Vísir - 23.09.1921, Blaðsíða 3

&3KI1
Heygrímur.
Tv»r teguadir fyrirliggjandi í heildsölu og smásölu. Hverg
Jafu ódýrar. Birgðir mjög takmarkaðar. Gtjörið iunkaup yðar fyrir
veturinn sem fyrst.
Simi 106. Læhjarg, 6 A.
i
„Sleraaiamla auplateis"
Svanur
kom frá BreiðafirSi í morgun.
Skjöldur
er væntaniegur úr Borgarnesi í
dag. Lá veSurteptur efra í gær.
TtL alhugunar.
í auglýsingu frá Sirius í blaSinu
i gær, var eitt nafnið misritaS, átti
að vera Kristinn Pálmason, Hverf-
isgötu 84.
í augl fiá Haraldi Árnasyni féll
niSur verð á tvíbreiðu vetrarkápu-
taui. paS kostar aS eins kr. 7.50
pr. meter.
Ve'SriS í morgun.
Hiti í Rvík 5 st., Vestm.eyjum 5,
Grindavík 5, Stykkishólmi 5, ísa-
firði 2, Akureyri 5, Grímsstöðum
3, (engin skeyti frá Raufarhöfn),
SeySisfirði 7, Hólum í HornafirSi
7, pórshöfn í Færeyjum 9 st. —
Loftvog lág fyrir norðan land, hægt
stígandi. SuSIæg átt. Horfur: SuS-
vestlæg átt, hægari.
SmjörlíkisverSiS
var sagt lægra en það er í blaS-
mu í gær. ísl. smjörlíki hefir verið
selt í smásölu á kr. 3.90 en heild-
söluverð verksmiðjunnar er nú
íækkað um 30 aura og verður iþá
smásöluverðið framvegis væntanlega
um 2.60.
Eg vil kaupa notaða ritvél. Jón
Gunnarsson. Sími 50.
Gfengi er 1. m y n t a r.
Khöfn 22. sept.
Sterlingspund . . . kr. 21.00
Dellar — B.64V,
100 mörk, þýsk . . — 5.35
100 br. sænskar . . — 123.10
100 kr. norak&r . . — 7100
100 frankar, franskir — 40 G0
100 frankar belg. — 40.G0
100 fraakar, svissn. . — 97.50
100 lírnr, ítal.. . . — 23 75
100 pesetar, spánv.J . —* 73.35
100 gjrllini, holl. . . — 178.75
Brú á Eyjafjarðará.
■ —O— á
pað var sagt frá því í símfregn
frá Akureyri í einhverju blaðinu ný
lega, að á næsta vori eigi að byrja
á brúarbyggingu yfir Eyjafjarðar-
á. pað er haft eftir landsverkfræð-
ingnum, að brúna eigi að leggja
yfir leirurnar, að hún verði „geysi-
löng“ og í „mörgum bogum“.
Frásögnin virðist bera það með
sér, aS verkfræðingurinn hlakki
meira en lítið til að byggja þessa
geysi-löngu brú. Og það er skiljan-
legt. pessi geysi langa brú, í mörg-
um bogum, verður auðvitað miklu
stórfenglegra verk að vinna og feg-
urra og tilkomumeira á að líta, en
styttri brýr. — En það er á fleira
að líta.
Hag landsins er þann veg farið,
að nú verður að krefjast þess, að
ekki sé ráðist í önnur slík verk en
þau, sem ómögulegt er að fresta, og
í annan stað, að þau séu gerð eins
haganlega og unt er.
Brú yfir Eyjafjarðará, á leirun-
um, kostar alt að eða yfir 200 þús.
kr„ og það er að rasa um ráð fram,
að ætla endilega að byggja brúna
á þeim sandi. — Hún verður mörg-
um tugum þúsunda dýrari að
byggja, viðhaldið ómögulegt að
gera sér í hugarlund hve mikið kunni
að verða. — Brúna ætti aðvitað að
gera þar sem áin rennur í einu lagi,
sem sé, nokkru innar í firðinum, en
kunnugir segja, að sá krókur, fram
og aftur, sé um klukkutíma reið,
par yrði brúin á öruggum stað,
byggingin, eiiis og áður er sagt,
mörgum tugum þúsunda ódýrari,
viðhaldið miklu minna og brúin þó
á hentugri stað fyrir inn-sveitina,
sem auðvitað hlýtur' að hafa
hennar mest not. En vitanlega yrði |
Afgretðsla Visig, ReykjaTÍk
Gferið syo vel að senda mér
eint. a! sögunui „Stella“
Nafn .............................
Heimili ..........................
Nýtt kjöt
fspst daglega i
versl. Bjðrnlu
Yesturgötu 39.
Brent og malað
Kaífi
er best í
veral. BjftraiAB
Yesturgötu 39.
B A L A R og allskonar í L Á T
úr tré, undir slátur, fisk, kjöt og
annað, eru nú aftur til í
VÖLUNDI.
É
hún þá ekki eins mikið til skemtunar
fyrir Akureyrarbúa eða þá, sem búa
rétt við fjarðarbotninn.
Nú er nýlokið við að gera stór-
-brú, yfir smásprænu, á kostnað
allra landsmanna, en almennings-
gagnið lítið. — Hvar lendir, ef
þannig verður haldið áfram stefn-
unni? Civis islandicus.
