Vísir - 13.01.1922, Blaðsíða 4

KlSIR
itt og þetta.
Huiigursneyðin í RússlandL
1 Manchester Guardian birt-
i»t í f. mán. þessi bréfkafli frá
manni, sem var í hjálparleið-
ángri i einu hallærisbéraðnu á
Rússlandi: „í þessu litla héraði,
lem víð eigum að sjá um, eru
650000 manns, sem við eigum
að fæða, eða úrskurða, bvað af
fólkinu eigi að deyja, ef við get-
um eigi fætt það. Við eigum hér
við afskaplega örðugleilca að
etja á fiutningum á jámbraut-
um og enn meiri vandræði þeg-
ar á að flytja vistimar héðan
úr borginni, þvi að engir eru'
vegjmir, éngin járnbrautaskifti,
kuldi mikill og nálega allir liest-
ar og úlfaldar upp étnir. Okk-
ur finst nálega ófarandi lil
næstu þorpa, cn þó kemur fóík-
ið þaðan, svo vondir sem veg-
irnir eru, og einn maður sagði
mér nýloga, að í sínu þorpi, þar
sem eru 50 fjölskyldur, dæju
10 menn daglega. Fóllcið hefir
étið kelti, hunda og rottur, en
nú, þegar ekkert lauf fæst til
brauðgerðar, þá er ekkert eftir
nema að deyja......í guðs bæn-
«m, reyndu að vekja mehn til
hjalpar, ef þú getur. það er ó-
gui-Iegt að hoi-fa á þetta ástúð-
í«ga fólk hrynja svona niður.“
Bannlagabreyting
í Bandaríkjunum.
í nóvembermánuði síðastliðn-
um, semþykti öldungadeild
Bamlarikjaþingsins lagafrum-
varp, sem baimar læknum að
gefa út bjór-Iyfseðla. Jafnframt
rr það ókvæði i lögum þessum,
að ekki megi flytja neinn vin-
anda eða vín til Bandarikjanna,
fyrr en birgðir þær, sem nú séu
til, sé orðnar ónógar, að dómi
umsjónamefndar áfengiskaupa,
eða innanlamls-framleiðsla á
vinanda til iðnaðar reyndist of
lítil. pess er getið i merku ensku
blaði, að vínflutningar frá Bret-
landi til Bandarikjanna muni nú
alveg takast af, en þessi nýju
ákvæði ‘ eru að sögn til orðin
vegna framkomu breskra brugg-
ara. ]?eir bafa sært þjóðarmetn-
að Bandaríkjaþjóðarinnar með
því að gorta af þvi í auglýsing-
um, hve vínsala þeirra til
Bandaríkjanna hafi aulcist af-
skaplega, síðan bannlögin voru
samþykt þar. Hafa Bandaríkin
svarað því með þessu frum-
varpi.

s SENSLA |
Tíma í hannyrðum og teilcn-
ipgum geta telpur fengið á pórs-
götu 8. Á sama stað eru stæklc-
aðar myndir og allskonar saurn-
ur tekinn. (184
Stofa til leigu. hindarg. 34,
niðri. (204
Herbergi til lcigu. Bergþóru-
götu 12. (186
Rósóttur kaihnannsvetlingur
tapaðist í ga'r. Skilíst á afgr.
Vísis. (194
Gigarettuveski úr silfri fund-
ið. A. v. á. (192
Brún skiunbudda nreð pen-
ingum tapaðist í gær. Skilist
gegn fundarlaunum. A.v.á. (185
Slcóhlífar fundnar. A. v. á.
(183
j Á sunnudagskvöldið tapaðist
hvitur lambskinnskragi fróUpp-
sölum upp Túngötu. Slcilist á
, Stýrimannastíg 15. (Í81
'l
, í söðlasmiðabúðinni Sleipnir
ter tekið til viðgerðar reiðtýgi,
aktýgi, og amiað er tilheyrir.
Enn fremur eru reiðtýgi tekin
i til hreinsunar og smurnings.
Söðlasmíðabúðin Sleipnir,
| Klapparstíg 6. Sími 646. Eggert
! Kristjánsson. (100
Undirrituð tekur að sér að
suma mbrgunkjóla, barnaföt o.
