Vísir - 05.01.1922, Blaðsíða 3

VlSIR
illgemGine lusfermesse und laumesse
y. 3.-11. larz 1922.
feGhnische iesse ¥om 5.-14. iarz 1922.
fiir iusstelleF und iinkaufer gleiGhwiGhlig.
Díe Herbstmesse 1922 beglimt am 27. Angnst 1922.
Eotgegennahme von Anmeldnngen, Auskunft und
kostenlo9c Zusendung von Drucksachen durh den
ehrenamtlichen Vertreter fiir Island
Messamt {ur d£c Mustermessen inleipzig
J\ATHA1\ & OLSEK
Mörgum bæjarfulltrúunum hafa
vaxi'S í augu þær tekjur, sem
fengist hafa á íþróttavellinum þrjú
aadangengin sumur. Þeir hafa álit-
i®, aö iþróttamenn hafi lítiö viö
alt þaö fé aÖ gera, og sanngjamt
væri að bæjarsjóöurinn fengi
nokkurn skerf af því, þótt skamt
ípundi lirökkva handa einum af aö-
stoöarmönnum borgarstjóra. —
Nýr jtcke!
á grannan mann, til sölu meö
tækifæriíverði i
Álafossútsölnnni
Þessar tekjur, sem þeim hafa veriö
• þyrnar í augum, hafa ekki horfiö
í vasa íþróttamanna sjálfra, eins
og sumt fólk heldur. Þær hafa
meöal annars gengiö til þess, aö
greiöa skuldir íþróttavallarins, til
þess að endurbæta völlinn og gera
hann vistlegan. Tekjurnar hafa
einnig fariö í þaö, aö greiöa kostn-
aÖ af komu erlendra íþróttamanna
hingaö. Slíkar heimsóknir veröa
ætíð til liins mesta gagns, og því
nauðsynlegar, en fjárskortur hefir
undanfarið ráöiö því, aö minna
hefir veriö að því gert en skyldi.
íþróttirnar hafa fulla þörf fyrir
alt þaö fé, sem þeim aflast. Fjár-
skortur og erfiðleikar hafa staöiö
þeim í vegi. í löndum, þar sem
betri skilningur er á íþróttum en
hér, telja bæjarfélögin skyldu sína
aö styrkja íþróttir meö fjárfram-
lögum og greiða fyrir þeim á all-
an hátt. En hér fá ekki íþrótta-
menn óáreittir að berjart viö skiln-
ingsleysiö og erfiöleikana. heldur
er þeim skipað aö gjalda skatt af
þessu áhugástarfi sínu. Hér er
stefnt í geröfuga átt viö alla sánn-
sýni’. Heföi nær legiö, aö bæjar-
stjómin héldí hlxfiskildi yfir
íþróttamálum. og fengi þeím fé
til framkvæmda. Aö því dregur,
þótt sxðar verði, því ekki verða
íþróttamál ætíö jafn illa skilin og
nú.
Því fer betur, aö bæjarstjórmn
er ekki alveg einráö um þetta
skattamál. Þaö þarf samþykki
landsstjórnarinnar til þess aí
verða gildandi. Allir íþróttama«o
bæjarins treysta þvi, aö stjómi»
líti öðrum augum á mál þetta e*
bæjarstjómin og gjaldi því ekkí
samkvæöi, að afaróvinsæll og mrö
öllu ómaklegur skattur sé lagöur
á allar íþróttir í höfuöborginni.
(„Þróttur").
Dnllgerð.
„Daily Mail“ getur þess fyrir
skemstu. aö Thomas Edison, hin*
frægi hugvitsmaður hafi nýlega
sagt frá því, að hann hafi gert
þær uppgötvanir síöustu mánuö-
ina, er leiða kunni til þess. aö guli
verði skapað úr öðmm efnum.
„Það hefir uppgötvast," sagöi
hann, „aö blý er ekki ,frumcfni‘.
heldur samsetningur úr tveimur
efnum. Þessi nýja uppgötvun er
liöur í lausn þeirrar þrautar, a*
gera gull úr öðrum efnum. Mér
hefir jafnan staöiö stuggur af
þeirri skuldbinding, sem stendur á
sumum seðlum og veröbréfnm. aö
þau skuli leysast meö gulli. Hvaö
mundu þeir menn segja. er slík
veröbréf eiga, ef þeir vakna viö
þaö einn góðan veðurdag, aö
gulliö er ekki meira viröi etf
ásmunda-j árn? En þelta
getur nú viljað til einhvern dag-
inn V'
52
„Draumamaðurinn var rttur í varðhald fyrir
íbtlar sakir,“ mælti Mangles og ýtti frá sér disk-
jntun. „Hann var ekki hættulegur maður, en hefði
getað orðið það. Hann var hvorki ákærður né
yfirheyrður. Sjálfum zarnum hafði allra mildi
iegast þóknast að gefa máli þessu persónulegan
gaum og þess vegna mátti sleppa öllum forms-
atriðum og smámunum réttvísinnar. Hann var send-
oir til Síberíu. Konan fekk eftir mikla eftírgangs-
muni, að fara þangað á eftir honum. pau voru
amg — síðasti kvistur ættarinnar. Hinni föðurlegu,
sússnesku stjórn virtist ráðlegast að láta ættina
deyja með þeim. En konar. átti volduga ættingja,
— þess vegna var henni leyft að fara með hon-
um. Hann var farinn að vinna í námunum. Hún
Ihafði verið svo forsjál að hafa með sér læknis-
vottorð. Námuvinna hlaut að verða honum að
jbana. Gæti hann ekki fengið inni-vinnu? Hann
aóitti um að verða þjónustumaður forstjórans þar
í héraðinu, — manns, sem hafist hafði úr alþýðu-
Uokki, — en var synjað. j?ess vegna fór hann
aftur í námumar — og dó. Konan hafði verið
aett í varðhald, meðan þessu fór fram, fyrir að
fcafa reynt að hjálpa sakamanni til að strjúka.
pá varð það sem síst skyldi, að konan eignaðist
aon í fangelsi og öll fyrirhöfn og umhyggja stjóm-
arinnar kom að engu haldi. pessi skaðræðisætt
var ekki aldauða enn. Forfeður þessa fangelsis-
bams höfðu verið konungar Póllands. En stjóm-
in dó.ekki ráðalaus. Barnið var tekið frá móður
SÍnni; henni félst svo mikið um það, að hún dó.