STELLA
XXXVI. KAPÍTULI.
107
Bónorð Leycesters hafði komið svo óvænt, að
það kom alveg flatt upp á Lenore. Henni hafði
nú loksins hlctnast hin mikla guðs gjöf, sem hún
hafði beðið eftir og beitt brögðum til að|fá, og
gleðibikar hennar var nú barmafullur. En hún lét
ekki gleðina hlaupa með sig í gönur. Hún skildi
jafnvel hvernig og hví hún hafði náð takmarki
sínu.1 Hún las í huga Leycesters eins og á opna
bók og hún vissi að þrátt fyrir að hann hafði beðið
hennar, hafði hann ekki gleymt stúlkunni, jarp-
haa-ðu og dökkeygðu — þessari „Stellu", frænku
málarans.
Henni sárnaði það; gleðiveig hennar var galli
bfönduð. En hún lét sér það lynda. Hún sagði
hið sama sem Jasper hafði sagt um Stellu. „Eg skai
neyða hann til að elska mig! Sá tími skal koma,
að hann mun furða sig á því, að hann skyldi
hugsa um hina. og skammast sín fyrir að hafa lagt
hug á hana.“
Hún vann verk sitt vel. Aðrar konur hefðu lát-
ið í Ijósi sigurgleði sína, og verið áleitnar við unn-
usta sína og jafnvel gert þá fráhverfa sér, en lafði
Lenore fór ekki þannig að ráði sínu. Hún tók öllu
þessu með mestu stillingu og rósemi og lét aldrei á
sér sjá, hvað hún hafði unnið kveldið góða. Við
Leycester var framkoma hennar hrífandi. Hún
lagði sig í framkróka að vinna ást hans, án þess
að unt væri að geta sér til þess, hvað hún væri ao
gera. Leycester var þakklátur henni fyrir nærgætni
hennar. Hann hefði ekki getað leikið ástfanginn
unnusta þá þegar. Lengst af sat hann inni og las
eða fór einförum. Kveld eitt eftir að þau höfðu
snætt, hann hafði verið að rabba við Lenore, kom
hann flatt upp á hana með þessa spurningu: „Má
eg ekki segja foreldrum mínum frá því, að við gift-
um okkur í næsta mánuði, Lenore?“
Hún hrökk við og leit undan. „Svo fljótt?“,
hvíslaði hún.
„Já,“ sagði hann. „Hví ættum við að bíða?
pau eru öll á nálum. Eg er auðvitað óþolinmóður
og þau vilja það öll. Eigum við ekki að hafa það
í næsta mánuði, Lenore?“
Hún horfði á hann. „Jæja,“ sagði hún lágt.
Hann laut niður að henni og tók utan um hana
og var örvæntingarsvipur á honum er hann horfði á
hana. „Lenore," sagði hann lágt. „Eg bið til
guðs — eg vildi að eg væri þér samboðinn!“
„Uss,“ hvíslaði hún, „þú ert alt of góður handa
mér. Eg er ánægð, Leycester, harðánægð.“ Hún
hallaði sér upp að honum. „En það er eitt, Ley-
chester; mér þætti vænt um -—“
„Hvað er það, Lenore?“, greip hann fram í.
„pað var um staðinn," sagði hún. ,.Er þér ekki
sama um, hvar athöfnin fer fram. Eg vildi síour
vera gift í Wyndward."
Hann hrökk við. petta var alveg eins og hann
hafði óskað. „Ekki í Wyndward!“, sagði hann
hikandi. „Og hvers vegna?“
Hún þagði um stund, en mælti síðan. „pað er
afsakanlegt að vera dutlungafull við slíkan at-
burð.“
„Já, já,“ samsinti hann. „En eg veit að for-
eldrar mínir myndu óska, að brúðkaupið yrði þar
— eða í London.“
„Ekki heldur í London,“ sagði hún fljótt.
„Leycester, hvers vegna ekki hér? Eg vildi að viS
giftum okkur í kyrþey.“
„Pú,“ kallaði hann, eins og hann tryði ekki.
„Gifting þín myndi vekja svo mikla eftirtekt meðal
•þeirra allra, sem þú hefir ríkt yfir eins og drotning!“
„pað hefir verið einn af dagdraumum mínum
að læðast til kirkju og giftast manninum, sem eg
elskaði án hinnar venjulegu viðhafnar og gifting-
arsiða," hvíslaði hún.
Hann horfði á hana og gleði og þakklæti skéin
úr augum hans. Hann hafði enga hugmynd um,
að hún lagði þetta til hans vegna. „petta er und-
arlegt,“ sagði hann. „petta er ólíkt því, sem menn
skyldu ætla um þig, Lenore.“
„Ef til vill,“ samsinti hún brosandi. „En engu
að síður er það satt. Ef eg mætti ráða, myndi eg
vilja fara niSur í litlu kirkjuna þarna og giftast
eins og bóndadóttir, eða væri það elcki unt, þá
með eins lítilli viðhöfn og hægt væri.“
Hann stóð upp og horðfi út um gluggann hugsi.
„Eg skil þig aldrei, Lenore,“ kallaði hann, „en
mér þykir mjög vænt um þetta. pað hefir alt af
verið dagdraumur minn, eins og þú kemst að orði.“
Hann varp öndinni. „Auðvitað verður þetta eftir
því, sem þú óskar. Hví ekki?“
„pað er ágætt,“ samsinti hún. „pað er þá ákveð-
iS. Engar tilkynningar, engin viðhöfn, engin Ge-
orgs-kirkja á Hannovertorgi, enginn biskup!“ Hún
stóð upp og hló.