! fl. Guðný Loftsdóltir, Kárastig
3, niðri. (178
Innistúlka óskasl háli'an dag-
inn. A. v. á. (191
pvegið og strauað stii'a-tau í
Austurstræti 5, niðri. (193
j ' Stúlka óskast í vist. Upplýs-
i iilgar á Grundarstig 8, uppi. (190
) Ráðskonu vantar til Sandgerð-
is. Semjið á skrifstofu Lofts
Loftssonar. (202
■j Góð stúlka vön húsverkum
1 óskast á fáment heimili nú þeg-
ar, sökum veikinda annarar. —
Uppl. Spítalastig 4 B. (203,
Trygðu líi' þitt í dag! Oft er
þörf en nú er nauðsyn! (And-
I valca). (195
Frimerki lcaupir Hannes Jóns-
son, Laugaveg 28. (84
peir sem nota steinolíu,
kaupa ávalt bestu tegund „Sól-
;fi’ljós“ í versl. Hornbjarg, Vest-
urgötu 20. Send lcaupendum
lieim. Talsími 272. (43
Reynslan hefir sýnt, að gúrní-
viðgerðir hjá Einari pórðarsynl,
Vitastig 11, endast lángsamiega
best. Drengjaklossar fást einuig
beslir og ódýrastir þar. (201
Líi'tryggingarfélagið „AND-
VAKA“, Islandsdeildin. Isleirsk
viðskifti. Ábyrgðarskjöl og
kvittanir á ísl. lðgjöld og trygg-
ingar i isl. krónum. Forstjóri
Helgr Valtýsson, hittisl daglega
fyrst um sinn i Bergstaðastræti
27, lcl. 2i/2-4; simi 528). (200
í Matardeildinni i Hainarstr.
i'æst daglega Winarpylsa, liakk-
að kjöt, kjötfars, medisterpvlsa,
bjúga, kjöt og lcæfa í dósum
o. m. fl. Milcil verðlæklcun. (189
Líftrygging er i'ræðsluatriði,
en ékki hrossalcaup! Leitaðu þér
frreðslu- (Andvalca). (199
Dívan óslcast til kaups me'ð
tælcifærisverði. Uppl. i sima 17.
(188
Hyggir.n maður tryggir líf sitt!
Hcimskur lætur það vera! (And-
vaka). ■ (198
Nýr gasoi'n til sölu. Verð 50
kr. A. v. á. (187
Líl trygging er sparisjóðúr! E*
sparisjóður er engin líftrygging!
(Andvalca). (197
Hús óskast til kaups. Tilboð
með öllum upplýsingum send-
ist til afgr. Vísis fyrir 17. þ. in.
merkt „Húsakaup“. (182
Geí'ðu baini þínu líftryggingu!
Eí' til vill verður það einasti arf-
urinn! (Andvaka). (195.;
Fæði fæst á pórsgötu 19.. (173
Félagsprentsmi'ðjan.
,,Vonin.“
„Vonin! Connais pas!‘\ gall hann við og hló
ahittan hlátur- ,,pér skuluð spyrja einhvern annan
m anig. Eg tilbið sorgina, Wanda; því er eg Wo
kátur.“ Og hann hló hjartanlega.
„Einstæðingsskapurinn segir glegst til sín í
regni,“ hélt hann áfram, eins og til að skýra geð-
Wrigði sín. „Eg kom hingað fyrir j)á sök, að" heim-
iksiífið og glóðin í arninum draga úr beiskju strits-
ins og bráslagans.“
Og hann færði stól sinn nær logandi kubbun-
«m. Nú var Wanda sannfærð um, að hann hafði
•inungis komið í þeim erindum, að skýra henni
frá einhverju. Og hann fór svo varlega í sakirn-
ar, að hún fann, að hann ætlaði að tala um Car-
íoner. Og um leið benti gætnin á nýjan þátt í
iundarfari lians.
Miðaldra- fólk finnur sjaldnast mikið til með
unglingunum. En það var engu líkara en Deulin
kefði móðuráhyggjur af því, að hjarta Wöndu var
«ns og opið sár, enda þótt hún virtist róleg, eins
•g Bukaty ættin var ævinlega, hvað sem á dundi.
