Vísir - 08.10.1921, Blaðsíða 3

yísiR
°M Hafnarfjarðar
íafa bifreiöar daglega oft á dag,
irá Bifrei'Sastöð Steindórs Einars-
sonar. Horni'S á Veltusundi. Þægi-
ílegar og vissar ferSir.
iVíöey, Reykjavík o. fl. stöSum.
Sýningin verSur opin fyrst um sinu
Srameftir vikunni.
Hengi erl. myntar.
Khöfn 7. okt.
Sterlingspund . . . kr. 20.30
D*llar ...... — 5 37
100 mörk, þýsk . , — 466
100 kr. sænökar . . — 122.60
100 kr. norskar . , — 64.75
100 frankar, franskirj — 39.10
100 frankar, svissn. . — 96.36
100 lírur, ítal.. . . — 21 70
100 pesetar, spénv. . — 70.76
.100 gyllini, holl. . . — 174.60
Frá VerslunarráSinu.
Hjálparbeiðni Georgin
Reuters fréttastofa fékk opinbera
íilkynningu í fyrra mánuSi frá stjórn
lýðveldisins Georgíu, sem liggur milli
Kaspískahafs og Svartahafs. Segir
J?ar svo, að J?au þrjú ár, sem landið
aiaut fullkomins frelsis, hafi það
bæði varist hungri og drepsóttum,
en þetta hafi gerbreyst síðan hinn
rauði her Moskvastjórnarinnar hafi
iráðist inn í landið og lagt það und-
ár sig, fyrir sex mánuðum. -— Á
skömmum tíma voru allar vista-
birgðir Iandsins upp étnar. Her-
sveitirnar eyddu sumu, sumt tóku
ibinir mörgu umboðsmenn Lenin-
stjórnarinnar, en það, sem eftir var,
Brjóstsykurgerðin „NÖI“
flTJLtt 1
Túngötu 2. Sími 444.
leöan ég er fjapvepandi
bið ég mena aS «núa sér til gjaldkera míns frk. Olafar Sigurðar-
dóttnr, lem ég hefi. gefið fult umboð við víkjandi versluu minui.
Reykjavik, 6. okt. 1921.
0. Eílittgsen.
fir, dúi, rumstæOi,
[margar gerðir, ensk frakka-
efaí mikið úrval nýkomið í
Heifgríman „UNífHtlfir,
er hin besta
og ódýrasta.
fœst að eins
í versluninni
„G O Ð A F OS S“
Laugaveg 5.
Harðflskur
fæst í versluninni
VlisiiDr.
tóku þeir herfangi og flutti til Rúss-
lands. Skeytið segir, að bolshvíking-
ar sendi hverja hersveitina af ann-
ari til Georgíu og leggi ]?ær landið
í auðn. Stjórnin leitar á náðir vest-
urþjóðanna og telur brýna nauð-
syn á að senda tafarlaust vöru-
birgðir og lyf til Georgíu. En seg-
ir, að sendingunni verði að haga
svo, að þær komist beint til hinna
nauðstöddu íbúa, en lendi ekki í
klóm embættismanna bolshvíkinga
eða hermanna, sem fari rænandi um
landið. ,
Geymsla.«£
hestum og barnavðgnum til
geymslu yfir veturinn. Verður
sðtt til eigeada ef óskað er.
Blml 0-70.
K. F. U. M.
SunnUdagaskólinn kl. 10.
U.-X>. kl. 2
Y.OD. — 4
Almenn samkoma kl 81/,-
AJ tir velkomnir.
PœðL
4—5 menn geta íengið fæði á
Laugaveg 19 B. (uppi Bakhásið).
Dnglmgastúkarnar
8Svafa“, 8Unnur“, og „Æ kan“
halda fuud á morguri snnnuHlag-
inn 9. okt. á venjulegum tíma.
Gfæslnmenairnip.
Ung kona
vlll taka að sér að segja til bðrn-
um á góðu heimili, sveit eða
kaupstað. Tilsögn í dönsku, ensku
og söngfæði ef óskað er. Tiiboð
merkt „Tílsögu" eendist afgr. þ.
bl. f. 20. okt, Uppl. í sima 660.
AÐGERÐ og HREINSUN
RITVÉLA. A. v. á.
Obels munntöbak þykir best, fæst í LartdstjörimrLni.
uyiaom r» av margar teg. itl skðfataaði til Stetías Eniuiarssonar.
Gammarnir.
Saga eftir H. S. Merriinau.
