Vísir - 23.01.1922, Blaðsíða 4

WI fi í Á
[Yistalausir og bólgnir mjög og
kalnir, svo að öðrum þeirra var
varla hugað lif.
aupið
klukkur og hjft
Skotvopn flutt til Palestínu.
Sigtirþór Jóussyni, úrsmíð
Nýlega kom' nokknð af kössum
t-il Palestínu, sem jaröyrkjuverk-
færi áttu a'S vera i, en svo „illa“
Viðgerðir iljótt afgreiddar
Aðalstræti 9.fjjHeikjavík,
yildi til, aö einn kassinn brotnaöi
ög duttu úr honum skammbyssur
Ög skotfæri. Voru þá hinir kass-
arnir teknir og opnaöir,' og voru
skammbyssur og skotfæri í þeim
öllum. Móttakandinn var GyÖing-
iir og var hann tekinn "fastur.
HjikruuriBú.
Hraust, þrifin, myndarleg
stúlka getur komist að í Laug-
arnesspítalanum. Læknir spílal-
ans gefur nauðsynlegar upp-
lýsingar.
Hvaða þjóð er best búin.
Flestir munu gera sér i hug-
arlund, að franskar konur séu
allra kvenna best búnar, en karl-
menn best bú'nir í Bandarikjun-
nm eða Englandi. En bvorugt er
rétt. Hvcrgi i heimi sjást betur
búnar konur eða menn en í
Argentínu. peir sem aldrei bafa
komið til Suður-Ameriku, gera
sér í hugarlund, að fólk klæðist
þar mjög marglitum fötum, en
fjarri fer að svo sé. Meir en
helmingur íbúanna i Argentrbu
býr í borgum og klæðist alveg
á sáma hátt.eins og annað stór-
bæjafótk úti um beim, — neirra
betur.
Speglar í hesthúsum.
Enskur herforingi, sem átti
nokkra besla, varð þess var, að
ef bann skildi einn best eftir
inni í besthúsi, þá varð barrn
mjg órólegur, meðan hinir voru
úti. Til þess að bæta úr þessum
leiðindum 'bestsins, sem efitir
var skibnn, lét herforinginn
hengja spegil á liesthúsvegginn
framan við hestinn og brá svo
við, að bann varð samstundis
rólegur Mun klárinn hafa hugs-
að, að þar væri korninn annar
bestrrr-. sem hann sá sig i spegl-
inum! — Strmdum hefir verið
kvartað víir því bér á landi, þar
senr ekki bcfir verið nema einn
hestur eða ein kýr í húsi, að
þeim leiddisti Ef til vill er hér
fundið ráð við þeim leiðindum,
— að minsta kosti er útlátalítið
að reyna þetta ráð.
| HÓSKÆÐI
Tvö til þrjú herbergi og eld-
Irús óskast til leigu nú þegar eða
síðar. A. v. á. (306
Frá næstu rnánaðamótum
fást á góðum slað leigðar tvær
stofur ea. 5x5 álnir, ásamt cld-
húsi, búri, geymslu og aðgangi
að þyottahúsi og þux-ldofti. Til-
boð mfeð leigu og einhverri fyr-
irfram greiðslu á íbúðinni send-
ist Vísi strax mrk. „1140“. (338
3 samliggjandi herbergi auk
eldliúss og gejnnslu, cru til leigu
í vönduðu húsi 14. maí. Trlboð
auðkent „Húsnæði“ sendist
Vísi. (330
Brúnn kvenliattur og regn-
kápuefni tapaðist í gær á Grund-
arstig. Skihst gegn fundariaun-
um á Grundarstíg 24. (344
Fundið áletrað Nýjatesta-
menti. Réttur eigandi vitji þess
á Laugaveg 74, gegn greiðslu
þessarar auglýsingar. (337
Sjálfblekungur og, ný skólilíf
lrafa lundist. Geymt á Óðinsg.
