Vísir - 24.12.1921, Blaðsíða 3

VISIR
Evít #ól.
Eg' man einkum eftir jólunum
frá einu af skólaárum mínum. Viö
fylgdum þeim gamla skólasi'ö aö
láta hengja upp í bekknum skraut-
riíaö almanak yfir sí’ðustu dagana
fyrir jnlin : diés restantes (dagarn-
ir. sem eftir eru). Skrautritarinn
i bekknum lagði sig allan til, svo
a.'ö tafla okkar meS áletruninni
dies restantes skyldi ekki standa
aö baki töflunum í hinum bekkj-
untim. Þessi skrauttafla var vafa-
laust tákn jólatilhlökkunarinnar.
Á söngæfingum var helst sungiS:
Nálgast jóla lífsglöð læti — og
mikill var fögnuðurinn, er að-
fangadagur rann upp. Jólin voru
hvit. Það voru fyrstu hvítu jólin,
er eg man eftir. Hvert sent augaö
eygði var mjúkur, nýfallinn snjór.
Frá efsta fjallstindi til flæðarmáls
— snjór, snjór. Glitbrigði norður-
Ijósanna Ijómuðu á bláhvolfi him-
insins og kyrð var yfir öllu. í
fjarska heyrðust ómar kirkju-
klukknanna og eg bacst með
mannfjöldanum. er leið hægt og
rólega áfram til kirkju. Enginn
así var á neinum, friður og ró
skein út úr hverju andliti. Kvöld-
ið var hcilagt. Hvert sem augað
leít var helgisvipur vfir öllu.
Kirkjan virtist orðin stærri og
gnæfa hærra til himins en áður,
húsin virtust orðin aö bústöðum
íriðar og eindrægni, einhver tign-
arsvipur skein út úr hverjum
kirkjugesti. Snjórinn hafði óvána-
leg áhrif á mig. Hvítt var minn
litur. Aldrei hafði mér liðið eins
vel og eitt sinn, er eg var stadd-
ur uppi á fjallstindi um hávetur
«g leit yfir landið. Alt var hvítt
<t>g himnesk kyrð yfir öllu. Land-
ið- lá laugað 5 faðmi hréinleikans
Og fegurðarinnar. Hvítakristur
var haun nefndur af því að þeir,
er skírn tóku, voru íklæddir hvítri
skikkju, tákni hreinleikáns. Heim-
dallur var nefndur hvítastur ása.
■Hvít var í liaugi Högnadóttir. —
------Hvít jól. Hringt! Hringt!
Tónbylgjan hóf dýrðarsöng jól-
ariiía til himins; sorgir og áhyggj-
ur þögnuðu og sálir mannanna
vögguðu sér á hljómöldunum og
leituðu upp í hæðirnar. Skærar
barnsraddir runnu saman við hálf-
brostnar raddir gamalmenna, en
'allir voru gagnteknir af guðlegri
þrá. Jólaljósin voru teudruð —
líkt og stjömurnar á 1>láhvolfi
himiús brugðu gullsprotum yfir
hauður og haf, glitruðu og titruðu
jólaljósin í sálu min'ni. Mér fanst
sál mín vera eins og mjöllin, er
glitskrúð noi'ðurljósanna litmerl-
ar. Mér fundust geislar jólaljós-
anna smjúga inn í hvern aíkima
sálar fninnar og er söngurinn tók
til aftur og eg skynjaði, aö allar
ríkustu og viðkvæmustu tilfinn-
ingar k i rkj ugestanna blönduðust
saman í margrödduðum hljóirium,
cr liárust upp í hæðirnar. fanst
in'ér alt í einu eitthvað losna við
hjartarætur mér. Mér fanst allur
þungi hverfa af mér og eg verða
léttur eins og fuglitin fljiigandi.
Mér varð litið til altarisins. Mér
fanst presturinn vera horfinn og
Kristur standa þar í hvítum klæð-
um, breiða hendur sínar út móti
söfnuðinum og blessa hann. En alt
í kringum Krist fanst mér rúmið
fyllast af hvítuni verum, englum.
Þeir höfðu allir skínandi vængi,
en hreyfðu sig ekki og horfðu all-
ir í sömu átt — á mig, að mér
íanst. Augnaráð þeirra var óum-
ræðilega milt og blítt. Og eg fann
ómælanlegan fögnuð streyma um
sál mína og óskaði þess helst, að
eg mætti sitja þarna að eilífu og
horfa á englana.----------
Árin líða og nú era aftur kom-
in.jól. Snjónum fennir niður og
hreinleikans fang vefst um fold-
ina. Frá fjallstindi til flæðarmáls.
Þegar klukkunum er hringt mun
eg stefna til kirkju, lauga sál mína
í hljómanna hafi og skygnast eft-
ir. hvort eg sjái Krist og englana.
Alexander Jóhannesson.

CLEÐÍLEGRA JÖLA
óslcar öllum xnðskiftavinum sínum
Verslunin Skógafoss.
Gleðilegra jóla
óskíi ég
öllum mínum viðskiftamönnum.
O. Ellingsen.

CLEÐILECRA JÓLA
ósl(ar öllum viSskiftavinum sínum
Jón Hjartarson & Co.
CLEÐILEC JÓL!
Martánn Einarsson & Co.
CLEÐILECRA JÓLA
óskar öllum viðskiftavinum sínum
Versluntn Vísir.
CLEÐILEC JÓLl
VaSariœraVerslunin Gepsrr.
C LEÐILEC JÓL!
Verslun Geir Zoega.