Nú átti drengurinn engan að, sem léti sér ant um
hann, eða vissi jafnvel, hver hann var, nema fóstri
hans — hin mikla og föðuriega stjórn."
Jósep þagnaði, leit í kring um sig og deplaði
augimum glaðlega.
„Ealleg saga, finst ykkur það ekki?“, spurði
hann. „Svo var drengnum bringlað svo saman við
«múr börn. að enginu vissi, hver var hver. Hann
ólst upp í Síberíu og var látinn í herdeild með
Kósökkum. Og loks var þá ættin úr sögunni, því
að enginn þekti hann —. enginn nema skrásetn-
nigarengillinn, sem líklega kann eitthvað í ætt-
fræði. Syndir forfeðranna, eins og þér skiljið. Ein-
hver verður að hafa reikning á þeim.“
Eftirrétturinn var nú kominn á borðið. Sögumað-
ur þurfti lengri tíma til að segja frá en nauðsyn-
legur er til þess að lesa frásögnina.
„Cartoner, réttið þér Netty vínber og takið þér
af þeim líka/‘ sagði Mangles. „Ykkur getur ekki
þótt neitt koma til sögunnar, — þyrfti að vera
fomsaga. Jæja, — hvað sem því líður, þá varð
rússneska stjórnin að lúta í lægra haldi fyrir skrá-
setningarenglinum. pví að engillinn gaf fangelsis-
barninu ættarmótið. Og ef eg kemst til himnarík-
is, þá langar mig til að eiga tal við þennan gal-
gopa, því að eg kalla þetta óvenjulegan galgopa-
hátt af engli. Og drenguiinn kyntist öðrum nýliða
í Kósakka-herdeildinni, sem þekti ættarmót hans
og sagði honum, hverra manna hann væri. En
stjórnin hefir svo rækilega upprætt þetta illgresi,
að fáir menn í Póllandi og engir í Rússlandi munu
þekkja manninn af svipnum, þó að þeir sæju hann
/ «c
nu.
Jósep helti víni í glas, drakk úr þvL og teigði
fram hökuna.
„Maðurinn fer nú allra sinna feroa í Póllandi,"
bætti hann við.
Og þá var sögunni lokið.
XIX. KAFLI.
Örlagastundin.
Netty reykti ekki. Hún varð að játa, að hún
væri gamaldags að ýmsu leyti.
Ungfrú Mangles reykti vindlinga stoku sinnum á
almannafæii, ef svo vildi verkast. Bar tvent til þœ*.
Fyrri ástæðan var mjög skiljanleg og henni hék
hún mjög á loft, þegar hún var að spurð, — seot
sé, að hún ætlaði ekki að veita karlmönnum einka-
leyfi til þess að neyta tóbaks. Hin ástæðan var
sú, að hún sýndi karlmönnum hæfilega lítilsvirðing*
með ]?ví aS ganga í berhögg við gamlar kreddar
og hleypidóma.
Ungfrú Mangles sagði, að hún ætlaði að reykja
vindling og þá stóð Netty á fætur o gsagði, að ef
þau sætu ekki lengi yfir reykingum, mundu þa«
finna sig í gestastofunni.
Svefnherbergi Jóseps lá milli borðstofunnar og;
getstastofu ungfrú Mangles; það var óbrotið aí
öllum búnaði.. Gestastofan lá við endann á göng-
unum og þar voru gasljósatæki beggja vegna í
hornunum. Netty gekk til gestastofunnar, en stað-
næmdist snögglega á þröskuldinum. Henni kom á
óvart að dmt skyldi vera í stofunni. Gamaldags
Ijósakróna hékk úr miðju lofti á þessu stóra og
auða herbergi og glampaði á hana af birtu, seat
féll inn um dyragættina. Netty vissi af eldspýtur*
á arinhillunni gagnvart dyrpnum, sem voru opnar.
Hún gekk þvert yfir gólfið en á meðan laukst aft-
ur hurðin bak við hana. Hún stóð í myrkrinu e*
brá ekki, því að hún vissi hvar arinhillan var.
Alt i einu varð henni hræðilega hverft. pað var
emhyer inni í herberginu- Ekki var um að villast.
hún heyrði hægt og gætilegt fótatak manns, seat
var að læðast til dyranna. Netty reyndi að tala.
— spyrja hver þarna væri. En hún fékk engtt
orði upp komið. Hún hafði lesið um það í bók-
um, að slíkt gæti hent fólk, en sjálf hafði hú*
aldrei crðið fyrir því áður, að standa orðlaus þeg-
ar hún ætlaði að segja eitthvað.
Ósjálfrátt sneri hún sér við og horfði þangáð í
áttina sem hún heyrði þetta hræðilega, dularfulla
hljóð. pá náði hún aftur hugrekki sínu alt í einu.
Hún var hugiökk að eðlisfari, eins og margt fólk.
I sem ekþi er mikið fyrir sér. Hún gekk til dyranna
j og fótatak hennar heyrðist ekki, því að hún var á.