2. - (341
Stúlka óskast í vist á pórs-
götu 3. Páll Ó. Einarsson. (343
Stúlka úr sveit óskar eftár að
spinna lopa i húsum. Uppl. á
Kárastíg 2. • (342
Á Njálsgötu 20, eru saumuð
karlmannaföt, peysuföt og upp
hlutir. Einnig hreinsaður og
pressaður allslconar fatnaður.
Hvergi ódýrara. (13
Trúverðug slúlka óskast lrá
næstu mánaðamótum. A. v. á.
(340
2 stúlkur óskast nú þégar til 14.
maí til Grindavíkur. Hátt lcaup. 0
A. v. á. (327 .
Stúlku vantar að Vífilsstöð-
um 1. febrúar. Uppl. hjá vfir-
hjúkrunarkonunni. (335
peir sern nota steinoliu.
kaupa ávalt bestu tegund „Sól-
arljós“ í versl. Hornbjarg, Vesl-
urgötu 20. Send kaupendum
heim. Taísími 272. (43'
Smábrenni til uþpkveikju fæst
í versl. Hornbjarg, Vesturg. 20.
(44
Félagsprentsmið j an.
GAMMARNIR 67
styrkti þennan grun, sem kom frá Varsjá, um aö
þér, eöa Mavtin, hefðuð að einhverju leyti brugð- j
íst.“ — _ |
„pá mundi sá okkar verða drepinn," sagði (
prinsinn með sínum hvelld hlátri. „Eg veit það, j
og það er langt síðan mér varð það ljóst, að það
á að fara að taka upp gömlu siðina um grun
©g dráp; sú aðferð hefiv altaf venð ohamingja
Póllands.“
„Eruð þér ekki hlyntur þessum manni>“ spurði
‘Kosmaroff hvást og leit spurnaraugum á feðginin
á víxl, eins og grunurinn frá Kraká hefði lífca j
gripið hann.
„Og ekki sérstaklega," svaraði prinsinn. pað
er einungis lauslegur kunningsskapur, sem verðuv
að slíta, og það skulum við gera — þér getið sagt
vmum yðar það; —— það er ekki mikil forn á ■
móts við sumar, sem hafa verið færðar Póllandi.“ ;
Wanda lcit til föður síns- Átti hann við eitt-
hvað? ' , '■ ;
„pér vitið hvernig þeir eru,“ greip Kosfnaroff
fram í. „peir gera úlfalda úr rnýflugu. Martir.!
sást með Cartoner hjá Alexandrcw og Wanda
sást tala við hann við Mokotow. Og það er mælt,
að hann hafi heimsótt yðm á gistihúsið í Lundún-
tt
um.
„pað er spurningin um að slíta kunningskapn- i
um, vinur rninn," sagði prinsinn, „og eg segi yð-
ur, að það skal verða gert.“
„pað er meira í húfi en það,“ svaraði Kos- j
maroff hálfhnugginii.
„pér eigið við,“ sagði prinsinn bálreiður, „að j
við Martin geftim drengskaparloforð að við j
séum því að eins óhultir —— að við tölum ekki i
yið Cartoner, eða séum grunaðir um að skrifast j
á við hann.“ , (
Og Kosmaroff þagði. j
Hann var hættur áð borða og hafði lagt frá j
sér hníf og gaffal. pað var auðsætt, að í huga
hans réði ein hugsun og ein von. Hann horfði |
Eugsunarlaufl á óbrotna diskana fyrir framan sig j
og hafði einungis tekið af þeim, sem næst voru, j
af því að það var fljótlegast.
„Eg segi yður þelta,“ sagði hann eftir nokkura
þögn, „fyrir þá sök, að enginn annar treystist að
verða til þess. Fyrir þá sök líka, að mér er kann-
ske allra manna kunnugast um alt það, sem þér
hafið unnið —• og alt það, sem þér eruð reiðu-
búnir til að láta í té.“
„Já, já,“. sagði prinsinn, og varð nú alt í einu
rólegur, semiilega fyrir þá sök, að hann mintist
þess, hvílík ævi Kosmarcffs hafði verið.
Klukkan sló tíu; Wanda stóð upp og ætlaði
að fara.
