Vísir - 22.11.1921, Blaðsíða 3

f8ildsala“imbolsY8Fslui
^ynnigsjanoi a
Ennþá nokknð eftir af dúkkum og öðrum leikföngum.
Silkibönd, Leggingar, Blúndur, Horrabindi, Silkipokar,
Perlupokar, Leðurvörur, Járnvörur, Ilmvötn, Hárvatn,
Hárgreiður, Pípur, Munnstykki allskonar Krystalvasar.
Allai* vörur seljast með og 13.30.0111? ±3030-
3öEL«fciPLi>^-v. 3ES.O3M.10 -g.snris&t tll
OlSLlS.AX', T303r®:Al? slg
i>est.
Sigfús Blondahl k Co.
ðimi ?2 0. L©kIargötn6B.
arhöfn o, Seyðisfirði 2, Hólum í
HornafirSi o, Þórshöfn í Færeyj-
um x st. Loftvog lægst fyrir suð-
vestan land, fallandi. Austlæg átt
á suðvesturlandi, kyrt annarsstað-
ar. Horfur: AUstlæg og suöaust
læg átt.
Háskólafræðsla.
Prófessor Guðm. Finnbogason,
kl. 6—7: Samlífiö og þjóðarand-
inn.
Gullfoss
fer héðan til Vestfjarða kl. 3 í
dag. Snýr við á ísafiröi. Kemur á
fjórar hafnir.
og að undanförnu
sauma eg upphluti
©uðrúu Signrðardóttir
Laugaveg 27, Kj.
óskar Halldórsson
var meðal farþegja á Gullfoss*
á dögunum.
XJtsala
hefst í dag i skrautgripaverslu*
Péturs Hjaltested, Lækjargötu 2.
Ágúst Pálsson
leikur á Orkester-harmonikti í
rðnaöarmannahúsinu á morgim
sjá augl. i blaðinu í dag.
inmæöi, löghlýðni, þrautseigja og
friðsemi. Gegn harðstjórn og kúg-
un væri henni tarnara að beita ó-
virkri en virkri mótstööu. Hún
Iq'nni að verða ofurliði borin um
stundarsakir, en sanxt sem áður
mundi hxin að lokum rísa upp.
•sterkari en sigurvegararnir. Þessu
til sönnunar nefndi hann þjóðir
■er á sínum tíma voru voldugir sig-
urvegarar Kínaveldis, en nú eru
með öllu horfnir inn í þjóðina. Að
Kínverjar væru hin elsta þjóð, sem
nú væri til, stafaði af því, áö til-
yera þeirra sem þjóðar, hvíldi á
siðferðislegum grundvelli, eins og
hugsjón þjóðabandalagsins.
Mr. Sen á marga góðkunningja
fjer, og það mun gleðja þá alla, að
i bréfi hingað kveðst hánn vona
að geta dvalið á íslendi núna um
jólin. Sennilega veröa það síðustu
»ól hans í Evrópu nú um alllangt
skeið, því næsta sumar mun hann
hverfa heim til átthaganna, að af-
loknu doktors-prófi.
„SANITAS“
sætsaftir eru gerðar úr berj-
um og sykri eins og b es tu
útlendar saftir. — Þæv eru
Ijúffengar, þykkar og lita vel.
Sími 190.
Veðrið í morgun.
Hiti í Reykjavík 2 st., Vest-
mannaeyjum 4, Grindavík 3,
Stykkishólmi 2, ísafirði o, Akur-
eyri -4- 3, Grímsstöðunx -4- 8, Rauf-
Villemoes
kemur í kvöld frá Hafnarfirði,
hlaðinn kolúm og steinolíu til
Landsverslunarinnar.
Borg
fer héðan í fyrramálið austur
urn land í hringferð, til að taka
fisk á ýmsum höfnum fyrir Nat-
han & Olsen. Fer með farminn til
Spánar og ítalíu.
