Vísir - 20.08.1921, Blaðsíða 3

KÍSIB
1 Gildsala ““imboðsYGPsluD
FyTlrllKgjancil ■
Mjölliurbrtlsar galv, 16 & 20 lltra (nýbomnír).
Aluminium vörur allsk. (ódýrattar á^þesau landi).
Vatnsfötur 28 — 30 — 82 cm.
Emaileraðar vörur allsk. sérlega ódýrar.
Járnvörur, aörar, i milzlu úrvali.
Sigtts Blfindah! & Co.
Síml 7 2 0. Læk|argötn6B.
taka upp slík viðskifti. I þessu til-
fj’Ji mun líklega Liverpool vera
ihentugasti staðurinn, þó að bæði
Hull og Glasgow gætu ef til vill
komið til mála. En það segir sig
sjálft, að áður en framkvæmd yrði
hafin í þessu máli, yrði að rann-
saka það grandgæfilega, hver stað-
urinn væri hagkvæmastur og byði
best skilyrði.“
Neyðin í Rósslandi.
pað má auðvitað gera ráð fyrir
'því, að fregnir þær, sem borist hafa
út um heiminn af neyðarástandinu
í Rússlandi, séu orðum auknar. Svo
«r J?að oft um slíkar fregnir. Vafa-
laust er þó neyðin afskapleg. Og ef
hungursneyð er ríkjandi í sumum
þeim héruðum Rússlands, sem talin
■eru mestu kornhéruS þess í venju-
legu árferði, þá rná nærri geta,
hverjar afleiðingar ]?að hefir fyrir
önnur héruð, sem þurfa að fá korn
að. — J?að er nú talið, að Rússar
Jíurfi að fá einar 6 miljónir smálesta
,af kornvörum frá öðrum löndum, til
þess að forða J>ví, að fólkið stráfalli
niður. pó að það væri eitthvaS
minna, J>á er auSsætt, að til ein-
hverra sérstakra ráða verður aS
grípa, ef J>að á að takast. pað væri
ekki ósennilegt, að stjórnin vildi
jafnvel fórna J>ví, að breyta stjórn-
arfyrirkomulaginu. Hins vegar eru
litlar líkur til J>ess, að J>aS yrSi til
nokkurra bóta, úr J>ví sem komið
er. Fyrst og fremst vegna J>ess, að
það er lítt hugsandi, aS samkomu-
lag næðist um það innanlands. —
Fregnir hafa líka borist um J>að,
að Lenin væri fús til J>essa, en
Trotsky J>ví algerlega andvígur.
pað má vel vera, að þetta hafi yf-
irleitt alls ekki komið til mála, en
J>ó að svo væri, og J>ó að Lenin
og Trotsky vildu J>að báðir, }>á gæti
J>ó svo fariS, aS tilraunin mistækist
og leiddi til enn ægilegri sundrung-
ar og stjórnleysis en ríkt hefir J>ar að
undanförnu. En stjórninni er J>að
Ijóst, að hún fær ekki við neitt ráð-
ið, nema landsmenn séu samtaka.
pess vegna hefir hún skipað bjarg-
ráðanefnd mönnum úr öllum flokk-
um. par á meðal er jafnvel einn
af fyrverandi ráðherrum Nikqjásar
keisara, Kutler að nafni, forseti
annarar ríkisdumunnar, Golovrin, p.
fl. En stjórninni er líka Ijóst, að hún
verður að fá hjálp frá öSrum lönd-
um. pað er J>ví ekki ósennilegt, að
hún vildi vinna J>að til, að viSur-
kenna ríkisskuldirnar gömlu, eins og
símað hefir veriS um. Ekkert hefir
J>ó verið „staðfest“ af J>ví, sem um
}>að hefir verið sagt í blöðum. paS
eru getgátur einar. En miljónir
mannslífa eru mikils virði, líka í
augum bolshvíkinga.
pað er óhætt aS fullyrSa J>að,
að rússneska stjórnin muni vera far-
in að sjá J>að, að sér muni ekki tjá
annað, en að semja sig meira að
siðum annara J>jóða, en upphaflega
var til ætlast. pess vegna hefir hún
t. d. tekiS til þess bragSs, aS viS-
urkenna eignarrétt einstaklinganna
og leyfa auðsöfnun. Fregnir hafa
borist um J>aS, að bolshvíkingar séu
ekki á eitt sáttir í J>essum efnum, og
að deila nokkur hafi risið milli for-
ingjanna út af J>ví á ráSstefnu þeirra
í sumar. En J>aS er líklegt, að neyð-
arástandið verði til J>ess að sann-
færa J>á um J>að, að framj>róunin
verði að mestu leyti aS „ganga sinn
gamla krabbagang."