,,Og prinsessan segir hið sama,“ sagði Kos-
maroff, sem reis líka á fætur og bar hönd henn-
ar að vörum sér, til að bjóðá henni góða nótt, að
pólskri siðvenju.
,,Já,“ svaraði hún; „eg segi hið sama.“
XXVIII KAFLI.
I furuskógimim.
Prinsinn var snemma á fótum, næsta morgun.
Hann var hraustmenni, þ<? að garnall væn, og
ferðaðist langar leiðir á ágætum hesti sínum.
Hvorki kuldi né regn aftraði honum frá að fara
milli fjarlægra bæjcf, sem einu sinni voru eign for-
feðra hans — á þeim tímum þegm aðallinn þurfti
ekki að greiða meira fyrir dráp búandans, en
bóndinn þarf nú að gera, þó að hann slátri kind.
Prinsinn ræddi aldrebvið Wöndu um þessi mál-
efni, er hann, sem aðalsmaður, fanst hann vera j
skyldugur til að taka drjúgan þátt í. Sennilega j
hefir hann séð nóg í uppreisninni miklu á æsku-
árunum, til þess að vera þess, fullvís, að konur!
— og það jafnvel pólskar konur — ættu ekki að
koma náleegt stjórnmálum. Hann mintist ekki á
Kosmaroff við morgunverðinn, og Wanda spurði j
einkis. Hún hafði ekki sofnað fyrr en undir morg- i
un; hún heyrði að faðir hennar lokaði á eftir
uppgjafa-Kósakkanum, og hún heyrði Kosmaroff j
leggja upp í sjö mílna göngu, til Varsjár, léttum j
og hröðum skrefum.
Prinsinn snæddi með góðri lyst, og Cartonei’
var ekki nefndur á nafn. Morguninn var heiður
og bjartur, með hægu frosti, sem hélt færinu við.
Prinsinn var glaður og kátur og hafði náð sér
til fulls, eftir reiðikastið kvöldið fyrir. Wanda
virtist einnig glöð. Hún var ung og hraust, og
í æðum hennar rann blóð ættarinnar, sem ávalt
hafði verið glaðvær; ávalt horft djarflega í augu
við heiminn, en aldrei beöið um náð eða miskim.
Faðir hennar hafði mist ait, hafðí lifað á hrakn-
ingum og næstum átt við skort að búa, saman-
borið við ættgöfgi hans. Hann hafði horft á hrun
og eyðilegging allra sinna vina, og þó gat hann
glaðst með glöðum. Við syrgjendur var venja hans
að kipra saman munninn undir grásprengda yfir-
skegginu og segja fáein orð, ekki til hluttekningar,
heldur sem áminning um að bera’ sig vel.
Honum þótti vænt um að sjá glöð andlit í kring
um sig. Og óefað létti það honum stríðið, sem
hann ávalt átti í við óhamingjuna.
Hann var vanur að segja við þá, sem báru
sig upp við hann:
„Berið yður karlmannlega. þó að í móti blási-
1 alið um það, en grátið ekki.“
Hann fékk að hlusta á margar raunatölm, og
á fæstum gat hann ráðið bót, því að þær voru
allflestar um raunir Póllands, og á séinni tímum
bættist Finnland, við, sem enga hjálparvon virtist
eiga. —
„Eg verð lengi í dag,“ sagði hai.n við Wöndu,
þegar hann var sestui í hnakkinn, með stuttum
gamaldags ístkðsóliim. „petta getur orðið síðasta
ferðin á þessum vetri. Vorið hlýtur að koma bráð-
um.“
Og hann lét hestinn valhoppa af stað.
Wanda. sem nú var ein eftir í kyrð skógar-
býlisins, átti einnig 'ferð fyrir höndum. Húu lagði
skömmu seinna af stað fótgangandi, og ætlaði ti!
bæjar. sem var lengst inni í skóginum. pað heyrð-
ist ekki hið minsta hljóð. pað er ekki nema í
þíðvindi, þegar snjórinn drekkur i sig rakann úr
lcftinu og þyngir en'n meira á greinum trjánna,
að brestur og brakar í skóginum, eins og um hana
ryðjist einhver heljar risi. En frostið virðist styrkja