báðum brá,
þegar báturinn kendi grunns við árbakkann.