Úr neyðinni, sem nú ríkir í Rúss-
landi, verður ekki bætt á annan
hátt en með lántöku hjá öðrum J>jóð-
um. En hvernig ætti Rússum að
takast að fá lán, ef J>eir ekki vilja
viðurkenna gamlar ríkisskuldir?
Lánstraustið hlýtur aS byggjast á
J>ví, að gamlar skuldir séu greidd-
ar. — Bandaríkjamenn hafa boðist
til að ala önn fyrir einni miljón
rússneskra barna, gegn J>ví, að
Bandaríkjaþegnar, sem í haldi hafa
verið í Rússlandi, fái heimfararleyfi.
En J>að hrekkur skamt. Með gjöf-
um verður ekki bætt úr neyðinni.
En hver er svo tryggingin fyrir
J>ví, að bolshvíkingar standi við orð
sín, J>ó að J>eir viðurkenni ríkisskuld-
irnar, til að fá ný lán? — Geta
J>eir eiginlega vænst J>ess, aS „auð-
valdslöndin" vilji nokkra hjálpar-
hönd rétta þeim?
Vonandi er, að einhvem veginn
verði þó bætt úr þeirri neyð, sem
nú ríkir í Rússlandi. En því miður
eru engar líkur til þess aS þaS tak-
ist, svo að ekki falli úr hungri jafn-
vel miljónir manna á komandi vetri.
pví aS, þó að allir vildu leggjast
á eitt, um aS koma matvælum til
Rússlands, þá er það er ekki nóg,
Allar samgöngur eru þar í megn-
asta ólagi og afskaplegir erfiðleikar
á því að koma matvælunum út um
landið.
JfcL.
Bæjarfréttir.
\
Dánarfregn.
Friörik V. Halldórsson, prent-
ari 'i ísafoldarprentsrniöju, varö
bráökvaddur á Siglufiröi í fyrra-
dag. Hann var staddur þar nyröra
til aö lagfæra sýningarvél kvik-
myndahússins. Friörik heitinn var
rúmlega þrítugur, vinsæll og vel
látinn. Hann var kvæntur maöur og
lætur eftir sig konu og eitt barn.
Messað
veröur í dómkirkjunni kl. ii ár-
degis á morgun. Síra Jóhann Þor-
kelsson prédikar.
Danskt kolaskip
kom hingaö í gærmorgun með
kolafarm til herskipanna. Kolun-
um veröur slcipaö upp í Viðey og
þangaö fór skipið í gær.
Álftin og álftarunginn
hafa nú veriö sett í giröinguna í
STELLA
„Bíðið þér við, Stella, — eg grátbæni ySur og
>bið innilega! Hugleiðið þér augnablik, hvert þér
eruð að berast! Maðurinn ætlar að ganga í leyni-
legt hjónaband við yður; hann breytir við yður,
•eins og þér væruð ekki þess verðar, að vera kon-
;an hans; hann fer með yður eins og skarmð, sem
hann gengur á! Búist þér við, að nokkuð gott
geti leitt af slíku hjónabandi, eða noklcur ham-
ingja geti fylgt svo svívirðilegri hjónavígslu? —
Hugsið þér um það, Stella Hann er þegar farinn
að skammast sín fyrir yður, Stella! Hann, erfingi
Wyndward auðsins, skammast sín fyrir að taka
yður sér fyrir konu frammi fyrir öllum. Hann verð-
ur að lækka yður og smána með leynilegu brúð-
kaupi. Hvað er ást hans hjá minni?“
„pögn‘‘ kallaði hún og brjóst hennar bifaðist.