I. KAFLI.
1
Allir á sjó.
jósep P. Mangles sat eins og honum var hæg-
ast í jrilfarsstól á stóru farþegaskipi úti á regin
Atlantshafi og reykti ágætan vindil. Hann var
hár maður en grannur, skegglaus, stórskorinn og
ídnnfiskasoginn og bar höfuðið hátt. Á andlits-
svipnum mátti sjá, að honum fanst heimurinn ekki
verri en búast mætti við, og ]?ó að hann væri fyrir-
litlegur, þá yrði að bera það með þögn og þolin-
snæði og þramma leiðar sinnar án þess að líta til
hægri eða vinstri. Veður hafði verið ilt, en var
mú að skána. En Mangles var ekki sjóveikur. Hann
vai' yfirleitt harður í horn að taka og kendi sér
atdrei neins meins, nema þrálátra meltingarörðug-
tetka; þeirra kvilla hafði hann kent í fimtíu ár.
„pað er góða veðrið," sagði hann. „Kvenfólkið
fet' að skreiðast upp á þilfarið — fari góðviðrið
norður og niður.“
Röddin var djúp og dimm, líkust urri. — Syst-
ir hans sagði, að hann urraði yfir mat sínum eins
og hundur.
Orðum sínum um veðrið og kvenfólkið beindi
hann til manns, sem stóð skamt frá honum og
hallaðist fram á borðstokkinn. Enginn annar var
þar í nánd; en maðurinn svaraði engu. Maður
þessi var á að giska 25—30 árum yngri en
Mangles, og virtist vera Englendingur. Hánn var
sex feta hár og allþreklega vaxinn, en, %ins og
oft er um stóra menn, þá virtist hann ekki fylla
upp meira rúm en honum bar í þrengslum þessa
heims. pað var ekkert áberandi í klæðaburði
hans, og hann var hæglátur í framgöngu. pegar
hann sagði eitthvað, varð hann venjulega að end-
urtaka það, og gerði það með stakri þolinmæði og
í sama mjúka, lága rómnum.
Allir farþegamir á skipinu, þ. e. a. s. karlmenn-
irnir, voru kaupsýslumenn, nema þessir tveir —
Jósep P. Mangles og Reginald Cartoner; þeir
höfðu því ósjálfrátt látið berast saman þessa fjóra
daga, sem liðnir voru síðan lagt var af stað frá
New York. Hvorugur þeirra hafði neinn varning
að bjóða, eða vildi neitt kaupa, hvorugur þeirra
hafði nafnspjöld í vestisvasanum, til þess að geta
sýnt nafn, bústað og atvinnu fyrirvaralaust. Hvor-
ugur þeirra var þannig, að menn þyrftu að fæl-
ast þá, en þó var ekki auðgert að komast í sam-
ræður við þá. )?að er ekki nema guð einn, sem
menn geta haldið áfram að tala, tala, tala við, án
þess að fá nokkurt svar. pessir tveir menn fundu
enga bvöt hjá sér til þess að segja félögum sínum
neitt af sínum högum; hinir farþegarnir létu þá
því eiga sig — og eigast við tvo eina, en skiftust
svo aftur innbyrðis í marga flokka,- eins og títt er
á slíkum ferðalögum, þar sem margir eru samat.
Og þeir höfðu aldrei sagt hvor öðrum neitt —
samræður þeirra voru aldrei um annað en daginn
og veginn.
Cartner var dreymandi maður, augun alvarleg
og lágu heldur djúpt, undir karlmannlegu enni.
Augnalokin báru einkenni, sem fátítt er að sjá
á þeim mönnum, sem ekkert er í spunnið. pau
voru þráðbein og huldu erfi brún sjáaldursins.
Vegna þessa urðu hin dreymandi augu einkenni-
lega hvöss og alvarleg. Eftir stutta þögn sneri hann
sér hægt við, leit niður á félaga sinn og vottaði
fyrir spyrjandi svipbrigðum á andliti hans. Hann.
virtist vera að velta fyrir sér, hvort Mangles hefði
verið að segja nokkuð. En Mangles horfði í móti,
staðráðinn í að endurtaka ekki ummæli sín. En
þó fór svo að lokum, að Mangles tók fyrr til máls.
„Já,“ sagði hann, „bráðum kemur kvenfólkið
upp á þilfar — og Jooly systir mín. pér þekkið
ekki Jooly?“ 1
Hann talaði hægt og lagði viðfeldnar áherslur
á orðin, eins og Bandaríkjamönnum er títt.
„Eg sá yður tala við unga stúlku í borðsalnum
eftir máltíð," svaraði Cartoner. „Hún hafði blá-
an klút um hálsinn. Hún var fríð.“
„pað var ekki Jooly,“ sagði Mangles umsvifa-
laust.
„Hver var það?“ spurði Cartoner brotalausL
Hann var einlægur, eins og hjárænu-mönnum er
títt, — þeim sem eru annars hugar, án þess aS