Sterling
kom til ísafjarðar í morgun, á
leið hingað.
Es. Uno
íer héðan síðdegis í dag, áleiöis
til Akureyrar.
Es. Hekla
kemur frá Akranesi í dag og
tekur hér fiskfarm hjá hf. Kveld-
úlfi.
Hættulegt
er að ganga út á bryggjuna vi»
Austurgarðinn á kvöldin þegar
dimt cr orðið, einkum þegar þac
er Ijóslaust eins og nú fyrirfat-
andi. Maður datt þar niður í
króknum fyrir nokkrum dögum
og vildi til happs, að skiixstjóriua
á björgunarskipinu „Geir“ heyrði
til hans. Er þetta s j ö 11 i m a a
u r i n n, sem þeir skipverjar á
„Geir“ hafa bjargað úr sjónuwj
þarna við bryggjuna, og er nú
annaðhvort, að það A'erður aó
kaupa skipið til að liggja altaf
þarna við þennan slysakrók til aó
draga upp þá, sem þar detta niv'i
ur, eða þá að setja grindur þar
meðfram, og kann að vera. að þaö
væri einfaldara. Ef svo hittist á,
að háfjara er, þá er grjót þarna
undir, og banvænt að detta niöur.
Það má ekki dragast, að vi*
þessu sé gert.
‘Gnmmarnir. 33
„Hann drekkur glas af portvíni," sagöi prins-
Srtn vi8 dóttur sína og benti á flöskuna, sem hann
ikafÖi drukkiS úr eftir máltíSina, þrátt fyrir gigt-
tina. —
Wanda helti í glas og rétti Kosmaroff. Hann
aók viS því og þakkaSi fyrír meS því aS brosa viS,
œins og hann væri heimilismaSur. Og í raun og veru j
tforu ættir þeirra nátengdar aS fomu og nýju, því
aS Kosmaroff var af ætt, er menn hugSu vera j
aidauð'a.
„Eg kom til þess aS segja ykkur, aS alt er meS
ífcyrrum kjörum," sagSi hann, „og eg ætla aS kveSja
ykkur um leiS. Undir eins og eg get fengiS vinnu
» Thorn, ætla eg aS fara þangaS og ýta við þeim
S>ar. peir eru daufir í Thorn.“
Prinsinn hló og hagræddi sér í stólnum. „piS
aingu mennimir segið alla daufa. VeriS þiS ekki of
weiðibráðir. ]?aS er þetta, sem eg segi altaf.“
„Og viS erum altaf búnir að hlýða á það, sem
þér segið,“ svaraði Kosmaroff. „pér hljótið að
viðurkenna það. Eg kom hingað í kvöld, af því
að þér álítið, að ofmikil Iaunung se hættuleg, og
^eti valdið misskilningi. Að tala blátt áfram og
skilja rétt — það voru boðin, sem þér senduð
imér, textinn í síðustu ræðu yðar.“
Kosmaroff brosti og snerti glas prinsins, sem
áóð við hliðina á honum og gaf það í skyn, að
ikann drykki skál hans.
„Wanda átti þenna texta, en ekki eg,“ svaraði
prinsinn.
„Svo,“ sagði Kosmaroff og leit á hana. „pá
skal eg fara eftir því. Eg hefi trú á skoðunum
liennar. Hún hefir reynt margt.“
„Eg hefi verið í Dresden og London,“ svaraði
Wanda, „og kvenfólk sér jafnan fleira en karl-
snenn.“
„Altaf?“ spurði Kosmaroff og brosti við.
„Já, altaf.“
Kosmaroff sneri að prinsinum snögglega, eins
og hans var vandi,
„En eftir á að hyggja,“ spurði hann, „hvað er
Cartoner að gera í Varsjá?“
„Cartoner — Englendingurinn, sem talar öllum
tungum? Við kyntumst honum í Lundúnum,"
svaraði prinsinn. „Hvaða maður er það? Og hví
skyldi hann ekki vera hér?“
„Eg skal segja ykkur hver hann er,“ svaraði
Kosmaroff og brá glampa fyrir í augum hans.