„Hugleysingi! J?ér dirfist að tala svona við mig,
veika og varnarlausa stúlku, sem þér hafið tælt
til að hlusta á yður! pað er smánarlegt, að eg
skuli hafa hlustað á hjal yðar um ást — ást!
pér talið um þá háðung, sem hann mundi gera
mér. Jæja, hlustið þér þá — í eitt skifti fyrir
öll —: Ef sú háðung ætti að henda mig, af hans
völdum, þá mundi eg fara og taka henni, já, og
fagna yfir henni, fremur en þiggja af yður allar
sæmdir, sem yður væri unt að bjóða mér! pér segið
að eg gangi út í glötun og óhamingju. Látum
svo vera. Eg tek orð yðar trúanleg, — til þess að
þér þagnið. En það segi eg yður, að .heldur vil
■ eg þola smán og fátækt með honum, en ham-
ingju og heiður með yður. Hefi eg nú talaS nógu
skilmerkilega?“
Hún leit til hans af reiði og fyrirlitningu. Hann
var fölúr, — fölur sem nár, handleggirnir lágu
niður með síðunum, hendurnar voru kreptar og
brennheitar. Honum fanst tungan loða sér við
góm og varna sér máls. Fyrirlitning hennar nísti
hann, hvert orð gekk honum til hjarta og særði
hann eins og svipuhögg. En altaf horfði hann í
augu henni, biðjandi sorgaraugum.
„Hlífið mér,“ kallaði hann upp yfir sig að
lokum, hásum rómi. „Hlífið mér! Eg hefi revnt
að hlífa yður!“ t|
„pér — hlíft mér,“ hafði hún eftir honum
og hló við, hæðilega.
„Já,“ svaraði hann, og vætti varirnaír. „Eg
hefi reynt að hlífa yður. Eg reyndi að sannfæra
yður og grátbæna, en alt kom fyrir ekki! Nú
neyðið þér mig til að neyta afls!“
Hún leit til dyranna, þó að hún þættist finna,
að hann ætti ekki við líkamlegt afl.
„Eg mundi hafa bjargað yður, án þessa síð-
asta úrræðis,“ sagði hann, ,,en hér eiga aðrir hlut
að máli, sem J>ér elskið, og J>eim verður smánin
bani, — þyngri en bani.“
Hún leit til hans vantrúuð og brosti fyrirlit-
lega. Hún trúði ekki einu orði af þessari ógreini-
legu ógnun.
„pér megið trúa mér,“ sagði hann. „Yfir höfð-
um ]>eirra, sem þér elskið, vofir smán, dauða verri
og hræðileg eins og sverðið yfir höfði Damóklesi.
pað hangir á einum þræði, sem eg, og eg einn,
get höggvið sundur. Segið að eins eitt orð, og
eg get forðað frá þeirri smán. Snúið frá mér til
hans og eg skal höggva á ]>ráðinn, svo að sverðið
falli !‘1
„pér hafið misskilið köllun yðar,“ svaraði Stella
og hló fyrirlitlega. ,,pér hefðuð átt að verða leik-
ari, herra Adelstone! Mér þykir leiðinlegt, að eg
má ekk: vera að því að hlusta á yður lengur.
Leyfið mér að fara.“
„Farið þér ]>á,“ sagði hann, „og komi ólán
þeirra, sem þér elskið, yfir höfuð yðar, því a'ð
þér eigið sök á því, en ekki eg! Farið þér! En
gætið þess, að áður en þér hafið náð fundi þess
manns, sem hefir lagt tálsnörur fyrir yður, þá
skal þessi smán skollin á, og hún er svo þung, a’ð
hún skal leggjast eins og hyldýpi milli yðar og
hans, — hyldýpi, sem tíminn skal aldrei brúa.“
„J?etta er lýgi!“ sagði hún andvarpandi og
horfði fast framan í hann; en hún nam staðar og
dokaði við. ,
„Nei,“ sagði hann hægt, „það er sannleikur,
hræðilegur og bitur sannleikur. Viljið þér bíða
og hlusta?“
,,Eg skal bíða í fimm mínútur — að eins fimm
mínútur," sagði hún, „og eg læt .yður vita, a’ð
eg mun ekki hlífast við að koma fram við yður
þeirri refsingu, sem þessi lýgi varðar.“
„Eg er ánægður,“ sagði hann, og hún heyrÖi
það á hinum kuldalega málrómi hans, að hann
taldi sér sigurinn vísan, og það fór hrollur um
hana.
XXVIII. KAPÍTULI.
„Fimm mínútur," sagði Stella í viðvörunar-
róm og sneri sér frá Jasper Adelstone og leit á
klukkuna.
\