Vísir - 02.06.1921, Síða 3

/
£IIi«
rmsklíð við Mjólkurfélagið, eins og
gefið hefir verið í skyn, hafi getað
valdið nokkru um atkvæði þeirra í
þessu máli, Jn'í að afleiðingarnar
feoma niður — og verða þyngstar !
— á bæjarbúum. Sem sagt, eg held
að þeir hafi ekki athugað málið nógu
fækilega," ^ j *Áf,f
a
]j Bæjftpfréttis', Jj
Veðrið í morgun.
Hiti í Reykjavik 6 st., Vest-
Kiannaeyjum 6, Grindavík 7, ;
Stykkishólmi 6, ísafirði 4, Akur. |
eyri 6, GrímsstöSum 3, Raufar* i
höfn 6. SeySisfirSi 2, Þórshöfn i ]
Færeyjum 9 st. — Loftvog lægst
fyrir noröan land, stígandi. Vest-
læg og suövestlæg átt. Horfur:
Vestlæg átt á Noröurlandi, suðlæg
á Suöurlandi.
Eggert Claessen
er settur bankastjóri í íslands-
•banka i staö Sighvats Bjarnasonar,
sem sótt hefir um lausn og veriö :
veitt hún, vegna heilsubiltmar.
‘Gylfi
kom af veiöum í gær, með ágæt-
an afla.
TóH; laxar |
veiddust í Elliðaánum í gær, á
ívær stengur. Það var fyrsti veiöi-
dagur á sumrinu. Laxinn er aö
eins genginn rieðst í árnar og ekki
farinn aö ganga upp fyrir stíflu-
garðinn.
i Grundvallarlagadaginn danska,
sunnudaginn 5. þ. m., verða
dönsktt sendiherrahjónin, hr. Bög-
gild og frú hans, heinta milli kl.
3 og 5 síödegis til aö veita viö-
töku þeim gestum, sem kymiu aö
óska aö heimsækja þau i tilefni
dagsins.
Skjöldur
fór til Borgarness í morgun.
Lagarfoss
fer í dag, vestur og noröur um
land.
Kári
kom inn til Seyðisfjaröar full-
fermdur af söltuðum þorski i gær
eftir 4 daga tttivist.
Botnía
fer frá Höfn 7. þ. m. Kemur viö
í Leith og Færevjum.
Blandaða kórið.
Samæfing kl. 8. — Mætiö öll.
Leiðrétting.
í dánarauglýsingu Helga Guö-
mundss. frá Kringlu á Akranesi,
i blaöinu í gær, stóö undir Irigi-
björg Grímólfsdóttir, ett átti aö
vera Runólfsdóttir.
Þórhallur Gunnlaugsson,
símastöövarstjóri á fsafiröi, er
skipaöur stöðvarstjóri í Vest-
mannaeyjum, en Björn Magnússon
á Boröeyri tekur viö stööinni á
ísafiröi.
Sjúl(rasamlag Re])}(ja\nl(ur
er eina stoínunin í þessum bæ, sem
veitir almenningi veikindatryggngu
og það með góðum kjörum. Látið
ekki dragast að ganga í og standa
í skilurn við Sjúkrasamlag Rvíl(ur,
Bamaleikvöllurinn
við Grettisgötu er opnaöur í dag
og veröur opinn framvegis frá kl.
10—7. öll börri eru velkomin
þangað.
Hrmgurinn
stofnar til fjölbreyttra skemtana
á sunnudaginn. sem sjá má af augl.
í blaðinu í dag.
—o—•
Áriö 1918 kom nýr gestur fram
á sjónarsviðið i bókmentaheimin-
um islenska. Iíann reið þá á vaðið
meö Ijóöabók, er hann kallaöi
„Undir ljúfum lögum". — Nú er
1921. Þegar svo langt er liðið frá
útkomu bókar, mun vera óvana-
legt að skrifa um hana ritdóm. Eg
ætla samt að víkja frá venjunni
Hvers vegna eg geri þaö. mun
koma fram i því. er eg hefi um
bókina að segja. Hinn nýi gestur
hafði áöur látiö nokkuö til síti taka
IiingaÖ og þangaö á ritvellinuni, og
vakti alstáöar eftirtekt. Þó ýmsir
virtust reyndar vera í vafa um,
hvers konar gestur þetta væri. Nú
ættu menn nokkuð aö vera bunir
aö átta sig á honum. Venjulega
held eg, aö menn flýti sér of mikið
aö því, aö dæma bækur. Þær eru
lesnar einu sinni eða tvisvar,
svo er pentíanum stungiö niöttr og
dóniar ttpp kveönir. Og óáfrýjan-
legir hæstaréttardómar eiga þeir
oft aö vera. Og þó ertt þessir sömu
flaustrarar aö brýna fyrir skáld
umtm að vanda sig!