„Leiðist yður stundum ekki í þessum mikla sal,“
apurði hann og rendi augunum um veggina, sem j
wn báru menjar eftir myndirnar, sem nú skrýddu
rStÍMafnið.
,,0-nei,“ svaraði Wanda. En um leið og hún
vwai augnaráði hans, datt henni í hug, að líf
**t mundi kanf^ke smá-fjara út í leiðindum, sem
-%án hafði fyrst fundið til þá um morguninn.
Eins og flestir Frakkar, var Deulin gæddur hug-
sæi því, sem talið er að einkenna kvenþjóðina.
Hann leitaði, eins og kona, að bestu leiðinni að
málefninu.
„Deyfðin er verst í Varsjá,“ sagði hann. „pér
verðið að játa, að leikhúsin eru léleg, og félags-
andi er ekki til. Maður verður að bjarga sér eins
og best gengur. Eg hefi jafnvel reynt að horfa á
umferðaloddara út við Mokotow.“
Hann stalst til að líta á hana, eins og honum
þætti fyrir að játa, áð hann þyrfti að skemta sér,,
og sá þá, um síðir, hve mikið slík játning gæti j
þýtt-
„pað var óþverri. pað er undarlegt, að mönn-
um skuli leyfast að stofna lífi sínu í hættu, til
skemtunar svo fáum og lítilsverðum áhorfendum.
pá voru þar þrír línudansarar, sem vöktu eftirtekl
mína. Brosandi telpa — eins og sprungin hnot,
og strákur, sem var dæmalaust upp með sér. pað :
var svo örðugt að samrýma þann fráleita hégóma,
við hugrekki það, sem hann hlýtur að hafa haft.
Og þar var stór fullorðinn 'maðuiv, sem eg varð
hrifinn af. í raunínni stóð alt á honum. Hann var
svo stöðugur og öruggur. Hann hékk ýmist á tán-
um eða hælunum á snúrunum, og hann greip hin
úr háa lofti, þegar þau sveifluðust yfir tjaldið.
Margsinnis hafði hann líf þeirra í hendi sér. En
honum skeikaði aldrei. En hin fengu alt þakk-
lætið. Telpan, með hnotsprungna brosið,' sem
dansaði á tánum og strákgosinn, sem strauk sér um
bringuna og kýmdi drýgindalega. En stóri mað-
urinn sfóð bak við þau, hneigði sig varla, og stein-
gleymdi að brosa. pað var auðséð á fasi hans.
að hann vissi, að það skifti engu máli, enginn
mundi taka eftir honum, — sem var alveg satt.
Og þegar þakklætinu linti, sneri hann frá og gekk
á brott þunglamalega og þreyttur dagsverki hans
var lokið. Eg veit ekki hvemig á því stóð, en mér
datt Cartoner ósjálfrátt í hug.“
Hún bjóst við þessu nafni. Ef til vill hefir hún
óskað þess, þó að hún hefði aldrei minst á það
sjálf; það átti hún eftir að læra,
„Já,“ sagði Deulin og virtist halda áfram hugs-
anaþræði sínum. „Heimúrinn mundi komast ágæt-
lega af, þó að skraffinnarnir hyrfu úr sögunni
Hafið þér tekið eftir því, að fæst stórmenni sög-
urinar voru skraffinnar?“
Wanda þagði. Hún beið eftir því, að hanii
segði tíðindin. — pað snarkaði í eldinum. Deu-
lin reis á fætur, skaraði í hann og hélt áfram ein-
tali sínu.
„Eg býst við að eg sé þess vegna svona ein-
mana í kvöld. Að sumu leyti er eg einmana. Car-
toner er farinn. Hann er farinn úr Varsjá."
Deulin leit í spegilinii yfir arinhillunni. Ef hanw
hefir verið í efa, þá hvarf hann nú. Gleðm sk««
úr augum Wöndu. petta voru þá góáar fréttir-
| Og Deulin var sá skýrleik* maður, aS kam* viek.
i hvað það táknaði.