„Hann er maðurinn, sem Englendingar senda, þeg-
ar þeir renna grun í, að eitthvað sé á döfinni, er
þeir geti haft gagn af. pessi maður hefir Jag á
að fá vitneskju um alt, það orð fer að minsta
kosti af honum. Annar er Paul Deulin — og hann
er héma. Hann er vinur ykkar, en hann er ekki I
hættulegur eins og Cartoner. Ameríkumaður er hér
einnig og er lagt fyrir hann að dvelja í Vsu-sjá og
Pétursborg. Annað hvort er eitthvað á seyði í
j Rússlandi eða stórveldin grunar, að hér muni ger-
ast eitthvað áður en langt um líður. pessir menn
komu til þess að fá vitneskju um, hvað það er.
peir mega ekki komast eftir neinu hjá okkur."
Prinsinn ypti öxlum. Hann lagði ekki mikið upp
úr þessum útlendingum.
„Auðvitað eru þessir menn einungis til aS sjá
og heyra,“ hélt Kosmaroff áfram. „En eins og
Wanda segir, sjá sumir menn betur en aSrir. —
Mangles, Ameríkumaðurinn, sem hefir kvenfólk í
för meS sér, mun gefa skýrslu um viSburSina, eftir
að þeir gerast. Sama er um Deulin, því aS hann
er tómlátur. Hann sér aldrei neitt, sem mundi baka
honum óþæginda. Hann ritar ekki langar skýrslur
til skrifstofanna í Quai d’Orsay, því að hann
veit, að þær verSa aldrei lesnar. En Cartoner er
frábrugSinn þeim. Englendingum kemur ekkert á
óvárt í þeim málum, sem Cartoner hefír hönd í
bagga með. Hann gefur skýrslu um viðburðina,
áður en þeir koma fram. Eg ætla að vara ykkur
við honurn.“
Um leið og Kosmaroff sagði þetta, stóð hana
upp og leit á klukkuna.
„Eru nokkrar fyrirskipanir?"
„Engar,“ svaraði prmsinn, „nema þær venju-
legu — þolinmæði!“
„Já,“ svaraði Kosmaroff," við skulum Vera
þolinmóðir."
Honum virtist ekki detta í hug, að það ræri
auðveldara að vera þolinmóður í þessu vistlegtt
húsi, heldur en á sandöldunum við Weichsel-
fljótið um háveturinn.
„Verið varkár við þenna mann, þenna Cart-
oner,“ bætti hann við og beindi máli sínu til Martin*
sérstaklega. „Hann mun ekki ljósta neinu upp, e*
hann mun komast aS öllu. Og þú veist, að eng-
inn má komast að því.“
Hann kvaddi þau með handabandi. „pér seg-
ist hafa kynst honum í Lundúnum," spurði hana
prinsinn. „Hvað leitst yður um hann?“
„Mér virtist hann vera kyrlátur maður.“
„Og Wanda?“ hélt Kosmaroff áfram og br*
á glens við hana, „hún sem sér svo margt. Hvaða
álit hefir hún á honum?“
„Eg var hrædd við hann.“
XI. KAFLI.
Samfyomulag um — að deila.
Sazki garðamir liggja í miðri Varsjá og í Lund-
únum mundu þeir vera kallaðir skemtigarðar. Á
ákveðnum tíma gengur heldra fólkið þar sér rif
skemtunar og altaf er þar mikil umferð af mönn-
um, sem stytta sjer leið gegn um garðana.
j Wanda var vön að sitja þar á morgnana eða
ganga með föður sínum, þegar læknarnir höfðu ný-
lega mint hann á, að hann þyrfti að lyfta sér upp.
par eru bekkir undir trjánum, meðaí blómanna.
því