Eg hafði ekki átt kost á aö at-
huga innihald bókar þeirrar, sem
hér er um að ræða, nema einu sinnl
áður, og það mjög lauslega og kooi
því ekki til hugar að byggja neina
dótna á þeirri takmörkuðu þekk-
ingu. En nú fvrir skömmu átti eg
þess kost, að kynna mér bókina
betur. Það gefur mér tiiefrii tií
tiokkttrra hugleiðinga, i sambandi
við skáklskap Gests. Vil eg þá
fyrst taka það fram, að Gestur
s y n g u r. þegar hann yrkir. Hanti
s k r i f a r ekki ljóð, eins og sum-
ir, sem kállaðir eru frumlegir. Og
aö mínum dómi er eirimitt saunur
skáldskapur fólginn í því. að
syng ja. Því h 1 j ó m r æ'n’n'i
sem skáldskapurinn er, því meiri
skáldskapur er hann. Og listin er
einmitt í því fólgin, að sameina
efni og form, s a m h æ f a þau, ef
svo mætti segja. Þetta hefir Gesti
tekist undravel stundum. Tökum
(. d. kvæðiö „Sorgardans". Hér
er söngur og hrynjandi, sem andar
frá sér einmitt slíkum geðblæ, sem
veriö er að lýsa. Yfirleitt er það
einkennilegt við skáldskap Gests,
að það er einhver málmhreiniur í
rödd hans, þegar hann syngur,
kliðbrigðiri ertt snögg, hrein, en
ekki altaf að sama skapi mjúk. Til-
þrifin eru mörg. Hann bregður oft
á leik, og tekur stundum ttndir sig
óvænt slökk. Það cr oft hressandi
aö horfa á hann, og eitthvað smell
iö og nýstárlegt er hér um bil viö
hvcrt einasta kvæöi og hverja ein-
tistu bögn í allri bokinni, og er þá
mikið sagt. Allir, sem eitthvert vit
hafa á slcáldskap vita, að ekki er
STELLA 35
að hylja andlitið við barm hans og hvísla: —
Taktu mig. En þó að hún væri barn að allri
reynslu, þá skildist henni, hve margt og mikið
skíldi þau. Sjálfur staðurinn, sem þau stóðu á,
talaði þöglu máli um þá fjarlægð, sem var í milli
þeirra, milli tilvonandi lávarðs af Wyndward og
hennar, umkomulausrar frænku., gamla málarans.
„Viljið þér engu svara mér?“ spurði hann lágt.
„Eigið þér ekkert orð til að segja mér? Stella, ef
þér vissuð, hvað eg þrái að heyra af þesssum fögru
vörum þau orð, sem eg hefi sagt við yður. Stella,
eg vildi gefa aleigu mína til þess að heyra yður
aegja: „Eg elska yður“!“
„Nei, nei,“ svaraði hún. „Biðjið mig ekki —
segið ekkert fleira. Eg get ekki afborið það!“
„Fær það yður sársauka, að eg elska yður?“
hvíslaði hann. „Elruð þér rciðar mér — eða hrygg-
ar? Getið þér ekki elskað mig, Stella? Lofið mér
að kalla yður ástina mína, þó að ekki sé nema einu
sinni, eina stutta stund! Sjáið þér! Nú eruð þér
mín, nú held eg í yður báðum höndum! Verið þér
mín, að minsta kosti ofurlitla stund, meðan þér
svarið mér. Eruð þér Itryggar? Getið þér ekki sýnt
mér ofurlitla ást, fyrir alla þá ofurást, sem eg ber
tíl yðar? Getið þér það ekki, Stel!a?“
„pér megið ekki leggja að mér, ekki neyða
mig til að tala,“ sagði hún veinandi. „Lofið mér
að fara.“
„Nei, í hamingjubærtum," sagði hann. „J?ér
ætlið ekki, þér megið ekki fara, fyrr en þér hafið
svarað mér. Segið mér, Stella, er það vegna þess, að
eg sé yður ekki neitt í neinu, og þér viljið ekki segja
mér það? Mér þykir betra að heyra sannleikann
atrax, svo þungbær sem hann kann að verða mér,
heklur en þurfa að bíða. Segið mér það, Stella!**!
„pað — það — er ekki þess vegna,“ sagði hún
og varð niðurlút.
„Hvað er það þá?“ spurði hann þá og hneigði
höfuðið til þess að heyra, hverju hún svaraði, og
varir hans snertu nálega við andliti hennar.
Hljóðfærasláttur heyrðist úr gestasalnum. Hann
minti á inikilleik staðarins, og öll hin miklu völd
þeirrar ættar, sem Leycester var af kominn,oghenni
óx hugur. Hægt og seint leit hún upp og horfði á
hann. í augum hennar var ósegjanleg blíða, ósegj-
anleg þrá og dulið, kvenlegt hugarstríð.
,,pað er ekki þess vegna,“ sagði hún. „En —
gleymið þér?"
„Gleymi!" sagði hann óþoKnmóður en blíður,
þó að ákefðarofsi brynni úr augum hans.
„Gleymið þér, hver eg er — hverir þér eruð?“
sagði hún lágt.
„Eg gleymi öllu öðru en því, að þér eruð mér
ástkærasta og dýrmætasta vera jarðarinn&r," sagði
hann tnnilega. „Og hann bætti þessu við, af þeim
metnaði, sem honum var eiginlegur. „Hvaða þörf
er inér á að muna nokkuð annað, Stella?"
„Eji eg þarf þess,“ sagði hún. „Ó, já, mér er
skylt að muna. Eg get ekki — eg má ekki gleyrna.
Mér er skylt að muna. Eg er ekki annað en Stella
Etheredge, málarafrænka, öllum ókunn — stúlka,
sem einkis er um vert, og þér------“
„Og eg?“ sagði hann eins og hann væri reiðu-
búinn að fara í mannjöfnuð við hana, þar sem
bæði stæðu jafnt að vígi.
„Og þér“ - hún leit í kringum sig - „þér
eruð aðalsmaður; þér verðið eigandi þessarar fögru
hallar. pér ættuð ekki, mættuð ekki, segja mér, að
— að, — það sem þér hafið sagt mér.“
Hann laut yfir hana, tók þéttara og blíðara en
áður um handlegg hcnni. „pér viljið segja sem
svo, að eg eigi að verða fátækur, af því að eg er
það, sem eg er - af því að eg er auðugur, og af því
að eg á alt þetta, — of mikið, — þá verði aö
synja mér ttm það eina, sem mig langar til að
eignast, til þess að hitt sé mér nokkurs virði, pá
væri betra að vera fátækasti rnaður á jarðríki, held-
ur en eigandi mikilla landa, ef þér hafið rétt fyrir
yður í þessu, Stella. En þessu er ekki svo farið-
Eg hirði ekkert um, hvort eg er ríkur eða fátækur,
tíginn eða ókunnur, — nei, það skiftir mig engu!
Eg er glaður yðar vegna. Mér hefir aldréi þótt
vænt um neitt áður. Mér hefir aldrei skilist, hvað
það væri, fyrr en nú. Nú er eg glaður. Vitið þér
hvers vegna?"
Hún hristi höfuðið og leit niður.
„Vegna þess, að nú get eg lagt alt sem eg á
fyrir fætur yður.“ Um leið og hann mælti þetta,
kraup hann á kné hjá henni og dró liönd henna-
skjálfandi að hjarta sér. „Sjáið þér, Stella, eg legg
alt fyrir fætur yður. Heyrið þér, þiggið þér það,
ef vður þykir það þess vert, þiggið það og gerið
það þess vert, að það sé eigandi; nei, eg segi held-
ur: Eigið það með mr - \stin mín, leggið þér ást
yðar í móti; ættgöfgi mín, lönd og auðæfi eru mér
dnkis virði. Gefið mér ást yðar, Stélla; eg verð
—’ ég vil öðlast hana!“ Hann þrýsti föstum, brenn -
artdi kossi á hönd henni.
Stella varð óttaslegin af ástríðu hans, dró að sér
höndina og hörfaði undan. Hann stóð á íætur, dró
hana í sæti og stóð hjá henni rólegur og iðrandi
..Fyrivgefið mér, Stella! Eg geri yður hrædda!
Eg skal nú verða kurteis og rólegur, — hlustið þér
að eins augnablik."
„Nei, nei,“ svaraði bún lágt og skjálfandi. „Elg
má það ekki. Hugsið yður, — éf ~ ef — eg
segði, það sem þér viljið að eg segi, hvemig Bettir